ร่วมเดือนที่การอัดเสียงผ่านไปอย่างสมบูรณ์ จะมีก็แค่อัดแก้นิดหน่อยเท่านั้น

ที่บริษัทเดิม เอริคเดินหน้าตาเซื่องเข้ามาในห้องอัด จนเพื่อนสนิทที่นั่งมองอดถามไม่ได้

มิน: อ่าว ไอ่ริค เป็นไรฟระ หน้าเหม็นบูดมาเชียว แล้วแอนดี้ไม่มาด้วยเรหอ
ริค: แอนดี้ไม่สบายน่ะ ชั้นให้เค้าพักที่บ้าน
มิน: อ่าว ไปทำอีท่าไหนมาล่ะ
ริค: มะคืนคงอาบน้ำนานไปหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอก ให้กินยาและก็นอนพักและ
มิน: อาบน้ำนานไปเนี๊ยะอ่ะนะ แน่ใจนะ ว่าแกไม่ได้พิเรนอะไรกะน้องมันอ่ะ
ริค: ป่าววววนะ (หน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์สุดฤทธิ์)
มิน: เออ ก็ดีแล้ว ว่าแต่พูดแค่นี้ ทำมัยต้องหน้าแดงด้วยวะ ไอ่บ้า

RRRRRRRRRRRRRRRR
มิน : ฮเยซองโทรมาว่ะ

มิน: ว่างัย
ฮเยซอง: ชั้นจะไปช้านิดนะ จะเอาไรมะ
มิน: ไม่อ่ะ เออ เด๋วนะ
มินอูก็เงยหน้าถามเพื่อนอีกคนตรงหน้า ที่ก้มกดโทรศัพท์พิมพ์แมสเสจยิก ๆ (แหม ห่างกันหน่อยไม่ได้เชียวนะเมิง ---มินอูคิด)
มิน: จะเอาไรมะ เด๋วฮเยซองมา
เอริคชะงักการกดโทรศัพท์พลางเหลือกตามองเพดานทำท่านึก
เอริค: อืม ... เอาพิซซ่า
มินอู: ไอ่ริคบอกว่าเอาพิซซ่า
ฮเยซอง: พิซซ่าก็สั่งให้เค้ามาส่งสิ เอริคอยู่เหรอ งั้นถามแอนดี้หน่อยสิ เอาโดนัทมะ
มินอู: แอนดี้ไม่อยู่ ไม่สบาย อยู่บ้านโน่น
ฮเยซอง: อ่าว เหรอ เออ ๆ ไม่เอาไรก็ดีและ แค่นี้แหละ เด๋วเข้าไป

ตื๊ดดดดดดดดดดดด

มินอู: ฮเยซองบอกว่าพิซซ่าสั่งเอาเองสิ
เอริค: ไอ่บ้า บอกมันทีหลังไม่ต้องถาม ถามและก็ไม่ซื้อ
มินอู: ชั้นวางแล้ว
เอริค: ก็กดไปใหม่สิ
มินอู: แกนั่นแหละ บ้า

ว่าแล้วมินอูก็เดินผละออกไป ปล่อยให้เอริคเหลือกตามอง ก่อนจะหันมาสนใจกะเมสเสจที่ยังพิมพ์ไม่เส็ดตรงหน้าใหม่
เอริค: กินยาแล้วนอนนะ เจ้าหมาน้อย จะได้หายไว ๆ (ว่าแล้วก็ยิ้มมีความสุข ฮัมเพลงเดินตามมินอูไป)

--

ฮเยซองที่ตอนแรกกะจะมุ่งหน้าไปบริษัท แต่เขากลับเปลี่ยนใจกระทันหัน รถเลียบเข้ามาจอดยังบ้านของแอนดี้ พลางหันไปหยิบขนมที่ซื้อเป้นของเยี่ยมคนป่วยตะกี๊เต็มตระกร้า ก้าวเข้าประตูบ้านไป

ก๊อก ๆ ๆ

แอนดี้ซึ่งนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ออกมาเปิดประตูทั้งชุดนอนลายหมีพูท์ หน้าตาที่ยังคงบ่งบอกว่าไม่สบายซักเท่าไหร่

ฮเยซอง: เป็นงัยมั่ง ค่อยยังชั่วบ้างมั้ย
แอนดี้: อ่าว ผมก็นึกว่าใคร เข้ามาสิฮะพี่ฮเยซอง

ฮเยซองถือตระกร้าเข้าไปวางในครัว แล้วลงมานั่งข้างแอนดี้ที่โซฟา

ฮเยซอง: นายจะไปนอนก็ได้นะ มินอูบอกว่านายไม่สบาย ชั้นเรยแวะซื้อขนมกะของกินมาให้ เห็นว่าอยู่คนเดียว กินเยอะ ๆ จะได้หายเร็ว ๆ
แอนดี้: ขอบคุณฮะ เมื่อเช้าพี่เอริคก็ตื่นมาทำข้าวต้มให้ผมกิน
ฮเยซอง: หืม (เค้าเลิ่กคิ้วตีสีหน้าฉงนนิดหน่อย) เอริคอ่ะนะ ทำข้าวต้ม
แอนดี้: ฮ่ะ ๆ ๆ พี่แปลกใจล่ะสิ ช่ายฮะ แม้รสชาติมันจะ เอ่อ .. นะ แต่ก็โอเคแหละฮะ คะแนนเต็มสำหรับความพยายาม

