Make a plan to love me (รักนี้ มีแผน 2) #2

Make a plan to love me (รักนี้ มีแผน 2)


....2... เด็กชายที่เหมือนแจกันดอกไม้


“พี่จินนี่ พี่ยิงเส่ ยิงเลย”

“แอนดี้ นายอย่าเสียงดังสิ ชั้นทำงานอยู่เห็นมั้ย” เสียงดุๆ ของเฮซอง ดังออกมาจากครัว

“แอนดี้ นายหลบก่อน หลบสิ ปล่อยชั้นยิงเอง”

“จอนจิน นายก็อีกคน เงียบหน่อยได้มั้ย” แต่ยังคงเปล่าประโยชน์ เมื่อคนหน้าจอสองคน สนุกซะจนไม่ได้ยินอะไรผ่านหูแม้แต่เสียงแมงหวี่

“จอนจิน นายไม่อาบน้ำเหรอ ดึกแล้วนะ จะอยู่แบบนั้นทั้งวันรึงัย แอนดี้ หยุดเล่นเด๋วนี้ ชั้นไม่มีสมาธิเลย”

สิ้นคำประกาศิตคียสูงประหนึ่งโซบลาโน่ ของเฮซอง แอนดี้กะจอนจินได้แต่มองหน้ากันไปมา ก่อนจะกดปิดเกมส์และเดินหน้าหงอยมาหาเจ้าของคำสั่ง

“พี่อ่ะ กะลังหนุกเลย ทำมัยพี่ไม่ไปทำในห้องล่ะฮะ”

“ชั้นจะนั่งทำตรงนี้ แล้วมันมีปัญหาอะไรมั้ย จอนจิน นายไปอาบน้ำได้แล้ว” คำหลังเฮซองหันมาพูดกับอีกคน ที่ทำหน้าหงอย ๆ ไม่น้อยไปกว่าน้องชายตัวเอง

“ออมม่าฮะ ห้องผมอยู่ไหนเหรอ”

“เออ ลืมไปเลย แอนดี้ นายพาจอนจินไปห้องรับรองนะ ส่วนเสื้อผ้าเด๋วชั้นเอาของชั้นไปให้ สงสัยของแอนดี้นายจะใส่ไม่ได้แน่ ๆ แอนดี้มันเตี้ยกว่านายเยอะ”

“เอ่อ พี่ฮะ ไม่ต้องย้ำได้มั้ย” แอนดี้ทำหน้างอกว่าเดิมเข้าไปอีก

“ไป ๆ ๆ กี่โมงแล้วรู้ป่ะเนี๊ยะ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดนอนดึกนะ”

“โธ่ พี่แก่กว่าผมกี่ปีเชียว” น้องทำปากยื่นปากยาวเถียงต่อ “พี่ชาย ๆ ไปดูห้องนอนดีกว่าป่ะ”

“ออมม่า ผมนอนห้องเดียวกะแอนดี้ไม่ได้เหรอ”

“แอนดี้มันนอนดิ้นนะ ไม่เป็นไรหรอก บ้านนี้มีหลายห้อง นายไปนอนห้องรับรองน่ะแหละ ดีแล้ว”

แอนดี้ได้แต่ลากมือจอนจินออกไป ปล่อยให้เฮซองมองตามอย่างไม่รู้จะทำยังงัย ก็อยู่ๆ ดันมีใครไม่รู้ ต้องเข้ามาอยู่ร่วมกัน จะญาติก็ไม่ใช่ เป็นโจรผู้ร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่จะให้ทำงัยได้ วันทั้งวันที่พยายามจะถามอะไร จอนจินก็จำไม่ได้ซักอย่าง จนปัญญา เอาไปงี้ก่อนล่ะกัน ค่อยหาทางแก้ทีหลัง ว่าแล้วก็ถอนหายใจยาว ๆ อีกที วันนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ ก่อนจะหายเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อหยิบเสื้อผ้าให้กับอีกคน

