I call it Destiny You call it Love...
Group Blog
 
<<
พฤษภาคม 2551
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
25 พฤษภาคม 2551
 
All Blogs
 
(Fic Shinhwa) เรื่องเล่าของเจ้าหญิง 7




ความเดิมตอนที่แล้ว

ฮเยซอง กับความรักที่แสนอาภัพ เค้าจะจัดการหัวใจตัวเองยังงัย ในเมื่อตอนนี้ เอริคก็กลับมาแล้ว
ชายทั้ง 6 การกลับมาของชินฮวา กำลังจะเริ่มต้นขึ้น


อูรินึนนนน ชินฮวา...







ตอนนี้ชั้นยังอยู่ที่ผับแห่งเดิม (เรืองนี้ไม่ลงทุนเรยวุ้ย มีแต่ผับ บ้าน และก็บริษัท)

เอริค : ดงวานลุกซิ
ดงวาน: ไมอ่ะ
เอริค : ชั้นจะนั่งข้างแอนดี้.... เออ ไม่เป็นไรก็ได้ แอนดี้ มานั่งนี่
ว่าแล้วน้องเล็กก็ลุกมานั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้าง ๆ กันอย่างว่าง่าย

ดงวาน : แหม ๆ ๆ หงอเชียวนะ อะไรจะเชื่องขนาดนั้นวะ ชั้นลุกให้ก็ได้นี่
จิน: พี่ฮเยซองไปไหนหว่า
ดงวาน: ไปทำไรที่โน่นตั้งนานวะริค พ่อไม่ให้กลับเหรอ
เอริค : ก็ทำอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ
จิน : เอ โทรไปก็ไม่รับ หายไปไหนของเค้าเนี๊ยะ(ยังคงตั้งหน้าตั้งตากดโทรศัพท์)
ดงวาน : เออ เรื่องอัลบั้มใหม่น่ะ ว่างัย
เอริค : กะจะทำเพลงไปก่อนเรื่อย ๆ รอมินมันด้วย
จิน : หรือว่าพี่ฮเยซองถูกลักพาตัว

โป๊กกกกกกกกกก
จิน: โอ้ยย พี่ตีหัวผมทำมัย
ดงวาน : ชั้นบอกนายแล้วใช่มั้ย ว่ามันบอกว่าเดี๋ยวมา ไม่ได้ยินเหรอ

จินจับหัวตัวเองลูบป้อย ๆ ตรงที่โดนมือพิฆาตของดงวานตะกี๊ นั่งหน้าบูดจิบเหล้าเงียบ ๆ คนเดียว ด้วยอาการเดิม --- งอลลลล

เอริค: แอนดี้ ต่อไปถ้าเริ่มทำเพลง ชั้นคงไม่มีเวลาเล่นกับนายนะ
แอนดี้ : ฮะ ผมรู้
เอริค : อืม แต่นายอยุ่บริษัทกะชั้นตอนชั้นทำงานก็ได้นะ แต่ถ้าเบื่อ ก็ไปเล่นกะจินมันและกัน
จิน : ทำมัยผมต้องเล่นกะแอนดี้ด้วย (จอนจินที่นั่งเงียบ เงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำเสียงกวนบาทาดีแท้)
เอริค : ถ้าไม่เล่น ชั้นก็จะไม่แนะนำสาว ๆ ให้นายน่ะสิ

จินได้ยินแบบนั้น รีบเปลี่ยนโหมดเสียงทันที
จิน: ได้เรยแอนดี้ มาเล่นกับชั้นทุกวันก็ได้

ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมด้วยการปรากฎตัวของคนที่จินนั่งรอคอยอยู่นานสองนานแล้ว
จิน : อ้าว พี่ ไปไหนมาอ่ะ ช้าจัง
ฮเยซอง : ธุระน่ะ ว่างัยเอริค เป็นงัย
ฮเยซองหันมาถามเอริค
เอริค : อืม ก็ดี

เมื่อฮเยซองมา บรรยากาศในห้องจึงเป็นมาเป้นมีสาระขึ้นนิดหน่อย เนื่องจากบทสนทนาดูจะเป็นเรืองงานซะส่วนใหญ่


...

เอริคใช้เวลาส่วนใหญ่ขลุกอยุ่หน้าจอมอนิเตอร์เพื่อฟังเพลงโน่นนี่ไปเรื่อย เผื่อจะช่วยให้เกิดความคิดเรื่องแนวดนตรีในอัลบั้มของชินฮวา โดยมีฮเยซองนั่งทำงานใกล้ ๆ ส่วนน้องเล็กสองคนก็โน่นเรย นั่งเล่นเกมส์อีกห้อง เล่นไปตีกันไปทั้งวัน ดงวานยังมีงานอีกเล็กน้อย จึงได้เห็นหน้าเค้าแค่บางวัน ส่วนมากเค้าจะตะเวณไปเที่ยว ถ่ายภาพโน่นนี่ แล้วเอามาอวดเพื่อนซะมากกว่า

แอนดี้ : พี่จินน่ะ เป็นไร ฮึดฮัดฟึดฟัดอยู่นั่นแหละ เล่นดี ๆ จิ
จิน : ชั้นทำไร ชั้นก็เล่นดี ๆ ของชั้นนี่งัย
แอนดี้ : เล่นดีกะอะไรอ่ะ รู้งี้ ผมนั่งเล่นคนเดียวดีกว่า
จิน : งั้นก็เล่นไปสิ เรื่องของนาย

