ดีใจมากๆ เลยค่ะ ไม่นึกเลยว่า จะมีใครในบล็อกแกงค์ รู้จัก คุณ พิบูลย์สักดิ์....
สาวอย่างตายังทันไปร่วมเขียนกลอนอ่อนหวานเมื่อหลายปีก่อน...
เรื่อง ขอความรักได้ไหม ก็ไม่เคยจืดจางไปจากหัวใจเลยค่ะ ทุกวันนี้ตาเลี้ยงม้า เป็นคาวบอยสาว ใส่บู๊ท นุ่งกระโปรงย้วย เพราะไม่เคยลืมภาพสาวคนนั้นเลย...

ดีใจจังคะ...กรุณานำความรักและความระลึกถึงมากๆไปให้ด้วยได้ไหมคะ....

  

ถ้าได้พบคุณเขาอีกครั้ง ฝากบอกด้วยนะคะ ว่าเรื่อง "บ้านดวงใจ" เป็นหนังสือในหัวใจเราอีกเล่มหนึ่ง

  

มาอ่านเรื่องของนักเขียนอีกคนหนึ่งค่ะ

  

ส่งดอกมาให้

  

อ้ายปอนดูเจริญวัยไปนิดนึง

(จะโดนเตะหรือเปล่าหว่า อิอิ)

ไม่ได้เจออ้ายหลายปีแล้ว

คิดถึงครับ

อ้อ คิดถึง ปอน กระโดกด้วยนะ

อิอิ

  

อ้ายภูครับ

เมื่อวันที่ 8 มิ.ย.49 ที่ผ่านมา
ผมไปนั่งพูดคุยกับพี่รายา ผกามาศที่ร้านปูชา-เชียงราย
(ทีแรกพี่รายานัดให้ผมไปเจอกันที่ร้านกาแฟดอยช้าง แต่พี่เขาโทรมาเปลี่ยนแปลงสถานที่ใหม่ ซึ่งเป็นร้านปูชา ร้านเล็ก ๆ แต่บรรยากาศดีครับ)

ในวันนั้นพี่รายากับผมได้พูดคุยกันหลายเรื่อง ส่วนใหญ่เป็นเรื่อง "ชีวิต" และ "วรรณกรรม" นั่นเอง

ในสำเนียงเสียงสนทนาของพี่รายากับผมวันนั้นมี "พิบูลศักดิ์ ละครพล" อยู่ด้วย

ผมบอกพี่รายาว่าผมอยากเจอตัวจริงของ "พิบูลศักดิ์ ละครพล" เพราะผมได้รู้จักกวี-นักเขียนท่านนี้ทางตัวหนังสือมานานแล้ว ผมจึงอยากเจอตัวจริงบ้าง

ผมอยากฟังพิบูลศักดิ์ ละครพลอ่านบทกวีครับ

  

จำได้ว่า...
เคยโดนใจกับประโยคหนึ่ง..
ซึ่งเขียนโดย.."พิบูลศักดิ์"..
หากจำมิได้ว่า..จากเรื่องใด..
.. ... .....
..".การรอคอยทำให้แดดยามเที่ยงวันหม่น..
..ทว่าการสิ้นความอดทน..ทำให้วันทั้งวันมืดดับ..."...
.. .. ..... ....
งานของพิบูลศักดิ์.. งดงาม .. เนียน.. นุ่มนวล..ลึก..
More than words ; )

  

ชอบประโยคเดียวกันเลยค่ะ คุณรุ่ง

"การรอคอยทำให้แดดยามเที่ยงวันหม่น.."

  

นักเขียนในดวงใจเหมือนกันค่ะ

  

“...แสงแดดสาดส่อง แตะต้องช่วงไหล่
เธอหอบดอกไม้ ยิ้มฉายบนหน้า
ฉันมองร่างเธอผ่านม่านน้ำตา
ภาพเธอพรายพร่า
เธอกลับมาจริงหรือไร
นานเหลือเกินที่เราจากกัน
หยุดอยู่ตรงนั้น ฉันขอร้องไห้
ขอร้องให้สากับความอาลัย
ช่างนานเหลือใจ ช่างนานเหลือเกิน...”