หลังจากส่งจอนจินไปอาบน้ำเรียบร้อย พี่น้องก็ได้เวลาสุมหัว

“พี่ฮะ วันนี้ได้ไรมั้ง”

“ไม่อ่ะ เค้าจำไรไม่ได้ซักอย่าง แถมเรียกชั้นว่าออมม่าทุกคำเลย คนบ้ารึเปล่าก็ไม่รู้”

“แต่พี่เค้าก็ดูท่าทางปกตินะ เอ แล้วเราจะทำงัยอ่ะ”

“พรุ่งนี้ชั้นนัดดงวานเอาไว้แล้ว จะพาหมอนั่นไปให้ดงวานมันตรวจซักหน่อย”

“หืม เค้าจะยอมเหรอ”

“ก็ต้องหลอกล่อแหละ”

“พี่คงเหนื่อยแย่ งานก็ต้องขนมาทำที่บ้าน”

“ทำงัยได้ ชั้นเป็นคนขับรถชนเค้าเองนี่น่า”

“งั้น ผมไปนอนและดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ฮะ ... ออมม่า ไฟ้ติ้ง!!! อิอิ” แอนดี้หันมาหัวเราะเสียงดังก่อนวิ่งหายเข้าไปยังห้องตัวเอง เฮซองได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจมหายไปกะกองเอกสารของตัวเองต่อ

...

..

.

เสียงเงียบลงของคนสองคน ช่วยเรียกสมาธิในการทำงานขึ้นมาได้อีกโข แต่เพียงแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงผ่านไป
..
“ออมม่าฮะ ผมนอนคนเดียวไม่หลับอ่ะ ผมไปนอนกะน้องได้มั้ย” จอนจินลากขาเดินอุ้มหมีน้อยหน้าหงอย ๆ เข้ามาหาเฮซองในครัว บัดนี้เค้าเปลี่ยนเครื่ององค์เรียบร้อย พร้อมด้วยกลิ่นแชมพูหอมมาแต่ไกล
ตาเรียวๆ ภายใต้กรอบแว่นหนาเงยหน้าขึ้นมองอย่างเหนื่อยหน่ายหัวใจ
“แอนดี้ต้องไปเรียนนะ ป่านนี้หลับไปแล้วมั้ง นายนอนไม่หลับก็ไปนอนดูทีวีเล่นที่โซฟาก่อนก็ได้ ง่วงแล้วค่อยนอน”

“งั้น .... ก็ได้ฮะ”

จอนจินพยักหน้าเล็ก ๆ ก่อนจะหันหลังกลับอุ้มน้องหมีไปนั่งหน้าทีวีอย่างว่าง่าย เฮซองมองตามด้านหลังของชายคนนี้ พลางใช้ความคิด ดู ๆ ไป เค้าก็ปกติจริง ๆ แถมติดจะเหมือนลูกคุณหนูนิด ๆ หุ่น หรือรูปร่างก็ไม่ได้บ่งบอกอาการผิดปกติอะไร แถมยังดูดีมากซะอีก แล้วหงัยถึงกลายเป็นโรคความจำเสื่อมได้หนอ ทั้ง ๆ ที่เค้าค่อนข้างแน่ใจว่าเมื่อเช้า รถของเค้าแทบไม่ได้เฉียดโดนตัวหมอนี้เลยด้วยซ้ำ หรือเป็นเพราะความตกใจ ยังงัยซะ พรุ่งนี้ ดงวาน คงมีคำตอบดี ๆ ให้ แต่นี่ ดูไปดูมา ตัวเองก็ชักเริ่มเหมือนออมม่าเข้าไปทุกทีและนะเนี๊ยะ


....