ว่าแล้วลูกนกยักษ์ก็วางจอยส์เดินกระทืบเท้ามานอนบนโซฟาซะงั้น ปล่อยให้น้องมองตามกะพฤติกรรมงง ๆ ใจหนึ่งก็เหมือนรู้ แต่ขี้เกียจพูดออกไป อีกใจก็สงสาร
แอนดี้ : พี่มีอะไร บอกผมได้มะ ผมช่วยพี่ได้นะ
จิน : มีอะไร ไม่มี๊
(ทำเสียงสูง หน้าตายเหมือนเดิม)
แอนดี้ : แน่ใจนะว่าไม่มี ผมรู้หรอกน่า เรื่องพี่ฮเยซองชะมะ
จอนจินได้ยิน ดีดตัวขึ้นนั่งทำตาโตมองคนตัวเล็ก ซึ่งบัดนี้สีหน้ามีเลศนัยชอบกล
จิน : พี่ฮเยซองทำมัย อะไร ไหน ๆ พูดมา
แอนดี้ : ทำมัยผมจะไม่รู้ เด๋วนี้พี่อ่ะ ชอบแอบมองพี่ฮเยซองบ่อย ๆ หงุดหงิดง่าย เหมือนคนจะหมดประจำเดือนงั้นแหละ พอผมไปยุ่งกะพี่ฮเยซอง พี่ก็โมโหผม พี่ชอบพี่ฮเยซองใช่มะ
จิน : ป่าวโว้ยย ใช่ที่ไหน แล้วรู้ได้งัยว่าคนจะหมดประจำเดือนมันเป็นงัย
แอนดี้ :ไม่รู้หรอก แต่เอาน่ายอมรับเหอะ ผมจะได้ช่วย ผมช่วยได้นะ ไม่เชื่อเหรอ
จิน : นายท่าจะบ้าไปแล้ว ชั้นเป็นผู้ชายนะเว้ย หล่อซะขนาดนี้ จะไปชอบผู้ชายกันเองได้งัย สาว ๆ เสียดายแย่
แอนดี้: พี่เอริคก็เป็นผู้ชายหล่อเหมือนกันแหละ
จิน : ก็พี่ริคน่ะ เหมือนมนุษย์ธรรมดาที่ไหนกันเล่า
แอนดี้ : อ่าว งั้นผมล่ะ
จิน : ก็ถ้านายรักพี่เอริค แสดงว่าบ้านนาย ก็คงอยู่ไม่ไกลจากดาวของพี่เค้านักหรอก
แอนดี้: ไรว้า โอเค ในเมื่อไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ปากแข็งนัก ผมก็ไม่สนใจและ เชิญหงุดหงิดหัวใจไปคนเดียวเหอะ เด๋วอีกหน่อย พี่ฮเยซองมีแฟนขึ้นมา ผมนี่แหละจะหัวเราะพี่ให้ฟันหักเรย คอยดู

ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กของเรา ก็หันกลับมาสนใจเกมส์ตรงหน้าอย่างเดิม ปล่อยอีกคนให้นั่งเหม่อ คิดโน้นคิดนี่จนหัวยุ่งไปหมด ผ่านไปนานจนแอนดี้คิดว่าอีกคนหลับไปแล้ว
จิน : นายจะช่วยยังงัยเหรอ แอนดี้
จอนจินลุกจากโซฟามากระซิบที่ข้างหูแอนดี้ ทำเอาคนฟังสะดุ้ง
แอนดี้: อ่าว พี่ ยังอยู่เหรอ นึกว่าหลับไปแล้ว
จิน : ก็ชั้นกำลังคิดนี่หว่า
แอนดี้: แล้วคิดออกป่ะ
จิน: (- -) (_ _) (- -) (_ _)(พยักหน้าหงึก ๆ )
แอนดี้: ผมมีแผนและกันน่า เอาหูมาสิ
จิน : ห้องนี้เราอยู่กันสองคน ทำมัยต้องกระซิบวะ
แอนดี้: เหอะน่า มันจะได้ดูลึกลับงัย
จิน : เอ่อ นั่นสิเนอะ เหมือนกำลังปฏิบัติแผนการลับ ๆ อยู่ใช่มะ
แอนดี้: ใช่

ว่าแล้วทั้งสองก็นั่งขมุบ ๆ กระซิบกระซาบอะไรกัน โดยที่จอนจิน คนนั่งฟังก็พยักหน้าตามคำพูดของแอนดี้อยู่อย่างนั้นแทบทุกประโยค

เอริค : ทำอะไรกันอ่ะ

เสียงที่ดังขึ้นไม่รู้ตัวทำเอาทั้งคู่สะดุ้งเฮือก ผละตัวออกจากกันแทบไม่ทัน
ว่าแล้วเจ้าของเสียงก็ก้าวฉับ ๆ มาลากตัวแอนดี้ไปนั่งที่โซฟาบนตักตัวเอง สองมือกอดเอวแอนดี้ไว้แน่น พร้อมทำตาดุหันมาทางจอนจิน

เอริค : กระซิบอะไรกันเหรอ
แอนดี้ : เป็นความลับฮะ
เอริค : ความลับอะไรอ่ะ จินนี่
จิน : ความลับระดับชาติ บอกไม่ได้จิงๆ ฮะ
เอริค: ฮเยซองเรียกนายแน่ะ
จิน: ทำมัยผมต้องไปด้วยล่ะ
จอนจินตอบกลับไปอย่างไม่สนใจอะไร พร้อมทั้งลุกไปนอนยังโซฟาตัวเดิมผิวปากสบายใจ เอริคทำหน้ารำคาญใส่ก่อนหันไปสนใจคนบนตักตัวเอง
เอริค: เด๋วนี้หัดมีความลับกับชั้นเหรอแอนดี้

ว่าพลางก็กระชับมือที่กอดเอวอีกคนให้แน่นขึ้นไปอีก
แอนดี้: ไม่ได้จิงๆ ฮะ โอ้ย ๆ ๆ พี่ๆ ๆ ผมเจ็บอ่ะ
เอริค: ไม่บอกจริง ๆ ใช่มั้ย