บางบทเพลงในนวนิยาย "ขอความรักบ้างได้ไหม"
ของ พิบูลศักดิ์ ละครพล

  

ตอบเพลงในนวนิยาย "ขอความรักบ้างได้ไหม"
“...แสงแดดสาดส่อง แตะต้องช่วงไหล่
เธอหอบดอกไม้ ยิ้มฉายบนหน้า
ฉันมองร่างเธอผ่านม่านน้ำตา
ภาพเธอพรายพร่า
เธอกลับมาจริงหรือไร
นานเหลือเกินที่เราจากกัน
หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าฝันว่าฉันจะร้องไห้
มันหมดนานแล้วความอาลัย
ฉันมันหมดใจ เพราะที่เธอจากไปนั้นนานเหลือเกิน...”


ประชาสัมพันธ์ข่าวค่ะ
สาขาวิชาการเมืองการปกครองและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ จะจัดการเสวนาทางวิชาการเรื่อง "อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยกับความหมายที่มองไม่เห็น"

หลักการและเหตุผล
เดือนมิถุนายน เป็นเดือนที่มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อประวัติศาสตร์การเมืองการปกครองของไทย ทั้งนี้เพราะเป็นเดือนแห่งการเริ่มต้นของระบอบประชาธิปไตยไทย อันเริ่มจากการเปลี่ยนแปลงการปกครองเมื่อวันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2475 จากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราช มาเป็นระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขภายใต้รัฐธรรมนูญอันเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศ และวันที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2475 ได้มีการประกาศใช้รัฐธรรมนูญชั่วคราวเรียกว่า "พระราชบัญญัติธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยามชั่วคราว" ก่อนที่พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวจะพระราชทานรัฐธรรมนูญฉบับถาวรในวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2475
เพื่อระลึกถึงการกำเนิดของระบอบประชาธิปไตยและรัฐธรรมนูญไทย ตลอดจนเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับ อาจารย์มาลินี คุ้มสุภา ในโอกาสที่ผลงานเรื่อง “อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยกับความหมายที่มองไม่เห็น” ได้รับรางวัล “ชูเกียรติ อุทกะพันธุ์” ในสาขาประวัติศาสตร์และโบราณคดี สาขาการเมืองการปกครองและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ คณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ จึงเห็นควรที่จะให้บริการทางวิชาการแก่สาธารณชนด้วยการจัดการเสวนาในหัวข้อ “อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยกับความหมายที่มองไม่เห็น” เพื่อเปิดเวทีเสวนาแลกเปลี่ยนทัศนะเรื่องประชาธิปไตยและรัฐธรรมนูญไทย

วัตถุประสงค์
1 .เพื่อเป็นเวทีให้เกิดการแลกเปลี่ยนทัศนะ สำหรับนักวิชาการ นักศึกษา และบุคคลทั่วไป
2. เพื่อให้การบริการทางวิชาการแก่สาธารณชนทั่วไป

วัน เวลา และสถานที่
วันพุธที่ 21 มิถุนายน 2549 เวลา 13.00 – 16.00 น. ณ ห้องประชุมชั้น 2 อาคาร 3 คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

ดำเนินรายการโดย
รศ.ดร.ธเนศวร์ เจริญเมือง

ร่วมเสวนาโดย
รศ.ดร.อรรถจักร สัตยานุรักษ์
ผศ.สมชาย ปรีชาศิลปกุล
อ. อโณทัย วัฒนาพร
อ. มาลินี คุ้มสุภา

จึงเรียนมาเพื่อทราบค่ะ
ปล. งานนี้ฟรีค่ะ แต่ไม่เลี้ยงนะคะเพราะงบน้อยตามประสาโรงเรียนภูธร

  

ถ้าหายไปอย่าประหลาดใจนะ

มีปัญหาการเมืองนิดหน่อย

คาดว่าใน 2-3 วันนี้อาจถูกยึดอมยิ้ม

เพราะไปแจ้งลบคอมเมนต์ของมาเฟียเข้าน่ะ

ขอบคุณ....อาจได้พบกันในชื่ออื่น

  

เคยอ่านผลงานคุณพิบูลย์ศักดิ์อยู่บ้างเหมือนกันค่ะ

ภาษาที่เค้าใช้ สวยงามสละสลวยมากๆ

  

ถึงบ่ฮู้จัก แต่อ่านแล้ว อยากทำความฮู้จักเจ้า

  

