ครูบ้านนอกกับเด็กชนบท ตอนที่ 1 ครูคนใหม่

หลังจากที่เคยได้เขียนเรื่องสิ้นสุดเสียทีกับ 17 ปี ที่ผ่านมา ตอนฉะเชิงเทราทำเราร้องไห้ในพันธุ์ทิพย์

ตามกระทู้นี้ค่ะ //pantip.com/topic/30131841

ก็เลยอยากบอกเล่าประสบการณ์การเป็นครูบ้านนอกให้ฟังค่ะคือเราสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีตอน มี.ค. 2549 เกือบ 7 ปีแล้ว (ดูแก่จัง ^_^)ในสาขาธุรกิจศึกษา - คอมพิวเตอร์ หลังจากที่เรียนจบก็เก็บข้าวของเดินทางกลับบ้านเกิดอำลาชีวิตการเป็นนักศึกษากะว่าจะไปพักผ่อนนอนหลับอยู่ที่บ้านซักเดือนแล้วค่อยหางานทำ (แต่ก็ไม่เคยนอนหลับเพราะคุณแม่บ่นเรื่องไม่หางานทำเป็นชิ้นเป็นอันซักที) พอดีช่วงต้นเดือนเมษายน ปี2549 เพื่อนที่เรียนจบพร้อมกันชักชวนให้ไปสมัครเป็นครูคอมพิวเตอร์ ในจังหวัดที่อยู่ติดกับจังหวัดบ้านเกิดก็เลยตอบตกลงไปเป็นเพื่อนเค้า (เพราะที่นั่นเป็นวิทยาลัยของรัฐบาลดูแล้วน่าจะมั่นคง) พอวันมาสมัครก็มองหาป้ายวิทยาลัยฯ มองก็ไม่ค่อยเห็น ตัวนิดเดียวเองแถมต้นหญ้าสูงท่วมหัว (แสดงว่าดินอุดมสมบูรณ์มาก ) มีศาลาคล้ายที่รอรถอยู่ด้านหน้าเดินเข้ามาหน่อยเห็นเสาธง แล้วก็มีอาคารชั้นเดียวอยู่ด้านซ้ายด้านขวาเป็นโรงอาหารขนาดย่อม ด้านหน้าก็จะมีถนนคอนกรีต มีต้นพญาสัตบรรณ (ต้นตีนเป็ด) ปลูกเป็นแนวตลอดทางเดินไปจนสุดถนนคอนกรีตมีอาคารอยู่ทั้งด้านซ้ายและขวา มีป้ายเล็ก ๆ บอกให้ทราบว่าอาคารอำนวยการอยู่ทางด้านขวา ก็เดินเลี้ยวขวาไปตามทางเดิน เห็นห้องเล็ก ๆติดป้ายด้านหน้าว่า “ประชาสัมพันธ์” ก็เลยสอบถามมีพี่คนหนึ่งเดินออกมาพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมนำใบสมัครมาให้กรอกระหว่างที่กรอกใบสมัครกันก็ได้รู้จักกับพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นพี่อยู่ที่มหาวิทยาลัยของเรา(พี่เค้าเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนเรา) ก็เลยขอเบอร์ติดต่อไว้โทร.สอบถามข้อมูลเมื่อกรอกข้อมูลเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ เพื่อนก็กลับเข้ากรุงเทพฯส่วนเราก็เดินทางกลับบ้าน

