ดอกไม้น้ำใจ

ดอกไม้น้ำใจ
21 ธันวาคม 2550
เช้านี้เราตื่นกันตั้งแต่ตี5 เตรียมตัวไปสัมผัสความหนาวเย็นที่ดอยอินทนนท์ ปั้นตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะอยากไปเจอหิมะบนดอย (หนูอยากให้บ้านเรามีหิมะ) ปรากฏว่าบนดอยไม่หนาวอย่างที่คาดคิด แค่เย็นๆเท่านั้นเอง ยิ่งหลังจากที่ดวงอาทิตย์โผล่พ้นก้อนเมฆ ยิ่งร้อนระเบิดเลย แต่เราก็ใส่เสื้อผ้าและทำท่าทางให้หนาวไว้ก่อนเวลาถ่ายรูป จะได้เข้ากับบรรยากาศ

ดอยอินทนนท์ ที่ อ.จอมทอง เป็นยอดเขาสูงที่สุดของไทย สูงราวๆ 2565 เมตร แม่ขวัญกับพ่อโก่ไปสัมผัสไอหนาว และ แม่คะนิ้งบนนั้นหลายรอบแล้ว แต่เป็นครั้งแรกของลูก ลุงนงค์ น้านุ น้าลักษณ์

เราแวะนมัสการ พระธาตุนภเมธนีดล พระธาตุประจำองค์พระเจ้าอยู่หัว กับ พระธาตุนภพลภูมิสิริทิวทัศน์ พระธาตุประจำพระราชินี ที่กองทัพอากาศสร้างถวาย เนื่องใน วโรกาส พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิตต์ พระบรมราชินีนาถ ทรงพระชนม์พรรษาครบ 5 รอบ ในปี 2530 และ ในปี 2535 บริเวณพระธาตุสวยงามมาก ถ้าเรามาถึงเช้ากว่านี้บรรยากาศคงสวยกว่านี้เยอะ เพราะหมอกจะลงเป็นทะเลหมอกเลย แต่ไม่เป็นไร trip หน้าแม่กะมากางเต้น หรือนอนที่พักอุทยานกันเลย รอหนาวๆอีกหน่อยน้า

เดินชมธรรมชาติภายในอ่างกา คราวนี้ไม่เจอดอกกุหลาบพันปีทั้งสีขาว สีแดง เจอแต่ต้นไม้ที่ใส่เสื้อสีน้ำตาลถ้าเป็นหน้าฝนเสื้อจะเขียวขจี (มอสที่เกาะตามต้นไม้) ข้าวตอกฤาษี หนูวิ่งไปจินตนาการไปว่าจะเจอผีอยู่ข้างหน้า


หลักหมุดที่แสดงจุดที่สุงที่สุด อยู่ด้านหลังพระสถูปเจ้าอินทวิชยานนท์ อดีตเจ้าเมืองเชียงใหม่ พ่อบอกว่าถ้าอยากได้จุดสูงสุดยอดแดนสยามจริงๆ ต้องปีนขึ้นต้นไม้ต้นที่สูงที่สุด ให้อยู่บนยอดเลยถึงจะ สูงสุดจริงๆ งานนี้ยกให้พ่อปีนละกัน แม่ขอถ่ายรูปให้ นักท่องเที่ยวที่มาส่วนใหญ่จะมาไม่ถึงจุดนี้ จะหยุดถ่ายรูปอยู่แค่ป้ายยอดฮิตจุดสูงสุดแดนสยามเท่านั้น

อันที่จริงระหว่างทางดอยอินทนนท์ จะมีโครงการหลวงเกษตรดอยขุนกลาง แต่เราไม่ได้แวะ แต่แวะตลาดชาวเขา ข้างทางแทน ขายพืชผัก ผลไม้ เมืองหนาว ดอกไม้ แม่แวะซื้อผักสดๆ หวานกรอบไว้ทำกับข้าว บล๊อคเคอรี่หัวใหญ่พอกับศีรษะลูกเลย จริงๆนะไม่ได้ล้อเล่น ลูกซื้อดอกเยอบีร่าสีสวยสด ยังไม่ทันได้ถ่ายรูปเก็บไว้ ลูกก็เกิดอาการวีน ร้องไห้ลั่นซะก่อน เพราะหนูอยากให้แม่ค้าชาวเขาแถมดอกไม้ให้สองดอก แต่ไม่ได้จ้ะเพราะพ่อกับแม่ไม่ให้เอา แล้วแม่ค้าก็ไม่ให้ด้วย ลูกมีการบังคับให้เค้าแถม ก็เลยหงุดหงิด งอแงลั่น เสียบรรยากาศไปหมด หนูร้องไห้จนมาถึงหน้าที่พักของวนอุทยาน เราแวะทานข้าวกัน ทันทีที่พ่อจอดรถ แม่เปิดประตูรถ
เด็กชาวเขาก็กรูกันมาขายดอกไม้ให้ แม่บอกว่ายังไม่เอาจ้ะ น้องยังร้องไห้อยู่ เดี๋ยวก่อนนะเด็กๆก็ยัดดอกไม้ใส่มือแม่ ใส่มือพ่อ “แล้วบอกว่าเอาให้น้อง น้องร้องให้ ให้ไม่เอาตังค์ ให้ด้วยน้ำใจ”
(พูดเป็นสำเนียงชาวเขาด้วยนะจะได้อารมณ์ )เด็กจะย้ำตลอดว่า “ให้ด้วยน้ำใจ ไม่เอาตังค์”ห้าย ดั้ว น้ำ จาย มะเอาตาง
หนูพอได้ดอกไม้หลากสี หลายกำ ก็อารมณ์ดี ยิ้มได้ ส่วนพ่อกับแม่ก็จ่ายค่าน้ำใจให้เด็กชาวเขาไป100บาท
พ่อกับแม่ คุยกันไปหัวเรากันไป เพราะทึ่งในกลยุทธการขายขั้นสุดยอดของเด็กชาวเขาเหล่านี้
ใครจะปฏิเสธความน่ารัก ของเด็กได้
แต่ก็มีผู้ใหญ่บางคนที่คิดต่าง มองว่าคนที่จ่ายตังค์ไปก็คือการเสียรู้ให้เด็กพวกนั้นแล้ว นานาจิตตังเนอะ
แม่ว่าเงิน100บาท ได้ดอกไม้ 10กำ เด็กมี10คน แบ่งกันได้คนละ10บาท เป็น10บาทเพื่อปากท้อง มันคุ้มค่าออก
เราใช้ซื้อของฟุ่มเฟือยอื่นๆ เสียเงินมากกว่านี้ตั้งเยอะ คิดอะไรกันมากมาย
พอกลับถึงบ้าน ลูกก็เอาดอกไม้มาจัดแจกัน อย่างสวยงาม จัดไปด้วย ถามแม่ไปด้วยว่า
“แม่ครับ เด็กชาวเขาเอาดอกไม้ให้หนูทำไม” แม่ตอบหนูว่า
<b>"ก็พี่เค้ามีน้ำใจครับ"

ฝีมือการจัดแจกันดอกไม้ของปั้นปั้นเอง ครับผม (ดอกไม้น้ำใจจากเด็กชาวเขา)

Create Date : 16 พฤษภาคม 2551		6 comments
Last Update : 16 พฤษภาคม 2551 8:19:17 น.
Counter : 756 Pageviews.
Share Tweet