น้องเล็กนั่งเล่าไปพรางหัวเราะไปพราง นึกถึงท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของคนรักที่ลุกมาทำข้าวต้ม หยิบโน่นฉวยนี่อย่างไม่คุ้นมือ ภาพที่นึกถึง เป็นพู่กันชั้นดี ที่ช่วยระบายยิ้มน้อย ๆ ให้กับเค้าได้ในยามป่วยเช่นนี้

ฮเยซอง: มา ชั้นพานายไปพักผ่อนดีกว่า

แล้วฮเยซองก็ลุกขึ้นพยุงแอนดี้เดินเข้าไปในห้องนอน จัดแจงให้คนป่วยนอนหนุนหมอน พร้อมห่มผ้าให้เรียบร้อย ส่วนตัวเค้าทรุดตัวนั่งลงตรงขอบเตียง

แอนดี้: พี่ฮะ ตอนนี้พี่โอเคป่ะ ช่วงนี้เหมือนเราไม่ค่อยได้คุยกันเลย
ฮเยซอง: อืม ก็ไม่เป็นไรนิ เพลงก็เรียบร้อยแล้ว นายนั่นแหละ พักผ่อนเยอะ ๆ ต่อไป ต้องลุยงานหนักกันแล้ว เข้าใจมั้ย
แอนดี้: ฮะ ... .... ..... เอ่อ ....พี่ฮะ พี่คงไม่ได้คิดกับผม เหมือนตะก่อนแล้วใช่มั้ย (แอนดี้ถามเสียงตะกุกตะกักอย่างคนกลัว ๆ กล้า ๆ )
ฮเยซอง: ทำมัยถามงั้นล่ะ นายว่าหัวใจคนเรามันเปลี่ยนได้ง่ายขนาดนั้นเรยเหรอ
แอนดี้: ก็เปล่าหรอกฮะ บางทีผมคิดว่า เวลาที่ผมอยู่กับพี่เอริค มันจะทำให้พี่รู้สึกเจ็บปวดหรือเปล่า ผมไม่อยากเป็นสาเหตุให้พี่รู้สึกไม่ดี

ฮเยซองยิ้มน้อย ๆ ใส่ตาแป๋ว ๆ ของอีกฝ่าย ดวงตาที่แสนจะอ่อนโยนและบริสุทธิ์คู่นี้แหละ ที่เค้าแสนจะหลงไหล

ฮเยซอง: อืม มันก็มีบ้างล่ะ บอกตามตรงนะ เมื่อก่อนชั้นเองก็มีความคิดที่จะแย่งนายมาจากเอริคด้วยซ้ำ แต่เพราะ รอยยิ้มสดใสของนาย มันก็ทำให้ชั้นเปลี่ยนใจ ชั้นไม่อยากทำลายรอยยิ้มนายตอนนี้น่ะ ชั้นเลยเลือกที่จะถอยออกมา
แอนดี้: ผมขอโทษนะฮะ ถ้าผมทำอะไรที่ไม่ดี ทำให้พี่ไม่สบายใจ

ฮเยซองเอื้อมมือมาลูบผมนุ่ม ๆ ของแอนดี้เบา ๆ ก่อนยิ้มอ่อนโยนให้คนตรงหน้า

ฮเยซอง: นายจำตอนที่นายจากพวกเราไปครั้งที่แล้วได้มั้ย
แอนดี้ : (แอนดี้พยักหน้า)
ฮเยซอง: ตอนนั้นพวกเราทุกคนเสียใจ และชั้นก็แทบคลั่งทีเดียว ชั้นได้แต่นั่งกังวล แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ถ้าไม่ใช่เพราะเอริค นายคงไม่กลับมาหาเรา ตอนนั้นชั้นก็เรยคิดได้ว่า เอริคน่ะ รักนายมากแค่ไหน บางทีอาจมากกว่าชั้นซะด้วยซ้ำ ..... ...ไม่ต้องกังวลไปหรอก แค่เห็นนายมีความสุขแบบนี้ นายยังอยู่กะพวกเราตรงนี้ ชั้นก็มีความสุขมากแล้ว

ฮเยซองคลายรอยยิ้มของเค้าลงเล็กน้อย แววตาเศร้าขึ้นเมื่อนึกถึงคืนวันเก่าก่อน เทียบกับตอนนี้ ตอนนั้นมันแย่กว่ามากนัก

แอนดี้: พี่ฮะ ...(แอนดี้กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เค้ากำลังเลือกที่จะพูด หรือปล่อยมันไปตามกลไกที่ควรจะเป็นของมันเอง)

