บางวิถีของเด็กที่อยู่อาศัยบนดาวดวงนี้

สิบกว่าปีแล้ว...ที่ฉันลาออกจากครูพี่เลี้ยงของโรงเรียนสอนคนตาบอดภาคเหนือ ก่อนจะเปลี่ยนวิถีทาง...ขึ้นไปสอนหนังสือให้กับเด็กๆ บนดอยสูง...แต่ก็นั่นแหละ ภาพผ่านในอดีตค่อยๆ แจ่มชัดขึ้นมาในใจ

ภาพของตัวเองเดินเข้าไปสมัครเป็นครูพี่เลี้ยงเด็ก โรงเรียนสอนคนตาบอดภาคเหนือ ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักจากวัดพระสิงห์ กับคูเมืองด้านในทางด้านประตูสวนดอก รั้วกั้นล้อมรอบพื้นที่สี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ลานกว้างด้านหน้าของอาคารสองชั้น ฉันจดจ้องมองความเคลื่อนไหวของเด็กๆ เหล่านั้น

เด็กหญิงตาบอด ใส่ชุดนักเรียนสีขาวน้ำเงิน ร่างบอบบาง ผมยาวถักเปีย มือข้างหนึ่งถือไม้เท้ากวัดแกว่งไปมา ก้าวไปข้างหน้า มีเด็กตาบอดตัวเล็กๆ อีกสองสามคน เดินเกาะแขน เกาะชายเสื้อตามหลังเธอไปรอบๆ ลานโล่งกว้าง...

ฉันนิ่งฟังบทเพลงที่เธอร้อง--น้ำเสียงใสๆ ของเธอช่างงดงามล้ำค่ายิ่งนักในห้วงยามของความสิ้นหวังของฉัน ผู้ที่กำลังสับสนวุ่นวายกับวิถีของตนเอง ว่าชีวิตตนเอง...จะอยู่บนโลกนี้ให้อยู่รอดปลอดภัย และยืนอยู่อย่างมีคุณค่าสง่างามได้อย่างไร

...ฉันค่อยๆ เรียนรู้และปรับตัว เมื่อมาเป็นครูพี่เลี้ยงเด็กตาบอด ที่มีเด็กนักเรียนทั้งหญิงทั้งชายจำนวนหลายร้อยคน

บางครั้ง, ฉันยังเฝ้าถามตัวเอง...เด็กผู้พิการทางตาเหล่านี้มาจากไหนกัน? มาจากดาวดวงอื่น...

หรือมาเพื่อให้มนุษย์ส่วนใหญ่ได้รับรู้ว่า ในสังคมโลกยังมีความบกพร่องให้มองเห็น...

แล้วเด็กๆ อย่างพวกเธอจะรู้บ้างไหมหนอ ว่ามันยุ่งยากลำบากเพียงใด กับการมาอาศัยอยู่บนดาวดวงนี้..

บ่ายนั้น ในวันเปิดเรียน ขณะที่ฉันนั่งอยู่ใต้ถุนอาคารเรียน มีหญิงชราคนหนึ่งจูงมือเด็กตาบอดตัวน้อยวัยสี่ห้าขวบ พร้อมด้วยถุงใส่เสื้อผ้าถุงเล็กๆ เดินเข้าหาครู

รุ่งเช้าของวันใหม่ หญิงชราก็เดินจากไป...ทิ้งให้เจ้าหลานตัวน้อยไว้กับครูที่นี่

เป็นภาพที่ยังอยู่ในห้วงความทรงจำของฉันอยู่เสมอ...
ภาพของเด็กน้อยดวงตามืดสนิท ยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่แปลกใหม่เช่นนี้ ยืนร่ำไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตลอดเวลา

บางห้วง, เด็กน้อยพยายามเดินพลางร้องไห้พลางไปมา สองแขนคว้าไขว่ไปมากับความว่างเปล่า สะเปะสะปะ โซเซร่างจนชนกับโต๊ะ ตู้ เก้าอี้ เสา ที่ตั้งยืนขวางข้างหน้า...