แล้วเอริคก็ใช้คางซึ่งเต็มไปด้วยไรเครากดลงบนซอกคอขาวของอีกฝ่าย ถูไถไปมาให้แอนดี้จั๊กจี๊เล่น ส่วนคนโดนกระทำ ได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาหัวเราะชอบใจ

เอริค : จะบอกไม่บอก
แอนดี้: อ๊ะ ๆ ฮ่ะ ๆ ๆ ไม่.. บอก
เอริค: ไม่บอกใช่มั้ย นี่ ๆ ๆ
แอนดี้ : 555

โหมดเข้าสู่โลกส่วนตัวของสองคน จนลืมไปเรยว่าลูกนกน้อยยังคงอยู่ในห้องดูการกระทำของทั้งคู่อยู่ ด้วยสีหน้าเซ็งโลก

จิน: เฮ้อ ! ไปหาฮเยซองดีกว่า




แต่ละวันผ่านไปอย่างปกติ ชินฮวาทุกคนยังคงเตรียมตัวกะงานชุดใหม่อย่างขยันขันแข็ง (ตรงไหน) แหะ ๆ ๆ เออ นั่นดิเนอะ เอาเป็นว่าทำกันไปเล่นกันไปดีกว่า ถึงจะถูก แล้วการรอคอยการกลับมาของใครคนหนึ่งสำหรับชั้น มันก็สิ้นสุดลงซักที ในวันนี้

มินอู: สวัสดีครับคุณลี เป็นงัยบ้างครับ
มินอูกล่าวทักทายกับผู้ช่วยของเค้า ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา เค้าเพิ่งปลดประจำการเมื่อเช้า และวันนี้ก็เข้ามาบริษัททันที หมายจะได้เห็นหน้ากะเพื่อนรักทั้ง 5 ที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่ก็ไม่มีวี่แววของใครซักคน แม้แต่โทรศัพท์ซักตื๊ด

คุณลี: อ้าว หวัดดีครับ มาและเหรอ ผมรออยู่เรย ได้ยินว่าจะมาวันนี้
มินอู: ครับ เอ่อ เรื่องงาน เด๋วพรุ่งนี้จะนัดประชุมอีกทีนะครับ วันนี้ ขอพักวันนึงก่อน คุณลีครับ ไอ่พวกลิง ๆ มันอยู่ที่นี่กันใช่มั้ยครับ โทรหาใครก็ไม่มีใครรับ
คุณลี: ครับ อยู่นี่นิ เอ คงอยู่ห้องซ้อมมั้งฮะ เพราะผมเพิ่งมาจากห้องอัดก็ไม่เห็นพวกเค้า เรื่องประชุมเด๋วผมจัดการให้ครับ
มินอู: ขอบคุณครับ


มินอูโค้งคำนับให้คุณลีแล้วหันหลังเดินไปยังห้องซ้อม ปากก็บ่นเพื่อนไปพลาง

มินอู: ไอ่พวกบ้า ชั้นกลับมาทั้งคน ไม่ไปรับ แถมยังไม่โผล่หน้ามาเจออีก เพื่อนบ้าอะไรวะ

ขาท่อนสั้นก้าวไปพร้อมบ่นกับตัวเองไปตลอดทาง แต่ทันทีที่ผลักประตูห้องซ้อม สายรุ้งหลายสาย ถูกพ่นออกจากกระป๋องเข้าหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว ไหนจะเสียงปังจากประทัดอันเล็กอีกมากมาย พร้อมคำกล่าวต้อนรับและอ้อมกอดพุ่งมาทุกทิศทุกทางจนไม่ทันตั้งตัว

มิน: ไอ่บ้า อย่าฉีดสิโว้ย เข้าตาเห็นมั้ย
ริค : ยินดีต้อนรับ มินบงงี.... เย้!!!!!!!
การต้อนรับเล็ก ๆ สร้างเสียงหัวเราะและความอบอุ่นได้มากมาย เพียงแค่นี้แหละ แค่นี้ก็พอ
ว่าแล้วมือเล็ก ๆ ของแอนดี้ ก็ลากผู้เป็นพี่มานั่งตรงสำรับที่จัดเตรียมไว้เซอร์ไพรส์นานแล้ว
แอนดี้: ฉลองฮะ วันนี้มันต้องฉลอง
จิน: พี่มาช้านะ ผมหิวตั้งนานละ จะกินก่อน พี่ริคก็ทำหน้ายักษ์ใส่
ว่าแล้วศรีษะทั้ง 6 ก็ชนกัน ความสนใจพุ่งไปอยู่ที่การกินทันที กินไปหยอกล้อไปอย่างสนุกสนาน ก่อนที่เอริคจะคิดอะไรขึ้นมา เงยหน้า คิ้วขมวด

ริค: เฮ้ย ! เด๋ว
เสียงประกาศก้องทำให้มือพร้อมด้วยปากที่กำลังเคี้ยวหยุดการกระทำอย่างกระทันหัน

จิน: ทำมัยอีกอ่ะพี่
ริค: ทำมัยตอนชั้นมา ไม่เห็นมีอะไรแบบนี้เรยอ่ะ
เอริคพูดเสียงเขียวพร้อมปั้นหน้างอๆ มายังแอนดี้ คนที่นั่งใกล้เค้าที่สุด
แอนดี้: อ่อ ก็ตอนนั้นผมไม่มีแนวร่วมนี่ฮะ พี่ฮเยซองบอกว่า จะจัดเซอร์ไพรส์ฉลองให้กับชีวิตอันแสนสงบสุขที่กำลังจะหมดลงเนี๊ยะอ่ะนะ บ้าไปแล้ว