(พี่ ๆ ๆ เกิดเรื่องแล้ว)

“คราวนี้ อะไรอีกล่ะ รู้ป่ะ วันนี้พี่ชายนายเกือบฆ่าชั้นตาย”

(อ่าว ผมบอกพี่ริคแล้วนี่ว่าจะไปต่างจังหวัด)

“นายคิดว่าพี่นายมันโง่เหมือนนายเหรอจินนี่ ว่าแต่มีเรื่องอะไรรีบพูดมา”

(พี่ชายแอนดี้น่ะ เค้าจะพาผมไปหาหมอ พี่จัดการหน่อยสิ)

“หมออะไรวะ หมอโรคจิตเหรอ”

(สงสัยจะใช่แหละ เห็นว่าชื่อดงวาน พี่ช่วยหน่อยนะ แค่นี้แหละ)

ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ~~


“เออ ดีเนอะ สั่ง ๆ ๆ แล้วก็วางหู เหมือนกันจริง ๆ พี่น้องคู่นี้ อ่าว แล้วงัยล่ะเนี๊ยะ ดงวานไหนก็ไม่รู้ โธ่!! อยู่ดี ๆ ก็ดีแล้วไอ่มินอูเอ้ย ชอบหาเรื่องใส่ตัวซะจริง ๆ”

มินอูบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์

“มีอา นี่อุปป้านะ หารายชื่อหมอในโซลให้หน่อยสิจ๊ะ ชื่อดงวาน.... ..เอามาหมดทุกดงวานแหละจ้า ....ไม่ๆ ไม่ใช่หมอนวด เป็นคุณหมอรักษาคนไข้น่ะ อืม ๆ ช่วยหน่อยนะ ดูว่าเป็นหมออะไรแล้วอยู่โรงบาลไหน จ้า ๆ ๆ แต้งๆ ๆ ไว้อุปป้าจะพาไปเลี้ยงไอติมนะ โอ ๆๆ ดูหนังด้วยก็ได้จ้า มีอาคนเดียว คงไม่ทำอุปป้าหมดตัวหรอก ....จ้า ๆ ๆ ฝันดีนะจ๊ะ”
....

..

เข้าสู่เช้าวันใหม่อันสดใส ...

“ฮ้าวววววววว~~~ กลิ่นอะไรอ่ะ หอมจัง” จอนจินที่ยังอยู่ในชุดนอน เดินหาวบิดขี้เกียจมาแต่ไกล

“ทำมัยถึงตื่นสายนักล่ะ ล้างหน้าหรือยัง ไปจัดการล้างหน้าแปรงฟันก่อน อาหารพร้อมแล้ว”

“เรียบร้อยแล้วครับผม โห ออมม่าเจ๋ง น่ากินทั้งนั้นเลย” ว่าแล้วก็ประจำที่นั่ง หยิบจับโน่นนี่เข้าปากอย่างอร่อย

“ออมม่าไม่กินด้วยกันเหรอ”

“ชั้นเรียบร้อยแล้ว นายไม่รู้เหรอ นี่มันกี่โมงแล้ว”

“น้องชายผมล่ะ ไปไหนแล้ว” พูดพลางก็เคี้ยวพลาง ทำให้เฮซองที่ยืนมองอยู่ ต้องถอนหายใจทิ้งอีกเฮือกใหญ่

“เค้าไปเรียนแล้ว นายรีบกินให้เรียบร้อยเหอะ เด๋วเราจะไปข้างนอกกัน”

“ไปไหนเหรอฮะ ออมม่า”

“ก็ขับรถเที่ยว เผื่อนายจะจำอะไรขึ้นมาได้มั่ง”

“ทำไมออมม่าถึงอยากจะให้ผมจำอะไรได้นักอ่ะ ผมอยู่นี่ มันน่ารำคาญใช่มั้ย”

“ก็ ปล่าวหรอก เอาน่ะ จะได้ไปซื้อของใช้ แล้วก็ชุดให้นายงัย ใส่ของชั้นอยู่แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ”

“อ๋อ ที่แท้ก็ไปช็อปปิ้ง โอเคฮะ ได้เลย”

....

