Bloggang.com : พุดดิ้งของซอนโฮ :

(Fan fiction) เรื่องเล่าของเจ้าหญิง

แปะไว้ก่อน กะลังอยู่ในระหว่าง ค้นหานักแสดง

มีคนมาเคสเยอะเมิ่กกกกกก เลือกกันไม่หวาดไม่ไหว เฮ้อ!!

(ความจิง ยังมิได้เขียนพล่อตเรื่องเรย 555)

Shinwa 2gerher 4ever asian tour live in Bangkok 2008

การแสดงวันนี้ เป็นรอบสุดท้ายแล้ว ก่อนที่ชินฮวาผู้พี่ เอริคจะต้องเกรียนก่อนเข้ากรม เพื่อไปรับใช้ชาติตามธรรมเนียมปฏิบัติของลูกผู้ชายชาวเกาหลีทุกคน...

สนทนาเล็ก ๆ เกิดขึ้นในห้องแต่งตัวระหว่างรอการแสดง ตอนนี้ เราแปลงร่างเป็นไม้แขวนเสื้อ พยามยามนั่งจับใจความเรื่องที่ทุกคนพูดคุยกันให้ได้มากที่สุด เนื่องจากภาษาเกาหลีของเราก็ไม่เก่งเท่าไหร่ ได้แค่ อันยองฮาเซโย และซารางแฮโย ก็เรยได้มาเท่าที่เห็น

ป๋ากะลังหลับตาพิงเก้าอี้ในท่าสบาย ๆ โอยมีแอนดี้ น้องน้อย นั่งมองอยู่ข้าง ๆ เฮซอง กะลังใช้นิ้วมือจัดแต่งเส้นผมอยู่หน้ากระจก เค้าบรรจงแต่งปอยผมปอยนั้นให้มันดูชี้เด่อย่างไม่ตั้งใจมานานราวครึ่งชั่วโมง ... ลุงดงกะลังวุ่นวาย อยู่กะเนื้อร้องของเพลงในอัลบั้มวินเทอร์ หลังจากซ้อมท่าเต้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ปากก็เช็คไลน์บนเวทีกะสต๊าฟ เนื่องจากเสียงเซ็งแซ่ของมินและจิน ทำได้ฟังไม่ถนัด ได้ยินแค่เสียงลุงบ่นอุบอิบว่า "หวังว่าเวทีคงมีเนื้อที่กว้างพอ" และ ชั้นคงไม่ตกลงมาหรอกนะ มันไม่เท่ส์เรย" ประโยคแค่นี้ ก็เพียงพอให้เราสามารถจับใจความสำคัญอะไรบางอย่างออกได้

มินและจิน ซึ่งขณะนี้ กำลังแข่งงัดข้อกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

มิน: "นายนี่ ชั้นบอกว่านับถึง 3 งัย นี่มันยังไม่ถึง 3 เรย โกงเหรอฟระ"
จิน : "จะรอให้ถึง 3 ทะมัยอ่ะฮยอง ผมพร้อมตั้งชาติและ ฮยองก็มัวแต่รวบรวมกำลังอะไรอยู่ได้ งัดข้อนะฮะ ไม่ได้แข่งนั่งสมาธิซะหน่อย"
มิน : "ไอ่นี่ จะแข่งงัดข้อ หรือจะไปแข่งมันวอนวะ"

ภาพนั้นเหมือนสนานรบ มากกว่าจะเป็นหลังเวทีคอนเสิร์ตมากกว่านะ

แอนดี้ได้แต่มองพร้อมหัวเราะคิกคักชอบใจ ก่อนกลับมาสนทนากะเอริคต่อ

แอนดี้: "ฮยองฮะ ฮยองจะทำงัยถ้าฮยองฝึกหนัก และฮยองเหนื่อยง่ะ"
เอริค : " ชั้นก็จะคิดถึงแอนดี้"
แอนดี้ : "

"แล้วถ้าฮยองง่วง แต่ฮยองนอนไม่หลับล่ะฮะ" (ระดับป๋า มีนอนไม่หลับด้วยรึ โอ้ววว แม่เจ้า)
เอริค : "ชั้นก็จะนึกถึงแอนดี้"
แอนดี้: "

"เอาจิงๆ สิฮะ"
เอริค: "แล้วหน้าตาชั้นมันบอกว่าล้อเล่นเหรอ แล้วจะถามทำไม"
แอนดี้ : "ก็ถ้าเผื่อมีอะไรที่ผมพอจะช่วยฮยองให้หายเหนื่อย หรือนอนหลับได้ ผมก็อยากจะทำ"

