Bloggang.com : พุดดิ้งของซอนโฮ : (Fic Shinhwa) เรื่องเล่าของเจ้าหญิง 2

(Fic Shinhwa) เรื่องเล่าของเจ้าหญิง 2

ความเดิมตอนที่แล้ว

ฮเยซองฮยองกลับมาจากญี่ปุ่นและ แล้วแอนดี้กะซองกี๊ ก็ไปดื่มกัน อินังลูกนกมาช้า ปล่อยซองกี๊มอมเหล้านุ้งเห็ดจนหลับและพากลับไปนอนที่ห้อง เหอ ๆ ๆ กำ พากย์ซะกลายเป็นหนังอาร์เรยวุ้ย

ริคโทสับมาหาดี้และพบว่าดี้อยู่ที่ห้องของคู่ปรับคนสำคัญ ทำงัยล่ะคราวนี้ แอนดี้ของชั้น

ขาท่อนสั้น ๆ ที่วิ่งเอาวิ่งเอาโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ถึงห้องแทบจะลมจับ ชั้นอยากจะจับดี้แล้วหายตัวว๊าบไปที่ห้องเรยทันที เห็นเค้าวิ่งแล้วเหนื่อยแทนจิง ๆ ริคอยู่ในกรมนี่ เค้าจะออกมาได้งัย แอนดี้เราซื่อเกินไปป่ะเนี๊ญะ เค้าให้กลับก็กลับทันที เฮ้อ ว่านอนสอนง่ายซะจิง ๆ

และก็ท่าไขกุญแจเก้ ๆ กัง ๆ นี่อีก เหงื่อโทรมหน้าเรย ไขไปปากก็พึมพัม ๆ ไป ตายแน่ชัน ๆ ๆ อยู่อย่างนั้น นี่เอริคมีอิทธิพลกะแอนดี้ขนาดนี้เรยเหรอ มะก่อนชั้นก็เคยคิดและแอบนึกหมั่นไส้ตะหงิด ๆ มาหลายเรื่อง ตัวอย่างเช่น ถ้าดี้เล่นเกมส์ และริคบอกว่า ริคเบื่อที่ดี้เล่นแต่เกมส์นี้ จากที่กะลังสนุก ๆ อยู่แท้ ๆ ดี้ก็จะเปลี่ยนเกมส์เล่นทันที หากว่าดี้กำลังจะกินสปาเก็ตตี้ แต่ริคสั่งสเต็ก หากว่าริคเอ่ยปากเพียงคำเดียวว่าอยากกินสปาเก็ตตี้บ้าง จานของดี้ก็จะถูกยกมาตรงหน้าริคทันที แค่นี้ก็เพียงพอแก่การสร้างความหมั่นไส้ได้และ แต่ก็ไม่คิดเรยนะ ว่ามันจะมากกว่าที่เคยเห็นซะอีก

ทันทีที่ก้าวข้ามประตูไป

RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

แอนดี้ : ฮะพี่
เอริค : ถึงห้องรึยัง
แอนดี้ : ถึงและฮะ
เอริค : นี่นายนึกยังงัยถึงต้องไปนอนห้องเจ้านั่นอ่ะ บ้ารึเปล่า
แอนดี้ : ก็ไม่ทันนึกไรหรอกฮะ พอดีเมาอ่ะ จำไรไม่ได้ด้วยซ้ำ
เอริค : ห๋า นี่ชั้นอุตส่าห์สอนวิธีกินเหล้าแบบคอทองแดงให้นานและนะ
แอนดี้ : แล้วพี่จะโกรธอะไรนักล่ะฮะ บอกผมมาดีกว่า อยู่ที่ไหนอ่ะ แล้วนึกงัย ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยทอมา นึกว่าลืมกันไปแล้วซะอีก ผมเหงานะรู้ป่ะ พี่ใจร้ายที่สุดในจักรวาลเรย ไม่เคยพบเคยเห็น ชิ

เอริค : นายเหงาเหรอ อ่าว แล้วไอ่จินนี่ไม่มาเล่นกะนายเหรอ ชั้นก็กำชับมันและนะว่า ให้ทอหานายบ่อย ๆ ให้มาเป็ฯเพื่อนเล่น ให้ส่งแมสเสจหานายด้วย
แอนดี้ : อ่าว ตกลงว่าแมสเสจนั่น พี่สั่งให้พี่จินนี่ส่งให้ป๋มเหรอ
เอริค : ก็ใช่น่ะสิ ชั้นอยู่ในโน้นไม่มีเวลาส่งให้นายหรอก ตอนนี้ชั้นอยู่โรงบาล อีกแป๊บนึงจะกลับ นายรออยู่ที่ห้องนะ
แอนดี้ : แต่เดี๋ยวบ่ายผมมีงานนะฮะ
เอริค : ก็แคนเซิ่ลไปซิ รอชั้นนะ .......ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด....
แอนดี้ : พี่ริค เด๋ว ......... อีกและ ทั้งปี

.......

เอริค : หิวง่ะ ทำไรให้กินหน่อยจิ
แอนดี้ : พี่ออกมาได้งัยฮะเนี๊ยะ
เอริค : เอาแค่ข้าวผัดง่าย ๆ ก็ได้
แอนดี้ : เป็นไรมากป่ะฮะ ทำมัยถึงต้องมาโรงบาลอ่ะ
เอริค : บะหมีก็ได้ ง่าย ๆ ดี
แอนดี้ : ฮยองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ตอบมาเซ่.. อะไรเนี๊ยะ คนมันเป็นห่วง ไม่เห็นมั่งเหรอ เห็นแก่กินจิง ๆ

แอนดี้ตะโกนจนอีกคนก็ยังตกใจ จากสีหน้าโมโนโทน กลายเป็นสะดุ้งขึ้นมานิดหน่อย

เอริค : ไอ่นี่ จะตะโกนทำไมเนี๊ยะ ตกใจนะเว้ย... คนหิวมันผิดตรงไหนว่ะ เออ ๆ ตอบก็ได้

เอริค ที่มองหันไปมองเห็นหน้าที่งอลตุ๊บป่องปากเบะ ของแอนดี้ก็ใจอ่อนขึ้นมา

---แต่นายจะไม่ทำอะไรให้ชั้นกินก่อนจิง ๆ น่ะเหรอ

แอนดี้ต่อสู้กะสายตาอ้อนวอนของเอริคได้ไม่ถึง 2 นาทีด้วยซ้ำ

แป๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง ยกนี้ ริคชนะตามเคย

หลังจากอิ่มหมีพรีมันไปกับรามยอน 2 ซอง โต ๆ ด้วยการทำไปบ่นไปของแอนดี้เรียบร้อยแล้ว เอริคก็มานอนหนุนตักแอนดี้พลางลูบท้องไปด้วย