แอนดี้: บางทีพี่อาจไม่รู้ว่ายังมีคนใกล้ตัวพี่ คนที่เค้าห่วงใย คนที่เค้ารักพี่มากเหมือนกัน
ฮเยซอง: หืม ! นายหมายถึงใครอ่ะ
แอนดี้: พี่จินนี่
ฮเยซอง : ฮ่ะๆ ๆ นายล้อชั้นเล่นเหรอ จินอ่ะ เป็นน้องชั้นนะ
แอนดี้ : เมื่อก่อนผมก็เคยคิดว่า ผมรักพี่เอริคเหมือนพี่คนนึงเหมือนกัน
ฮเยซอง: แต่มันไม่เหมือนกันนี่ ความรู้สึกที่ชั้นมีให้นาย กะให้จินน่ะ มันต่างกัน นายไม่ใช่ชั้น นายไม่เข้าใจหรอก
แอนดี้: แต่พี่เค้ารักพี่มากนะฮะ ผมอยากให้พี่ลองถามหัวใจของพี่เองใหม่อีกที บางทีพี่อาจมองข้ามอะไรบางอย่างไป
ฮเยซอง: นายกำลังเพ้อเพราะฤทธิ์ไข้ใช่มั้ย นอนเหอะ แล้วก้ไม่ต้องห่วงชั้น เข้าใจมั้ย แค่หายไว ๆ ก็พอแล้ว
แอนดี้: ... ฮะ ... ก็ได้
ฮเยซอง: งั้นชั้นเข้าบริษัทก่อน ชั้นซื้อขนมกะของกินมาให้ อยู่ในครัว ดูแลตัวเองได้นะ
แอนดี้: ฮะ ขอบคุณพี่มาก
ฮเยซอง: งั้นชั้นไปและ แล้วจะโทรมานะ ไม่ต้องลุก นอนนี่แหละ

แล้วฮเยซองก็เดินออกไป
แอนดี้ได้แต่คิดในใจ (ชั้นทำได้แค่นี้แหละ พี่จินนี่)

-----
ฮเยซองกลับออกมาจากบ้านแอนดี้ก็ขับรถมุ่งหน้าไปบริษัท พร้อมทั้งความคิดในหัวที่ตีกันวุ่นวายไปหมด แต่ตอนนี้ เค้าไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้หรอก ไม่สิ เค้ายังคิดอะไรไม่ออกต่างหาก หลายวันมานี่ ความผิดปกติที่ขึ้นกับตัวเอง มันคืออะไร เค้าเองก็บอกไม่ได้ หรืออีกอย่าง เค้ายังไม่กล้าเดามากกว่า

ดงวาน: ไปไหนมาวะ ซอง
ฮเยซอง: ธุระนิดหน่อยน่ะ หายไปไหนกันหมดอ่ะ
ดงวาน: ไอ่มินกะไอ่ริคอยู่ห้องอัดโน่น รอนายอยู่
ฮเยซอง: แล้วจินอ่ะ
ดงวาน: เอริคใช้มันเอายาไปให้แอนดี้ที่บ้านอ่ะ ไปตั้งนานและ ยังไม่มาเลย เออ แอนดี้ไม่สบายนะ
ฮเยซอง : จอนจินน่ะเหรอ เอายาไปให้แอนดี้
ดงวาน: ก็เออสิ มีจินไหนอีกวะ นายนี่แปลก
ดงวานเดินไปแล้ว ฮเยซองยังคงคิ้วขมวดอยู่ที่เดิม
ฮเยซอง : ไปหาแอนดี้ ก็ชั้นเพิ่งมาจากบ้านดี้นี่นา แล้วทำมัย หรือว่า...

ทันทีที่เค้าพอจะคาดเดาอะไรออก ว่าแล้วจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาใครคนนึง
RRR....

RRR....

...




เสียงเพลงรอสายดังอยู่นานสองนาน ไม่มีทีท่าว่าปลายสายจะรับ เค้าตัดสินใจเดินไปห้องอัดที่มีเพื่อนสองคนรออยู่

ฮเยซอง: มินอู ยืมทอสับหน่อย
มินอู: เอาสิ
ฮเยซอง: เด๋วเอามาคืนนะ

ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปยังมุมที่ปลอดคน

ลงมือกดเบอร์โทรเดิม ในใจก็หวังให้อีกคนปลายสายรับซักที

...: ฮะพี่
ฮเยซอง: อยู่ไหน
จิน: อ่าว พี่เหรอ นึกว่าพี่มินอู
ฮเยซอง: อยู่ไหนน่ะ
จิน: ก็แถว ๆ บริษัทนี่แหละฮะ
ฮเยซอง : แล้วทำมัยไม่รับโทรศัพท์ชั้น เป็นอะไรรึเปล่า
จิน: ป่าว ผมแค่รับไม่ทัน
ฮเยซอง: กลับมาคุยกันนิดได้มั้ย
จิน: ผมว่าจะเข้าบ้านและ พี่มินอูบอกว่าวันนี้ไม่มีไรแล้ว
ฮเยซอง: งั้นอยู่ไหน เด๋วชั้นไปหา
จิน: พี่มีไรพี่ก้พูดมาตรงนี้ก้ได้
ฮเยซอง: งั้นเข้ามานะ ชั้นรอนายที่นี่

ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดด....