ในใจค่อนข้างตื่นเต้นเพราะอาทิตย์หน้าต้องเตรียมไปทดสอบการสอนทั้งจัดเตรียมสื่อการสอน ซ้อมสอนบ้าง พอถึงวันที่นัดทดสอบการสอน ก็ดันไปสายอีกเค้านัด 9.00 น. ไปถึง 9.35 น. ไปถึงก็มีพี่คนเดิมพาขึ้นไปที่ห้องประชุมด้านบนที่ถูกดัดแปลงคล้ายห้องเรียนโดยมีคณะกรรมการทั้งหมด 5 ท่าน เป็นรองผู้อำนวยการ 2 ท่าน และเป็นหัวหน้างานอีก 3ท่าน(นับเป็นโชคดีของเราตรงที่ว่า เค้ายังไม่เริ่มทดสอบ) แต่คนที่มาทดสอบก็เกือบ10 คนได้ (แบ่งเป็นคอมพิวเตอร์ 3 คน/ บัญชี 2 คน /วิทยาศาสตร์ 2 คน/ แล้วอีก 2-3คน น่าจะเป็นสายช่าง) อีก 2-3 นาทีถัดมาคณะกรรมการก็สอบถามว่าใครจะอาสาเป็นคนทดสอบการก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่สมัครครูคอมพิวเตอร์อาสาทดสอบการสอนคนแรกถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะสอนเกี่ยวกับเลขฐาน เค้าก็มีสื่อการสอนเป็นลักษณะฟิวเจอร์บอร์ดเราก็ฟังเพลิน ๆ แล้วก็นึกได้ว่าสื่อการสอนที่เราเอาใส่ PowerPoint มา จะใช้ยังไง Projector ก็ไม่มี ปากกาไวท์บอร์ดก็ไม่ได้เอามาก็เลยเอากระดาษที่เราปริ้นท์ไว้อ่านทบทวนมาใช้ดีกว่า พอคนแรกสอนเสร็จคณะกรรมการก็สอบถามต่อทันทีว่าใครจะสอนต่อ เราก็ไม่รอช้าค่ะ ยืนด้วยยกมือด้วยแล้วตอบว่า“ดิฉันเองค่ะ”

เราจำได้ว่าเราใช้เนื้อหาเกี่ยวกับการแนะนำหน้าต่างการทำงานของโปรแกรม Director รู้สึกว่าตื่นเต้น (แต่ไม่แสดงออก)ก็พยายามสมมติคณะกรรมการเป็นนักเรียนด้วย แล้วก็พูดไปเรื่อย ๆหามุกตลกเข้ามาแทรกบ้างเป็นครั้งคราว (เมื่อมีโอกาส)พอทดสอบสอนเสร็จก็รู้สึกโล่งมาก คลายความกังวลใจลงไปแต่กลับมีความรู้สึกเครียดขึ้นมาเล็กน้อย กลัวจะถูกตัดคะแนนเพราะเราสอนไปเล่นไป(แต่คณะกรรมการก็ดูเหมือนจะยิ้มไปกับเราด้วย) แต่พี่คนแรกก็สอนเก่งเพื่อนเราก็สอนพอ ๆกันกับพี่คนแรก แอบลุ้นมาก ๆ พอทุกคนทดสอบสอนเสร็จคณะกรรมการก็แจ้งว่าจะประกาศผลให้ทราบ โดยให้ติดตามในเว็บไซต์ แล้วเราก็แยกย้ายกับเพื่อนเพื่อกลับบ้าน

ระหว่างนั่งรถกลับบ้านก็มีรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ที่วิทยาลัยฯโทร.เข้ามาเค้าก็แจ้งว่าตอนนี้คณะกรรมการรวมคะแนนเสร็จเรียบร้อยแล้ว มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายให้เราเลือกว่าจะฟังข่าวไหนก่อน เราก็เลยบอกว่าฟังข่าวร้ายก่อนแล้วกันพี่เค้าก็เลยแจ้งว่าตำแหน่งครูคอมพิวเตอร์ที่จะรับ 2 คน เหลือ 1 คน ใจหายว้าบบบ!! แล้วข่าวดีล่ะ(ก็แอบคิดว่าถ้าพี่คนนั้นได้ก็ไม่เป็นไร เพราะเค้าสอนดีจริง ๆหรือเป็นเพื่อนเราก็ไม่เป็นไร เพราะเค้าก็สอนดีเหมือนกัน เฮ้อออ!! ) พี่เค้าก็แจ้งว่า “เรานั่นแหละได้” ก็เลยถามเพื่อความมั่นใจว่าจำชื่อผิดหรือเปล่า คนที่ได้ชื่ออะไร เค้าก็บอกชื่อเรามา ไม่อยากจะเชื่อเลย “ฉันจะได้เป็นครูจริงๆ หรือเนี่ย!!”

