Bloggang.com : ปริญญาชีวิต : เจ็บอีกแล้ว

เจ็บอีกแล้ว

นี่ถ้าฉันไม่รู้สึกเสียใจคงไม่เข้ามาเว็บนี้แน่ๆเลย...

แต่เคยไหม บางทีเราก็อยากมีโลกส่วนตัวที่ไม่ต้องมีใครรู้จัก

อยากบ่นอะไรบ้าบอ อาจมีคนรับฟังหรืออาจไม่มีใครรับฟัง

ในโลกความจริงนะ เราต้องแข้มแข็ง จะร้องไห้ก็ทำไม่ได้

ต้องเก็บไว้อยู่คนเดียว

เพราะถ้าร้องไห้ ใครๆ ก็หาว่าฉันอ่อนแอ ไม่โตเสียที

แต่ความเสียใจ บางทีมันก็ห้ามลำบากนะ

กับเรื่องเดิมๆ กับความรู้สึกเดิมๆ บางคนก็ผ่านง่าย

แต่สำหรับบางคนมันก็ผ่านยากจริงๆ

ปีใหม่แท้ๆ ฉันก็เริ่มต้นด้วยความเศร้ายังไงไม่รู้สิ

บ้าเนอะ บ้าจริงๆ บ้าจริงๆ เลย

จริงๆ ฉันก็แฮปปี้ดี๊ด๊า มาได้ตั้งหลายวัน

พอวันสิ้นปี คนคุ้นเคย ส่งเมสเสจมาแค่นั้น

อารมณ์ดี๊ด๊า มันหายไปเลย..

ก็แค่อวยพรปีใหม่เอง กับ ลงท้ายว่า จะไปเรียนต่อต่างประเทศ..

ฉันตัดใจไปแล้ว ฉันรู้แล้วว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้

ก็ตัดใจแล้ว

แต่มันเศร้านะ

เหมือนกับมันตอกย้ำว่าฉันต่ำต้อยไม่ควรคู่กับเธอ

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันก็ไม่เหมาะสมกับเธอ

เฮ้อ! ใครว่าความรักสมัยนี้ไม่เกี่ยวกับฐานะ

ฉันจะเถียงคนแรกเลย

คิดดูสิ ถ้าสังคมเขา มีแต่คนถือกระเป๋าหลุยใบละสองสามหมื่น

แต่ฉันถือได้อย่างมากก็กระเป๋าคิปลิ้ง สี่ห้าพัน

ครอบครัวเขาคุยกันเรื่องพักร้อนที่เมกา

แต่บ้านฉันอย่างมากก็แค่ปาเทศลาว

เขาชวนกันไปประมูลรถสปอร์ตนำเข้า

ส่วนฉันรึแค่รถเต้นท์มือสองยังไม่กล้าเดินเฉียดเลย

มันแตกต่างนะ มันทำให้เรารู้สึกด้อยค่าลงไม่รู้ตัว

ทั้งๆ ที่เราก็เกิดมาเป็นปกติของเรา

แต่แค่เขามีความต่างมากๆ มันก็ทำให้เราถูกรอบข้างเขาดูถูกได้

ด้วยสายตา

รักที่มันไปต่อไม่ได้

มันมีแต่เจ็บลึกๆ บนความรัก

ช่างเถอะ ฉันก็บ่นบ้าบอเฉยๆ แอบน้อยใจชีวิตเล็กน้อย

แต่จะทำไงได้ ทำได้แค่ทำใจ

และรู้ว่าเรามีแค่ใหน ฉันไม่ดิ้นรนไปเรียนต่อเพื่อให้อยู่ระดับเดียว

กันกับเธอหรอก

เพราะเรียนไง มันก็คนละระดับกัน ฉันไปสู้หมอไม่ได้หรอกยะ ชิส์

แค่พ่อแม่มีความคิดจะส่งฉันเรียนต่อเอกนี่ ฉันก็ขอบพระคุณท่าน

เป็นอย่างสูงแล้ว

แค่นี้ก็พอใจแระ

เอาหล่ะ เอาหล่ะ ช่างหัวมันหัวเผือก ฮี่ๆๆๆ

บ่นๆๆๆ และก็สบายใจแระ

ไปดีกว่า อิอิ

ตัดใจ ตัดใจ พอใจแค่สิ่งที่เรามี