แอนดี้: พี่เอริคอ้วนขึ้นอีกแล้ว ผมบอกละว่าให้ออกกำลังกาย พี่เอาแต่กินกะนอน

แอนดี้แฉเอริค ที่ตอนนี้เค้าได้แต่นั่งกระดิกขากินกล้วย มองมินอูที่กำลังครีเอทท่าเต้นให้ดูอยู่ในห้องแต่งตัว

เอริค: ก็สุขภาพชั้นมันไม่ค่อยอำนวยให้ออกกำลังกายนี่น่า นายอยากเห็นชั้นกระดูกหลังเคลื่อนเหรอ (แถไว้ แถไว้) ชั้นไม่อยากมีเนื้อเป็นก้อน ๆ อย่างดงวานหรอก หรือนายชอบแบบนั้น แอนดี้
แอนดี้: ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย พี่ดงวานน่ะเค้าเพาะกล้าม พี่ก็แค่ออกกำลังกายเบา ๆ ก็ได้นี่ (น้องยังคงเถียงต่อ)
ดงวาน: มีกล้ามแบบชั้นนี่มันเป็นไงวะเอริค
ดงวานที่นั่งอยู่เฉย ๆ เงยหน้ามามองคนหน้าหล่อแต่กวนติงตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ ก็ตรูนั่งของตรูเฉย ๆ คุยกันสองคน มาพาลเอากรูไปเกี่ยวด้วยได้งัย

เอริค: ก็ไม่เป็นงัยหรอก แต่นายน่ะ เอาแต่ออกกำลังกายหนัก ๆ มันเรยมีกล้ามเนื้อก้อนโต ๆ ขึ้นมาน่ะ เห็นมะ มันดูน่ากลัวน่ะ ชั้นว่า สาว ๆ คงไม่อยากเข้าใกล้นายแน่ ๆ

ดงวาน: ใช่ซี่ ก็ใครมันจะหล่อเลิศเลอเฟอร์เฟ็ค สูงยาว เข่าดี บ้านรวยอย่างนายกันเล่า ...
ยังไม่ทันดงวานจะอ้าปากเหน็บแนมต่อ ประตูห้องก็เปิดออก ลูกนกจอมสายเดินก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนกวาดสายตาเสาะหาผู้เป็นเป้าหมาย เมื่อเห็น ก็ตรงแน่วไปยังคนที่นั่งเงียบอยู่หน้ากระจก ผ่านสายตาอีก 3 คู่ที่มองตามอย่างอยากรู้อยากเห็น (ทำมัย 3 ไม่ 4 น่ะเหรอ ก็ไอ่ตาอีกคู่ มันเอาแต่ก้มมองดูกล้องถ่ายรูปในมือตัวเองอยู่น่ะสิ)

จิน: พี่ฮะ
ฮเยซองเลิ่กคิ้วของตัวเอง เงยมองคนตัวโตผ่านทางกระจก ด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะหันมาสนใจกะปอยผมตัวเองต่อ
ฮเยซอง: ว่างัย
จิน: ผมมีอะไรอยากคุยกะพี่น่ะ
ฮเยซองยังคงทำเป็นสนใจกะหนังหัวตัวเองอย่างขมักเขม้น กลบเกลื่อนเสียงหัวใจที่มันเต้นตู้ม ๆ อยู่ในอกน่ะสิ
ฮเยซอง : อืม พูดมาสิ

จอนจินยังคงยืนมองฮเยซองจัดปอยผมของเค้าให้เข้าที่เข้าทางอยู่อย่างนั้นเงียบ ๆ จนผ่านไปนาน หลายชีวิตที่นั่งอยู่ ก็พลอยงง ๆ กะพฤติกรรมแปลกประหลาด ก็หลังจากวันที่ประชุมลับ ๆ กันนั้น จินมันก็เงียบ ๆ มา 2 วัน จนวันนี้ มินอูมองดูซักครู่ ก่อนตัดสินใจสะกิดดงวานที่ยังคงมุ่งมั่นกะการกดชัดเตอร์ไปยังรองเท้าคู่ใหม่ของตัวเองที่ใส่อยู่โดยหาได้ใส่ใจกะสิ่งรอบข้างไม่

มินอู : นี่นายจะถ่ายติงตัวเองไปอีกนานมะเนี๊ยะ (มินอูกระซิบเบา ๆ)
ดงวาน: ชั้นถ่ายรองเท้าคู่ใหม่ชั้นต่างหาก จะเอาไปใส่ในไดน่ะ (ตอบกลับมาหน้าตาย) แฟนคลับชอบว่าชั้นงก เดือนนี้ชั้นซื้อรองเท้าตั้งสองคู่แล้วนะ
มินอูนึกรำคาญ ก่อนยืนปากให้เพื่อนหันไปทางสองคนหน้ากระจก ดงวานก็มองตามปากจู๋ ๆ นั้น เห็นว่าอะไรเป็นอะไร ก็ลุกเดินตามมินอูออกไปเงียบ ๆ