แอนดี้ : ตอบได้ยังฮะ ฮยองจะเล่นตัวไปหน่อยมะเนี๊ยะ อิ่มก็อิ่มแล้ว

เอริค : โอเค ๆ นายเนี๊ยะ นาน ๆ จะเจอกัน ทำไมดุนักนะ นั่งเฉย ๆ สิ ชั้นกำลังสบายเรย

แอนดี้ : ฮยองบอกผมซักทีสิฮะ ผมเป็นห่วงนะ ไม่เห็นเหรอ
เอริค : ก็ไม่มีไรมากหรอก ระหว่างฝึกอาทิตย์ก่อน หลังชั้นก็เกิดเจ็บน่ะ ชั้นเรยขอมาตรวจกับโรงบาลที่ชั้นเคยรักษาตัวเมื่อก่อนจะเข้ากรมน่ะ ชั้นคิดว่า คงจะดีกว่าหากต้องเข้าโรงบาลของทหารเพราะทางนี้เค้ารู้อาการชั้นดีอยู่แล้ว เค้าก็เรยให้ชั้นหยุด 1 อาทิตย์สำหรับมาตรวจและหยุดพัก ... พอใจรึยัง

แอนดี้: แล้วเป็นไรมากป่ะฮะ ยังเจ็บมั้ย
เอรคิ : นายเป็นห่วงมากเหรอ
แอนดี้ : ไม่เป็นห่วงแล้วจะถามเหรอ ปัดโธ่
เอริค : ก็เจ็บเหมือนที่เคยเจ็บ ๆ แหละ แต่ไม่เป็นไรมากและ วันก่อนมันผิดท่าไปหน่อย เอี้ยวทีเดียว เจ็บแปล๊บ ๆ เรยอ่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นและ นายไม่มีไรจะเล่าให้ชั้นฟังมั่งเหรอ
แอนดี้ : เรื่องอะไรเรหอฮะ
เอริค : ก็เรื่องเมื่อคืน นายคุยกะไรกะไอ่ซองกี๊มั่ง เค้าพูดอะไรให้ฟังหรือเปล่า
แอนดี้ได้แต่ส่ายหัวไปมา

แอนดี้ : เปล่านิฮะ ก็คุยกันเรื่อย ๆ พี่เค้าคุยเรื่องที่ไปอยู่ที่ญี่ปุ่น เรื่องที่ไปเมกา ไปเจอพี่มินอูด้วย และก็เรื่องทั่วๆ ไปแหละฮะ แล้วแป๊บเดียว ผมก็เมาจำไรไม่ค่อยได้และ
เอริค : นายนี่น๊า ไม่ระวังตัวซะเรย ทำงัยให้เมาได้วะ
แอนดี้ : อ่าว ฮยองนี่ก็แปลก ไปดื่ม ก็ต้องเมาสิ ผมก็เมาออกจะบ่อย ๆ มะก่อน ไม่เห็นฮยองจะบ่นอะไร แล้วนี่ทะมัยมากวน ๆ ผมแต่เรื่องนี้นี่ ไม่เข้าใจเรย

น่านนน ตอนนี้แอนดี้เอามือที่เคยเสย ๆ ผมเอริคเล่น กลับกอดอกทำหน้าบูดซะงั้น ตอนแอนดี้งอนนี่ น่ารักชะมัด เป็นงี้เปล่าหว่า เค้าเรยชอบทำท่างอนบ่อย ๆ คงเห็นว่าถ้าเป้นแบบนี้ ไม่ว่าใครในวง ก็ต้องยอมเค้าทุกที แต่ทุกอย่างก็มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะถ้ามางอนกะคนแบบเอริค

เอริค : ก็เปล่า แค่อยากรู้นี่ คืนนี้ชั้นค้างด้วยนะ
แอนดี้ : ดีเรยฮะ ผมอยากนอนคุยกะพี่ทั้งคืนเรย เพิ่งจะบ่าย ฮยองอยากทำไรมั่งฮะ
เอริค : ชั้นอยากนอนนิ่ง ๆ แบบนี้แหละ นายไม่มีงานและใช่มั้ย งั้นก็อยู่แบบนี้แหละ ชั้นจะหลับซักแป๊บ

แอนดี้

ไม่คิดว่าผมจะเมื่อยมั่งเหรอฮยองงงงงงงงงงงงง เด๋วจิ อย่าเพิ่งหลับ
เอริค

---

ค่ำและ อาหารมื้ออร่อยแบบง่าย ๆ ผ่านไปด้วยฝีมือแอนดี้อย่างเคย
แล้วทั้งแอนดี้กะเอริค ก็นั่งดวดเบียร์กันต่อหน้าระเบียงอย่างสะบายอารม คุยกันตามประสาคนเพิ่งเจอกัน

เอริค : เป็นงัยบ้าง ตั้งแต่ชั้นไม่อยู่
แอนดี้ : ตอนแรกมันก็แปลกๆ ฮะ ผมคิดว่าผมจะอยู่ไม่ได้ซะอีก คิดถึงตอนที่เราแยกกันอยู่ใหม่ ๆ เคยอยู่ด้วยกันมาตั้ง 6 ปี แล้วต้องมาอยู่คนเดียว มันก็เหงานะ แต่ฮยองก็คอยไป ๆ มา ๆ แถมเรายังทำงานด้วยกันตลอด ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ผมเห็นหน้าพี่แทบทุกวัน แต่ตอนที่รู้ว่าพี่เอริคต้องไปเข้ากรมจิง ๆ แล้ว มันตื้อ ๆ อ่ะ คิดว่าจะแย่ซะแล้ว แต่ก็ต้องขอบคุณนะ ที่งานผมเยอะ จนหัวสมองแทบไม่ว่างคิดอะไรเลย
เอริค : แสดงว่านายไม่ได้คิดถึงชั้นเรยน่ะสิ (เอริคทำเสียงสูงนิดหน่อย)
แอนดี้ : เปล่าหรอกฮะ เวลาที่สมองมันว่าง ๆ ผมก็คิดถึงตลอดเรยนะ ยิ่งมาหลังๆ พี่จินนี่อ่ะ ส่งข้อความแปลก ๆ เข้ามา ผมก็ยิ่งคิดถึง ผมนึกว่าวิญญาณพี่ไปเข้าสิงพี่จินนี่ซะแล้ว