ว่าแล้วน้องเล็กก็โยนขี้ไปให้พี่คนสวยซะงั้น ฮเยซองไม่สนใจ ยังคงคีบเนื้อใส่ปาก สีหน้าเรียบเฉยต่อไป
ว่าแล้วพ่อยอดชายนายอีที ก็หันมาส่งรังสีอัมหิตใส่น้องอีกคน

ริค: จินนี่ นายล่ะ
จิน: ก็พี่ฮเยซองว่างัย ผมก็ต้องว่าตามนั้นนี่
แอนดี้: เอาน่าพี่ อย่าโมโหเรย กิน ๆ ๆ อย่าหงุดหงิด เด๋วพี่จินนี่ก็แย่งกินหมดพอดี
ริค: กะได้ แต่เรื่องนี้ นายต้องรับผิดชอบนะแอนดี้

แล้วเอริคก็ส่งสายตามีเลศนัยให้คนตัวเล็ก ยิ้มนิด ๆ ที่มุมปากอย่างมีความหมาย ก่อนหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่ออย่างมีความสุข
แอนดี้: อ่าว แล้วผมเกี่ยวไรอ่ะ

เอ่อ ไม่มีใครสนใจผู้ที่ถูกเซอร์ไพรส์กันเรยรึงัย
มินอู: นายถึงไหนและอ่ะริค
ริค: ถึงไหนเรื่องอะไรวะ
ดงวาน: แกจะถามไอ่ริคใช่มั้ยว่ามะไหร่แอนดี้มันจะท้อง 5555
มินอู: แกนี่ บ้าไม่เปลี่ยน เออ ว่าแต่เมื่อไหร่ จะมีน้องให้พี่อุ้มอ่ะแอนดี้

มินอูหันไปดุดงวาน ก่อนจะกลับมาหยอกล้อแอนดี้ ซึ่งตอนนี้นั่งหน้าเป็นตำลึงสุก
แอนดี้: พี่จะบ้าเหรอ
มินอู: 555 ล้อเล่น เรื่องงานน่ะ ถึงไหนและ
เอริคเงยหน้าจากหม้อไฟ หันมาส่ายหน้าให้มินอู ปากก็ยังเคี้ยวหมุบหมับ ๆ มือก็โบกตะเกียบไปมา
เอริค: วันนี้งดพูดเรื่องงานวันนึง ฉลองก่อน เราไม่ได้ครบทีมกันมาหลายปีและ เรื่องนั้น ชั้นค่อยคุยกะแกทีหลัง

ช่วงเวลาแห่งความสุขก็ผ่านไป ตอนนี้ห้องซ้อม ถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นห้องดื่ม ห้องคาราโอเกะ ผับ แม้กระทั่งห้องนอน จนรุ่งเช้าของวันใหม่มาเยือน

--

เมื่อสมาชิกครบหน้า การประชุมเกี่ยวกับแผนอัลบั้มใหม่ก็เกิดขึ้นอย่างเป็นทางการ โดยหัวเรือใหญ่ หัวหน้าวงเอริค และผู้จัดการวงเบ็ดเสร็จอย่างมินอู การทำงานแข่งกับเวลาเริ่มต้นขึ้น เพราะนับจากนี้อีกไม่นาน น้องเล็กทั้งสอง ก็ต้องไปปฏิบัติภาระกิจเดียวกะพี่ ๆ ที่เพิ่งกลับมา ไหนจะอัลบั้มเดี่ยวของแอนดี้อีก ฉนั้น ทุกอย่าง นอกจากจะต้องเร็ว แล้วยังต้องสมบูรณ์แบบอีกด้วย

แอนดี้: พี่ฮเยซองฮะ พี่จินนี่ไปไหนง่ะ
แอนดี้เดินมาในห้องที่มีฮเยซองนั่งทำงานอยู่ เค้าเงยหน้าจากกระดาษขึ้นมามองคนตัวเล็กตรงหน้า ด้วยสีหน้าฉงน
ฮเยซอง: ไม่รู้สิ หายไปตั้งนานแล้ว เห็นว่าจะไปหาไรกิน
แอนดี้: สงสัยแอบไปอยู่กะพี่มินอูอีกละมั้ง (แอนดี้ทำน้ำเสียงเซง ๆ)
ฮเยซง: เออ แอนดี้ แล้วเอริคล่ะ เห็นบอกว่าจะไปเล่นกะนายซักพัก ไปไหนและ ชั้นมีไรจะถามมันหน่อย
แอนดี้: เล่นที่ไหนล่ะฮะ หลับอยู่บนโซฟาโน่น
ฮเยซอง: แล้วทำมัยต้องทำหน้าหงุดหงิดแบบนั้นล่ะ เหงาเหรอ
แอนดี้:ป่าวหรอกฮะ ก็กว่าพี่เค้าจะหลับ เค้ากอดผมไว้ซะแน่น เกือบหายใจไม่ออก พอกระดิกตัวพี่เค้าก็รู้สึก แถมยังกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก เห็นผมเป็นหมอนข้างหรืองัยอ่ะ เฮ้อ นี่อ่ะเมื่อยจะตาย กว่าจะย่องออกมาได้

ว่าแล้วแอนดี้ก็หมุดตัวเดินออกไป พลางใช้มือนวดเฟ้นไหล่ของตัวเองแก้เมื่อยไปด้วย ฮเยซองได้แต่มองตามร่างนั้นยิ้ม ๆ ก่อนก้มหน้าลงยังบึกเอกสารตรงหน้าต่อ ผ่านไปได้ซักพัก