แอนดี้เห็นพี่ทั้งสองลุก จึงลากมือเอริคให้ลุกขึ้นตามออกไปด้วย

แอนดี้: พี่ ๆ ไปหาไรกินดีกว่า

เอริคชู๊ตเปลือกกล้วยลงตระกล้าขยะ ก่อนหันมาพยักหน้ากะน้องเล็ก
เอริค: อืม ๆ ดี ชั้นอยากกินพิซซ่า (กล้วยยังคาปากอยู่เรยนะป๋า)
แอนดี้: แต่ผมอยากกินไปติมอ่ะ
เอริค: อ่าว เหรอ งั้นเด๋วชั้นโทรสั่งพิซซ่าเอาชุดที่เค้าแถมไอติมมาด้วยและกันเนอะ
แอนดี้: ...โห นิดเดียวเองอ่ะ .. (น้องเล็กทำท่าไม่พอใจ)
เอริค: เหรอ งั้นเราสั่งไอติม เอาแบบที่เค้าแถมพิซซ่าดีมะ...
แล้วแอนดี้กะเอริคก็จูงมือกันออกนอกห้องไปทิ้งให้ห้องทั้งห้อง เหลือแค่ฮเยซองกะจอนจินสองคนเท่านั้น

จิน: พี่ฮะ ไม่หันมาคุยกันหน่อยเหรอ
ฮเยซอง: ก็คุยมาสิ ชั้นฟังนายอยู่ (ฮเยซองพูดทั้งที่ยังคงมองกระจก หันซ้ายหันขวามองลอนผมของตัวเอง)
จิน: ผมขอโทษ สำหรับทุกอย่าง (จินพูดเสียงอ่อย ๆ ก้มหน้าหงอย ๆ ของเค้ามองลงพื้น ) ผมรู้ว่าผมทำไม่ดีกับพี่ ผมมันแย่ ที่ทำให้พี่รำคาญ ทำให้พี่ไม่สบายใจ ต่อไป ผมจะอยู่ของผมนิ่งๆ
ฮเยซอง ...(ยังคงเงียบ)
จิน: ผมเข้าใจและรู้แล้วว่าผมเป็นน้องของพี่คนนึง เพียงเท่านั้น ต่อไปถ้าพี่บอกว่าไม่ มันก็คือไม่ โอเคมั้ย ยกโทษให้ผมได้มั้ยฮะ
ฮเยซอง เงยหน้ามองสีหน้าเศร้า ๆ ของจอนจินผ่านกระจกใส แล้วอดที่จะสงสารไม่ได้ เค้าหมุดเก้าอี้มาสบตากะคนตรงหน้าตรง ๆ นึกคำพูดร้อยแปด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะขุดคำไหนขึ้นมาพูดให้มันดูดี เพราะความรู้สึกของตัวเอง กะสิ่งที่จอนจินพูดนั้น มันช่างขัดกันเหลือเกิน
ฮเยซองลุกขึ้นยืนช้า ๆ จับไหล่แกร่งของจอนจิน ดึงเข้ามาโอบกอดเค้าเบา ๆ ตอนนี้แม้เค้าอยากที่จะสารภาพแค่ไหน ปากมันยังคงพูดอะไรที่ค้านกับใจอยู่ดี

ฮเยซอง: นายเป็นน้องที่ชั้นรัก ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ชั้นก็ผิด ที่โมโหและหงุดหงิดนายตลอดเวลา ไม่ต้องขอโทษ แค่กลับมาเป็นเหมือนเดิมก็พอ
จิน: สรุปว่าพี่ยังคงปฏิเสธใช่มั้ย
จอนจินยิ้มมุมปาก ดันตัวเองให้ออกห่างจากอ้อมกอดฮเยซอง เพื่อจะได้จับผิดในสายตาที่แอบแสดงอาการหวั่นไหวฮเยซองได้ชัด ๆ
จิน: ถ้าพี่บอกผมว่าต้องการเวลา ผมก็จะปล่อยพี่ไป แต่พี่ปฏิเสธ ซึ่งผมอุตส่าห์ให้โอกาส งั้นคราวนี้ ผมก็จะไม่ยอมพี่แล้ว

ฮเยซองได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายงง ๆ งงกะอาการของจินไม่พอ ยังไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าลูกนกพูดด้วย แต่ไม่ต้องรอนาน คำตอบ มันก็เฉลยออกมา
จอนจินล้วงกระเป๋าของตัวเองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาไฟล์ วางมันไว้ข้างตัวของฮเยซอง .......