เอริค : "ชั้นหิวข้าวอ่ะ อยากกินกล้วยชะมัด"
แอนดี้ :

ข้าว กะกล้วย???????? "แต่นี่กะลังจาแสดงและนะฮะ"
เอริค : "ช่างเหอะ ๆ ชั้นก็แค่บอกว่าชั้นหิว ลืมมันเถอะ"
แอนดี้ : "อืม! มะกี้เห็นพี่กาดถือกระเช้าผลไม้มา ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นของใคร เด๋วผมไปถามให้"
เอริค : แอนดี้ยา~~ ซารางแฮ

พิม ๆ ไป เหมือน ๆ จะเข้าอิหร๊อบเดิม ริค-ดี้ อีกและ มะอาวง่ะ เค้ามะอยากได้คู่นี้

หลังจบคอน มีการสังสรรค์นิดหน่อย เหมือนทุก ๆ ครั้ง
ชินฮวานั่งโต๊ะเดียวกัน สต๊าฟ ทีมงานต่างก็กระจัดกระจายกันไปตามโต๊ะต่าง ๆ
ดงวานไม่ได้นั่งรวมอยู่ในโต๊ะนี้ด้วย เนื่องจากว่าเค้ายังคงมีอาการงอนเอริค
ต้นคอนเสิร์ต ช่วงแนะนำตัว ดงวานเผลอทักทายแฟน ๆ ในคอนเป็นภาษาญี่ปุ่น
และเอริค ก็ล้อเค้าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ดงวาน: "มันขำกว่า เซี่ย ๆ เย่ ของเฮซองตรงไหนอ่ะ ทีเค้าไม่เห็นนายล้อขนาดนี้เรย"
เอริค : "มันคนละเรื่องนะเฟ้ย ชั้นเพิ่งคืนดีกะเค้า ไม่อยากหาเรื่องชวนทะเลาะ"
ดงวาน : โอเค ชั้นเข้าใจและ มันขำมาก ขำจิงๆ และดงวานก็หน้างอกว่าตรูดแอนดี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เราแปลงร่างเป็นแมงหวี่ตัวเล็ก ๆ เกาะอยู่ตรงซิบกางเกงดี้ หุหุหุ สบายดีจนอยากมุดซิบเข้าไปทีเดียว
ชั้นไม่กล้าไปเกาะตรงซิบจอนจิน ชั้นกัวโดนบี้จนแบน

แอนดี้ : "ฮยองฮะ จะมอมเหล้าผมเหรอ ฮยองเอาแต่หัวเราะ กิน และริน ฮยองไม่เห็นดื่มมั่งเรยง่ะ"
เอริค : "ชั้นจะฝึกให้นายคอแข็งงัย ต่อไปถ้านายต้องไปดื่มกะคนอื่น จะได้ไม่เมาง่ายๆ"
แอนดี้: ต่อไปผมคงไม่มีเวลาไปดื่มหรอกฮะ เพราะผมคงงานยุ่งแน่ๆ "
เอริค : "ก็ฝึกเผื่อ ๆ ไว้งัย นี่แนะ ถ้านายเหงาและอยากดื่มอ่ะนะ นายก็โทรไปหามินบงหรือไม่ก็จินนี่นะ เข้าใจมะ"
แอนดี้ : "ทะมัยฮะ"
เอริค: "เอาเหอะน่า"

ฉากสนทนาระหว่างทั้งคู่ ตกเป็นเป้าสายตาของคน ๆ นึงอยู่ตลอดเวลา โดยที่เค้าทั้งคู่ก็ไม่ได้รู้สึกตัวเรย

....

ตอนกลับเกาหลีเราต้องแปลงร่างเป็นซองบุหรี่ เพื่อให้จินจับเรายัดใส่กระเป๋าผ้าของเค้า
ตอนถึงเกาหลี เพิ่งนึกออกว่า ตรูเป็นเจ้าหญิงนางฟ้า แล้วทะมัยไม่หายตัวฟระ แต่มันก็สายไปแล้ว ตอนนี้เรามาอยู่ในห้องของจินอยู่มาจนชินกะห้องรก ๆ และไม่ค่อยได้เห็นหน้าเห็นตาเจ้าของห้องเท่าไหร่หรอก กลับซะดึก ๆ ดื่น ๆ ทุกวัน

กำหนดการเข้ากรมของเอริคคือพรุ่งนี้ วันนี้จะมีการเลี้ยงลาเค้า เพราะพรุ่งนี้ เค้าไม่ยอมให้ใครไปส่ง เค้าคงไม่อยากเห็นเพื่อน ๆ เศร้า คงมีแต่ครอบครัวเอริค ซึ่งบินมาจากเมกา