เอริค : ชั้นอยากให้นายเข้มแข็ง แบบนี้แหละ รู้มั้ย ทำมัยชั้นถึงห้ามไม่ให้นายเข้ากรมพร้อมชั้น เพราะตลอดเวลา นายมีชั้น นายอยู่กับชั้นตลอด อยากให้นายเรียนรู้การมีชีวิตด้วยตัวเองแบบนี้แหละ เห็นมั้ย แล้วนายก็ทำได้ หากว่านายต้องเข้ากรมพร้อมชั้น และออกมาพร้อมกันอีก นายก็คงจะเหมือนเดิม
แอนดี้ : ฮะ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเรยแหละฮะ ผิดจากเมื่อก่อน ผมคิดเสมอว่า อย่างผม คงทำไรไม่ได้

เอริค : แอนดี้ของชั้นเก่งอยู่แล้ว

เอริคชมเปาะจนคนโดนชมยิ้มแก้มแทบฉีกแล้วตอนนี้
ว่าแล้วเอริคก็ดึงตัวอีกคนเข้ามากอดพร้อมหอมไปฟอดใหญ่อีกต่างหาก

เอริค : เหลือเวลาพักของชั้นอีกหลายวัน นายอยากทำอะไรมั่ง
แอนดี้: อืม อยากไปเจจูฮะ อยากไปพักบ้าง ช่วงนี้ผมแทบไม่มีเวลาเรยจิง ๆ ไปกันนะฮะพี่ เด๋วทอชวนพี่ฮเยซองกะพี่จินนี่ด้วย เสียดายที่พี่มินอูยังไม่กลับ
เอริค : ได้สิ ก่อนชั้นจะกลับ วันเวลาที่เหลือ ชั้นยกให้นายหมดเรย นายจะเอาอะไร ชั้นจะไม่ขัดซักอย่าง
แอนดี้ : จิง ๆ เหรอฮะ ว้าววว หัวพี่ไปกระแทกไรมา สมองเสื่อมไปรึเปล่าเนี๊ยะ ไม่น่าเชื่อ

เอริค : อ่าว ไอ่นี่ แล้วไม่ชอบเหรอ ก็แค่อยากตามใจนายบ้าง
แอนดี้ : ชอบสิฮะ ชอบที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดด รักพี่จัง

แล้วแอนดี้ก็ปรี่เข้ากอดเอริคอีกรอบ เห็นแล้วอิจฉาวุ้ย ตรูไม่มีแบบนี้มั่งให้มันรู้ไป แอนดี้จ๋า เธออย่ากอดเค้าบ่อย เห็นแล้วชั้นใจไม่ดี

หลังจากเดินทางด้วยเครื่องบินมาถึงเกาะแสนสวยเรียบร้อย
ห้องพัก มีผู้จัดการส่วนตัวจัดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

เอริค : อ่ะ นี่ห้องนาย เด๋วพักซักหน่อยแล้วค่อยลงมาหาไรกินนะ
ฮเยซอง : อ่าว นี่ชั้นนอนกะจินนี่เหรอ
เอริค : ก็เออสิวะ ทำมัย ไม่พอใจไร เห็นนอนด้วยกันทุกทีนี่น่า
จิน: พี่เค้าคงเบื่อหน้าผมอ่ะ ผมไปนอนบ้านเค้า 3 คืนติด ๆ และ หรืองัยพี่อยากนอนกะแอนดี้มะ เด๋วผมไปนอนกะพี่ริคเอง อยากคุยกะพี่ริคเหมือนกัน

จินเสนอข้อเสนอที่ทำให้หน้าเอริคจากขาวเปลี่ยนเป็นแดงได้ทันที ส่วนแอนดี้ของชั้นน่ะเหรอ ทำหน้าไม่รับรู้ยืนตาปริบ ๆ เหมือนไร้ตัวตนอยู่โน้น

เอริค: ชั้นกะนายค่อยคุยกันก็ได้ มีเวลาถมถืดไป ตามนี่แหละอย่ามากเรื่อง เด๋วเจอกัน ไปแอนดี้

ว่าและป๋าก็ลากมือนุ้งดี้เดินไปห้อง ปล่อย 2 คนที่เหลือ มองหน้ากันเองอย่างเหม็นเบื่อเต็มทน (อิอิ)

จิน : พี่มีไรกะพี่ริคเค้าป่ะ เหมือนๆ ไม่พอใจกันงั้นแหละ
ฮเยซอง : ป่าวนี่ นายอ่ะคิดมาก ชั้นกะหมอนั่นก็เป็นงี้มานานและ ไปเหอะ อยากล้างหน้าว่ะ เออ ถือถุงหนมชั้นมาด้วยนะ วางอยู่โน้น

ว่าและพ่อคนหน้าสวยก็เดินสบัดก้น ปล่อยให้สุดหล่อหอบของเดินตามต้อย ๆ

มื้อแรกบนเกาะเจจู ผ่านไปอย่างเรียบง่ายในห้องอาหารของโรงแรมนั่นเอง

บทสนทนาเรื่องแล้วเรื่องเล่าถูกหยิบยกขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องสัพเพเหระของจิน หรือแอนดี้ ช่วยกระตุ้นให้รสชาติอาหารอร่อยขึ้นเป็นกองกว่าการนั่งกินข้าวคนเดียวเป็นไหน ๆ วันนี้แอนดี้แจ่มใสผิดปกติ การอยู่ท่ามกลางพี่ ๆ ทำให้เค้ากลับมาเป็นน้องน้อยอีกครั้ง นั่น เหมือนจะเป็นความเป็นตัวของตัวเองที่สุดแล้ว สำหรับเค้า ผ่อนคราย ไม่ต้องเก็ก ไม่ต้องเฟค