คิดถึงพี่ปอนจังนะ เงียบหายไปเลยนะค่ะ ไม่ทราบตอนนี้
ทำอะไรอยู่

  

อยากรู้จักตัวตนจริงๆ ของพี่ปอนจังเลย
จะมาเชียงใหม่เมื่อไหร่ บอกด้วยนะ จะรีบไปหาเน้อ ขอเพียงแต่บอกมา

  

สมัยสาว ๆ ชอบอ่านงานของเค้านะ มาเห็นหน้าอีกที อืมมม ยังหล่อเหมือนเดิม

  

เห็นด้วยกับคุณ kala..mydog
อยากฟังเสียงอ่านบทกวี
จะติดตามไปฟังได้ที่ไหน
แล้วถ้าอยากรู้จักตัวตนจริงๆ
จะติดตามไปรู้จักได้ที่ไหน...ฮะ

  

พี่ปอน ตอนนี้เท่าที่เห็นมีงานเขียนอยู่ในกุลสตรี
คอลัมน์ กระท่อมดิน ทุ่งดาว
หวานละไม ได้บรรยากาศบ้านไร่ทุ่งดาวจริงๆ
มีภาพสีน้ำประกอบด้วย งามแต้ล่ะ
แล้วก็ในกรุงเทพธุรกิจ ฉบับวันอาทิตย์
คอลัมน์ ผ่านตามาตรึงใจ
แค่ดูภาพก็ตรึงใจแล้ว ขอบอก
น่าตัดเก็บไว้อย่างมาก

ส่วนตัวจริงพี่ปอนนั้น ต้องลองส่งเมล์ไปคุยกับ
อ้ายที่
machari17@thaimail.com (ดูจากหนังสือ)
ส่วนตัวเป็นๆ นั้น งานมหกรรมหนังสือ ที่กรุงเทพฯ
ก็ยังเจอพี่ปอนร้องเพลงเล่นกีตาร์อยู่ที่เวทีสสส.
อยู่เลยนะครับ
อ้อ...ก้ยังหล่อเหมือนเดิม

  

www.amarinpocketbook.com ค่ะ
ขอบคุณค่ะพี่

  

ตอนอายุ 12 เจอหนังสือเก่าๆ เล่มหนึ่ง ชื่อขอความรักบ้างได้ไหม มีไม่ครบหน้า บางแผ่นขาดแหว่งวิ่น ไม่รู้ที่มาของการที่มีอยู่ในบ้าน หยิบอ่านเพราะไม่มีอะไรจะอ่าน ที่บ้านหนังสือมีน้อยเล่มเหลือเกิน จำได้ว่านั่งอ่านอยู่นานทั้งที่มีไม่กี่แผ่น ปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ต่อเนื่อง แต่หนังสือเก่า ๆ เล่มนั้นทำให้รู้สึกแปลกๆ อ่อนไหว อ่อนแอ และที่สำคัญ อยากรู้เรื่องราวทั้งหมด ได้เจอหนังสือเล่มเต็ม ๆ ตอนอายุ 15 อ่านไม่รู้กี่รอบ ใน 1 เดือน ตัวเองเป็นคนไร้ศาสนา ศาสดาใดก็ไม่ทำให้ซาบซึ้ง แต่กลับรู้สึกศรัทธาและวางหัวใจกับหนังสือหลาย ๆ เล่มของพี่เขา ถ้ามีโอกาสได้นั่งอยู่ใกล้ ๆ และก็เฝ้าฟังพี่เขาสนทนาสักครั้ง คงจะรู้สึกดีเป็นที่สุด

  

อ๋าดีใจจังค่ะ มาเปิดเจอมีคนชื่นชมพ่อเราเยอะขนาดนี้เลย อิอิ แอบดีใจแทน วันนี้เป็นวันพ่อแล้วเข้ามาตะเวนเล่น รักพ่อที่สุดเลยค่า หนูก็ชอบเรื่องบ้างดวงใจที่สุดค่ะ พ่อเขียนถึงพี่หยิ่ง สนุกมากๆเลย ตอนพี่พ่อเล่นMSNด้วยค่ะ ไฮเทคไหมล่ะ

  

ชอบการเขียนของพี่ปอนเหมือนกันค่ะ เขียนได้ดีมากเลยทีเดียวค่ะ

อรจะติดตามผลงานของคนเก่งคนนี้ตลอดไปนะคะ

  

ชอบการเขียนของพี่ปอนค่ะ
คิดถึง

  