ผ่านไปซักพัก จอนจินก็เดินหน้ากึ่ม ๆ เข้ามา สายตาทุกคู่ ทั้งมินอู เอริค ดงวาน และฮเยซองหันมอง

มินอู : เฮ้ย ตะวันยังไม่ตกเรย ก๊งแล้วเหรอวะ
เอริค : นั่นนายเอายาไปให้หมาน้อยชั้นหรือยังอ่ะจินนี่ เด๋วแอนดี้ไม่หายง่าย ชั้นฆ่าแกนะเฟ้ย

จอนจินไม่ฟังใคร เดินตรงไปยังอีกคนที่นั่งอยู่ในอีกมุมหนึ่ง ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตา ใส่ใจกะเล็บมือตัวเองเหลือเกิน
จิน: พี่มีไรกะผม
ฮเยซอง: ก็เปล่าหรอก เห็นว่าหายไป ก็แค่นั้นแหละ
จิน: แล้วเรียกผมมาแค่นี้อ่ะนะ

บุคคลที่เป็นส่วนเกินทั้ง 3 เห้นท่าไม่ชอบมาพากล มินอูสะกิดดงวานให้เดินออกนอกห้องไป ส่วนเอริค ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน จนเพื่อนต้องลากคอออกไปเช่นกัน

เหลือกันอยู่แค่สองคน ตอนนี้ ฮเยซอง ก้ไม่กล้าแม้จะเงยมองหน้าจิน ซึ่งบัดนี้ ดูอารมณ์เค้าจะแปลก ๆ เหมือนจะประทุไฟออกมาได้ตลอดเวลา

จิน: ว่างัยฮะ
ฮเยซอง: งั้นนายก็กลับไปเหอะ ไม่มีอะไรแล้ว
จิน: ไม่มีอะไรแล้วงั้นเหรอ พี่เห็นผมเป็นอะไรอ่ะ นึกจะเรียกก็ให้มา นึกจะไล่ก็ให้ไปงั้นเหรอ
ฮเยซอง: นี่นายเป้นอะไรน่ะ เมาแล้วก็ไปนอน ทำมัยต้องมาขึ้นเสียงด้วยห๋า
จิน: เหอะ น้องชายคนนึงงั้นเหรอ ความจริงแล้ว พี่รักแอนดี้มันจริง ๆ นั่นแหละ

คำพูดนี้ ทำให้ฮเยซองแทบจะคว้าคอเสื้อของอีกคนกระชากแรง ๆ ให้รู้สึกตัวซักที แต่ก้ได้แค่กำมือนิ่ง ๆ

ฮเยซอง : นายฝันบ้า ๆ อีกแล้วใช่มั้ย
จิน: ฝันงั้นเหรอ ผมได้ยินมากะหู เห็นมากะตามากกว่า โอเค ผมจะได้รู้ ว่าพี่เห็นผมเป็นน้องพี่คนนึง

ฮเยซอง : นายเลิกทำแบบนี้ได้มั้ย นายรู้มั้ยว่าหลายวันมานี่ นายทำชั้นอึดอัดขนาดไหน เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรก็บอกสิ ไม่ชอบใจชั้นก็บอก อย่าทำอย่างนี้ได้มั้ย

จิน: พี่ไม่รู้ใช่มั้ย ก็ดี งั้นผมก็จะไม่บอกพี่หรอกนะ

แล้วจอนจินก็หันหลังกลับ ก้าวยาว ๆ ตรงไปเปิดประตู พร้อมปิดดังปัง ทิ้งให้อีกคนมองตามหลังอย่างหัวเสียอยู่ตรงนั้น



มินอู: ชั้นว่าสงสัยจะแห้วว่ะ แผนการของแอนดี้น่ะ
ดงวาน: มันแย่กว่าเดิมอีกว่ะ
เอริค: แอนดี้ของชั้น ได้กินยารึยังเนี๊ยะ

วันนี้มีการถ่ายทำปกอัลบั้มที่สตูดิโอ
ตอนนี้มินอูกะแอนดี้กะลังถ่ายภาพคู่กัน ส่วนเอริค นั่งมองตาละห้อยอยู่ใกล้ๆ นั่นเอง

จินมาถึงสตูช้ากว่าคนอื่น เค้าถูกเรียกให้มาแต่งตัวแต่งหน้าทันที

จิน: ผมถ่ายคู่กะพี่มินอูไม่ได้เหรอฮะ
สต๊าฟ(นึกชื่อไม่ออก): มินอูถ่ายไปแล้วครับ กะแอนดี้