เอริค : ชั้นไม่ได้ไปตายซะหน่อย ร้องไห้ทะมัยมากมายอ่ะ
แอนดี้ : ผมคงคิดถึงฮยอง

ว่าและก็สั่งน้ำมูกกะแขนเสื้อของมินอู

เอริค: "ถ้าชั้นว่างชั้นจะโทรหา โอเค๊ ตั้งใจทำงานให้ดี ๆ ล่ะ แล้วอย่าลืมที่เคยสั่งไว้ด้วย เข้าใจมั้ย"
แอนดี้ : " ฮะ "
เฮซองยืนเงียบไม่พูดอะไรซักคำ เค้าไม่ต้องไปเกณฑ์ทหารเนื่องจากสุขภาพของเขาไม่สมบูรณ์
จิน: "ปีหน้าผมก็ต้องไปเหมือนกัน สอนผมด้วยนะฮะ"
มิน: "อีกไม่นานเจอกันนะเพื่อน"
ลุงก็ต้องเข้ากรมพร้อมริค แต่เป็นอีกที่นึง เราเรยไม่รู้ว่าใครมาส่งลุงบ้าง ได้ยินมินอูบอกว่า ที่บ้านดงวานมะวาน มีอาหารญี่ปุ่นจากแฟน ๆ มาส่ง กองอยู่เต็มหน้าบ้าน เค้าเรยกินจนท้องแทบแตก และเค้าก็มีความสุขดี
...

วันนี้ชั้นเลือกเกาะหมวกมินอูกลับบ้าน หมวกเอ็มสีขาว หอมสดชื่นดีจิง ๆ oop!!!!

เอริคและดงวานเข้ากรมได้หลายเดือนแล้ว สมาชิกชินฮวาที่เหลือ แทบไม่มีเวลาเจอหน้ากันเรย แอนดี้ ที่ตอนนี้กำลังมีคอนเสิรตโซโล่อัลบั้มแรก ก็กำลังซ้อมหนัก เค้าผอมลงมาก หน้าก็เรียวเล็ก แต่ที่ไม่ยุบเรย สงสัยจะเป็นตรูด

จอนจินออกซิงเกิ้ลอัลบั้มที่ 2 ของเค้า หลังจากดี้ประมาณ 1 เดือน ทั้งคู่ดูจะเจอกันบ่อยที่สุด แต่เรียกว่านับครั้งได้เรย จอนจินเองตระเวณออกรายการทีวี ส่วนแอนดี้ ก็มุ่งกะคอนเสริตมากกว่า ดูเหมือนเสียงวิพากวิจารณ์จากแฟนเพลงในซิงเกิ้ลตัวแรกของเค้าเกี่ยวกับเรื่อง 3 เพลง 1 ทำนอง ร้องข้ามปี พร้อมรีแพค special edition อีกนั้น ดูเหมือนจะไม่มีผลกระทบกับเค้าเท่าไหร่ เพราะแม้ว่าซิงเกิ้ลชุดที่ 2 จะมีตั้ง 50 เพลง แต่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง บางเพลงก็ไม่มีทำนอง (ข่าวว่าเอริคคงฝากฝังคอนเส็ปอัลบั้มของตัวเองให้หอยสืบสานต่อ) แต่ซิงเกิ้ล(มันเรียกว่าซิงเกิ้ล เพราแม้จะมี 50 เพลง แต่ถ้าเอามายำรวมกันจิง ๆ มีไม่ถึง 2 เพลงด้วยซ้ำ) ก็ยังขายดีเป็นเททิ้งเรยทีเดียว ร้านขายเทปชั้นนำทั่วไป บ่นอุบอิบว่าสินค้าไม่พอกับความต้องการของตลาด (วันก่อน มีข่าวออกมาจาช่อง KBS ว่า คุณปาร์ค ชาลี โดนสถานบันการเงินฟ้องหลายแห่ง ข้อหาไม่ชำระหนี้ และธนาคารหลายต่อหลายแห่งก็ออกมาให้ข้อมูลว่า เค้าใช้เงินเกินบัญชีไปมากทีเดียว แหล่งข่าวเข้าสำภาษณ์เค้าว่าเป้นเพราะอะไร เค้าต้องการเงินไปทำมัย แต่เค้าก็ยังคงปิดปากเงียบ เป็นไปได้มั้ย ที่เค้าจะเอาเงินไปกว้านซื้อซิงเกิ้ลของลูกชายตัวเอง อันนี้ ก็ยังเป็นที่สงสัยของใครหลายคน)