“ฮัลโหล ว่างัยมีอา อะไรนะ มี 3 คนเหรอ อืม ๆ เดี๋ยวนะจ๊ะ ขออุปป้าหาปากกาก่อน ... ..

.. อ่ะ ว่ามา อ่ะ เย้ยยย!!! หมอดูอุปป้าไม่เอาหรอก อุปป้ากำหนดชะตาชีวิตตัวเองได้ เอา 2 คนที่เหลือน่ะ อืม ๆ หมอฟัน กะจิตแพทย์เหรอ มีเบอร์โทรป่ะ อืม โอเค ขอบใจมากนะจ๊ะมีอา มีอาน่ารักใจดีอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่อุปป้าจะโงหัวขึ้นได้ซะทีล่ะจ๊ะ ...จ้า คิดถึงเหมือนกัน แค่นี้ก่อนนะ อุปป้ามีงานเป็นกระบุงเลย”

“เฮ้อ!! นายนี่มันน้ำเน่าไม่เปลี่ยนจริง ๆ เลยนะ ไอ่มิน” เสียง ๆ หนึ่งพร้อมร่างสูงสมาร์ท ปรากฎตัวขึ้นโดยเจ้าของห้องที่ยังไม่ทันตั้งตัว เป็นอันต้องสะดุ้งโหยงทันที

“เฮ้ย! มาไม่ให้สุ้มให้เสียง นี่ถ้าชั้นเป็นโรคหัวใจ คงได้ตาย 3 หนต่อวันแน่ แกปีนขึ้นมาทางหน้าต่างตึกเหรอ ถึงเคาะประตูไม่ได้น่ะ ไอ่ริค”

“อย่างนายน่ะ เป็นได้แค่โรคใจง่ายกะหน้าด้านอย่างเดียวล่ะว้า …. เอาเบอร์โทรหมอไปทำอะไรอ่ะ” เอริคยื่นหน้าถาม ตีสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเหมือนเคย

“ชั้นกะลังจะบ้าน่ะ มีเพื่อนชอบสอดรู้สอดเห็น ต้องรีบปรึกษาแพทย์ด่วน ว่าแต่นายมีอะไรเหรอ”

“นี่ รายชื่อนักศึกษาที่มาขอฝึกงาน มีคนนึงชื่อแอนดี้ ชั้นเรยอยากให้นายดูให้หน่อย ว่าคนนี้หรือเปล่า ที่น้องชั้นกำลังตกหลุมรัก”

“ชั้นก็ไม่เคยเห็นหน้าเค้าหรอก แค่เคยได้ยินจินนี่เล่าให้ฟัง ไหน ๆ ดูหน่อย นายก็ทำแตกตื่นไปได้ แอนดี้ในเกาหลีมีตั้งหลายร้อยคน”

“อ่ะ ดูสิ” เอริคโยนแฟ้ม ๆ นึ่งลงบนโต๊ะ มินอูหยิบมาเปิด ๆ ดู แล้วหยุดตรงที่กระดาษแผ่นนึง

“น่ารักนี่หว่า อกตู้มด้วย”

“หืม!! อะไรของแกวะไอ่มิน”

“ชื่อซอนมินเหรอ ว้าววว ขนาดชื่อยังเพราะเลย คนนี้ชั้นจีบนะ”

“นี่ ชั้นให้นายดูแอนดี้ สายตานายนี่มีเรด้าจับหาแต่ผู้หญิงรึงัยวะ”

“แหม ก็น่ารักจริง ๆ นี่”

“ชั้นจะขอให้นายได้แฟนเป็นผู้ชายมั่ง คอยดูเถอะไอ่มิน”

“โห คุณเอริคครับ มีแช่งกันด้วย เออ นี่งัยเจอและ … ก็น่ารักดีนี่”

“หญิงอีกล่ะซินั่นน่ะ”

