เมื่อได้เจอพี่แมน ตัวเป็น ๆ

บล๊อกที่แล้ว ที่เราจบว่าเราอยากจะมีแค่เพื่อนคนพิเศษไม่ได้อยากมีแฟนนะ สำหรับเราแล้ว

เพื่อนคนพิเศษ

เพื่อนคนพิเศษ คือ เมื่อไหร่ที่เราไม่มีเพื่อนคุยก็ช่วยมาคุยเป็นเพื่อนหน่อย เมื่อไหร่ที่เราว่าง ๆ หรือเราอยากจะเที่ยวก็ช่วยมาเที่ยวเป็นเพื่อนหน่อยก็เท่านั้นเอง คือไม่ต้องมาตามค่อยเฝ้า และเจอกันตลอดเวลา เพราะแบบนั้น เราคิดว่า เค้าน่าจะใช้คำว่า "แฟน" กันอะนะ แต่เราไม่ต้องการมีชีวิตที่ผูกติดกันขนาดนั้น

"แค่อยากจะให้มีคนอยู่ด้วยในเวลาที่เราต้องการเท่านั้น (ออกจะเห็นแกตัวเนอะว่ามั้ย )"

ไม่รู้สิ มีความรู้สึกว่ายังอยากจะเที่ยวเฮฮ่ากับเพื่อน ๆ อยู่เลย เพราะความรู้สึกที่อยากจะมีใครเวลาที่เหงา ๆ มันจะเข้ามาแค่ชั่วขณะจิตเท่านั้นนะ คือยังไม่พร้อม ที่จะต้องห่วงใยใครไปตลอดสิ้นลมหายใจของตัวเองอะนะ

เพื่อนเรา (ส้มโอ อีกแล้ว) บอกว่าเราเป็นเจ้าสาวกลัวฝน คิด ๆ แล้วก็คงจะจริง เพราะตอนนี้เราก็กลัวการมีแฟน ไม่รู้เหมือนกันว่ากลัวอะไร แต่ที่แน่ ๆ กลัวว่าเราจะดีไม่พอสำหรับใคร เพราะเราก็มักจะเป็นของเราแบบนี้ เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะเหมือนใครสักเท่าไหร่อะนะ ไม่หวาน เอาใจใครไม่เป็น แต่งตัวไม่เก่ง แต่ก็เป็นตัวของตัวเองสุด ๆ ออกแนวหัวรุนแรงซะด้วยซ้ำ แม้ว่าภายนอกจะขัด ๆ กับภายใน ^^ อิอิ

เข้าเรื่องที่จะเม้าให้ได้ฟังต่อกันวันนี้คือ

เมื่อได้เจอพี่แมน ตัวเป็น ๆ (ยัยส้มโอ วางแผนเรียบร้อย)

เรื่องของเรื่อง ก็เพราะว่า เรากับส้มโอนัดกันไว้ว่า เราจะไปเยี่ยมคุณแม่ก้อย กับคุณหลานกัน และจะซื้อรถเข็นเด็ก ไปเป็นของรับขวัญหลานด้วย เย็นเมื่อวานหลังจากเลิกงาน เราสองคนเลยไปดำเนินการตามแผน ไม่เยี่ยมคุณแม่ก้อยกัน กว่าจะเล่นกับคุณหลาน คุยกับคุณแม่ก้อยเสร็จเรียบร้อย ก็ปาเขาเข้าไปเกือบ 2 ทุ่ม

ยัยส้มโอเริ่มเลย ตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูหน้าบ้านก้อย

ส้มโอ : แกฉันหิวข้าววะ ก่อนแกพาฉันไปส่งบ้านนะ พาฉันไปกินข้าวก่อนนะ

เรา : แล้วที่บ้านแกนะเค้าไม่หุ่งข้าวเผื่อแกเหรอ หรือว่าเค้าไล่แกออกจากบ้านแล้ว

ส้มโอ : บ้าเหรอ ฉันสั่งที่บ้านไว้เอง ว่าวันนี้ฉันจะกินข้าวนอกบ้าน ที่สำคัญเวลาที่ฉันมากับเพื่อนทีไร เค้าก็ไม่เคยทำอะไรเผื่อฉันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น แกต้องเป็นคนรับผิดชอบชีวิตฉันนะ ฉันหิวแล้วไปเหอะ กินร้านแถวบ้านฉันนี่แระ ใกล้ดี กินเสร็จก็เข้าบ้านได้เลย

เรา : อะนะ แล้วแกไม่คิดจะถามฉันก่อนเหรอว่าฉันเต็มใจเปล่า

ส้มโอ : แน่นอนเห็นหน้าแกก็รู้ว่าแกเต็มใจ


ตกลงเราเลยไปกินข้าวกับส้มโอก่อนกลับบ้าน ตอนที่กำลังสั่งอาหาร อยู่ ๆ พี่ชาย ซึ่งเป็นเพื่อนของส้มโอ ก็เดินเข้ามาเฉยเลย (ชักไม่ไว้ใจส้มโอตะหงิน ๆ ส้มโอมันจะมีแผนอะไรเปล่าเนี๊ยะ)