ไม่บอกก้คงเดาออก นี่คือสาเหตุที่เอริคนั่งหน้าบูดอยู่ในขณะนี้ ไม่ได้ถ่ายภาพคู่แอนดี้

จิน: งั้นกะพี่ดงวานอ่ะ
สต๊าฟ ตากล้องคนเดิม: ดงวานถ่ายและฮะ กะเอริค คู่แรกเรย เอานะฮะ พร้อมนะ

ฮเยซองที่ได้แต่นิ่งฟังจินคุยกะตากล้อง มีอันให้อารมณ์ที่เคยอยากจะนิ่ง ๆ ปุด ๆ ขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจ
ฮเยซอง : นายมีปัญหาอะไร เรื่องอื่นเก็บไว้ได้มั้ย อย่าทำให้ใครต้องมาลำบากสิ

จิน: ผมปล่าวมีอะไรซักหน่อย ถ่ายก็ถ่ายสิ

กว่างานจะเส้ดสิ้น เล่นเอาครึ่งค่อนคืนล่วงไปแล้ว
ดูเหมือนฮเยซองได้แค่เก็บความอึดอัดใจเอาไว้กะตัว ถอนหายใจบ่อยครั้งที่ต้องมองหน้าอีกคนที่ทำเหมือนไม่สนใจตัวเอง ถามก้ไม่พูด นี่มันชักจะมากไปแล้ว จุดอดทนของเค้า สูงสุดไปกว่านี้ แค่ปลายเอื้อมมือนี่แหละ

จิน: พี่มินอูฮะ ไปดื่มกัน ที่เดิม ๆ
มินอู : เออ นัดริคไว้และ นายไปกะชั้นใช่มะ อ่ะ งั้นขับ

ผับแห่งเดิมที่เหล่าสมาชิกร้างลาไปนาน เพราะภาระกิจต่าง ๆ กัน กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

แต่บรรยากาศที่ครึกครื้น ก้เจือไปด้วยความขุ่นมัวของคนสองคนอยู่ดี

จินที่เอาแต่เทเหล้าเข้าปาก กะอีกคน ที่เอาแต่นั่งเงียบ แม้ดงวานจะเล่นมุขที่แสนจะแป้กขนาดไหน ไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นแม้แต่น้อย


จิน: ผมไม่มาวนะพี่มินอู
มิน: เออ ไม่เมาก้ต้องนอน ใคร ๆ เค้าก้นอนกันทั้งนั้นแหละ หรือนายเป้นค้างคาว
มินอูที่ตอนนี้ประคองจินขึ้นรถอย่างทุลักทุเล คนร่างเล็ก แม้จะบึกก็เหอะ มันก็ยังไม่บาลานอยู่ดี เพราะคนร่างใหญ่อีกคนที่แบก ทั้งบึกเหมือนกัน แถมยังเมาอีกต่างหาก
ดงวาน: มา ๆ ชั้นช่วย เฮ้อ อะไรของมันวะเนี๊ยะ มินอู เด๋วชั้นขับให้ พามันไปไหนวะเนี๊ยะ
มินอู: ที่เดิม บ้านแอนดี้และกัน

แล้วทั้งหมดก็มาซุกหัวนอนเอาที่เดิม ที่แห่งนี้ ...
ที่บ้านของแอนดี้

ดงวาน : ไม่หลับอีกเหรอ นั่งด้วยสิ
ฮเยซอง: อืมถ้าหลับแล้วจะมาอยู่ตรงนี้เหรอ ถามแปลก แล้วมินอูล่ะ
ดงวาน :อาบน้ำน่ะ เอาไอ่จินมันไปนอน มันดันอ้วกใส่ ฮะ ๆ ๆ ...เป้นอะไรไปอ่ะนาย เหมือนไม่สบายใจ ทะเลาะกะไอ่จินมันเหรอ
ฮเยซอง: ป่าวหรอก ไม่รู้สิ
ดงวาน: บอกชั้นได้นะ มีอะไรไม่สบายใจ เราเป็นเพื่อนกัน ชั้นไม่อยากเห็นพวกนายเป้นแบบนี้ เด๋วอัลบั้มเราออกแล้ว ยังมีงานอีกเยอะที่ต้องทำ อยากให้ทำกันอย่างสบายใจ
ฮเยซอง: อืม
ดงวาน: นายคิดยังงัยก้บอกชั้นสิ
ฮเยซอง: ให้ชั้นบอกอะไรนายล่ะ
มินอู: ก็บอกสิ่งที่นายรู้สึกงัย