ริค: ฮเยซอง นายเห็นแอนดี้มั้ย
ซอง: เห็นซักพักและ ตอนนี้ไม่เห็น ทำมัย
ริค: ไปไหนของเค้าน๊า ชั้นนอนไม่หลับอ่ะ ถ้าแอนดี้ไม่อยู่ด้วย โธ่

ว่าแล้วคนหล่อ ก็เดินหงุดหงิดออกไปอีกคน ทิ้งให้ฮเยซองมองตามด้วยสีหน้า "อะไรของมัน" ก่อนนึกออกถึงธุระที่กำลังจะอ้าปากถาม ไม่ทันและ เอริคพ้นประตูไปแล้ว ฮเยซองได้แต่ส่ายหน้าด้วยความละอา กลับมาสนใจงานของตัวเองต่อ ผ่านไปซักพัก

มิน: ฮเยซอง เห็นไอ่ริคมั้ย
ฮเยซอง: เห็น ตะกี๊ ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหนและ ทำมัยเหรอ
มิน: ป่าวหรอก จะให้มันดูดนตรีนิดหน่อย บางอันมันน่าสนใจดี เออ งั้นไม่เป็นไร

มินอูเดินออกไปแล้ว ฮเยซองถอนใจเฮือกใหญ่ ไอ่พวกนี้มันท่าจะบ้ากันไปใหญ่ เค้าส่ายหน้าเล็ก ๆ พลางเลิกสนใจเพื่อนทั้งหลาย และอีกซักพัก..

จิน: พี่ฮเยซองเห็นพี่มินอูมะ
ฮเยซอง : โธ่เว้ยยยยย อะไรกันวะ ชั้นจะบ้าตายกะพวกแก บริษัทมันใหญ่นักเหรอ ถามกันอยู่นั่นแหละ เด๋วอีกแป๊บ ไอ่ดงวานคงมาตามหาแกอีกล่ะมั้ง

ฮเยซองตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ยังไม่ทันจบประโยคของฮเยซองดี ประตูก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง

ดงวาน: อ่าว ไอ่จิน อยู่นี่เหรอ ชั้นตามหาซะทั่ว ไอ่ดี้มันหาแกแน่ะ อ่าวซอง เป็นไรง่ะ หน้าบูดเชียว
ซอง:


--

จิน: นายจะเอางัยแอนดี้
แอนดี้: ก็ต้องเริ่มแผนของเราน่ะสิฮะ รอไม่ได้แล้ว พี่มินอูก็มาแล้ว
จิน: แล้วชั้นต้องทำงัยวะ มันจะได้ผลเหรอ
แอนดี้: น่า พี่อย่าปอดไปหน่อยเรย ระดับผม มีหรือจะพลาด
จิน: ก็เพราะแกนั่นแหละ ชั้นถึงต้องห่วง

ที่ริมระเบียง ตอนนี้จอนจินและแอนดี้ ต่างนั่งสุมหัววางแผนการบางอย่างกันอยู่สองคน

มินอู: ว่างัยแอนดี้ ดงวานบอกว่านายกะลังหาชั้นอยู่
จิน: เฮ้ยย ต้องบอกพี่มินอูด้วยเหรอวะ
แอนดี้: ไม่เป็นไรหรอก พี่มินอูน่ะไม่ปากโป้ง เค้าจะได้ช่วยเรางัย
ว่าแล้วทั้งสาม ก็ก้มสุมหัวกันต่อ

ริค: แอนดี้ ชั้นหาตั้งนาน มาอยู่นี่เอง เล่นไรกันอยู่เหรอ
แอนดี้: ก็ไม่มีไรฮะ กะลังวางแผน
ริค: อ๋อ แผนนั้นเหรอ งั้นเล่นด้วยสิ

ว่าแล้วเอริคก็เบียดเอาจินถอยออกไป แทรกตัวเองมานั่งข้างแอนดี้แทน พลางกอดเอวน้องเล็ก ตีสีหน้าจริงจังใส่ทุกคน จนจอนจินได้แต่มองงง ๆ
จิน: นี่พี่เอริครู้ด้วยเหรอ
แอนดี้: อืม
จิน: ว๊ากกกก งั้นก็รู้กันหมดและซิ ไหนว่าความลับระดับชาติงัย
แอนดี้: ก็พี่เอริคน่ะ บังคับให้ผมบอกนี่น่า ผมจะปิดพี่เค้าได้งัยล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก
จิน: เฮ้อ นายเนี๊ยะ เออ ช่างมันโชคดีพี่ดงวานยังไม่รู้

ยังไม่ทันขาดคำ..
ดงวาน: 555 นักข่าวประจำวงอย่างชั้นไม่รู้ได้งัยวะ ไอ่ลูกนก

ดงวานเดินมาเท้าเอว พร้อมเงยหน้าหัวเราะร่วนอยากชอบใจกะปฏิกิริยาที่ดูตกใจของจอนจิน ส่วนเจ้าของเรื่อง ลูกนกของเราที่กำลังถอนหายใจ เป็นต้องหันมามองตามเสียงของดงวานคอแทบเคล็ด พร้อมทำตาโต
จิน: ห๋า แอนดี้ นี่นายบอกเค้าหมดเรยเหรอ
แอนดี้: แหะ ๆ ๆ เอาน่า เพื่อความสมบูรณ์ของแผนการงัยล่ะ

แล้วแอนดี้ก็ยิ้มมีเลศนัย ปล่อยให้จอนจินเซงจิตอยู่ตรงนั้น
จิน: ความรักของชั้น มันจะรอดมั้ยเนี๊ยะ