“ป่าว แอนดี้นั่นแหละ ตัวจริงคงน่ารัก ขนาดในรูปยังน่ารักได้ยังงี้”

“น่ารักที่ไหน ก็งั้น ๆ แหละ ถ้าเป็นคนนี้จริง ๆ ทำมัยน้องชายชั้นมันถึงกะเพ้อคลั่งวะ”

“จะไปรู้รึ สเปคนายกะมันน่ะ ต่างกันสุดขั้วอยู่แล้วนี่น่า”

“เออ ก็ใช่ ไว้ค่อยรอดูกัน ถ้าใช่จริง ๆ ชั้นนี่แหละ จะกีดกันทุกวิถีทางเอง” เอริคพูดพร้อมตีสีหน้าขรึมจนเพื่อนข้าง ๆ ชักหวั่นใจ

“ตำแหน่งนายในบริษัทยักษ์ใหญ่ขนาดนี้นี่ ว่างงานขนาดมีเวลาตามรังควานความรักของน้องเลยเหรอวะ”
...
..
.

.........

“เฮซอง รอหน่อยได้มั้ย พอดีมีคนไข้”

“ไอ่บ้า ชั้นโทรนัดนายตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”

“เออ พอดีคนนี้เคสด่วน ชั้นไม่คิดว่าจะนานแบบนี้น่ะสิ .. เอาน่า นั่งรอไปก่อน”

เฮซองที่อุตส่าห์หลอกล่อจอนจินจนมาพบกับหมอได้ เล่นเอาแทบโชคเลือด แต่ไอ่เพื่อนตัวดี ยังอุตส่าห์ไม่ว่างอีก ไม่รู้จะฉุดหมอนี่ไว้ได้อีกนานเท่าไหร่ เฮซองได้แต่นั่งกระสับกระส่ายอยู่ตรงนั้น ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

“ออมม่า ไหนว่าไปช็อปปิ้งงัย”

“ชั้นมีธุระคุยกะเพื่อนแป๊บเดียว นายรออีกนิดสิ”

“รอมาตั้งนานแล้ว ลุงคนนั้นก็ช้าอยู่ได้”

“จอนจิน นั่นน่ะดงวาน เค้าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกะชั้น นายจะเรียกลุงได้ยังงัยเสียมารยาท”

“อ่าว รุ่นเดียวกันหรอกเหรอ แล้วทำมัยเค้าแก่ แต่ออมม่ายังสวยอยู่อ่ะ”
…
..
.
ภายในห้องตรวจ

“เอ่อ คุณมินอูครับ นอกจากอาการทั้งหลายที่คุณว่ามา ผมก็ไม่เห็นว่าคุณมีอาการผิดปกติตรงไหนเลยนะ อืม พอมีอะไรจะเล่าให้ผมฟังอีกมั้ย”

“คุณหมอมีแฟนรึยังครับ”

“หมอยังโสดครับ”

“โอ้วววว ผู้หญิงคนไหนใจร้ายทิ้งหมอหล่อ ๆ แบบนี้ไว้ได้ลง นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมคงตระครุบหมอจับเซ็นต์ทะเบียนสมรสไปแล้ว”

“ผมก็ว่างั้นแหละฮะ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ”

“พอดีผมมีคนไข้ที่นัดไว้น่ะ เอาเป็นว่าวันนี้แค่นี้ก่อน วันหลังผมจะนัดคุณมินอูมาใหม่ดีมั้ยครับ”

“เดี๋ยวสิครับ คุณหมอสุดหล่อ ผมยังเล่าอาการของผมไม่จบเลย”

...

..

ตื๊ดดด~~~~

“อ๊า.. เสียงแมสเสจโทรศัพท์ผมเอง ซักครู่นะครับ”

1 ข้อความ
---ชั้นไม่รอแล้วนะ เอาไว้วันหลังและกัน แล้วจะเล่าให้ฟัง ...เฮซอง...
ปล. ไอ่เพื่อนบ้า คลินิกนาย ชั้นจะมากว้านซื้อทำเป็นลานจอดรถ คอยดู...