แอนดี้ : พี่จะกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่ฮะ
ฮเยซอง : ก็เมื่อทางโน้นเตรียมงานพร้อมแล้วน่ะ ก็อีกไม่นานมั้ง
แอนดี้ : คราวนี้ไปอีกนานมะฮะ กว่าจะกลับ
ฮเยซอง: อืม ชั้นก็ไป ๆ กลับ ๆ แบบนี้แหละ นายถามทำมัยเหรอ
แอนดี้ : ป่าวฮะ ผมชอบอยู่หลาย ๆ คนแบบนี้ มากกว่าอยู่กะพี่จินนี่คนเดียวอ่ะ
จินนี่ : อ่าว ไอ่นี่ ชั้นรึก็อุตส่าห์ไปนอนเป็ฯเพื่อน ยุ่งแค่ไหนก็ต้องกดแมสเสจให้ พอมีคนอื่น มองไม่เห็นความสำคัญกันซะและใช่มะ
แอนดี้ : ก็ใครใช้ให้พี่ทำล่ะ ผมไม่ได้เรียกร้องซะหน่อย
จินนี่ : อ่าว ไอ่...
เอริค : พอ ๆ ๆๆ คุยกันดี ๆ ไหงกัดกันได้ล่ะเนี๊ยะ
จินนี่ : พี่พูดดีไปเหอะ อย่าลืมที่สัญญาด้วยนะ
เอริค : เออ ๆ ๆ ไม่ลืมหรอก
ว่าแต่อิ่มข้าวและ เด๋วไปนั่งดื่มไรที่ไหนต่อดี
แอนดี้ : ที่ห้องก็ได้ฮะ ริมระเบียงอากาศดี ดีมะฮะพี่เอริค พี่ฮเยซอง
เอริค : ดีเหมือนกัน ไปกันเหอะ
จิน : แล้วนายไม่ถามชั้นเหรอแอนดี้
แอนดี้ : ที่ไหนที่ได้ดื่ม ก็ดีทุกที่สำหรับพี่นั่นแหละ จะถามทำมัย

มูฟมาที่ห้องของเอริคกันแอนดี้เพื่อนั่งดื่มอะไรกันนิดหน่อย

จากแรก ๆ ที่นั่งคุย นั่งดื่มกันเล่น ๆ ตอนนี้เริ่มหนักมือกันขึ้นเรื่อย ๆ บรรกาศสบาย ๆ สายลมพัดเฉื่อย ๆ บวกกะการเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมานาน โดยไม่ได้พักผ่อนของคนสองคน กับอีก 1 คนซึ่งฝึกหนักอยู่ในกรม และอีก 1 คนที่ก็โหมงานในต่างแดนไม่น้อยไปกว่าคนอื่น ๆ

นุ้งดี้ที่ตอนนี้ตาปรือแทบจะมองไม่เห็ฯอะไร จากสับปะหงก พี่ริคเรยปลุกให้ไปนอนบนที่นอน อีกคนที่บอกว่าตัวเองคอทองแดง ก็เมาแบบดูไม่ได้ซะเรย เหลือดื่มไม่ยอมกันอยู่แค่สองคน คือฮเยซองกะเอริคเท่านั้น

เอริค : นายไม่พาไอ่จินนี่ไปนอนเหรอ ดูมันสิ นั่งคอพับอยู่นั่น ปัดโธ่แล้วมาบอกว่าคอแข็ง

ฮเยซอง : ชั้นก็แค่คิดว่าเราอาจมีเรื่องต้องคุยกัน ก็เท่านั้นแหละ

เอริค : นายกำลังพยายามจะทำอะไรเหรอ แต่ไม่ว่านายกำลังจะพยายามอะไรก็แล้วแต่ ขอบอกให้นะ ว่ามันไม่สำเร็จหรอก

ฮเยซอง : ชั้นต่างหากที่ต้องถาม ว่านายกำลังจะทำอะไร นายกำลังจะทำให้แอนดี้สับสน เค้าไม่ใช่ของเล่นของนายนะ สองสามวันก่อน ที่นายโทมา ตอนที่เค้าหน้าตื่นเพื่อวิ่งกลับห้องไปตามคำสั่งนาย แค่นั้น ชั้นก็รู้แล้ว และเมื่อเวลานั้นมาถึงจิง ๆ แอนดี้ต้องเสียใจขนาดไหน นายรู้บ้างมั้ย ปล่อยเค้าไปเหอะ

อ่าว กำและ นี่พวกมัน 2 ตัวคุยกันเรื่องอะไรฟระ ตาชั้นที่เคยจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ ตอนนี้ได้ฤกษ์เบิกกว้างอีกครั้งนึง สีหน้าทั้งคู่ดูไม่ดีเท่าไหร่ และเหมือนไม่ใช่คนเมา อาจเพราะเอริค ได้แต่ส่งให้แอนดี้ดื่มลูกเดียว ส่วนอีกทาง ก็เอาแต่นั่งแก๊ก เรยเป็นจินนี่ กะแอนดี้ที่เมากันอยู่สองคน

