Bloggang.com : puy_naka63 : แพรวามาแนะนำตัวค่ะ

แพรวามาแนะนำตัวค่ะ

สวัสดีค่ะ หนูชื่อแพรวาค่ะ หนูอายุเจ็ดวันค่ะ หนูจะมาเล่าประสบการณ์ก่อนที่หนูจะออกมาดูโลกนี้นะคะ

ตอนที่แม่จะคลอดหนู ก็เดินๆๆ ทำงานๆ มีน้ำใสๆ ไหลออกมาเยอะมาก แม่หนูก็ไม่รู้นะคะ ตามประสาท้องแรกคิดว่าคงไม่ใช่น้ำเดิน แม่หนูคิดไปเองว่าน้ำเดินคงเป็นสีคล้ำๆ ก็ประมาณ3 ชั่วโมง แม่หนูก็ยังมานั่งsearch ในเนต ถึงรู้ว่าน้ำเดินละ + ปวดท้องเหมือนอยากถ่ายตอนท้องผูกก็เลย ชวนปะป๊าหนูไปรพ กันสองคนค่ะ

การเตรียมคลอดหนูที่แม่เตรียมไว้ให้ อยากบอกว่าฉุกละหุกมากคะ เพราะกำหนดคลอดอีกสามอาทิตย์ ปะป๊าหนูที่รับหน้าที่เตรียมของ เลยยังไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลยค่ะ

เล่าต่อๆ พอไปถึง รพ. เป็นรพ. อำเภอนะคะ เค้าก็ให้นั่งรถเข็นไปห้องคลอด แต่แม่หนูก็ยังไปเถียงเค้านะคะว่าเดินไหวอยู่(ไม่ยอมนั่ง 555) ก็จากที่แม่จะไปคลอดหนูที่บ้านยาย หนูก็เลยต้องคลอดที่บ้านปะป๊าเลยค่ะ เพราะช่องคลอดเปิดแล้ว

พอไปถึงห้องคลอดนะคะ เค้าก็ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ผ้าอนามัยแบบใหม่ วัดปากมดลูก แล้วก็ไปนอนรอค่ะ

ที่รพ. นี้ ก็เป็นรพ. อำเภอนะคะ ไม่ถือว่าเล็ก แต่พยาบาลเค้าแจ้งแม่หนูว่าไม่รับผ่าคลอดทุกกรณี แม่หนูก็กลัว คลอดหนูไม่ออก เลยต้องแอดมิทไปที่ รพ จังหวัดค่ะ

สรุปว่านอนเจ็บ ที่รพ อำเภออยู่สามชั่วโมง นั่งรถ รพ ไปรพ จังหวัดอีกชั่วโมงนิดๆ เป็นอะไรที่สาหัสสำหรับแม่หนูมากค่ะ นอนบีบมือพยาบาลไปตลอดทาง คือยังไงล่ะคะ ความเจ็บมันเป็นแบบ บิดๆๆๆๆ มากๆๆๆ สักสิบเท่าของอาหารเป็นพิษนะคะ แต่มาเป็นพักๆ มันก็จะถี่ขึ้นเรื่อยๆค่ะ

ไปถึง รพ จังหวัด ยอมรับเลยค่ะ ว่าเค้ามีระบบที่ดีกว่ามากๆ เป็นรพ รัฐ นะคะ พยาบาลก็ดูใส่ใจกว่าด้วย ก็นอนเจ็บไปอีกสี่ชั่วโมง แม่หนูไม่กล้าร้องหรอกค่ะ เพราะเตียงข้างๆ ร้องดัง มว๊ากๆๆๆๆๆ เกรงใจคุณพยาบาลเค้า

ตัดไปที่ตอนใกล้คลอดเลยนะคะ ก็ ความรู้สึกตอนใกล้คลอด มันเหมือนอะไรมันจุกที่ก้น จะออกละนะๆ (ขออภัยที่ทะลึ่งนิดนึงค่ะ555)

พยาบาลก็มาวัดปากมดลูก ซึ่งปากมดลูกที่จะคลอดได้ต้อง สิบเซ็นต์นะคะ (ข้ามไปนิดนึง ระหว่างที่รอคลอดนี้ เค้าก็วัดอัตราการเต้นหัวใจ ของลูกตลอดค่ะ แม่ต้องนอนนิ่งๆนะ ไม่งั้นมันจะอ่านค่าไม่ได้ค่ะ)

พอแม่พร้อมคลอดเค้าก็มาเข็นแม่ไปที่ห้องคลอด สำหรับเคสของแม่คลอดเอง ใช้พยาบาลทำให้ค่ะ เค้าก็ให้ขึ้นขาหยั่งค่ะ ระหว่่างนั้น เค้าก็จะบอกให้เราเบ่งๆๆๆ ไปเรื่อย

แม่ก็เบ่งหนูนะคะ แต่เบ่งแล้วหยุด เพราะแม่เหนื่อยค่ะ พยาบาลเค้าก็แซวว่าน้องนอนนิ่งเฉยเลยนะ

ก็ประมาณสองชั่วโมงค่ะ แม่หนูก็ชวนพยาบาลเมาท์ไปเรื่อยเปลื่อย(ชิวมั้ยคะแม่หนู)

พอใกล้จะคลอด พี่พยาบาลอีกคน เค้าเดินมาดูเค้าก็บอกว่าเบ่งแรงๆ พยาบาลก็บอกทั้งสองคน แม่หนูก็เบ่งค่ะ เค้าก็กรีดช่วย(ก่อนหน้านั้นเค้าฉีดยาเร่งคลอดแล้วนะคะแต่แม่หนูจำไม่ได้ว่าตอนไหน)

แต่นแต๊น!!!! หนูก็ได้ออกมาดูโลกค่ะ ด้วยน้ำหนัก 3100 กรัม ค่ะ ตอนเค้าเช็ดตัวให้ แม่หนูก็มองหนูไม่วางตาเลยนะคะ(ชีบอกว่าดูว่าครบสามสิบสองไหม กลัวจะลูกผิดด้วย555)

หลังจากนี้ พยาบาลก็เย็บแผลให้ค่ะ สองชั้น แล้วเค้าก็พาเราไปนอนพักในห้องคลอดสักชั่วโมง ก็ไปพักต่อที่ตึกสูติเลยค่ะ

หลังจากที่ออกมาจาก รพ แม่หนู ยังอุ้มหนูไม่ถูกเลยค่ะ คนนู้นคนนี้ มาสอนให้ทุกอย่าง ทั้งการอาบน้ำให้นมลูกด้วย แม่หนูก็ค่อยๆปรับไปค่ะ แต่ยอมรับว่าเหนื่อยมากๆ

ช่วงอาทิตย์แรกในชีวิตหนู หนูนอนตลอดเวลาค่ะ ตาปิด ตลอด หนูนอนแม่ก็นอนค่ะ แล้วแม่ยังต้องแบ่งเวลาไปอยูไฟด้วยนะคะ เป็นชีวิตช่วงที่วุ่นวายซะจริงๆ แต่ยังดีที่ช่วงนี้ คนช่วยเยอะอยู่

ไว้ตอนหน้าหนูจะมาเล่าช่วงที่แม่หนูต้องทำอะไรเองแทบทุกอย่างและเลี้ยงหนูไปด้วยนะคะ ว่าวุ่นวายแค่ไหน

ขอบคุณที่ติดตามแพรวาค่ะ

Create Date : 22 สิงหาคม 2555

Last Update : 22 สิงหาคม 2555 16:21:16 น.

0 comments

Counter : 1118 Pageviews.