ทั้งดงวานและฮเยซองหันไปตามเสียงด้านหลัง มินอูที่บัดนี้อาบน้ำหอมฉุยมาแล้ว เดินลงมานั่งข้างเพื่อนสองคน หยิบเบียร์ในมือฮเยซองขึ้นมาซดอึกใหญ่
มินอู: ว่างัย
ฮเยซอง: ก็ไม่ว่างัย นายจะให้ชั้นรู้สึกอะไรล่ะ
มินอู : เหรอ เออ ไม่รู้ก้ไม่รู้ เรามันเพื่อนกัน ถ้านายว่าไม่ มันก้คือไม่ ใช่มั้ย ถ้างั้นก็อย่าไปอะไรกะมันมากเรย ซักพักมันคงดีขึ้นเองแหละ ช่วงนี้ไอ่จินนี่มันยังคงเจ็บ ๆ แต่เด๋วก็หาย

ฮเยซองยังคงจิบเบียร์เงียบ ๆ อยากอยู่คนเดียวเหลือเกิน อยากคิดอะไรเพลิน ๆ คนเดียว และเหมือนมินอูจะล่วงรู้ความคิดนี้ ซักพัก มินอูก็ลากดงวานเข้าบ้านไป

ฮเยซองนั่งกินลมเล่นๆ เงยหน้ามองไปตรงหน้าต่างห้องแอนดี้ ไฟดับแล้ว คงนอนกันหมดแล้ว ว่าแล้วเค้าจึงยันตัวลุกขึ้น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนลากรองเท้าแตะเข้าบ้านบ้าง

ร่างบาง เดินผ่านใครบางคนที่หลับไหลไร้สติตรงที่ที่ดงวานเคยนอนตอนเมาครั้งก่อน ฮเยซองคิดอะไรซักแป๊บ ก่อนจะก้มตัว ดึงร่างนั้นขึ้นมานอนบนโซฟา จัดแจงให้คนเมา นอนอย่างสบายขึ้น แต่กว่าจะเสร็จ เล่นเอาเหงื่อท่วมเหมือนกันแฮะ

หนักใช่ย่อยเรยนะนาย
ฮเยซองคิดในใจ พลางมองหน้าคนที่หลับไหลด้วยความเมามายตรงหน้า ใบหน้านี้ คน ๆ นี้ คนที่อยู่ใกล้ชิดกับตัวเองแทบจะตลอดเวลา เดือนก่อน ตอนที่จอนจินดูจะตามติดมินอูไปทุกที่ จากที่เคยเมาและมานอนค้างกะเค้า ก็เปลี่ยนไปนอนบ้านมินอู จากที่เคยเชื่อฟัง และแทบจะเป็นเหมือนเงาตามตัวเค้า ก็เปลียนไป จนเค้าเองก็รู้สึกแปลก ๆ แต่การแสดงออกที่เหมือนไม่มีอะไรนั้น มันเป็นการปิดบังและปฏิเสธความรู้สึกแปลก ๆ ของตัวเองที่แทรกเข้ามา ก็เท่านั้น ความรู้สึกแปลก ที่เค้าเองก็หาคำตอบไม่ได้

ฮเยซอง: ยกโทดให้ชั้นนะจอนจิน ตอนนี้ใจชั้นมันสับสนวุ่นวายไปหมด ไหนจะเรื่องงานอีก ชั้นยังไม่ได้ตั้งตัวกะเรื่องของนายเรย ขอเวลาชั้นหน่อย ขอแค่เวลา เมื่อถึงตอนนั้น ชั้นจะได้บอกนายได้เต็มปากมากกว่านี้ ว่าชั้น ก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างจากนายเลย

ฮเยซองเลื่อนมือของเค้าขึ้นมาปัดผมที่เกะกะตรงหน้าอีกคน ก่อนจะใช้ริมฝีปากก้มประทับจูบเบา ๆ ตรงหน้าผากที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ แล้วก้ลุกขึ้น เดินกลับเข้าห้องไป

เช้าวันสดใส และวุ่นวายด้วย

จิน: โอยย ปวดหัวชะมัด
มินอู: งัยล่ะ สมควร ดื่มไปซะเยอะ เหล้านะโว้ย ไม่ใช่วิตามินบำรุงร่างกาย
จิน: พี่ฮเยซองล่ะ
มินอู: กลับไปแล้ว เด๋วคงเจอที่บริษัทโน่นแหละ แฮ้งค์เหรอ
จิน: อืม นิดหน่อยฮะ
มินอู: ไปอาบน้ำสิ เด๋วมากินข้าว แอนดี้มันทำข้าวต้มให้นายด้วย
จอนจินพยักหน้านิด ๆ ก่อนยันตัวลุกขึ้นหายเข้าไปในห้อง