ส้มโอ : อ้าว !! พี่ชายมาได้ไง มาหาข้าวกินเหรอ


พี่ชาย : อืม ก็บ้านอยู่แถวนี้ ทำเป็นลืม บ้านอยู่ใกล้ ๆ กัน

(เหอะๆ บทแกสองคนเนี๊ยะ เล่นได้เนียนนะ นัดกันไว้แล้วละซิ )

ก็สั่งอาหารกันไป ในขณะที่รออาหาร เรากับส้มโอ ก็เม้ากันมัน แล้วอยู่ ๆ เหอะๆ ชายคนนึ่งก็เข้ามาในร้านพี่ชายหันไปทัก

เอาละซิ (ตูว่าแล้ว ยัยส้มโอ) เราหันไปหายัยส้มโอ เป็นอันรู้กัน ว่าแกหลอกฉันมาขึ้นเขียงใช่มั้ย

พี่คนที่พึงจะมาถึงคนสุดท้าย เดินเข้ามาถึงโต๊ะที่พวกเรานั่ง ก็แนะนำตัวกันไป จากที่เราเฝ้าสังเกตการ

พี่แมนคนนี้เป็นคนพูดน้อย แต่ตัวเนี๊ยบมาก ๆ เพราะเค้าทำงานโรงพยาบาลเอกชน เรื่องเครื่องแบบเนี๊ยบสุด ๆ เสื้องี้ เรียบจนแทบจะบาดคอเราตายได้ (เอาเป็นว่า แต่ตัวเนี๊ยบซะจน เราอายไปเลย แม่เจ้า )

"ช่างต่างกับฉันราวฟ้ากับดิน พี่เค้านะฟ้านะ ส่วนเรานะดิน แต่งตัวได้ซกมกสุด ๆ ผู้หญิงอะไรเนี๊ยะ" ส่วนนิสัยใจคอเป็นไง ก็ไม่ค่อยจะรู้หรอก เพราะพี่เค้าไม่ค่อยจะพูดอะนะ รู้แต่ว่า

พี่แมนไม่ชอบคอมแต่เราชอบ พี่แมนไม่ชอบเล่นเน็ตแต่เราเล่น พี่แมนไม่เล่น msn แต่เราออนทุกวัน พี่แมนชอบดูละครหลังข่าวแต่เราดูบ้างไม่ดูบ้าง พี่แมนชอบเพลงลูกทุง แต่เราชอบฟังพี่ตูน BODY พี่แมนไม่ดูเดียวของโน๊ตอุดม แต่เราชอบเดี่ยวของโน๊ตอุดมสุด ๆ (-_-)" เฮ้อออออ !! เหนื่อยนะเนี๊ยะ กว่าจะเจอคนที่ใช่นะ เพราะแค่ครั้งแรกก็รู้แล้วว่าเหมือนจะไม่ใช่อะ

บรรยากาศตอนนั้น เรารู้สึกว่ามันอึดอัดนิด ๆ เพราะเหมือนตัวเองกำลังเข้าพิธีดูตัวยังไงก็ไม่รู้ เหอะๆ (ทั้ง ๆ ที่อาจจะไม่มีใครคิดอะไร ) แต่ดีว่ามียัยส้มโอนั่งจ้อ อยู่ใกล้ ๆ เราเลยหันมาเม้ากับยัยส้มโอแทน ส่วนพี่แมน เสียงหล่อ ก็เม้ากับพี่ชายแทน

"ตอนที่นั่ง ๆ คุยกันในหัวสมองเราก็คิด นี่ชีวิตรักของฉัน จะต้องเกิดขึ้น เพราะความจงใจหรอกหรือ มันไม่เหมือนที่ฉันฝันเอาไว้เลย ว่าชีวิตรักของฉัน จะเกิดจากความบังเอิญ ที่พรมลิขิต เค้าตังใจให้เป็นอะ ไม่ใช่ในแบบที่ยัยส้มโอต้องการให้เป็น"

หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะพ่อเราโทรมาพอดี เลยหาจังหวะขอตัวกลับซะเลย ตอนกลับเราต้องไปส่งยัยส้มโอที่บ้าน ยัยส้มโอขอโทษเราที่ไม่บอกเราก่อน แต่เราก็ไม่ได้อะไร เพราะรู้ว่ายัยส้มโอหวังดีอะนะ

แต่เราดิหลังจากกลับมาบ้าน เริ่มรู้ใจตัวเองทันทีเลยว่า ใจเรานะยังไม่พร้อมจะมีแฟน แน่ ๆ ถึงขึ้นจิตตกคุยกับน้องว่า ชาตินี้ฉันคงไม่สามารถมีครอบครัวได้แน่ ๆ วะ เพราะฉันไม่กล้าที่จะรักใคร หรือให้ใครมารักฉันแบบชายหญิงนะ (น้องของฉันบอกว่า ฉันจะออกแนวโรคจิตไปแล้ว)

แต่มันก็เป็นความกังวลจริง ๆ นะ ที่แน่ ๆ ถ้าพี่แมนเค้าเกิดโทรมาจริง ๆ ฉันจะรับโทรศัพท์ดีมั้ยนะ กลัวจังเลย

มันเป็นความกลัวที่ไม่มีเหตผล ของคนที่อยู่คนเดียวมาตลอดอะนะ

Create Date : 26 มกราคม 2553		3 comments
Last Update : 26 มกราคม 2553 16:22:33 น.
Counter : 447 Pageviews.
Share Tweet