จำไม่ได้ว่ารู้จักผลงานของพี่ตอนไหน ตอนนี้เราอายุ 34 แล้ว หนังสือเล่มแรกที่ซื้ออ่าน คือ ขอความรักบ้างได้ไหม เป็นปกสีดำๆ มีรูปพี่อยู่หน้าปก ตั้งแต่นั้นก็ตามซื้อมาเรื่อยๆ แต่ช่วงหลังๆขาดช่วงไปบ้าง เพราะเหตุผลทางเศรษฐกิจ
แตก็ชื่นชม และชื่นชอบพี่มากๆนะ
อ่านหนังสือพี่แล้วมันมีความสุขแบบเศร้าๆไงก็ไม่รู้

  

ได้ดู ทีวีไทย มีภาพคุณพิบูรณ์ศักดิ์ กล่าวบทกวี อึ้งไปเลย เหมือนได้ละทิ้งวิญญาณของตนเองไป หลายปีที่ผ่านมาผมทำงานพร้อมกับเรียนอย่างหนัก และก็คิดเสมอว่าตัวเองไม่มีเวลา และได้ละทิ้งจิตวิญญาณของตนออกไป
ความสุขอยู่ตรงไหนกัน อยุ่ที่ตอบความรู้สึกนึกคิดของตนเองได้โดยสมบูรณ์หรือ แล้ววัตถุ หรือหัวใจ ที่ให้ความสุขกับชีวิตของเราอย่างแท้จริง

  

หากพรุ่งนี้ฉันเอ่ยลา เธอจะน้ำตาให้ฉันไหม
ความรู้สึกเธอจะเป็นเช่นไร จะเจ็บปวดแปลบใจ หรือไม่เลย
เพลงรักสำหรับฉัน เธอจะขับร้องมันอีกไหมเอ่ย
อุ้งมืออบอุ่นฉันคุ้นเคย เธอจะปล่อยมันเปล่าเฉยอยู่กี่วัน
ก็คงไม่เป็นไร หากวันต่อไปไม่มีฉัน
สำหรับเธอยังมีสิ่งสำคัญ อีกหลายร้อยหลายพันให้ค้นพบ
ห่วงก็แต่ความฝัน เกรงมันจะค้างอยู่ไม่รู้จบ
วันเงียบ เดือนเหงา ปีเซาซบ มันจะหลบเร้นร่างอยู่อย่างไร
เก็บมันไว้ให้ฉันที ดูแลมันอย่างดีด้วยได้ไหม
อย่าทิ้งขว้างมันเมื่อฉันไป มีเธอมันจะได้ไม่เคว้งคว้าง
..............(ถึงท่อนนี้จำไม่ค่อยได้แล้ว ไม่แน่ใจว่า)..................
ตั้งใจทำงานนะ ฉันจะเฝ้าดูอยู่ห่างๆ
จะเฝ้าดูมือเธอที่แผ้วทาง ที่จะสร้างสะพานมุ่งสู่พรุ่งนี้
แล้วจะส่งรักมาเป็นแดดอุ่นทาบทามเธอทุกที
..............(ลืมไปท่อนนี้ ไม่แน่ใจว่า)..................
จะส่งความรักเราเท่าที่มี มาเป็นบทกวีและดอกไม้

ใครรู้จัก บทกวีบทนี้บ้าง ช่วยบอกหน่อย
ข้าพเจ้าจำได้ว่าได้ยินทางวิทยุตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลาย
ตอนนั้นราวๆ ม. สี่ นานแล้วอ่ะ แต่ชอบมากเลยจำได้
เป็นแฟนหนังสือพิบูลศักดิ์เหมือนกันค่ะ

รบกวนหน่อยนะคะ แล้วจะแวะมาอ่าน

  

หนังสือ วัยฝันวันเยาว์ เป็นหนังสือในดวงใจ
อ่านแล้วได้กลิ่นกรุ่นของเยาว์วัย (ชีวิตที่ผ่านแล้วไม่อาจหวนคืน
ได้แต่คิดถึงเท่านั้น)

ชอบพี่ปอนมานานหลายปี ขอให้พี่มีชีวิตที่ดี และมีความสุข
สงสัยจังว่า จะมีอะไรที่หวาน เศร้า ซึ้ง ตรึงใจ เท่าบทกวีของพี่อีก?