"ยาย...ยายอยู่ไหน ทำไมไม่มาหาน้อง..."

"ยายไม่รักน้องแล้วหรือ..." เสียงสะอื้นรำพันของเด็กน้อย ทำให้ฉันอึ้ง, เหมือนมีบางสิ่งจุกแน่นอยู่ในลำคอ ในอก แปลบปวดร้าว

"ยายกลับบ้านไปแล้ว ปิดเทอมเมื่อไหร่ยายจะมารับกลับบ้าน" ครูที่อยู่มาก่อน เอ่ยปลอบและหัวเราะ...

เขาอาจจะชินชากับเรื่องราวเช่นนี้ พลางบอกกับฉันว่า อีกสักพักเด็กมันก็ปรับตัวได้เอง

และในที่สุด ฉันก็ได้เด็กน้อยคนนี้แหละเป็นเพื่อนคุย ในยามที่สุขเหงาเศร้าลึก...

'โผผิน' คือชื่อของเด็กน้อยคนนี้...กำเนิดลืมตาออกมาดูโลก...ทว่า โลกช่างมืดดำ เรื่องราวของเด็กน้อยคนนี้อาจคล้ายนวนิยาย แต่ก็คงไม่เหมือนทั้งหมด เพราะนวนิยายยังมีตอนจบ หากชีวิตโผผินกำลังเริ่มต้น...และยังไม่มีใครรู้ในตอนจบว่า จะสิ้นสุดตรงที่ใด

เพื่อนครูบอกว่า...พ่อของโผผินยอมขายที่นา ไปทำงานขายแรงงานที่เมืองนอก หลายปีแล้ว ไม่ส่งเงิน ไม่ส่งข่าวคราว...และเงียบหาย สุดท้าย แม่ของโผผินจึงออกจากบ้าน ไปทำงานในเมืองใหญ่

ผ่านไปไม่นาน...เมืองใหญ่ก็กลืนกินความเป็นชนบทภายในตัวเธอไปเสียสิ้น โผผินจึงอาศัยอยู่กับยาย พร้อมกับความลำบากยากจนนับแต่นั้นมา

...เมื่อโผผินเริ่มปรับตัวคุ้นกับสถานที่ และผู้คนในโรงเรียน โผผินกลับกลายเป็นเหมือนนกน้อยที่ร่าเริง เสียงใสแจ๋ว ชอบพูดชอบคุยกับทุกคน ไม่หยุดหย่อน เหมือนกับว่าชีวิตน้อยๆ อยากรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในโลกนี้

"ท้องฟ้าสีอะไร...ดวงจันทร์ละครับ สวยไหม..." โผผินซักถามฉันอยู่อย่างนั้น

ทว่า พอฉันถามถึงเรื่องทางบ้านที่พะเยา โผผินกลับหยุดนิ่งเงียบ ไม่ค่อยพูดจา...

"โผผินรักยายไหม..." ฉันถาม

"รักครับ...ผมคิดถึงยาย...แล้วเมื่อไรยายจะมาหา..." เด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และสั่นเครือ...และหยาดน้ำใสๆ เริ่มรินไหลออกมา...

ฉันมองเห็นน้ำตาที่ไร้ดวงตาผุดพรายหยาดรดอาบแก้มอันบอบบาง บรรยากาศห้วงยามนั้นช่างบีบรัดหัวใจให้เหงาเศร้า...

ฉันเข้าโอบกอด ปลอบใจ เงียบงัน

ตีพิมพ์ครั้งแรก : "เสาร์สวัสดี" คอลัมน์เด็กคนนั้นบนดาวดวงนี้ นสพ.กรุงเทพธุรกิจ จำวันเดือนปีไม่ได้...

Create Date : 23 เมษายน 2549 Last Update : 23 เมษายน 2549 20:04:34 น. Counter : 691 Pageviews.		14 comments
Share Tweet