ตอนนี้ขั้นตอนทำเพลง ก็มาถึงการเข้าห้องอัด เนื่องจากเป็นอัลบั้มที่มินอูและเอริคได้โชว์ฝีมือของตัวเองทำเพลงอย่างเต็มที่ เค้าเลยต้องควบคุมมันเองทุกขั้นตอน เรียกได้ว่า แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ไม่ได้ออกจากห้องอัดไปเห็นเดือนเห็นตะวันกันทีเดียว แอนดี้เอง ก็พลอยต้องใช้ห้องนี้เป็นที่กินที่นอนด้วยอีกคน เนื่องจากเค้าเอง แม้ช่วยอะไรมากไม่ได้ เท่าที่ช่วยได้ก็คือ วิ่งหาอาหารมาประเคนใส่ปากท้องให้พี่ทั้งสอง

วันนี้เป็นคิวที่ฮเยซองต้องเข้าห้องอัด เป็นคนแรก แต่ทุก ๆ คน ก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน ด้วยฝีมือของฮเยซอง ผ่านไปด้วยดีอย่างไม่ต้องสงสัย

ฮเยซอง: เหนื่อยมากเรยสิ พวกนายอ่ะ
มินอู: นิดหน่อยว่ะ แต่ก็หนุกดี ไอ่จินหายไปไหนอีกและเนี๊ยะ
ฮเยซอง: หมู่นี้ชั้นไม่ค่อยเจอ นี่มันมาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ
มินอู: อืม อยู่ทุกวันแหละ
ฮเยซอง: เหรอ สงสัยเล่นเกมส์อยู่ เด๋วขอไปดูมันหน่อย พักแป๊บนะ
มินอูพยักหน้า ก่อนเอนกายปิดเปลือกตาลง เพื่อให้หายเมื่อยล้าจากการที่ต้องเพ่งสายตาเขียนเนื้อเพลง แก้เนื้อเพลงแทบทุกคืน ก่อนนึกได้ถึงอีกคน ที่เงียบไปนาน
มินอู : เอริค .. ริค ไอ่ริค ริคโว้ยยยย

ไม่ปรากดสัญญาณตอบรับ พระเอกสุดหล่อของเรา หลับอุตุไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้นนานแล้ว
มินอู: เออ เชื่อมันและ หลับได้ทุกที่จิง ๆ

---

ฮเยซองเดินมายังห้องรับรอง ที่ซึ่งชินฮวาดัดแปลงให้มันเป็นห้องนั่งเล่น ห้องรีแรกซ์ และห้องพักผ่อนของพวกเค้าเอง ภาพเดิม ๆ ที่ปรากฏ คือน้องเล็กของวง 2 คน เล่นเกมส์สู้กันเอาเป็นเอาตายหน้าจอทีวีเครื่องใหญ่ และอีก 1 หนุ่ม ที่ยังคงสาระวนกะการเล่นกล้องถ่ายรูป ตัวใหม่อย่างสบายใจ

ฮเยซอง: จอนจิน

จินที่กดเกมส์อย่างเมามัน หยุดชะงัก หันมาหาเจ้าของเสียง
จิน: อ่าว พี่ฮเยซอง อัดเสร็จและเหรอ
ฮเยซอง: ยังหรอก พักแป๊บนึง นายไปไหนอ่ะ ไม่เห็นหน้าเรย
จิน : ผมก็อยู่ที่นี่ทุกวันแหละ ไม่ได้หายไปไหน
ว่าแล้วจอนจินก็หันไปสนใจกับเกมส์ใหม่อีกครั้ง
ดงวาน: หิวมั้ย นายน่ะ ไปหาไรกินกัน
ฮเยซอง: เออ นิด ๆ ว่ะ จินนี่ ออกไปหาไรกินหน่อยสิ
จิน: พี่ไปเหอะ ผมรอพี่มินอูอ่ะ
ว่าแล้วจอนจินก็วางจอยส์ในมือลง ลุกขึ้นเดิน ผ่านคนหน้าสวยออกไปอย่างเฉยเมย จนฮเยซองก็ได้แค่ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
ฮเยซอง: มันเป็ฯอะไรของมันน่ะแอนดี้
แอนดี้: ผมก็ไม่รู้ฮะ ไปหาพี่เอริคดีกว่า
แล้วแอนดี้ก็ลุกตามจินไปอีกคน
ดงวาน: ไปเหอะ ชั้นหิวและ
ฮเยซองมองตามหลังทั้งสองคนอย่างงง ๆ ก่อนจะหันมาพยักหน้ากะดงวานที่รออยู่


---

ฮเยซองออกไปกะดงวาน และกลับมาพร้อมถุงใบโตหลายใบ
ดงวาน: เฮ้ย กินก่อนเฟ้ย ค่อยลุยกันต่อ

เอริค ซึ่งตอนนี้นั่งเล่นเป่ายิงฉุบกะแอนดี้ จับมือแอนดี้ลุกจากโต๊ะ มาออตรงหน้าอาหารทันที ส่วนมินและจิน อยู่ในห้องอัด กะลังคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ฮเยซอง : ไอ่สองคนนั้นมันจะไม่กินใช่มั้ยเนี๊ญะ
แอนดี้: ปล่อยเค้าเหอะฮะ เด๋วเค้าเห็นก็มาเองแหละ
ดงวาน : คุยไรกันวะ หัวเราะซะเสียงดังมานี่เรย
ดงวานหันไปมองทั้งคู่ ก่อนจะหันมาสนใจกะคิมบับตรงหน้าต่อ


ค่ำและถึงเวลาแยกย้าย วันนี้เอริคเหนื่อยมาก เพราะดึก ๆ มาหลายคืน
เอริค: กลับบ้านก่อนดีกว่าค่อยมาต่อนะมินอู ชั้นเพลียมากเรยอ่ะ ตัวเล็ก นายขับนะ ชั้นง่วงอ่ะ
ว่าและเอริคก็โยนกุญแจรถให้แอนดี้
มินอู : อืม ดีและ นายน่ะ ไม่ค่อยจะสบายดีอยู่ด้วย เออ งั้นชั้นไปนะ เจอกันพรุ่งนี้