มินอูมองเพื่อนรุ่นน้องด้วยความสงสาร ก่อนจะเดินไปจัดการกะแซนวิชของเค้าที่ค้างไว้ตะกี๊ต่อ
มินอู : ไอ่ริค แกจะกินกาแฟ หรือแกจะกินแอนดี้วะฮะ
เอริค: ก็ถ้าให้เลือก ก็เลือกแอนดี้แหละ
มินอูมองเพื่อนด้วยความระอา ก็ตอนนี้น่ะ เอริคยืนจิบกาแฟของตัวเอง แขนก็คล้องไว้กะแขนอีกข้างของแอนดี้ ซึ่งตอนนี้ง่วนอยู่กะการคน ๆ ข้าวต้มในหม้อ
แอนดี้: พี่มินอูมาเอาพี่ริคออกไปทีสิฮะ มะไหร่จะเสร็จเนี๊ยะ
มินอู : มา ๆ นายมานั่งนี่เลย
ว่าแล้วก้ลากแขนเอริคมานั่งข้าง ๆ ตัวเองตรงโต๊ะกินข้าว ไม่สนหน้างอ ๆ ของคนที่โดนลาก
เอริค: ตามใจชั้นหน่อยไม่ได้เหรอ ชั้นอุตส่าห์ทำความดีนะ มะคืนน่ะ
มินอู : ความดีอะไร
เอริค: เหอ ๆๆ ความดีใหญ่หลวงทีเดียว คราวนี้แหละ พ่อชาเย็นแช่แข็ง ดูซิ จะแข็งไปได้อีกนานมั้ย

วะ ฮ่ะ ฮะ ๆ ๆ ๆ

แล้วเอริคก้แหกปากหัวเราะดังลั่นบ้าน ทิ้งให้แอนดี้และมินอู มองตามอย่างงง ๆ (และสมเพชในความบ้านิด ๆ )

---



มินอู : เอ๊า !! ไอ่ริค พูดซะทีซิวะ นี่นายเรียกพวกชั้น เพื่อให้มานั่งมองนายออดอ้อนแอนดี้มันเหรอ
ริค: โธ่ ใจเย็น ๆ ดิ รอไอ่ลูกนกมันก่อน
เอริคยังคงหลับตา พิงตัวเองบนไหล่ของแอนดี้ ในท่าทางสบาย

จิน: ก็ผมนั่งอยู่นี่ตั้งนานและนี่ฮะพี่
ริค: อ่าว เหรอ เออ งั้นเริ่มกะได้ (ว่าแล้วพ่อคนหล่อ ก็กลับมานั่งตัวตรง เข้าสู่โหมดจิงจังตีสีหน้าเคร่งเครียดทันที

ตอนนี้ในห้องซ้อมของบริษัท ชาย 5 คน กำลังสุมหัวประชุมลับ (ลับอีกและ) กันอยู่อย่างคร่ำเคร่ง โดยผู้นำของกลุ่ม ชายปากแหลมชื่อเอริค แววตาของเค้าช่างมุ่งมั่นเหลือเกิน ส่วนคนที่เหลือ ก็ตั้งตารอ ว่ามะไหร่ มันจะพูดซะที มัวแต่นั่งมั่นใจในตัวเองอยู่นั่นแหละ ... ผ่านไปชาติเศษ

ริค: ... เราคงเห็นกันและ ว่าแผนการจับตาพฤติกรรมไอ่ชาเย็นแช่แข็งของแอนดี้มันคงไม่สำเร็จ ใช่มั้ย

ทุกคนพยักหน้า
ริค: งั้นเราก็ต้องหาทางใหม่
มินอู : จะทำอะไรก็รีบทำกันเหอะ อย่าว่าแต่พวกมัน ชั้นเห็น ชั้นก็อึดอัดแทน อีกหน่อย เราก็ต้องมีงานยุ่งกันทุกคน ไม่มีเวลามาเคลียร์แบบนี้ มันจะยิ่งไปกันใหญ่
แอนดี้: งั้นใช้แผนเดิมมั้ยฮะ ให้โซลบิมาเป็นแฟนกะพี่จินนี่ เหมือนที่ผมเคยใช้งัย
มินอู: พี่ว่าแบบนั้น ไอ่ซองมันก็ต้องรู้สิ
ดงวาน: ฮเยซองน่ะ ถ้าไม่มีหลักฐานมัด จ้างมันไม่ยอมรับหรอก อีกอย่าง เราก็ยังไม่รู้กันจิง ๆ จัง ๆ ว่ามันคิดยังงัยกะจินนี่ ใช่มั้ย
มินอู: นายล่ะ คิดยังงัยจอนจิน
จิน: พี่ฮเยซองเค้าคงไม่ได้คิดอะไรกับผมเกินกว่าความเป็นน้องหรอก เห็นพี่เค้าแบบนั้น ผมก็รู้สึกไม่ดี ผมว่า ผมตัดใจดีกว่า
เอริค: นายรู้ได้งัย ว่าฮเยซองมันไม่คิดไร
ดงวาน: นายก็จับฮเยซองปล้ำเรยดิวะ ดีมะ ชั้นจะแอบถ่ายรูปไว้ เอาไปเป็นหลักฐาน คราวนี้ มันก็ต้องยอมรับนายโดยไม่มีข้อโต้แย้ง 555