..
..

ดงวานวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินมายังคนไข้ของเค้า

“อ่ะ มาคุยกันต่อ”

“เอ่อ คุณหมอไม่รีบแล้วใช่มั้ย”

“ไม่แล้วล่ะครับ คนไข้เค้าเลื่อนวันแล้ว ว่าแต่ว่า อาการเห็นผู้ชายแล้วใจเต้นแรงของคุณเนี๊ยะ มันเกิดมานานแค่ไหนแล้วครับ คุณมินอู”

“เอ่อ .. นานแค่ไหนเหรอครับ ก็ตั้งแต่ผลักประตูห้องนี้เข้ามานี่แหละ จนป่านนี้ยังไม่หายตื่นเต้นเลย”

ว่าแล้วก็ยิ้มตาหยีส่งให้อีกที ...

...
..
.

ตื๊ดดดด~~~~~

1 ข้อความ
--- เยี่ยมมากเลยฮะพี่มินอู ... จินนี่---

…


“พรุ่งนี้ชั้นคงกลับดึก มีงานเลี้ยง นายอยู่กับแอนดี้นะ”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏในดวงตาจอนจินทันที แล้วแผนแยบยล ก็ประดังเข้ามาในมโนภาพประหนึ่งภาพยนตร์โรแมนติกเรื่องยาว

“ยิ้มไรอ่ะ” เฮซองหันมาเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายนั่นพาลให้ฉงน

“เปล่าฮะ กลับบ้านเหอะออมม่า ซื้อไปตั้งเยอะแล้วอ่ะ ผมถือจนเมื่อยเลย ป่านนี้น้องคงมาแล้ว”

“อืม มื้อเย็นกินไรดี จะได้ซื้อเข้าบ้านเลย”

“ออ ผมรู้จักร้านอร่อยเยอะแยะเลย ไปเหอะฮะออมม่า”

“อ่าว ทีเรื่องตัวเองล่ะจำไม่ได้ มัยเรื่องอื่นเหมือนมันจะรู้ไปซะหมด”
...
..

..


“ฮัลโหล พี่ ๆ ๆ”

(เฮ้อ!! ชีวิตชั้นจะสงบสุขมั่งมั้ยเนี๊ยะ มีอะไรอีกจินนี่)

“คืนพรุ่งนี้พี่ของแอนดี้เค้าจะกลับดึกล่ะพี่ พี่คิดว่าผมจะทำงัยดี ถึงได้ใกล้ชิดแอนดี้อ่ะ)

(เรื่องแค่นี้ทำคิดไม่ออก ทีเรื่องโง่ ๆ ล่ะใครขอไม่ยอมแบ่งเลยน่ะ ไอ่จิน)
“พี่หลอกด่าผมเหรอ”

(เปล่า ไม่ได้หลอกด่า ชมโว้ย)

“เร็วดิพี่ นี่ผมหนีมาเข้าห้องน้ำนะ เด๋วพี่เค้าสงสัย”

(อืม !! เอางี้ นายก็หาหนังสยองขวัญสั่นประสาทไว้เปิดดูสองคนกะแอนดี้ คราวนี้พอถึงฉากน่ากลัว ๆ แอนดี้ก็จะต้องกระโดดมากอดคอนายแน่ๆ ดีไม่ดี อาจนอนคนเดียวไม่ได้ด้วยซ้ำ ทีนี้ก็ถึงตาแกและ รวบหัวรวบหางไปเลย เป็นงัย)

“แต่ผมก็กลัวหนังสยองขวัญเหมือนกันนะ”

(ก็ไม่ต้องดูสิวะ มองกำแพงไปก็ได้ อย่าให้เค้ารู้ว่าเราก็กลัว เราต้องแสดงให้เค้าเห็นว่าเราปกป้องเค้าได้ เข้าใจมั้ย)

“ออ !!! เข้าท่าเหมือนกัน โอเคฮะ จะลองดูแค่นี้นะ ออ อีกอย่างพี่ ช่วงนี้ห้ามปิดมือถือเด็ดขาดนะฮะ ”

ติ๊ด..