“ ยกโทษให้ชั้นนะจอนจิน ตอนนี้ใจชั้นมันสับสนวุ่นวายไปหมด ไหนจะเรื่องงานอีก ชั้นยังไม่ได้ตั้งตัวกะเรื่องของนายเรย ขอเวลาชั้นหน่อย ขอแค่เวลา เมื่อถึงตอนนั้น ชั้นจะได้บอกนายได้เต็มปากมากกว่านี้ ว่าชั้น ก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างจากนายเลย”

ฮเยซองเบิกตากว้าง มองโทรศัพท์ในมือของจอนจิน สลับกะหน้าของเค้า ที่เคลือบไปด้วยรอยยิ้มกวนอารมณ์นั่น

ฮเยซอง: เล่นอะไรของนายน่ะ จอนจิน ไม่สนุกนะ
จิน: เหรอฮะ ว้า ทำมัยล่ะ ผมว่ามันสนุกดีออก ยิ่งหน้าพี่ตอนเหวอ ๆ แบบนี้ด้วยและมันน่าหัวเราะชมัด
ฮเยซอง: พวกนายรวมหัวกันเหรอ นั่นมันโทรศัพท์เอริคนี่
จิน: ไม่งั้นผมจะจับผิดคนปากแข็งได้เหรอ
ฮเยซองก้มหน้าลง ตอนนี้ ดูอากาศรอบตัวอบอ้าวเหลือเกิน เค้ายกมือขึ้นโบกแทนพัดแก้เก้อ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือ เดินออกไปจากตรงนี้ ออกไปหาอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกซักหน่อย

แล้วเท้ามันก็ออกคำสั่งให้ฮเยซองหนีคนตรงหน้า สาวท้าวออกไปให้เร็วที่สุด แต่นั่นก็ยังช้าไปกว่าปฏิกิริยาของอีกคน




จอนจินจับข้อมือเรียวของอีกฝ่าย ที่กำลังเดินผ่านตัวเองให้หมุนกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง และก่อนฮเยซองจะได้ขัดขืน หรือโวยวายขึ้นมา จอนจินชิงปิดปากขี้วีนของอีกคนด้วยปากหนา ๆ ของตัวเอง หมดปัญญาที่ฮเยซองจะหนีไปไหนได้ ก็ด้านหลังมันกระจก แถมยังแขนล่ำ ๆ ของเจ้าลูกนกล็อคเอว กระดิกตัวแทบไม่ได้ มีเพียงใบหน้าที่พอจะหันหนีรสจูบนั่น แต่ก็แค่นั้น ปากที่ยังคงตามมาประกบอย่างไม่ปล่อย ไม่ว่าจะหันซ้าย หันขวา สุดท้ายก็ต้องแพ้ ฮเยซองได้แค่กลืนคำโวยวายรอ้ยแปดลงคอไป สิ่งที่เล็ดลอดออกมาได้ เป็นเพียงเสียงอู้อี้จับใจความไม่ได้ก็เท่านั้น อย่าว่าแต่โวยวาย ตอนนี้จะหายใจ แทบไม่ทัน


...เนิ่นนาน อาการขัดขืนเมื่อครู่ กลายเป็นโอนอ่อนตาม เคลิ้มไปกับรสจูบดังกล่าว มือที่เกาะอยู่บนบ่าทั้งทุบ ทั้งจิก เปลี่ยนเป็นโอบรอบคออีกคน รั้งให้หน้าและลำตัวทั้งสอง ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นไปอีก ลิ้นที่ปฏิเสธและแข็งขืน กลายเป็นกระหวัดรัดเกี่ยวทักทายกับลิ้นของอีกคนอย่างหวานชื่น จนบัดนี้อากาศแทบจะแทรกเข้าไประหว่างทั้งคู่ได้ยากเย็น

....และเนิ่นนาน กว่าที่จอนจินจะปล่อยให้ปากของฮเยซองเป็นได้เป็นอิสระอีกครั้งอย่างนึกเสียดาย สีหน้าของคนสวยตอนนี้ ไม่ต้องดูกระจกเค้าก็รู้ว่าตัวเองหน้าแดงแจ๋ขนาดไหน

จิน: พี่เอริคบอกผมว่า พี่น่ะ ปากแข็ง ผมเลยลองพิสูจน์ดู (จอนจินเลื่อนมือจากเอวมากุมมือฮเยซองไว้ ดวงตาเจ้าชู้คู่นี้ยังคงจับจ้องไปที่ดวงตาอีกคู่ของคนหน้าแดงอย่างขบขันที่เห็นอีกคนเขิลอายได้ขนาดนี้)
ฮเยซอง: แล้วงัย
จิน: ก็ไม่นี่ หวานดีอีกต่างหาก
ฮเยซฮง: ไอ่บ้า
ว่าแล้วก็ขว้างค้อนให้ลูกนกไปที ก่อนจะทำสิ่งที่คิดจะทำแต่แรก นั่นคือเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ซึ่งคราวนี้ จอนจินก็ปล่อยมือทั้งคู่ออกแต่โดยดี เค้าได้แต่มองตามหลังร่างบางที่เดินไปผ่านทางกระจกใส พร้อมยิ้มให้กับทางท่าลุกลี้ลุกลนนั้น และก่อนที่ฮเยซองจะจับลูกบิดประตูเปิด...

