ในคืนที่ผมป่วยไข้

-1-

แสงสุดท้ายของตะวันที่ส่องลอดผ่านช่องเขา ค่อยๆเลือนลับหายไป เพียงชั่วครู่ความมืดดำของค่ำคืนก็เริ่มเข้าห่มคลุมหมู่บ้านกลางหุบเขา มันมาพร้อมกับความหนาวเย็น อากาศเย็นยะเยือกอย่างนี้ พลอยทำให้ร่างกายผมสั่นสะท้าน ปวดแปลบเพราะพิษไข้ป่า

มันมักมาเยือนในช่วงปลายฝนต้นหนาวอย่างนี้เสมอ รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เจ็บปวดเข้ากระดูก พาราเซตามอลสองเม็ดนั้นยังไม่เห็นผล มึนงง อยากอาเจียน แต่ลุกไม่ขึ้น ได้แต่นอนแซ่วอยู่บนเตียงไม้ไผ่ ขดตัวอยู่ในผ้าห่มอยู่อย่างนั้น สมองและหัวหนักอึ้ง นอนไม่หลับ ลืมตาตื่นก็พบแต่ความดำมืด

ในห้วงยามแห่งความป่วยไข้เช่นนี้ ทำให้ผมคิดถึงแม่ ที่จากผมไปไกลแสนไกล…

-2-

ยามใดที่ชีวิตของคนเรานั้นป่วยไข้ ไม่สบาย เรามักรู้สึกหวาดหวั่นกับความตาย เริ่มเสียดายวันเวลาอันว่างเปล่า และเริ่มโหยหาอดีตที่ผ่านมาทั้งดีหรือร้าย ทบทวน ครุ่นคิด วกวนไปมา เคยแสวงหาความใฝ่ฝัน พอนานๆ ไป ยิ่งเรียนรู้ วิถีชีวิตนั้นยิ่งตีบตัน ปัญญากลับสั้นและคับแคบ ยิ่งค้นหา ยิ่งกลายเป็นผู้ไม่รู้จักตัวเอง

โอ.ชีวิตที่ผันผ่านมา ช่างว่างเปล่า โง่เขลาไร้สาระเสียจริงๆ

ภาพเก่าๆ ค่อยๆ เคลื่อนไหวไหลเลื่อนเข้ามาในจอภาพของความครุ่นคำนึง ในความหลังครั้งเก่าก่อน…

จากเด็กหนุ่มเรียบร้อย ขี้อาย กลายเป็นหนุ่มเกเร เสเพล อยากลองอยากเรียนรู้ในความแปลกใหม่และความเลวร้าย

ยอมรับว่าในห้วงเวลานั้น ความระยำมีมากกว่าความดีงาม แต่ก็ยังดี ที่ชีวิตยังหลุดพ้นออกมาจากกรอบกรงของความมืดดำนั้นมาได้…

-3-

ภาพผ่านนั้นเริ่มเลือนลาง…ดึกมากแล้ว ลมภูเขายังคงพัดเข้ามาดังวู่หวิวผ่านช่องฝาไม้ไผ่เข้ามาเป็นระลอกๆ เนื้อตัวยังสั่นสะท้านด้วยความหนาวและความเจ็บไข้

ผมดึงผ้าห่มที่กองร่นอยู่ปลายเท้าเข้ามาทับตัว แล้วขดตัวงอ กอดรัดตัวเองในความมืด

ผมรู้สึกปวดหัวเหมือนถูกฆ้อนทุบ อยากตะโกนร้องเรียกชาวบ้านที่อยู่ใกล้ศูนย์การเรียน แต่ไม่มีเสียงร้อง…คอแหบแห้ง น้ำลายเหนียวหนืด คงยินแต่เสียงแห่งความเงียบ ในสมองอันอื้ออึง พยายามปลุกปลอบตัวเอง…ยัง,ผมยังมีชีวิตอยู่ ก็หัวใจยังเต้น ความรู้สึกนึกคิดยังมี อดทนหน่อยเพื่อน อย่าหวาดกลัว…ความตายยังมาไม่ถึงหรอก
แต่มันก็อดคิดไม่ได้

ทำให้ผมนึกถึงใครคนหนึ่งเคยเขียนบันทึกเอาไว้…เธอมีความรักให้คนหมู่มาก หากจะตาย เธอน่าจะตายเพื่อคนเหล่านั้นด้วย ถ้าเธอจะตาย…ขอจงตายเพราะความดีงาม…

-4-

การรอคอย ช่างเป็นการทรมานเสียยิ่งนัก อีกนานไหมหนอ ฟ้าจะสาง…พยายามข่มตาหลับ เพื่อจะได้ลืมความหนาวเหน็บและเจ็บปวด ทว่าภายในไม่ยอมหลับ กลับนึกไปถึงภาพเก่าๆ ที่ลอยวนเวียนไปมาอยู่อย่างนั้น

นี่ผมเป็นอะไร…หรือว่าชีวิตผมใกล้ดับสิ้นแล้ว

โอย…ผมรู้สึกปวดหนึบตามกระดูกสันหลัง พลิกกายนอนตะแคง เตียงไม้ไผ่ลั่นดังกรอบแกรบ เสียงม้าคึกวิ่งเล่นไล่กุบกับ ไปรอบๆ บริเวณหมู่บ้าน เสียงเด็กร้องไห้ลั่นจ้า คงหิวนม ยินเสียงแม่ปลอบ อือๆ เออๆ สักพัก เจ้าเด็กน้อยเงียบเสียงไป เออ..มันทำให้ผมอบอุ่นขึ้นมาบ้าง ว่าชีวิตยังไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวเกินไป

มันทำให้ผมคิดถึงแม่ อยากกลับไปเป็นเด็กอีกสักหน ออดอ้อนนอนหนุนตักอุ่นของแม่ หลับตานิ่งผ่อนพัก ปล่อยให้มือแม่ลูบหัวเล่นไปมา ช่างอุ่นอ่อนโยน…แต่ก็คงเหลือเพียงภาพฝัน ไม่มีอีกแล้ว แม่จากผมไปได้หลายปีแล้ว

ผมพยายามควานหาไม้ขีดไฟ จุดไฟตะเกียงให้สว่างวอมแวม จ้องมองภาพถ่ายของแม่ที่แขวนไว้ตรงข้างฝา

ในห้วงยามนั้น ผมเคลิ้มคล้ายยินเสียงของแม่แผ่วแผ่วเบา

“อดทนนะลูกรัก…พรุ่งนี้เช้า ลูกจะหายจากไข้ป่า…”

โอ.ผมยินเสียงอันอ่อนโยนของแม่ แว่วมากับสายลมภูเขา…

...........................................

เรื่องสั้นเรื่องนี้ ผมเขียนเมื่อครั้งเป็นครูดอยใกล้รอยตะเข็บชายแดนไทย-พม่า แถวเวียงแหง เชียงใหม่ ครับ.

ตีพิมพ์ครั้งแรก จุดประกายวรรณกรรม กรุงเทพธุรกิจ 10 พฤศจิกายน 2545

Create Date : 16 มิถุนายน 2549 Last Update : 16 มิถุนายน 2549 15:17:27 น. Counter : 581 Pageviews.		34 comments
Share Tweet