เอริค : ส่งหัวใจตัวเองให้คนอื่นนี่ มันง่ายขนาดนั้นเรยเหรอ สำหรับนายน่ะ
ฮเยซอง : ก็เพื่อรักษาหัวใจที่นายรักนักรักหนานั่นแหละ นายจะทำให้เค้าเจ็บ นายไม่รู้หรอก ยิ่งนายทำดีแบบนี้ ก็เท่ากับเลี้ยงไข้แอนดี้ไปเรื่อย ๆ นายจะทำร้ายเค้าโดยไม่รู้ตัว นายหัดเข้าใจอะไรง่าย ๆ แบบชาวโลกทั่วไปบ้างดิวะ

~~~ พี่ริคฮะ ... พี่ริค~~~

เสียงแอนดี้ตะโกนเรียกเอริค ในขณะที่หมอนั่นกะลังจะอ้าปากเถียงซองกี๊ มีอันต้องหุบลงกระทันหัน วิ่งเข้าไปยังอีกร่างที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง

เอริค : ว่างัยแอนดี้ เป็นไรเหรอ
แอนดี้ : ผมจะอาเจียร ไม่ไหวอ่ะ พี่พาไปห้องน้ำหน่อยจิ
เอริค : เอ้า ค่อย ๆ ลุก ไหวมั้ยล่ะเนี๊ยะ
ว่าและเอริคก็อุ้มแอนดี้ทั้งตัวแล้วเดินไปห้องน้ำ

ชั้นค่อย ๆ บินจากโซฟาตัวที่เกาะอยู่ไปเกาะหลังเอริคแทน เรื่องนี้ มันต้องซูมฮะ ท่านผู้โชมมมมม

เอริค : เอายามะ เด๋วชั้นไปหาให้
แอนดี้ : ไม่ต้องหรอกฮะ เด๋วคงดีขึ้น อ.. อ๊.อ๊วกกกกกกกกกกกก
เอริคที่ยืนอยู่ก็ช่วยลูบหลัง ส่งน้ำให้แอนดี้บ้วนปาก จับแอนดี้ล้างหน้า แล้วก็พยุงไปยังเตียง จัดที่จัดทางให้อีกคนนอนสบาย ก่อนจะหันมองมายังระเบียง เผชิญกะสายตาอีกคน ที่ยังค้างๆ คา ๆ กะเรื่องอะไรซักอย่างอยู่ตะกี๊

ฮเยซอง : ชั้นจะพาจินนี่ไปนอนและ

คนสวยที่ตอนนี้พยุงลูกนกตัวเท่าช้างอยู่ หันมาบอกกับอีกคนหน้าขรึมเรียบ ๆ สีหน้าไร้ความรู้สึกของฮเยซองตอนนี้ ดูน่ากลัวชะมัด

เอริค : ให้ชั้นช่วยมั้ย
ฮเยซอง ....

เอริค : เด๋ว ..
อีกฝ่ายที่กำลังจะเดินผ่านไปยังประตูห้องต้องหยุดชะงัก
เอริค : ยังงัยซะ ก็ขอบคุณนาย แต่ขอบอกว่า ชั้นจัดการเรื่องของชั้นเองได้ ถึงยังงัย ชั้นก็ปล่อยเค้าไปไม่ได้หรอก ชั้นจะพูดกับนายแค่นี้แหละ

ฮเยซองเพียงแค่หันมามองอีกฝ่ายนิด ๆ ก่อนจะพยุงจินนี่เดินออกไปจากห้อง

เรื่องนี้กลิ่นมันทะแม่งๆ ยังงัยชอบกล สรุปตรูนั่งฟังมาตั้งนาน ตรูยังไม่รู้เรยว่าพวกมันคุยไรกันนะเนี๊ยะ

---

ผ่านความสนุกสนานบนเกาะเจจูไปได้อย่างสงบ และไร้สงครามใด ๆ เพราะจากวันนั้น ฮเยซองกะเอริค ก็มีท่าทางกลับเป็นคุยกันอย่างปกติ อาจมีบางครั้งที่ต่างฝ่ายต่างแอบลอบมองกันอย่างมีความหมาย แต่ทุกอย่างถือว่าดำเนินไปอย่างปกติ

กลับจากเจจู เหมือนจอนจินมีงานที่เค้าทิ้งค้างก่อนไปเจจูอีกมากมายให้ต้องสะสาง แอนดี้ก็งดงานมาเป็นอาทิตย์ แต่วันพรุ่งนี้แล้ว เอริคต้องกลับไปประจำการเหมือนเดิม เค้าก็เรยขอเลื่อนงานทั้งหมดของตัวเองออกไปอีกวัน ส่วนคู่กรณีของเอริค ก็เข้าบอสัดไปดูเรื่องเพลงของเค้าตามปกติ ได้ยินว่าอีกไม่นานเค้าต้องบินไปญี่ปุ่นอีกแล้ว

แอนดี้: เร็วมากเรย อาทิตย์นึง
เอริค : นายสนุกมั้ย
แอนดี้ : สนุกที่สุดในโลกเรยแหละฮะ ว้า ไม่มีพี่ ผมคงเหงาอีกแล้ว

วันนี้สองคนนั่งจิบโซจูกันที่บ้าน เอริคดูขรึมเป็นพิเศษเรยนะเนี๊ยะ
เค้าเอาแต่เงียบ เหมื อนคนครุ่นคิดอะไรในหัวตลอดเวลา

แอนดี้ : พี่มีไรหรือเปล่าฮะ วันนี้เหมือนไม่ปกติเรยอ่ะ บอกผมได้นะฮะ
เอริค : ไม่หรอก ดื่มสิ ทำมัยวันนี้นายดื่มน้อยจัง เอาแต่พูด
แอนดี้ : ผมไม่อยากเมาอ่ะ อยากคุยกะพี่มากกว่านี่ พี่ก็อย่าดื่มมากสิฮะ เด๋วเมาเร็ว ผมอยากให้เวลาผ่านไปช้า ๆ จังเรย

ได้ยินแอนดี้บ่น แล้วชั้นก็อยากหยุดเวลาให้ทั้งสองคนตรงนี้จิง ๆ นะเนี๊ยะ

เอริค : อีก 1 ปี นายรอชั้นได้ใช่มั้ย
แอนดี้ : รอได้สิฮะ ผมรอพี่มาตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้ว
เอริคหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ
เอริค : ก่อนที่ชั้นจะต้องทำอะไรลงไปซักอย่าง ชั้นต้องสะสางบางอย่างให้แน่ใจซะก่อน นายรู้มั้ย
แอนดี้หันมาทำหน้างง ๆ อย่างคนไม่เข้าใจความหมาย

แอนดี้ : พี่หมายถึงเรื่องอะไรอ่ะฮะ ที่ต้องสะสางน่ะ
เอริค : ก็ ... เรื่องของหัวใจน่ะ
แอนดี้ : โอ้ววว(แอนดี้ตาโตเท่าไข่ไก่เบอร์ใหญ่สุด) นี่หมายความว่าพี่มีแฟนแล้วอ่ะจิ ใช่มะ เอ แต่ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องนี้หว่า
เอริค : ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก แม้แต่คนที่ชั้นรัก เค้าก็ยังไม่รู้ตัว
แอนดี้: อ่าว ไหงงั้นอ่ะฮะ แล้วทำไมพี่ไม่ไปบอกเค้าล่ะฮะ