ออ จอนจินรับแสดงละครทางทีวีช่องหนึ่ง ทีแรก บทที่ผกก. เสนอให้เค้าคือบทพระเอก เรื่อง เจ้าพ่อกาแฟ แต่จอนจินก็ได้ปฏิเสธไป เค้าต้องการบทที่ท้าทายความสามารถเค้ามากกว่านี้ ผกก. เรยยื่นบทลูกน้องเจ้าพ่อ ซึ่งต้องข่มขู่และรีดไถกาแฟจากชาวสวน เพื่อนำมาส่งให้กับลูกค้าตามออเดอร์ ซึ่งดูเหมือนเค้าจะพอใจกะบทบาทที่ได้รับมากมาย เค้าไม่ต้องใส่ชุดคลุมยาว ๆ ใส่เพียงเสื้อกล้าม และได้ระบายพละกำลังในตัวที่มีมากมายไปกะการยกกระสอบกาแฟ

เฮซองที่ตอนนี้อยู่ในญี่ปุ่น กะลังบ่มเพาะภาษาญี่ปุ่นเพื่อเตรียมออกอัลบั้มญี่ปุ่นชุดแรกของเค้า เอริคคงดีใจ ที่เฮซองแทบไม่มีเวลาได้เจอหน้าหรือพูดคุยกะแอนดี้เรย

มินอู ตอนนี้อยู่ที่เมกา เค้ามีเวลานิดหน่อยก่อนเข้ากรม เพื่อติดต่อธุรกิจเกี่ยวกับตลาดเพลงให้กับค่ายของตัวเอง พร้อมพักผ่อนและฝึกภาษาอังกฤษไปในตัว

นอกจากจอนจินแล้ว เราก็แทบไม่ได้เจอใคร เราตามติดแอนดี้ไปทุกหนทุกแห่ง ไม่รู้เรยว่าตอนนี้ เฮซองสวยขึ้นขนาดไหน มินอูจะเตี้ยลงบ้างมั้ย

เราคือ "เจ้าหญิงนางฟ้า" นางฟ้าธรรมดา ๆ จะแปลงกายเป็นได้แค่สิ่งมีชีวิต แต่เราสามารถแปลงกายเป็นอะไรก็ได้ ทั้งเสื้อผ้า ซองบุหรี่ หรือถ้วยกาแฟ ชั้นชอบที่จะแปลงร่าเป้นแมงหวี่ตัวเล็ก ๆ เกาะอยู่ตามเสื้อผ้าหน้าผมของแอนดี้ มีครั้งนึง ตอนแอนดี้ต้องเดินทางกระทันหัน และชั้นก้แปลงร่าเป้นกางเกงใน ขดอยู่ในกระเป่าสะพายกุ๊ดจี่ของเค้า แม้จะงง ตอนที่รื้อของออกมาแล้วเห็นกางเกงใน แต่เค้าก็ยิ้มตาหยีด้วยความดีใจ เพราะเค้าต้องใช้มันพอดี ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่คิดที่จะแปลงร่างเป็นกางเกงในอีกเรย มันทรมาณมาก ๆ เราอยู่ติดกะแอนดี้มานาน บางครั้งเราก็อยากจะบินไปเกาะจิน แต่ว่าจินมักถอดเสื้อตัวเองทิ้งเรี่ยราดเวลาที่เค้าร้อน และเหงื่อเค้าก็เยอะมากด้วย อยู่กะดี้นี่แหละ ดีที่ซู๊ดดด

จิน: แอนดี้ยา คิดถึงจัง
แอนดี้ : มีไรป่ะฮะ
จิน : เฮซองฮยองกลับมาและ เค้าชวนเราไปดื่มอ่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว ไปกันมั้ย เด๋วชั้นไปรับ
แอนดี้: พี่เฮซองกลับมาแล้วเหรอ ( ทำงัยดีง่ะ ริคฮยองไม่ให้ไปดื่มกะพี่เฮซอง แต่ว่ามีพี่จินนี่ไปด้วย คงไม่เป็นไรหรอกนะ)
แอนดี้ : ได้ฮะ
จิน :โอเค อีกครึ่งชั่วโมงถึงนะ ออ เอากางเกงตัวที่ชั้นถอดลืมไว้วันก่อนถือติดมือมาด้วยนะ แค่นี้แหละ เด๋วเจอกัน

พี่เฮซองกลับมาแล้ว แต่ทะมัยริคฮยองถึงไม่ยอมให้ชั้นไปดื่มกะเค้าน๊า... แอนดี้ได้แต่คิด และก็เลิกคิด เพราะคิดยังงัย เค้าก็ยังคงคิดถึงแต่หน้าเอริค ทุกครั้งที่หลับตาลง ...

เฮซองกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว ว้าวว

ชั้นจะได้เจอเค้าแล้วใช่มั้ย เอ แล้วเอริคมีเหตุผลอะไรของเค้านะ

ช่างเหอะ แค่ได้เห็นหน้าเฮซองก็มีความสุขและ

แอนดี้แต่งตัวรอจินมารับร่วม 2 ชั่วโมง (ไหนบอกว่าครึ่งชะโมงฟร้า) กว่าเค้าจะจัดแต่งทรงผม และทาลิปสติกลงบนปากอันอวบอิ่มของเค้าได้(เหมือนว่าแอนดี้เป็นโรคแพ้อากาศหนาวยังงัยไม่รุ เพราะทุกครั้งที่อุณภูมิลดต่ำลง ปากอันอวบย้อยก็จะแตกทันที พร้อมด้วยจมูกที่ฟุดฟิด ๆ และเต็มไปด้วยน้ำมูก เค้ายกนาฬิกาของตัวเองดูประมาณ รอบที่ 10 ไม่ปรากดตัวผู้ที่จะมารับซักที)

RRRRRRRRRRRRRRRRRRR

แอนดี้ : พี่จินนี่อ่ะ อยู่ไหน ผมรอนานและนะฮะ พี่ฮเยซองรอตายไปและมั้ง
จิน : โทดทีนะ พอดีพี่ติดงานกระทันหันอ่ะ นายช่วยไปเองได้มั้ย บอกฮเยซองให้ด้วย เส็ดและจะรีบตามไป แค่นี้นะ และเจอกัน ...

แอนดี้ : เด๋วจิพี่ และนี่อะไรอ่ะ...

.....ตื๊ดดดดดดดดดดดดดด.......

แอนดี้ : อะไรของเค้าวะเนี๊ยะ พี่เอริคตายไประหว่างฝึกหรือเปล่าหว่า วิญญาณถึงได้เข้ามาสิงพี่จินได้ เฮ้อ..

ชั้นเห็นอาการหงุดหงิดของแอนดี้จากตรงนี้ พาลกัวลูกหลงเหลือเกิน แอนดี้ใช้เวลาที่เหลือในการ หยิบจับโน่นนี่ หากุญแจรถอยู่พักใหญ่ ปากก็บ่น ๆ ๆ ๆ จินไปพลางจนป่านนี้ คนที่ถูกบ่นถึง คงกะลังสำลักน้ำลายตายไปแล้วก็ได้

แอนดี้ : อ่าว แล้วงัยล่ะทีนี้ อยู่กะฮเยซองฮยอง 2 คน ริคฮยองรู้เข้า จะโดนล็อคคอตีเข่ามั้ยเนี๊ยะเรา แต่ชั้นก็คิดถึงเค้านะ ไม่ได้เจอตั้งนาน พี่ฮเยซองต้องมีไรมาฝากเราแน่ๆ อิอิ (น่าน มันเห็นแก่ของฝากอีก) ถ้าพี่ริคไม่รู้ ก็คงไม่เป็นไร อีกเด๋วพี่จินก็คงตามไปแหละ

แอนดี้ยืนทำหน้าคุ่นคิดอยู่นานกว่าจะก้าวออกจากบ้าน จนชั้นก็ชักรำคาญ

สงสัยใช่มั้ยว่าเค้าคิดและทำมัยชั้นถึงรู้ เหอ ๆ ๆ ก็เพราะชั้นเป็ฯเจ้าหญิงน่ะซิ และอีกอย่าง นี่ก็คือฟิค ฟิคคือเรื่องที่แต่งขึ้น 5555

----

ถึงที่หมายที่นัดกันไว้แล้ว แอนดี้จอดรถ และเดินเข้าไปยังที่หมายที่จินบอกไว้ ดูเค้าตื่นเต้นแปลก ๆ อาจเป็นเพราะเค้าไม่ได้เจอกันนาน และที่สำคัญ ในวง คนที่ออกจะตามใจและเอาใจดี้ที่สุด ก็คือฮเยซองนั่นแหละ เพียงแต่หากมีเอริคอยู่ด้วย เค้ามักไม่ปล่อยโอกาสให้ฮเยซองได้ทำแบบนั้นกะแอนดี้เท่าไหร่ อาการกันท่าอันน่ากลัว ทำให้ฮเยซองเองก็ขี้เกียจจะทะเลาะด้วย

แอนดี้ : พี่ฮะ คิดถึงจัง
ฮเยซอง : อ่าว แอนดี้ยา~~~ ว่างัยเรา
ซองกี๊พูดพร้อมอ้าแขนออก แอนดี้พุ่งเข้าใส่อ้อมแขนของซองจนชั้นแทบจะหล่นลงมาจากไหลเค้า ดีนะที่ชั้นเกาะเสื้อเค้าไว้แน่น

