ไอ้มิ้งค์เป็นสาวแล้วคับพี่น้อง!!! [เรื่องเล่าจากตู้แอมป์ Part I]
หวัดดีกั๊บ... หายไปพักใหญ่ ไม่ได้หายไปไหน มิ้งค์หายไปทำงานหรอกคับพี่น้อง!! เป็นอันรู้กับในหมู่ญาติผู้ใหญ่ขาประจำว่า จากเด็กแว่นกะโปโลจาก PAF ในวันวานเมื่อสองปีก่อน มิ้งค์ก็ได้เลือกเรียนอย่างที่มิ้งค์ชอบ นั่นคือทำหนัง (ซึ่งทุกวันนี้เริ่มไม่ชอบเท่าไหร่ เพราะเพิ่งทำกล้องมหาลัยหาย.. แงๆ) และได้ทำงานอย่างที่มิ้งค์รัก นั่นคือการร้องเพลง! No No No!! เปล่าไปออกเทปหรอกนะคะ (วาสนาไม่ถึง ) มิ้งค์ทำงานร้องเพลงเล่นดนตรีสดตามร้านต่างหาก! ซึ่งหลายๆคนก็แสดงความเป็นห่วงมาก เพราะมันเป็นงานกลางคืน ไอ้เราเองก็ยังถือว่าเด็ก อาจจะอันตราย เสียสุขภาพ หรือกระทบผลการเรียนหรือเปล่า ...ก็สบายใจได้เลยค่ะว่าไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน ถ้าหากเราแบ่งเวลาเป็น ดูแลตัวเองได้ เราก็สามารถที่จะทำงานได้อย่างสบายใจยอมรับว่าแรกๆก็รู้สึกว่ามันน่ากลัวเหมือนกันนะคะกับการร้องเพลงตามผับเนี่ย แต่พอเวลาผ่านไปสักพัก มันก็เหมือนได้เรียนรู้ชีวิต ...การทำงานกับคนเมาเนี่ย เราต้องมีความรับผิดชอบต่อตัวเองสูงมาก ปัญหาเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา เราจึงต้องรู้จักระมัดระวังตัวและมีสติตลอดเวลา อย่าให้ชีวิตเสีย อย่าให้นิสัยเสีย ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้มิ้งค์รู้สึกว่าตัวเองมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยค่ะการต้องร้องเพลงเกือบทุกวัน ยอมรับว่ามีอาการเหนื่อย และเบื่อบ้าง แต่การได้ออกไปพบปะผู้คนทั้งฟีดแบ็กจากลูกค้า หรือการได้เห็นวงอื่นเล่นสด มันก็ทำให้เรารู้สึกอยากจะพัฒนาฝีมือมากขึ้นไปอีกค่ะ...จนกระทั่งช่วงสิ้นเดือนที่ผ่านมามิ้งค์และพี่ๆในวงก็ลองรับงานบนเวทีใหม่ๆดูบ้าง คราวนี้เปลี่ยนจากนักดนตรีกลางคืน ไปเป็นนักร้องไฮโซในห้างบ้างค่ะ!...ปรากฏว่างานนี้เครียดมาก เพราะต้องเล่นแต่เพลงสากลล้วนๆ เลย ไอ้จะแกะเพลงสากลมากมายขนาดนั้นก็เป็นงานหนักอยู่แล้ว แต่ที่เครียดยิ่งกว่าก็คือ วงเราต้องเปลี่ยนลุคกันใหม่หมดเลยค่ะ พวกหนุ่มๆจากเน่า เซอร์ ซกมก ก็เปลี่ยนมาใส่เชิ๊ตแขนยาว สแล็ค รองเท้าหนัง นั่งขรึมๆ(ซึ่งออกมาก็พอจะดูดีกันอยู่ค่ะ เพราะหน้าตา ขาว ตี๋ หมีพูห์กันทุกคน)แต่ไอ้ที่เครียดหนักกว่าใครคงจะเป็นมิ้งค์นี่แหละค่ะ ปกติแว่นหนาหน้ามันใส่ยืดยีนส์ งานนี้โดนจับแต่งหน้า ใส่กระโปรง สวมส้นสูง ...สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมาจากท้องหม่ามี๊ก็เพิ่งเคยใส่ส้นสูงขนาดนี้แหละค่ะ 3นิ้วได้มั๊ง ปกติก็สูงตั้ง170แล้ว พอใส่ส้นสูงเข้าไปอีก ผู้ชายเลยเตี้ยกันทั้งวง ยอมรับว่าไม่ชินไม่คุ้นเคย ลำบากมากๆ งานนี้เข้าใจความทุกข์ของผู้หญิงเลยว่า การพยายามจะทำตัวให้ดูดีต้องใช้พละกำลัง และกำลังใจอย่างมากมายมหาศาล.. ไม่งั้นมิ้งค์คงไม่อาจทนต่อชุดเดรสเกาะอก ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีอกให้เกาะ ,ร้องเท้าส้นสูงที่ทำให้มิ้งค์ปวดขาไปสามวัน ,การห้ามกินอะไรหลังแต่งหน้า เพราะลิปสติกมันจะลบ (วันนั้นหิวข้าวปวดท้องเลย ) แล้วสุดท้ายยังต้องมานั่งทะเลาะกับขนตาตัวเองตอนล้างเครื่องสำอางออกอีก (มิ้งค์ไม่เคยแต่งหน้า เลยไม่มีน้ำยาเช็ดเครื่องสำอาง ...คือ.. โฟมล้างหน้ามิ้งค์ก็ยังไม่มีเลย ส่วนขนตานี่ทรมานจริงๆ ไม่รู้ช่างจะปัดมาสคาร่าหนาไปไหน ย้ำแล้วย้ำอีกอยู่สี่ห้ารอบ แล้วก็ล้างไม่ยอมออกต้องขยี้ๆ จนขนตาหลุดติดมาหลายเส้น เจ็บเจงๆ )แรกๆแอบท้อ แต่พอส่องกระจกก็รู้ว่า เออ...กรูก็มีวันนี้กับเค้าเหมือนกันวุ๊ย ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะดูดีได้ขนาดนี้ ต้องขอชมว่าช่างแต่งหน้าเก่งมากๆ ที่ทำผีให้เป็นคนได้ค่ะเอารูปมิ้งค์เวอร์ชั่นไฮโซมาให้ดูตามที่สัญญาไว้กะใครบางคนค่ะ
) และได้ทำงานอย่างที่มิ้งค์รัก นั่นคือการร้องเพลง! 
) มิ้งค์ทำงานร้องเพลงเล่นดนตรีสดตามร้านต่างหาก! 
)
) แล้วสุดท้ายยังต้องมานั่งทะเลาะกับขนตาตัวเองตอนล้างเครื่องสำอางออกอีก (มิ้งค์ไม่เคยแต่งหน้า เลยไม่มีน้ำยาเช็ดเครื่องสำอาง ...คือ.. โฟมล้างหน้ามิ้งค์ก็ยังไม่มีเลย ส่วนขนตานี่ทรมานจริงๆ ไม่รู้ช่างจะปัดมาสคาร่าหนาไปไหน ย้ำแล้วย้ำอีกอยู่สี่ห้ารอบ แล้วก็ล้างไม่ยอมออกต้องขยี้ๆ จนขนตาหลุดติดมาหลายเส้น เจ็บเจงๆ 
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
สงสัยเรามันสมาคมรักเด็กแว่น เอิ้กๆ
ไว้รอดูคลิปนะครับ