เอริค : ก็ว่าจะบอก แต่ชั้นก็กลัวนะ กลัวว่าเค้าจะไม่ได้รักชั้น ไม่ได้รู้สึกกับชั้นแบบนั้นน่ะ
แอนดี้: โห ผู้หญิงคนไหนในโลกไม่รักพี่ ไม่ชอบพี่ เค้าก็บ้าพอดูและแหละนะ ผมว่า

เอริค : นายคิดแบบนั้นเหรอ
แอนดี้ : ก็ใช่อ่ะจิ คิดดูสิฮะ พี่อ่ะ ทั้งหล่อ ทั้งเท่ส์ เป็นนักร้องที่มีชื่อเสียง แถมยังรวยอีกต่างหาก แม้ว่า เอ่อ ..
เอริค : แม้ว่าอะไรฟระ
แอนดี้: (ยิ้มแหย ๆ ก่อนตอบ) แม้ว่าพี่จะรั่วไปหน่อยก็เหอะ

เอริค :

เอริค : แล้วสมมุตว่าคนที่ชั้นชอบ เอ่อ เค้า .. เค้าไม่ใช่ผู้หญิง..
แอนดี้: ห๋า..... อะไรนะ พี่ชอบผู้ชายเหรอฮะ

เห็นท่าทางตกใจของแอนดี้ ทำให้หน้าของเอริคห่อเหี่ยวลงไปนิด
เอริค : ป่าวโว้ยยย จะบอกว่าถ้าคนที่ชั้นรักน่ะ คือ เค้าไม่ใช่ผู้หญิงทั่ว ๆ ไปน่ะ
แอนดี้: อ่าว แล้วเค้าเป็นงัยเหรอฮะ เค้าไม่ใช่สามัญชน หรือว่าเค้าเป็นดารา ผมว่าไม่ว่าเค้าจะเป็นอะไร เค้าก็ต้องชอบพี่อยู่ดีแหละ

เอริค : ปัดโธ่เว้ยยย พอเหอะ เลิกพูดดีกว่า

เห็นหน้านายแบบนี้ หงุดหงิดหัวใจเป็นบ้า
แอนดี้ :

อ่าว อะไรอ่ะพี่ ตกลงว่างัยง่ะ เธอเป็นใครเหรอ (น่านนน มันทำหน้าใสซื่อถามเค้าอีก ขนาดตรูไม่รู้อะไร ตรูยังรู้ ไอ่นี้มันแบ๊วหรือมันปัญญาอ่อนฟระ ช่างเข้าใจอะไรยากจิง ๆ )

แอนดี้ได้แต่ง้อให้เอริคพูด และเอริคก็งอลเงียบ ดื่ม ไม่ตอบซะงั้น จนอีกฝ่ายต้องทำทุกวิถีทาง พูดตลก ทำหน้าหมาหงอย หรือแม้กระทั่งจี้เอวเอริค เพื่อให้อีกฝ่ายหัวเราะ แล้วก็สำเร็จ

55555555555555
55555555555555

.......
ดึกสงัด กว่าที่ปาตี้จะเลิกรา ยามนี้ ยามที่ใครต่อใครกำลังหลับไหล แต่มีอีกคน ที่ข่มตายังงัย มันก็หลับไม่ลงซักที

เอริค: หลับรึยังแอนดี้
แอนดี้: หืม จะหลับและฮะ ทำมัย พี่นอนไม่หลับเหรอ
เอริค : อืม .... นายอยากรู้มั้ยว่าใครคือคนที่ชั้นชอบ
แอนดี้ : อยากจิฮะ (เสียงสะลึมสลือสุด ๆ )
เอริค : .... (เงียบไปพักใหญ๋) นายงัย ...
แอนดี้ : เหอ ๆ ๆ พี่อ่ะ ผมก็รักพี่เหมอืนกันแหละ

เอริค :(ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตกลงว่าแอนดี้มันเข้าใจเรื่องเดียวกันอยู่ป่ะหว่า) มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนี่น่า มันเป็นความรักอ่ะ นายเข้าใจมั้ย มันไม่ใช่ความรักแบบที่นายคิด ไม่ใช่ความรักแบบพี่แบบน้อง ชั้นรอที่จะบอกนายมานานแล้ว แต่มันก็ไม่มีโอกาส ถ้าชั้นยังไม่รู้ว่านายคิดแบบเดียวกันมั้ย ชั้นก็คงจะจัดการกะอะไร ๆ ต่อไปไม่ได้แน่นอน ชั้นก็เรยคิดที่จะบอกนาย วันนี้แหละ ชั้นไม่มีเวลามากพอแล้ว แอนดี้ แล้วนายล่ะ .. แอนดี้ แอนดี้ เฮ้ยยย
แอนดี้ : ...

เอริค :

เฮ้อ!!! นี่ชั้นจะทำงัยกะนายดีนะเนี๊ยะ

เอริคได้แต่บ่นกับตัวเอง อีกคนที่โดนสารภาพรักน่ะเหรอ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอก ฝันไปถึงไหนถึงไหนแล้ว

ชั้นเห็นประกายตาของเอริค ความอบอุ่นที่ทอดผ่านมายังอีกคน ความอบอุ่นนั้น แผ่ประกายอยู่รอบ ๆ เจือไปด้วยความกลัดกลุ้มและครุ่นคิดอย่างหนัก ความห่วงใย ความห่วงหาทั้งหมดที่อีกคนมีให้ แอนดี้จะรู้มั้ย แม้ชั้นจะรับฟังอยู่ไกล ๆ ขนาดนี้ มันยังคงมีอิทธิพลครอบคลุมมาถึง แล้วอีกคนที่หลับอยู่ไม่ห่าง ทำไมถึงไม่รู้สึกอะไรเรย เป็นไปได้งัยว้า

ชั้นควรทำอะไรซักอย่างกะความรักที่มันผิดรูปแบบแบบนี้หรือเปล่านะ
ชั้นไม่ควรเข้าไปยุ่งวุ่นวายใช่มั้ย เอ ชั้นควรทำงัยดีหว่า ..

เข้าอันสดใส (หรือเปล่า) แดดแรง ๆ ส่องเข้ามาแยงตาเจ้าตัวปัญหาของเรา จนต้องปรือเปลือกตาหนัก ๆ ขึ้นอย่างหงุดหงิด

หันไปมองเอาคนข้าง ๆ ที่นอนอยู่ด้วย ก็ต้องใจหาย เมื่อเตียงที่นอนอยู่ด้วยกัน มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

แอนดี้หันรีหันขวางอยู่อย่างนั้นอึดใจ จึงลุกขึ้นค้นหาเอริค ปากก็ตะโกน พี่ริค พี่ริคไปด้วย

ส่วนอีกคนน่ะเหรอ หน้าบูดซดกาแฟอยู่ในครัวโน้น

แอนดี้ : พี่ริค ค่อยยังชั่ว นึกว่าผมตื่นมาไม่ทันพี่ซะและ
เอริค : ....
แอนดี้: ตื่นนานและเหรอฮะ
เอริค: อืม
แอนดี้ : โอ้ววว กลิ่นกาแฟหอมจัง
เอริค : อืม
แอนดี้ : พี่เป็นไรไปอีกอ่ะ หน้าตาเหมือนอดนอน ผมกะว่าจะอยู่คุยกะพี่ซะหน่อย ดันเผลอหลับไปได้ โทดทีนะฮะ
