เหตุการณ์ผ่านไป เหมือนสายลม แต่ก็ยังคงหวลกลับมายังที่เดิม

เรื่องราวต่างๆ ได้ผ่านไปหมดแล้ว
ช่วงเวลานั้น ไม่มีจิตใจจะมาเขียนเล่าอะไรเลย
มันซ้ำไปซ้ำมา

พ่อได้แสดงฉากชีวิตที่ยิ่งใหญ่ไห้เราดูแล้ว
เราไม่รู้ว่าทำดี ได้มากกว่านี้ไหม
แต่ขณะนั้น เราทำดีที่สุดแล้ว

ช่วงเวลานั้น เกิดอาการหงุดหงิดใจอย่างหาสาเหตุไม่ได้
มีความคิด แวบเข้ามาบ้าง ว่าจะเกิดเหตุการณ์
แต่เราไม่กล้าที่จะเอามาคิดต่อ เพราะดูจะเป็นการคิดอกุศล
เลยได้แต่ปัดออกไป ใครจะรู้ว่าเป็นการบอก

วันนั้นฝนตกกระหน่ำ เราขี่รถฝ่าฝนมา
ช่างเหมือนวันนั้นเลย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
ถึงบ้าน กว่าจะถอดเสื้อฝน และสัมภาระมากมาย
พอเข้าบ้าน ก็เหมือนมีแรงผลักให้ เข้าไปดูพ่อเลย ไม่ต้องทำอะไร

พ่อก็โทรมเหมือนทุกวันนั่นแหละ แต่วันนี้ มันแปลกๆ
แปลกจนเรารู้สึก แต่ไม่กล้าคิด ไม่กล้าพูด ได้แต่รอดู
พ่อค่อยๆ แสดงฉากที่สำคัญให้ลูกได้ประจักษ์ ถึงการเคลื่อนภพ
ใจนะรู้แล้ว แต่ มันไม่ยอมรับ สักพักเหมือนพ่อพยายามยิ้ม
พยายาม และพยายาม จนพ่อสงบไป ไม่มีอาการกระตุก
เราได้ ถามพ่อว่า พ่อไปแล้วหรือ ชีพจรที่คอพ่อ กระตุกแรงขึ้นมา 1 ครั้ง
แล้วพ่อก็ไป

เราไม่อยากให้พ่อทรมานอีก ให้พ่อนอนสงบอยู่ในห้องนอนของพ่อ
และจัดการ ตามที่พ่อบอกไว้ ทั้งที่ เราอยากจะดื้อไม่ทำให้
แต่สุดท้ายเราก็ยอม

หวังว่า การเป็น อาจารย์ใหญ่ คือสิ่งที่พ่อต้องการจริงๆ
ลูกก็ได้ทำให้พ่อแล้ว

ขอบคุณ สำหรับบทเรียนแห่งชีวิตที่มอบให้ลูก จะจำไว้เป็นแนวทาง
ในการดำเนินชีวิต โดยความไม่ประมาท

Create Date : 27 กันยายน 2552		0 comments
Last Update : 27 กันยายน 2552 11:58:55 น.
Counter : 437 Pageviews.
Share Tweet