แอนดี้ : คิดถึงพี่จัง ผมสบายดีฮะ พี่เป็นงัยมั่ง ไม่เจอตั้งนาน หล่อขึ้นอีกจมเรย
ฮเยซอง : จิงเหรอ ชั้นหล่อขึ้นจิงเหรอ แล้วนายชอบป่ะ
แอนดี้ : แหม ถามได้ พี่เป็นงัยผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ (แน่ะ มีประจบ เลีย ตอแหลชิง ๆ สุดที่รักของชั้น)

แต่จะว่าไป ครั้งสุดท้ายที่ชั้นได้เห็นหน้าฮเยซอง กับตอนนี้ มันดูแตกต่างกันจิง ๆ นั่นแหละ ตอนนี้เค้า หล่อจนน้ำลายชั้นเปื้อนเป็นจุดเล็ก ๆ บนไหล่ของแอนดี้เชียวแหละ หน้าตาเค้าดูสดชื่น ผิดกะจอนจินและแอนดี้ที่ช่วงนี้ทำงานหนัก สีหน้าสีชมพูของเค้าก็ขับให้ใบหน้าที่ดูสวยหวานแบบผู้หญิงแจ่มชัดขึ้นชวนมองมากทีเดียว แต่จะว่าไป หน้าตาเค้ามะก่อนมันจะกระเดียด ๆ ไปทางผู้หญิง แต่ตอนนี้มันกลับดูคมเข้มขึ้นมานิดหน่อย เอ หรือเป็นเพราะซาลาเปาที่อมมานานปีข้างแก้มลูกนั้นที่มันหาย ๆ ไป

ฮเยซอง : ข่าวว่าทำงานหนักเหรอ แล้วนี่จินนี่ไม่มาด้วยเหรอ
แอนดี้ : เด๋วเค้าตามมาฮะ ติดงานด่วน เด๋วนี้พี่จินนี่อ่ะ นิสัยเหมือนพี่ริคแป๊ะ ๆ เรยแหละฮะ

ฮเยซองจูงมือแอนดี้มานั่งโต๊ะที่มีร่องรอยของการดื่มอยู่นิดหน่อย แสดงว่าหน้าที่แดง ๆ ของเค้าไม่ได้เกิดจากการไปอาศัยอยู่ในดินแดนซากุระ แต่เป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แหง๋ม ๆ

ฮเยซอง : จิงดิ เหมือนยังงัยเหรอ
แอนดี้ : ก็อยู่ ๆ ก็ส่งแมสเสจไรมาไม่รุ ไม่เป็นเรื่องเป็นราว บางทีก็แค่คำเดียว "เซ็งจะแย่" "คิดถึงนาย" "เหนื่อยจัง" "หิวโว้ยยย " อะไรแบบนี้แหละฮะ หรือไม่บางคืนก็มานอนกะผม อยู่ ๆ จะออกไปก็ออกไปเรย คุยโทรศัพท์นึกจะวางก็วาง ผมล่ะงงจิง ๆ
ฮเยซอง : อืม งั้นเหรอ

ฮเยซองนั่งฟังแอนดี้ด้วยสีหน้าขรึม ๆ ขึ้นมานิดหน่อย

ฮเยซอง : นายรำคาญมันป่ะ
แอนดี้ : ก็นิดหน่อยแหละฮะ แต่มันทำให้ผมนึกถึงพี่เอริคมากกว่า พี่เค้าหายไปเรย ไม่โทรหาด้วย ถึงงานจะเยอะ แต่บางครั้งผมก็เหงานะ

ฮเยซองขยับเข้าใกล้แอนดี้อีกนิด ยกมือขึ้นลูบหัว เพียงแค่นี้แอนดี้ก็ยิ้มออกมาได้
แอนดี้ : ผมไม่เป็นไรหรอกฮะพี่ ไม่ต้องห่วง ว่าแต่พี่เหอะ เหงามะไปอยู่โน่นอ่ะ
ฮเยซอง : อืม ก็นิดหน่อย วันก่อนพี่บินไปเมกา ไปเจอไอ่มินมาด้วย เห็นว่าเร็ว ๆนี้มันจะกลับมาสะสางงานก่อนเข้ากรม
แอนดี้: เหรอฮะ คิดถึงพี่มินอูเหมือนกันนะเนี๊ยะ เราไมได้เจอกันนานและนะฮะ อยากดื่มกะพี่ ๆ เมหือนเดิมพร้อมหน้าพร้อมตากันจังเรย