เอริค : ช่างมันเหอะ

เจ้าตัวปัญหาเดินไปชงกาแฟของตัวเอง ก่อนหย่นก้นลงนั่งข้าง ๆ พ่อหน้าบูด

แอนดี้ : ว่าแต่เรื่องที่เราคุยกันมะคืนอ่ะ ตกลงว่าพี่จะบอกเค้าเมื่อไหร่ล่ะฮะ
เอริคหันมาสบตาอีกคนทันทีที่ได้ยินคำถาม ส่วนอีกคนนั่งซดกาแฟ เมือ่เห็นสายตาเอริคที่มองมา เรยได้แต่ทำหน้าประหนึ่ง นี่ตรูพูดไรผิดอีกและเหรอเนี๊ยะ

แอนดี้ : ว่างัยฮะ จะบอกเค้าเมื่อไหร่
เอริค : ความกล้าทั้งหมดของชั้นน่ะ มันถูกใช้ไปจนหมดและ ไม่เป็นไรหรอก นายไม่ต้องห่วงเรื่องชั้นหรอก มันไร้สาระ

ว่าแล้วก็เดินเลี่ยงออกไปจากครัว ปล่อยอีกคนมองตามอย่างงง ๆ

แอนดี้ : พี่ริคฮะ เด๋วสิพี่ (เป็นอะไรของเค้านักนะ เด๋วดีเด๋วร้าย)

...

ได้เวลาร่ำลากันจิง ๆ จัง ๆ ซักที แอนดี้ที่ยืนส่งเอริคได้ก็แค่หน้าประตูบ้าน ตอนนี้ ดวงตาแดงก่ำ หน้าตาบูดเบี้ยวเพราะการกลั้นอาการร้องไห้นั่นเอง

เอริค : จะร้องทำไมอีก แป๊บเดียว เด๋วนายก็ลืมแล้ว ขยันทำงานนะ เวลาผ่านไปเร็วจะตาย
แอนดี้ : พี่ริคฮะ โทมาหากันบ้างนะ พี่อย่าหายไปเรยเหมือนครั้งก่อนนะ ผมงอลพี่จิงๆ ด้วยแหละ
เอริค: อืม จะพยายามนะ อย่าลืมที่เคยบอกนะ ถ้าเหงา ก็โทหาจินนี่มัน ถ้านายมีปัญหา ก็โทหามินบงมันก็ได้ ข่าวว่าอีกไม่กี่วันก็กลับมาแล้ว
แอนดี้ : ผมไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ต้องห่วง พี่ฮเยซองก็ยังไม่กลับญี่ปุ่นซะหน่อย
เอริค : ออ มีอะไรที่ชั้นอยากจะบอกกับนายอย่างนึง
แอนดี้: ฮะ
เอริค: ไม่ว่านายจะได้ยินอะไรจากใคร ไม่ว่าใครจะพูดว่าอะไรก็แล้วแต่ ชั้นอยากให้นายเชื่อมั่นในตัวชั้น ชั้นจัดการปัญหาทุกอย่างได้ด้วยตัวเองแน่นอน จำไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชั้นพร้อมรับมือมันอยู่แล้ว
แอนดี้ : พี่พูดถึงเรื่องอะไรอ่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเรย
เอริค : แค่จำไว้ก็พอ ไม่ต้องเข้าใจตอนนี้หรอก ไปและ เด๋วชั้นสาย นายก็พลอยสายด้วย

แอนดี้วิ่งเข้าหาวงแขนที่เอริคอ้าไว้รออยู่แล้ว วินาทีนี้ แอนดี้ก็ได้แต่ปล่อยโฮร้องไห้เงียบ ๆ

แอนดี้: คิดถึงผมบ้างนะ
เอริค : นายเป็นสิ่งที่ชั้นต้องนึกถึงตลอดเวลาอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก
ไปเหอะ ทำงานได้แล้ว

ความจิงแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนให้มันออกมาแบบนี้เรย ให้ตายเหอะ หงัยไป ๆ มา ๆ มันกลายเป็นรักของริคดี้อีกและฟร้า เฮ้อ เอาเหอะ ยอมให้ เพราะในใจยังหวังลึก ๆ ให้คู่นี้ชนะอุปสรรคผ่านพ้นยัยคากิ แล้วแต่งงานกันจิงจังได้ซักที สาธุ

Create Date : 23 เมษายน 2551

Last Update : 3 พฤษภาคม 2551 12:07:43 น.

11 comments

Counter : 1168 Pageviews.

กรี๊ดดดดดด พี่พุด มาต่อของจริง
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พี่จะมาต่อ อย่างที่หนูขอไว้ (สำคัญตัวเองผิดไปไม๊?555)

แบบว่า ไม่ได้เข้ามาดูนานแล้ว หลังจากที่ ตอนเสิชเจอแรกๆ เข้ามาบ่อยๆหวังให้พี่อัพ แล้วอยู่ดีๆ วันนี้เกิดอารมณ์เปลี่ยน คิดได้ว่า ลองเปิดดูหน่อยดีกว่า เป็นต้องกรี๊ดดเลยทีเดียว

อยากอ่านต่อแล้วค้า มาต่อเร็วๆน้าค้า

ดี้เนี้ย ตามใจป๋า และก็ กลัวป๋า เหลือเกินนะเนี้ยยย

แล้วซองจะทำอะไรต่อ

ริคอะ หวงดี้ หรือ ขี้เกียจกันแน่เนี้ยย 55

โดย: k2ricdy IP: 125.25.193.24 วันที่: 27 เมษายน 2551 เวลา:17:23:37 น.

สงสัยมันจะยาวมากแน่ๆ เรื่องนี้ ต่อไปไม่ค่อยถูกและ เหอ ๆ

น้องฝนจ๋า พี่เข้าใจนะว่าการฟิคค้าง ๆ คา ๆ มันเป็นงัย เรยมาต่องัย แต่มันก็ไม่เหมือนที่คิดไว้แต่แรกหรอก

อ่านฟิคคนอื่นเยอะมันก็ไม่ดีนะ ทำให้ติดภาษาของคนอื่น ดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง พี่มาต่อเพราะนู๋แหละ ไม่ต้องสำคัญตัวเอง แต่มันเป็นเรื่องจิง เหอ ๆ ๆ อีกอย่าง ตอนนี้กระแสโซลบิกะดี้ มันทำเอาช้ำวะฮะ แต่งฟิคหนองนีดตัวเองดีกว่า

โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ

วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:11:43:49 น.

ไปกันนะฮะพี่ เด๋วทอชวนพี่ฮเยซองกะพี่จินนี่ด้วย เสียดายที่พี่มินอูยังไม่กลับ
^
^
เออคือ ดี้ค่ะ ดี้ลืมไคไปคนหรือเปล่าคะ คือว่า ลุงไงคะ