...
..
.
บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งเกาหลี
ภายในห้องประธานกรรมการ..

“ซูยอง เรียกนักศึกษาฝึกงานที่ชื่อแอนดี้เข้ามาหาผมหน่อย”

เอริคกดโทรศัพท์เรียกเลขาหน้าห้อง ซักพัก ประตูห้องทำงานก็เปิด พร้อมด้วยเด็กผู้ชายร่างเล็ก ๆ คนนึง

“นายชื่อแอนดี้เหรอ”

“ฮะ”

“นั่งสิ” เอริคมองสำรวจคนตัวเล็ก ทุก ๆ ย่างก้าว ถึงเก้าอี้ตรงหน้าเค้าเลยทีเดียว

น่าแปลก .. ครั้งแรกที่เห็นภาพแอนดี้ เค้าเพียงแค่คิดในใจว่า ก็แค่ผู้ชายน่ารัก ๆ เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไป แต่พอมาเจอตัวจริง แอนดี้กลับเป็นอะไรที่ธรรมดา ๆ แต่บนความธรรมดา เค้าเหมือนมีบางอย่างดึงดูดให้ต้องหยุด และเผลอมองตาม รอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนหน้าแทบทุกเวลานั้นชวนให้คนที่ลอบมองหลงใหลได้อย่างไม่ยากเย็น .. แต่เวลาทำหน้านิ่ง ๆ ก็เหมือนเด็กที่รั้นพอสมควร ชวนให้น่าจับมาตีก้นจริง ๆ

“คุณซูยองบอกว่าคุณเรียกผม” คำพูดของแอนดี้ ดึงให้เอริคหลุดออกจากภวังค์ของตน พร้อมปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยอย่างทันท่วงที

“อืม! ใช่”

“มีอะไรหรือเปล่าฮะ”

“ทำมัยนายถึงเลือกมาฝึกงานที่นี่ล่ะ”

“บริษัทคุณเป็นบริษัทใหญ่ฮะ มีพนักงานเก่ง ๆ หลายคนที่ผมสามารถจะเรียนรู้จากเค้าได้”

“งั้นต่อไปถ้านายเข้าทำงาน บริษัทเล็ก ๆ ก็อย่าหวังที่จะมาจ้างนายสินะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นฮะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหน”

“ก็..”

“พอเหอะ ....ชั้นแค่ต้องการจะบอกนายว่า ชั้นขอให้นายเข้ามาทำงาน กับชั้น ทุกวัน ที่นี่”

“ทำงานกับคุณ ทุกวัน ที่นี่เหรอฮะ” แอนดี้ตีสีหน้าสงสัย

“อืม ในห้องนี้แหละ ชั้นกำลังอยากได้ผู้ช่วย งานที่คุณซูยองมอบหมายให้วันนี้ เอาเป็นว่าชั้นจะไปบอกเค้าเอง ว่าให้หาคนใหม่ทำ เข้าใจตามนี้นะ”

“เอ่อ .. ฮะ”

“แค่นี้แหละ เจอกันพรุ่งนี้”

“ฮะ”

“ออ แอนดี้ อีกอย่างนะ ต่อไปไม่ต้องเรียกชั้นว่าคุณหรอก เรียกว่าพี่เอริคก็ได้ เข้าใจมั้ย”

 

Create Date : 31 กรกฎาคม 2551		12 comments
Last Update : 31 กรกฎาคม 2551 21:28:00 น.
Counter : 839 Pageviews.
Share Tweet