ฮเยซอง : ไม่นานหรอก เชื่อพี่เหอะ อย่างน้อยตอนนี้พี่ก็ไม่ต้องไปญี่ปุ่นอีกนาน จะอยู่เป็นเพื่อนนายดีมะ
แอนดี้ : ดีสิฮะ (ว่าและก็หัวเราะคิก ๆ ๆ น่าหมั่นใส้มากมาย)

นานพอดูเรยที่แอนดี้ได้แต่ส่งแอลกอฮอล์เข้าปากตัวเองแก้วแล้วแก้วเล่า หน้าที่จากคล้ำ ก็ค่อย ๆ เปลียนเป็นสีแดง ส่วนฮเยซองก็นั่งเอาใจอยู่ไม่ห่างเรย กว่าจินนี่จะมาถึง แอนดี้ของชั้นก็แทบจะไม่เหลือสติและ ส่วนชั้น ตอนนี้ตาแทบจะปรือตามคนที่ชั้นเกาะอยู่เต็มที เคยได้ยินแอนดี้ให้สัมภาษณ์ว่า เค้าแพ้แอลกอฮอล์นี่น่า แล้วนี่มันอะไรกันเนี๊ยะ

จิน: แอนดี้ ๆ ๆ ๆ ตื่นเว้ย กลับบ้าน ป่ะ เด๋วชั้นไปส่ง
ฮเยซอง: นายจะปลุกแอนดี้ทำมัย เด๋วชั้นแบกไปขึ้นรถก็ได้
จิน : ไม่เป็นไรฮะ เด๋วผมไปส่งแอนดี้เอง ไอ่นี่สงสัยจะดีใจที่ได้เจอพี่เกินเหตุ ดูสิ ปกติไม่เห็นจะดื่มมากขนาดนี้
ฮเยซอง : พรุ่งนี้นายมีงานนี่ ไม่เป็นไรเด๋วชั้นไปส่งเค้าเอง นายมาช่วยดันแอนดี้ขึ้นหลังชั้นหน่อยสิ
จิน : เอางั้นก็ได้ฮะ

อ้าววววว อึ๊บบบบบบบบ

จิน : โห เห็นตัวแค่นี้ ไม่ใช่เล่น ๆ เรยนะเนี๊ญะ หนักเหมือนกันแฮะ
ฮเยซอง : อืม แล้วเจอกันนะ กลับบ้านเรยล่ะนายอ่ะ ไม่ต้องไปไหนต่อแล้ว เข้าใจมั้ย
จิน : โธ่ เห็นผมเป็นงัยเนี๊ญะ ก็กะว่าจะไปนอนกะพี่แหละวันนี้ ไม่ได้เหรอ ไม่อยากเข้าบ้านง่ะ
ฮเยซอง : พรุ่งนี้แล้วกัน แล้วทอหานะ ไปและ

ว่าและฮเยซองก็แบกดี้ขึ้นรถไป เฮ้อ เหม็นเหล้าชะมัด แต่เอาเหอะ ให้ชั้นเลือกไปกะจิน ชั้นยอมมากะแอนดี้ดีกว่า ตลอดเวลาที่นั่งขับรถ ฮเยซองก็ลอบมองแอนดี้บ่อย ๆ กลิ่นแปลก ๆ มันมาและ บางครั้งที่มองแอนดี้ สีหน้าเค้าก็ดูเศร้า ๆ แต่บางครั้ง เค้าก็กลับอมยิ้มประหนึ่งพึงพอใจอะไรซักอย่าง เอ เค้าเป็นอะไรหว่า ...

RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

แอนดี้ : โหล
พูดทั้ง ๆ ที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
??? : นายอยู่ไหนน่ะ
แอนดี้ : นั่นใครฮะ
??? : นายตายแน่ๆ ถ้ายังจำชั้นไม่ได้
แอนดี้ : ริคฮยองเหรอฮะ พี่จิง ๆ เหรอนี่ ผมไม่ได้หูฝาดนะ หรือผมยังหลับไม่ตื่นดีหว่า พี่อยู่ไหนฮะ แล้วทำไมถึงทอมาได้อ่ะ ปกติพี่ไม่เคยโทหาผมเรยนี่ พี่ทำอะไรอยู่ฮะ พี่ บลา ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ......