จิน: พี่ฮะ รอด้วย
จอนจินตะโกนเรียกมินอูไว้ พร้อมวิ่งไปแย่งกุญแจรถในมืออีกคน
จิน: ผมไปนอนบ้านพี่นะคืนนี้ มา ๆ เด๋วผมขับให้ รถผมจอดนี่แหละ

ดงวาน: อ่าว เปลี่ยนที่ซุกหัวและเหรอจินนี่ ทุกทีเห็นนอนบ้านฮเยซองมัน
จอนจินหันมายิ้มใส่ดงวาน ก่อนลากมินอู เดินหายไป ฮเยซองได้แต่มองไอ่ลูกนกยักษ์อย่างงง ๆ
แอนดี้: เด๋วนี้พี่จินติดพี่มินอูแจเรย มีความลับอะไรกันป่ะไม่รู้สองคนนี้
ดงวาน: นั่นสิ น่าสงสัย
ฮเยซอง: ดีและแหละ มันจะได้เลิกตามติดชั้นไปทุกที่ซะที น่ารำคาญ งั้นกลับและ

แล้วฮเยซองก็เดินลับไป ปล่อยให้ 3 คนที่เหลือ ดงวาน เอริค และแอนดี้ หัวเราะคิกคักตามหลังอย่างมีความหมาย


---

ณ บ้านของแอนดี้
แอนดี้กำลังนั่งดูทีวีที่โซฟาห้องนั่งเล่นฆ่าเวลา ระหว่างอีกคนที่เพิ่งอาบน้ำเส็ด เดินงัวเงียมานอนหนุนตักเจ้าตัวเล็กอย่างออดอ้อน

เอริค : นายคิดว่าจะได้ผลเหรอ เรื่องจินนี่น่ะ
แอนดี้: ก็ต้องลองดูฮะ
เอริค: ฮเยซองน่ะ มันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ชั้นว่ามันอาจจะยากสักหน่อย
แอนดี้: ผมรู้ฮะ เพราะว่ารู้นี่แหละ ผมเรยอยากช่วยเค้างัย
เอริค: นี่นายรู้เหรอ ว่าฮเยซองมันชอบใคร

เอริคดันตัวลุกขึ้นจากตักของของแอนดี้มาจ้องหน้าอีกคนที่มองมาด้วยประกายตาวิบวับ
แอนดี้: ช่าย รู้ ผมรู้ว่าพี่ฮเยซองชอบผม
เอริค: ห๋า นายรู้ได้งัย มันบอกนายเหรอ
แอนดี้: (แอนดี้พยักหน้า) พี่ก็รู้ ใช่มั้ย
เอริค: ก็ทำมัยชั้นจะไม่รุ้ล่ะ

แล้วเอริคก็ล้มตัวนอนหนุนตักคนตัวเล็กอย่างเดิมอย่างหงุดหงิดในอารมณ์เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น

แอนดี้: พี่รู้ พี่เลยไม่ต้องการให้ผมอยู่ใกล้ ๆ เค้า ใช่มั้ยฮะ

เอริคลืมตามามองคนตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมพยักหน้าเล็ก ๆ

เอริค: อืม มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก แค่ส่วนหนึ่ง (เอริคพูดพร้อมยกมือขึ้นมาใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้ทำขนาดให้ดู ว่ามันเล็กแค่ไหน) ชั้นกลัวเค้าจะเล่าเรื่องต่างๆ ของชั้นให้นายฟัง แล้วเค้าก็เล่าจริง ๆ ตอนนั้นชั้นไม่ต้องการให้นายรู้ เพราะชั้นกลัวนายจะไม่เข้าใจ ยิ่งในเวลาที่ชั้นไม่สามารถอยู่ใกล้นายได้ ยิ่งไปกันใหญ่ แล้วยังเรื่องที่ชั้นยังไม่ได้บอกนายถึงความรู้สึกของชั้น ชั้นกลัวว่าเค้าจะทำให้นายหวั่นไหว เวลาที่นายอยู่ใกล้เค้า เวลาที่ไม่มีชั้น ก็นั่นแหละ...

ดวงตาที่ดูเหน็ดเหนื่อยจากงานมาหลายวัน บวกกะอารมณ์ตอนนี้ ยังไม่สามารถทำให้ตาคู่คมของเอริค หมองลงไปเรย แอนดี้จ้องมองลึกไปยังดวงตาคู่นั้นอย่างแสนรัก ก่อนจะโน้มตัวใช้ปากของตัวเอง กดลงบนเปลือกตาของคนบนตักเบา ๆ

แอนดี้: ผมน่ะ ไม่รู้สึกแบบนี้กะใครหรอก นอกจากพี่เอริค
เอริคยิ้มมุมปากนิด ๆ อย่างพอใจ

เอริค: แต่นายเย็นชาอย่างเจ้านั่น มันจะชอบจอนจินเหรอ ชั้นก็ไม่เห็นว่ามันจะมีท่าที
แอนดี้: ผมก็ไม่ได้หวังถึงขั้นนั้นหรอก แค่อยากให้พี่เค้ารู้ ว่ายังมีคนอื่นที่เป็นห่วง ที่รักเค้า อยากให้พี่เค้ามองเห็นพี่จินให้ชัดขึ้นอีกนิด ตลอดเวลาอ่ะ เค้าอยู่ใกล้กันมากไป บางที ใกล้ตามากไป มันก็มองอะไรไม่เห็นเหมือนกันนะ ดูอยากพี่กะผมสิ นี่ถ้าผมไม่รู้ ผมก็คงคิดไม่ถึงว่าผมเองก็รักพี่มาก
แอนดี้พูดยิ้ม ๆ ใบหน้าตอนนี้ระเรื่อไปด้วยสีแดงชวนมองไม่น้อยเรยทีเดียว
เอริค: อืม นั่นสินะ ยังงัยชั้นก็ต้องขอบคุณเจ้านั่นสินะ