ยังไม่ทันสิ้นเสียงหัวเราะ ดงวานก็มีอันต้องหุบปากลงอย่างรวดเร็ว ก็สายตาทั้ง 4 คู่ที่ส่งมายังเค้าน่ะ บ่งบอกได้ดีว่า เค้าควรจะหยุด และเงียบฟังอย่างเดียวดีกว่า

มินอู: นี่ใช้หัวคิดและใช่มั้ยดงวาน ...
มินอูยังคงเคือง .... ไหนนายว่านายมีอะไรดี ๆ จะให้ดูงัย
เอริค: ก็ใช่น่ะสิ

ว่าแล้วเอริคก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา กดยิก ๆ ๆ แล้ววางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าทุกคน

เงียบอยู่ซักพัก ก่อนจะมีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นมา ฉุดให้ความสนใจทั้งหลาย หยุดอยู่ตรงนั้น จอนจินเอง ก็ตื่นเต้นจนแทบลืมหายใจ

มินอู: แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก ไอ่นี่

จบเสียงสนทนาทางโทรศัพท์ ทุกคนก็เงยหน้ามองกันอย่างมีความหมาย

เอริค: ความจริงแล้ว ชั้นคิดว่า ที่ดงวานมันคิด ก็เก๋ดีเหมือนกันนะ

ชายหนุ่มรูปหล่อ(และรั่ว) พูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

เอริค: คราวนี้นายก็ตัดสินใจเอาเองละกัน ว่าจะทำงัยยัง นึกออกป่ะจินนี่

จอนจินพยักหน้านิด ๆ

จิน: แล้วผมควรทำงัยเนี๊ยะ (อ่าว!)
แอนดี้: พี่ฮะ พี่ไปอัดมาได้งัยอ่ะ
ริค: มันเป็นความฉลาดปราดเปรื่องเฉพาะตัว ห้ามลอกเลียนแบบ
จิน: ยังงัยฮะ (ทุกคนมองมายังเอริคด้วยสีหน้าสงสัย)
ริค: ก็มะคืนชั้นกะแอนดี้เล่นส่งแมสเสจกัน แล้วชั้นหิวน้ำ
มินอู: เด๋ว ๆ ๆ เล่นส่งแมสเสจ ก็แกนอนห้องเดียวกันนี่ จะส่งแมสเสจกันทำมัยวะ
ริค : แน่ะ ๆ ๆ คนไม่มีความรักไม่เข้าใจหรอก เรากำลังเล่นกัน ทำเหมือนว่าชั้นต้องไปเที่ยวอยู่แอฟริกา และส่งข้อความมาบอกรักแอนดี้ ที่เกาหลีงัย

เอริคเล่าได้หน้าตาเฉยมาก แถมยังมีหันไปส่งยิ้มหวานกะแอนดี้อีก ส่วนคนที่นั่งฟังอย่าง มินอู ดงวาน และจอนจิน อธิบายสีหน้าพวกเค้าเป็นคำพูดได้ยาก (ยังไม่ชินกันอีกรึ)
ดงวาน: เออ เรื่องนั้น ช่างมันเหอะ ชั้นจะพยายามเข้าใจและกัน ต่อ ๆ
ริค: เออ นั่นสิ มินอู นายก็ ไม่รู้จะมาขัดชั้นทำมัย แล้วชั้นก้เดินออกมากินน้ำ แต่ดันเห็นไอ่ซองมันพยุงจินนี่ไปนอนบนโซฟาพอดี กะนึกว่ามันจะลักหลับไอ่จินนี่ซะอีก เหอ ๆ ๆ กลับกลายเป็นจุ๊บหน้าผากซะงั้น ว้า เสียดาย ตอนแรกว่าจะแอบถ่ายรูป แต่กลัวเสียงดังอ่ะจิ
มินอู: อืม ถือว่าโชคดีไป ชั้นล่ะสงสัยอยู่อย่างนึง
ริค: สงสัยไรวะ
มินอู: สงสัยว่าแอนดี้ จะทนคบนายไปได้อีกนานเท่าไหร่น่ะสิ
แล้วมินอูก็ได้ของแถมจากเพื่อน เป็นการค้อนขวับให้ 1 ที อภินันทนาการจากเอริคสุดหล่อ
จอนจินที่นั่งเงียบ หยิบโทรศัพท์ของเอริค กดฟังเสียงพูดของฮเยซองที่พร่ำไปมาอยู่อย่างนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ความสุขมันทะลักอยู่ในอกข้างซ้ายเล็ก ๆ นี้อย่างบอกไม่ถูก แล้วเค้า ก็พึมพำอะไรซักอย่างกับตัวเองเบา ๆ

จิน: ผมขอโทษนะฮะ พี่ฮเยซอง ผมมันแย่จริงๆ (ก่อนกลับมาโหมดเศร้าอีกดครั้ง)

แล้วพี่ผมจะต้องทำงัยอ่ะ

 

Create Date : 28 พฤษภาคม 2551		9 comments
Last Update : 30 พฤษภาคม 2551 9:03:16 น.
Counter : 991 Pageviews.
Share Tweet