ดี้โทไปชวน ฮเยซองจินนี่ ส่วนมินไม่ว่าง แล้วลุงล่ะค้าา??

(อ้อ..หรือว่า เจ้าญ (พี่พุด) แอบเคืองลุงที่ผลักหัวโซลบี้ (บี้มัน บี้ๆๆๆ)คะ เลยแบนเลย5555)

++++++++++++++

ที่ห้องก็ได้ฮะ ริมระเบียงอากาศดี ดีมะฮะพี่เอริค พี่ฮเยซอง
^
^
ดูท่า ดี้จะเบื่อจินนี่จริงๆแฮะ เล่นชวน เอริคกะซองไปดื่มแค่สองคน แล้วจินนี่ ไม่ชวนเรอะ??!!

+++++++++++

กรี๊ดด แล้วไงต่ออะคะ มาต่อเร็วๆเลยค่ะ กำลังมันส์
ป๋ากะซองจะไงต่อคะ ดวลเหล้ากานต่อ?

หรือว่า....

ม่ายยยยย อย่านะเคอะ อย่าแอบมี ริคซอง เด็ดๆค่ะ อันนี้ ปวดร้าวค่ะ 55
ถ้ามีริคซอง ดี้ ของหนู..อา....ดี้ของพี่พุดกะหนู อิอิ จะเจ็บปวด หนูรับไม่ได้ 555

++++++++++++

โว้ววว ยาวแค่ไหนหนูก็จะแวะเวียนมาเช็กตลอดเลยค่ะ จะรออ่านสม่ำเสมอเลยค้า

ว่าแต่พี่พุดคะ หนู อยากเป็น แมงกุชจี่ เกาะกระดุมตรงหน้าอกดี้จังเลยค่ะ 55555

ก๊ากก น้ำลายหลายยย อิอิ

โดย: k2ricdy IP: 125.25.143.102 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:21:56:09 น.

เข้ามาดม

โดย: น้อง ฮ .ปั๋วแอนดี้ IP: 58.9.59.176 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:23:21:55 น.

นุ้งดี้ที่ตอนนี้ตาปรือแทบจะมองไม่เห็ฯอะไร จากสับปะหงก พี่ริคเรยปลุกให้ไปนอนบนที่นอน อีกคนที่บอกว่าตัวเองคอทองแดง ก็เมาแบบดูไม่ได้ซะเรย เหลือดื่มไม่ยอมกันอยู่แค่สองคน คือฮเยซองกะเอริคเท่านั้น

เฮือกกกกเมาทั้งคู่ ถึงไม่มีสติก็มีความหมายนะเคสนี้ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: น้อง ฮ .ปั๋วแอนดี้ IP: 58.9.59.176 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:23:24:43 น.

คือว่า อันนี้เขียนถึง 5 คน เพราะอีกหน่อนึงมันยังอยู่ในกรมอ่ะนุ้งฝน ก็เรยไม่พูดถึง พี่เอ็มไม่ได้อยู่ในกรม แต่พูดถึงเพราะว่ายังงัยซะ พี่เอ็มก็คือกิ๊ก กร๊ากกก ไม่เกี่ยว ...

โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ

วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:23:38:15 น.

อ้อออ หนูลืมไปเลย 555(อายยย

)

กำลังหาคนโกรธลุงเป็นเพื่อนอยู่อะค้า
ยังไม่ได้ดูเต็มๆ เพราะยังโหลดไม่เสร็จ
นั่งดูแต่รูป ดูแล้ว ก๊อดด แดมมม อิท

งอนลุง เคืองลุง

ถ้าหนูได้เจอดี้

แล้วลุงไม่ผลักแบบนี้มั่งนะ

หึหึ ...

กรี๊ดด ปายดีกว่า

โดย: น้อง ฝ. อยากให้ดี้มีสะมะอีเป็น ET IP: 125.25.143.102 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:23:49:47 น.

กรี๊ดดด มันเป็นฟิกรายวัน รึป่าวคะ ดีใจมากมาย มาต่อทุกวันแบบนี้
หนูก็เห็นทุกวัน อ่านทุกวัน เพราะเข้าทุกวัน บางทีก็แบบว่า พี่คงยังไม่อัพหรอก แต่อีกใจ ลองดูหน่อยเป็นไง ยังไม่อัพก็อ่านอันเก่าซ้ำแล้วกัน แล้วก็ต้องกรี๊ดด เพราะพี่อัพ 555

เข้าเรื่องฟิกดีกว่า

กรี๊ดดดมาก

ริคฮยอง เท่ห์อะ เท่ห์โว้ยยย แล้วก็โรแมนติกมากกกกก

ดี้ทำไมแบ๋วขนาดนี้ ไม่รู้อีกว่าเอริคเขาหมายถึงไค ดูจิ ริคฮยองงอนเลยย
แถมพอเขาจะบอก ตัวเองดันมาหลับสะได้ ริคฮยองอุตสาพูดสะแมน สะโรแมนซ์ เฮ็ออ สมกะเป็นดี้ 555

โอ้ยย แล้วเรื่องจะเป็นไงต่อไปเนี้ย ต้องรอ 1 ปีเลยหรอ กว่าดี้จะเจอป๋าอีก แล้วจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

เกิดอะไรขึ้น ยังไงดี้ก็ต้องเชื่อป๋าอยู่แล้วหนิ ใช่มะๆๆ

รออ่านต่อค้า

โดย: น้องฝ. อยากบี้ยัยคากิ IP: 125.25.192.95 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:20:54:34 น.

พี่อยากให้มันจบเร็ว ๆ ง่ะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะจบยังงัย อ่าว~~

ฮาเม้นนู๋ฝน มันหนุกขนาดนั้นเรยเหรอ เนี๊ยะ

โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ

วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:22:54:00 น.

เพิ่งรู้ว่าพี่พุดก็เขียนฟิคด้วย ช๊อบชอบพี่ ริคดี้ๆๆๆ

พี่พุดสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: เอ๊ะ IP: 202.149.25.225 วันที่: 18 มิถุนายน 2551 เวลา:1:43:08 น.

ชอบฟิคคุณพุดมากค่ะสนุกมากๆๆๆๆๆๆ

โดย: หนึ่ง IP: 27.55.43.134 วันที่: 22 กรกฎาคม 2557 เวลา:19:18:20 น.