Friday...I'm @ home ^_^
วันนี้พักร้อน ทำงานที่บ้าน ตื่นแต่เช้ามืดเหมือนไปทำงาน เพราะหม่อมแม่ของเดี๊ยนไม่เคยยอมให้ตื่นสายเลย จนติดเป็นนิสัย บางทีไม่อยากตื่นแต่ก็รู้สึกตัวตื่นเอง สุดท้ายทนปวดฉี่ไม่ไหวจำต้องลุกขึ้นมา ปกติแล้ว คนเราแหงนคอมองดูท้องฟ้าวันละกี่ครั้งกัน? ตั้งแต่ฉันย้ายบ้านจากในเมืองมาอยู่บ้านนอก (จริงๆ คือปริมณฑล) รู้สึกว่าตัวเองแหงนคอดูฟ้าได้เต็มที่ เห็นแผ่นฟ้ากว้างไกล แต่โอกาสที่จะได้เห็นฟ้าใสๆ ยามเช้ากลับมีแค่สองวันคือเสาร์และอาทิตย์ เพราะวันธรรมดา ตอนจะออกจากบ้านมาทำงานที่กลางกรุง พระจันทร์กับดาวยังเป็นเพื่อนส่งฉันขึ้นรถอยู่เลย แต่เมื่อเช้านี้ ได้ออกไปยืนหน้าบ้านตอนหกโมงครึ่ง แหงนคอมองฟ้า โอ้ว..นั่นอะไร?? เหมือนมีเครื่องบินไอพ่น หรือ ดาวหางโคจรข้ามหลังคาบ้านยังไงยังงั้น มันเป็นปุยเมฆสีขาวที่คาดผ่านโค้งท้องฟ้า แล้วยังเห็นพระจันทร์เสี้ยวอยู่เลยด้วย เรียกแม่ออกมาดู แม่ว่า เฮ่ยดาวหางเหรอ บอกว่าไม่ใช่หรอกมั้ง เหมือนเป็นเมฆมากกว่า แต่ฉันไม่เคยเห็นเมฆมาแนวนี้เลยนะเนี่ย (จริงๆ มันอาจเป็นทุกวันแต่ฉันไม่สังเกตเอง) มันเหมือนสายรุ้งที่โค้งทอดตัวยาว แปลกและสวยดีจัง ว่าแล้วก็เลยรีบหยิบกล้อง มาถ่ายภาพเก็บไว้ ภาพออกมามืดกว่าความจริงง่ะ จริงๆ ท้องฟ้าสว่างกว่านี้
เด๋ววันหลังตื่นเช้าๆ มาถ่ายบรรยากาศในเมืองบางดีก่า