จิน: ผมจะรอ ถ้าพี่ต้องการเวลา ผมก็จะรอ รอวันที่พี่พร้อมจะพูดสิ่งที่พี่คิดกับผม

ฮเยซองชะงักมือที่จับลูกบิดประตู เค้ายืนนิ่ง แต่ก็ยังคงไม่หันกลับมามองอีกคนเช่นเดิม ไม่มีคำพูดซักคำหลุดออกมาจากปาก นอกจากรอยยิ้มบาง

น่าแปลก ปากที่เคยบ่นคน ๆ นี้อยู่ทุกวัน มันกลับขยับให้เป็นดังใจไม่ได้ มือก็เคยเกาะกุมกันบ่อย ทำมัยวันนี้ถึงมีเหงื่อซึมผิดปกติ อ้อมกอดที่เคยกอดกัน มันก็เปลี่ยนไป หัวใจเต้นเร็วกว่าเดิม นี่มันคือคำตอบหรือเปล่า แต่เนื่องจาก ไม่ว่าในหัวจะคิดยังงัย มันก็นึกคำพูดอะไรออกมาไม่ได้จริง ๆ

แล้วฮเยซองก็เปิดประตูก้าวออกไป แต่

โอ้ยยยย เย้ยยย เห้ยยยย
เสียงเอะอะโวยวายหน้าประตู ทันทีที่เปิดออก ร่าง 4 ร่างร่วงลงมาแทบเท้าเค้า
ฮเยซอง : พวกนายทำอะไรกันอ่ะ
มินอู: เปล่า ไม่มีอะไร
แอนดี้: พี่มินอูแหละตัวดี บอกให้เรามาแอบฟัง
มินอู: แอนดี้ พี่ไปบอกแบบนั้นเมื่อไหร่กัน ไอ่ริคต่างหาก ดงวาน ป่ะ ตะกี๊นายจะถ่ายรูปชั้นไม่ใช่เหรอ

แล้วมินอูก็ลากดงวานเดินออกไปด้วยกันหน้าตาเฉย
เอริค: เอาไอติมรสวานิลาเหมือนเดิมหรือเปล่าแอนดี้ ป่ะ ๆ หิวและ
แล้วเอริคก็เนียนจับมือแอนดี้เดินเลี่ยงสายตาดุ ๆ ของคนไปอีก แต่..

ฮเยซอง : เด๋วสิ จะไปไหน ให้ชั้นสะสางกะนายก่อนสิเอริค ไอ่เพื่อนบ้า นายแอบอัดเสียงชั้นเหรอ
แล้วเอริคก็จ้ำอ้าว ปล่อยแอนดี้ยืนมองตาปริบ ๆ อยู่ตรงนั้น
เอริค: ก็เจ๊ากันแล้วงัย นายก็เคยเล่าเรื่องของชั้นให้แอนดี้ฟัง มะก่อนนั้นงัย

วิ่งไปปากก็ยังอธิบายไป
ฮเยซฮง: หยุดนะไอ่ริค บอกให้หยุด
แอนดี้ได้แต่ส่ายหัว (พี่อายุเท่าไหร่กันและ ยังจะวิ่งไล่จับกันอีกเรอะ)
จิน: จะกินไอติมเหรอ ไปมะ ชั้นเลี้ยงเอง
จินเดินออกมาจากห้อง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
แอนดี้: โห พี่จินเนี๊ยะอ่ะนะ จะเลี้ยง โอ้วว แม่เจ้า สงสัยผมคงจะฝันไป
จิน: ช่ายสิ จะกินเท่าไหร่ เลี้ยงไม่อั้นเรย
แอนดี้: เหรอฮะ งั้นเราก็ปล่อยพี่เอริคกะพี่ฮเยซองให้เคลียร์กันไปละกัน ไปเหอะ ผมหิวและ

แล้วแอนดี้ก็เดินจูงมือจอนจินออกไป แต่ยังคงได้ยินเสียงร้องที่แว่ว ๆ มาแต่ไกลจากใครซักคน
ริค: ฮเยซอง ชั้นเจ็บนะ เฮ้ยยยย ปล่อยยยยยยยย ชั้นจะไปกินไอติมกะแอนดี้

แอนดี้ ช่วยชั้นด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย .....

 

Create Date : 30 พฤษภาคม 2551		9 comments
Last Update : 30 พฤษภาคม 2551 17:34:01 น.
Counter : 1008 Pageviews.
Share Tweet