เอริค : เฮ้ยยย พอแล้ว ทีละอย่างสิเว้ย ตอบชั้นมาก่อน นายอยู่ที่ไหน
แอนดี้ : ผมเหรอ ก็อยู่บ้านผมสิฮะ พี่ก็ถามได้ ... แต่ เอ๊ะ เด๋วนะฮะ
แอนดี้ใช้สายตาปรือ ๆ สำรวจห้องไปทั่ว ๆ คงสงสัย ทำมัยห้องนอนตรูมันเปลี่ยน ๆ ไปฟร้า
แอนดี้ : ผมอยู่ที่ไหนไม่รู้ฮะพี่ ตายและ นี่ผมโดนจับเป็นตัวประกันเหรอ ไม่นะ อันเดว อันเดววววววววววววววววววววววววววว

แกร๊กกก เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น
ฮเยซอง : แอนดี้ตื่นและเหรอ
แอนดี้ : อ้าว พี่ฮเยซอง นี่ผมมานอนห้องพี่เหรอฮะ
แอนดี้ละหูจากโทรศัพท์หันมาถามฮเยซอง

ฮเยซอง : ก็แน่ล่ะซิ สงสัยนายจะเมามากไปหน่อยละมั้งเนี๊ญะ

แอนดี้ : พี่ริคฮะ ผมอยู่กะพี่ฮเยซองฮะ พี่เค้าเพิ่งกลับจากญี่ปุ่น มะคืนเราไปดื่มกันมา สงสัยผมคงเมา พี่เค้าก็เรยพาผมมานอนนี่ แต่มีพี่จินนี่ไปดื่มด้วยนะฮะ

เอริค : อา รายยย กานนนนนนน เนี๊ยะ!9(&6*&^)*........................(เสียงตะโกนจนแก้วหูแทบแตก ดังออกมา จนคนที่ยืนอยู่อีกคน ก็ได้ยินชัดแจ๋วเชียว
เอริค : นั่นนายอยู่กะไอ่ซองกี๊เหรอ นายกลับมาห้องเรยนะ ถ้าไม่มาภายใน 10 นาที นายตายแน่

.....ตื๊ดดดดดดดดดดดดด....................

อ่าว วางและ เวงและมั้ยคราวนี้ อ๊ายยยยย ทำงายดี

แอนดี้ : พี่ฮะ ผมต้องกลับแล้ว อืม ผมจอดรถไว้ที่ร้านด้วยมะคืนอ่ะ เด๋วไปเอารถและกลับบ้านเรยนะฮะ ไว้ผมโทหานะฮะ
ฮเยซอง : เด๋วซิ ทำมัยรีบกลับอ่ะ ชั้นทำข้าวเช้าไว้ให้นายด้วยนะ
แอนดี้ : ขอบคุณฮะ แต่ว่าถ้าไม่กลับ ผมตายแน่ ๆ เรยฮะ ขอโทดนะฮะ

แล้วแอนดี้ก็ก้าวจำพลวดพลาดออกไป ก่อนที่จะทันพ้นประตู ชั้นจับความคิดบางอย่างของฮเยซองได้

ซอง : ทำมัยนายต้องกลัวเจ้าหมอนั่น ทำมัยนายต้องทำตามเจ้าหมอนั่นทุกอย่าง ทำมัยนะแอนดี้ ทำไม

อ่านตอน 2 ต่อหน้าอื่นดีกว่าเนอะ ยาวไปและ

Create Date : 02 มกราคม 2551

5 comments

Last Update : 23 เมษายน 2551 15:01:08 น.

Counter : 1676 Pageviews.

แวะมา say hi ปีใหม่ค่ะ
เข้าสู่ปี 2008 แล้ว
ขอให้เจ้าของบ้านและครอบครัวมีความสุข
คิดสิ่งใดสมความปรารถนาทุกประการนะคะ

โดย: ฉันขอมีเธอในหัวใจ 2 มกราคม 2551 10:43:56 น.

หล่อมากกกกกกและน่ารักด้วย
โดยเฉพาะเอริคกับแอนดี้
i miss takyaiZ8o](คนละเรื่องเลย)

โดย: นกยูง IP: 124.121.187.236 21 กุมภาพันธ์ 2551 0:06:47 น.

มาตามเก็บตกอ่านฟิคน้องพุด
ทำมัยเอริคมันหวงดี้ปานนี้ฟ่ะคะ

โดย: piyawan IP: 118.172.244.51 23 สิงหาคม 2551 20:41:23 น.

มาตามเก็บตกอ่านฟิคน้องพุด
ทำมัยเอริคมันหวงดี้ปานนี้ฟ่ะ

โดย: piyawan IP: 118.172.244.51 23 สิงหาคม 2551 20:41:27 น.

ตอนหน้าได้ร้องแน่เลย ดูท่าทางจะเศร้า...

โดย: shaolin4 IP: 203.131.211.146 29 ตุลาคม 2551 0:13:40 น.