ความเงียบครอบงำทั้งคู่อยู่ซักพัก ต่างคนต่างคิดตกอยู่ในห้วงภวังค์ของตน ก่อนที่แอนดี้จะรู้สึกตัวว่า คงได้เวลาที่อีกคนต้องพักผ่อนซะที

แอนดี้: พี่ริคคงเหนื่อย ไปนอนเหอะฮะ

ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนจูงมืออีกคนไปยังห้องนอน แต่เอริคกลับสบัดมือนั้นออก แล้วเปลี่ยนเป็นฉุดมืออีกฝ่าย ออกแรงดึงให้อีกคนเข้ามาอยู่ในอ้อมอกเค้า ก่อนจะอุ้มแอนดี้ขึ้นด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
เอริค: วันนี้ชั้นบอกนายหรือยัง ว่าชั้นรักนายน่ะ แอนดี้
แอนดี้: พี่บอกไปสองครั้งและฮะ
เอริค: อ่าว เหรอ ว้า จำไม่ได้ งั้นต่อไปชั้นจะไม่พูดและ แต่จะเปลี่ยนเป็นการกระทำ ดีมั้ย
แอนดี้: พี่ฮะ ปล่อย ผมเดินเองได้อ่ะ
แล้วทั้งคู่หายเข้าห้องไป









Create Date : 25 พฤษภาคม 2551
Last Update : 4 มิถุนายน 2551 1:10:42 น. 5 comments
Counter : 1506 Pageviews.

 
55+ ดี้น่ารักอีกแล้วพี่พุด...มาต่อเร็วๆนะ ไม่งั้นเราไม่อัพของเราด้วย55+


โดย: ++*WizzE*++ IP: 124.120.106.71 วันที่: 26 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:30:39 น.  

 
เฮ่ยยยย น้องพุดดดดดดดด พี่อ่านรวดเดียวเลยเนี่ย ขอบอก..มันรู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงมากๆๆๆๆ ลิงทั้ง 6 มาจ้างพุดให้เขียนใช่มั๊ย บอกมาเลยๆ มินบงแอบน้อยไปหน่อยอะพุดขรา พี่ก็เชื่อจริงๆ นะว่า เอริคกะมินบงเค้าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ แบบที่พุดเขียนอะค่ะ...แล้วมุมซองดี้ริค พี่ก็คิดงั้น ... สนุกดี ...ชอบบบ
แล้วจะแวะมาอ่านเรื่อยๆ นะ fighting!!
(ป.ล.พี่ไม่รู้เลยว่าพุดเขียนฟิคด้วย โฮวววว..เพราะความที่เบื่อน้องแอนนะเนี่ย เลยเห็นไร blogblog ganggang ใต้ซิคพุด...ต้องขอบคุณน้องแอนใช่มั๊ยเนี่ย..ก็ได้ๆ หายเบื่อดี้มาหน่อยนึง ฮ่าๆ)


โดย: pBe IP: 58.9.183.12 วันที่: 26 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:03:13 น.  

 
อ่า ชอบมากๆเลยนะ ยิ่งอ่าน
ยิ่งรู้สึกถึงตัวตนของ หนุ่มๆทั้งหกอ่ะ
เป็นกำลังใจให้จินนี่ ที่โดนแอนดี้แฉไปเรียบร้อย

ตอนนี้กำลังตามอ่านฟิกของโอปป้า ทั้งหกคนอยู่อ่ะ มาเจอเรื่องนี้แล้ว.....ชอบมากๆๆๆๆๆ

แล้วตะแวะมาอ่านบ่อยๆน่ะคะ



โดย: dezepp IP: 58.9.38.184 วันที่: 27 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:58:30 น.  

 
แอนดี้: ผมน่ะ ไม่รู้สึกแบบนี้กะใครหรอก นอกจากพี่เอริค

ดูเหมือนประโยคนี้นี่ไม่ใช่ฟิคนะค่ะเนี่ย เป็นคำพูดทีออกจากปากแอนจิง ๆ

ส่วนริคหวานเลี่ยน หล่อเหมือนเคย


โดย: ปั๋วแอน IP: 58.9.55.107 วันที่: 29 พฤษภาคม 2551 เวลา:0:13:32 น.  

 
ฮ่าๆ กะว่าจะอ่านจนจบแล้วค่อยเม้นท์อันสุดท้าย...แต่นี่ไม่ไหวแระ....

อิอิ...อ่านไปหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว..

นี่ถ้าใครมาเห็นเค้าคงว่า..เปงไหร่หว่า..นั่งอ่านนั่งยิ้มอยู่คนเดียว


คิกคิก....จะบอกว่าพุดดี้แต่งได้น่ารักมากมายอ่ะ...เค้าชอบจัง...

มินอู: นายถึงไหนและอ่ะริค
ริค: ถึงไหนเรื่องอะไรวะ
ดงวาน: แกจะถามไอ่ริคใช่มั้ยว่ามะไหร่แอนดี้มันจะท้อง 5555// ขำมากมาย..ดี้ท้อง? ฮ่าๆๆ


โดย: เอ (powergaru ) วันที่: 12 สิงหาคม 2551 เวลา:0:53:06 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

พุดดิ้งของซอนโฮ
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add พุดดิ้งของซอนโฮ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.