ความเครียดหายไปโดยสิ้นเชิง นั่งอมยิ้ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จินตนาการณ์ไปเรื่อยจนเหมือนคนบ้า จะบอกกับพ่อแม่ยังไงดีนะ ตื่นเต้น ๆ ต้องฟอร์มไว้ก่อน (555+)พอกลับไปถึงบ้าน พ่อกับแม่ก็ถามว่าเป็นไงบ้าง ทำได้ไหมเราก็เลยถามพ่อกับแม่ว่าอยากให้เป็นครูไหม พ่อก็ตอบว่า “อยากให้เป็นครูครูเป็นอาชีพที่มีเกียรติ นอกเหนือจากพระแล้วก็มีครูนี่แหละที่คนทั่วไปเค้ายกมือไหว้กัน” แล้วแม่ล่ะ “ไม่อยากให้เป็นครูเป็นครูแล้วเหนื่อยนะ ทนไหวเหรอ” เราก็ตอบแม่ไปว่า“ถ้าอย่างนั้นแม่ผิดหวังแล้วแหละ เพราะหนูจะเป็นครู” ทั้ง 2คนก็ตื่นเต้นจนแม่ลืมไปเลยว่าไม่อยากให้เป็นครู

จากนั้นทางวิทยาลัยฯ ก็นัดหมายให้ไปรายงานตัวและเริ่มปฏิบัติหน้าที่ครูในต้นเดือนพ.ค. 2549 วินาทีที่ได้เริ่มงานก็ได้รับนโยบายจากทางวิทยาลัยฯให้ปฏิบัติหน้าที่ครูคอมพิวเตอร์/ผู้ช่วยงานประกันคุณภาพ/ผู้ช่วยหัวหน้างานทะเบียน/ครูที่ปรึกษานักศึกษา ปวช.1ห้อง 2 แผนกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ หน้าที่หลักก็คือการสอนว่างเว้นจากการสอนก็คืองานรองตามที่ได้กล่าวไว้ตอนต้น ตอนปฏิบัติหน้าที่เรียกได้ว่าวิทยาลัยฯยังไม่มีความพร้อมในเรื่องของอุปกรณ์การเรียน-การสอนเท่าไรนักนักศึกษาคอมพิวเตอร์ระดับ ปวช. และ ปวส. รวมกันน่าจะประมาณ 300 คนได้แต่เครื่องคอมพิวเตอร์มีประมาณ 50 เครื่อง (เป็นเครื่องเสียเกินครึ่ง )นักศึกษาต้องผลัดกันเข้าห้องคอมพิวเตอร์ที่มีเพียง 2 ห้องฝ่ายที่ทำหน้าที่จัดตารางเรียนทำงานหนัก เพราะต้องจัดตารางเรียนไม่ให้วิชาทฤษฎี /วิชาปฏิบัติ ตรงกัน หรือตรงกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องสลับกันพาเด็กนักศึกษาเข้าห้องคอมพิวเตอร์

นักศึกษาที่วิทยาลัยฯ แห่งนี้ประมาณ 1,300 กว่าคน (ในระบบ) /นอกระบบก็ประมาณอีกประมาณ 500 กว่าคน โดยที่นักศึกษาที่นี่แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่คือ

1. นักศึกษาสาขาพณิชยกรรม(การบัญชี, คอมพิวเตอร์ธุรกิจ)

2. นักศึกษาสาขาช่างอุตสาหกรรม(ช่างอิเล็กทรอนิกส์, ช่างไฟฟ้ากำลัง, ช่างยนต์, ช่างเทคนิคอุตสาหกรรม )

ครูที่นี่ก็ดูเป็นมิตรและนักศึกษาก็ดูแล้วไม่น่าจะมีพิษสงอะไร

ดู ๆ ก็ไม่น่าจะมีอะไรที่เป็นกังวลเท่าไรนัก

ถ้า...

“น้องเอารายวิชาคอมพิวเตอร์เพื่องานอาชีพไปสอนนะ”

“ค่ะ สอนได้ สอนเด็กชั้นไหนบ้างคะพี่”

“เด็ก ปวช. คงไม่น่ามีปัญหามั้งเนอะ”

“ค่ะ ปวช. คอมพิวเตอร์ เคยเห็นแล้วก็เรียบร้อยดีค่ะ คงไม่มีปัญหาค่ะ”

“ปวช. 2 ช่างไฟฟ้าฟ้าค่ะ”

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2556		0 comments
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2556 10:23:36 น.
Counter : 635 Pageviews.
Share Tweet