BlogGang.com : : Psycho man : Psycho Diaty...กุ้ง หอย ปู ปลา

Psycho Diaty...กุ้ง หอย ปู ปลา

PSYCHO .DIARY.(กุ้ง หอย ปู ปลา) ========================
Diary of a madman
บันทึกของคนบ้า.........(กุ้ง หอย ปู ปลา)
========================

บันทึกของคนไข้ หมายเลข XXX สถาบัน XXXXXXX
วัน เวลา ไม่ระบุ

มี คนเคยบอกว่า บรรดาสัตว์เล็กสัตว์น้อยทั้งหลาย มันมีชีวิต แต่ไม่มีจิตใจที่จะรู้สึกนึกคิด ไม่มีความหวาดกลัว รัก โลภ โกรธ หลง มีเพียงสัญชาตญาณเอาตัวรอด

ผมได้ฟังแล้วหัวเราะในใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อาจหมายถึงว่าบรรดาสรรพสัตว์พวกนั้นอยู่ในภาวะบรรลุหลุด พ้นไปจากกิเลสทั้งหลาย ซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์ทั้งหลายแล้วนั่นเอง สรรพสัตว์เล็กน้อยทั้งหลายทั้งปวงก้าวข้ามหน้ามนุษย์ไปแล้วหรืออย่างไร

แต่ ผมก็ไม่ได้คุยเรื่องแบบนี้กับใครเท่าไรหรอกครับ โดยเฉพาะพวกหมอและพยาบาล ซึ่งมักจะพาผมไปในห้องแคบๆ และซักถามด้วยคำถามอันน่าเบื่อหน่าย ซึ่งผมก็ตอบเท่าที่จำเป็นและระมัดระวัง

ทำไมผมถึงเข้ามาอยู่ใน สถาบันวิเคราะห์ทางจิตแห่งนี้ และมานั่งเขียนบันทึกเล่มนี้ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเดือนก่อน คุณหมออย่าเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังเชียวนะครับ ผมอายก็เป็น..ถึงจะบ้าก็ตามเถอะครับ บ้าแต่ก็ไม่ได้หน้าด้าน…

วัน นั้น..เป็นช่วงบ่ายแก่ๆ ผมและเธอ.....เธอในวันนั้นหมายถึงแฟนของผมเอง ส่วนเธอในวันนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นแฟนของใคร แต่ช่างเถอะครับ นั่นไม่สำคัญเท่าเรื่องที่ผมจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ ถึงไหนแล้วนะ....อ๋อ...! ถึงผมและเธอกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารหรูหราราคาแพง ผมไม่อยากไปเท่าไรหรอกครับเพราะชอบร้านส้มตำปูปลาร้าปากซอยมากกว่า แต่ขัดใจเธอไม่ได้

ผู้หญิงก็เป็นเสียแบบนี้ล่ะครับ...อย่าลืมนะครับ ว่าห้ามไปบอกใคร โดยเฉพาะพวกพยาบาลสาวๆ เดี๋ยวพวกเธอจะหาว่าผมบ้าและนินทาพวกเธอ แล้วพวกเธอจะให้ผมกินยาผิด ผมก็แย่สิครับ เพราะผมเองก็แอบมองๆ พวกเธอเหมือนกัน แต่ไม่กล้าคิดไปไกลหรอกครับ เพราะถ้าเกิดเธอชอบผมจริงๆ แต่งงานกันไปคงลำบาก เพราะพวกเธอคงจะคอยสังเกตพฤติกรรม จ่ายยา ผมทั้งวันทั้งคืน แบบนั้นคงประสาทตายเป็นแน่แท้

เธอลากกึ่งบังคับผมมาร้านอาหารใหญ่โตโอ่อ่า คนก็เยอะ รอก็รอนาน ผมไม่ชอบเอาเสียเลย ทำไมคนเราหลงรสชาตืหนักถึงขนาดนี้ หิวก็กินให้อิ่ม น่าจะพอ หาอาหารมีประโยชน์เข้าร่างกายได้ไม่ยาก ไม่จำเป็นต้องลงทุนเดินทางมาไกลและลำบากขนาดนี้

อาหาร ที่สั่งยังไม่มาเสียด้วยซ้ำ ผมก็เริ่มได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่วร้าน เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมานแสนสาหัส ผมมองหน้าคนโน้นคนนั้นเหมือนจะถามว่า ได้ยินอะไรบ้างไหม แต่พวกเธอพวกเขาเหล่านั้นยังทำท่าทางปกติ

หรือผมจะหูแว่วไปเอง....

ทันใดนั้นเอง ผมได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากโต๊ะข้างๆ จึงรีบหันไปมองด้วยความตกใจและแปลกใจ

สองคนนั้นคงเป็นคนรักกันและพากันมากินอาหารในร้านนี้เหมือนพวกเรา และคงมาก่อนแน่นอน สังเกตจากมีอาหารวางบนโต๊ะอยู่แล้ว

ชายหนุ่มหน้า ตาดีแต่งกายหรูหราสมกับคนรักน่ารักซึ่งนั่งตรงกันข้าม ผมเห็นพวกเขากำลังใช้ส้อมพยายามตั้งใจงัดแงะหอยนางรมตัวใหญ่ออกจาก เปลือกแบบสดๆ

เสียงหอยกรีดร้องโหยหวน จนขนลุกขนพอง ทำให้ผมตะลึง จ้องตาค้างราวถูกมนตร์สะกด

จะเปรียบเทียบอย่างไรดีคุณหมอจึงจะเข้าใจถึงเสียงแบบนั้น ลองนึกถึงเสียงคนถูกเลาะเนื้อออกจากกระดูกทั้งเป็น คงประมาณนั้นครับ เนื้อหนังสั่นระริกไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่สายตาวาววามของคนทั้งสองกลับมองอย่างชื่นชมสมหวัง

“หอยสดมากนะคะ”

หญิงสาวพูดเสียงหวานพร้อมรอยยิ้ม “ร้านนี้ดีจริงๆ คัดมาแต่หอยสดๆ ตัวใหญ่ เพิ่งขึ้นจากทะเล หอยเป็นหอย ดูสิคะ เนื้อยังสั่นระริกอยู่เลย แบบนี้ต้องอร่อยหวาน”

ว่าพลางมือเรียวก็งัดหอยออกมาจนได้ เจ้าหอยผู้น่าสงสารยังร้องไม่ยอมหยุด ถ้าเป็นคนคงเหมือนถูกถอดกระดูกออกทั้งเป็น เธอวางมันคงบนจาน ใช้ช้อนตัดน้ำจิ้มรสเผ็ดมาราดลงบนเนื้อหอยระริกร้าวซึ่งเพิ่งถูกถลกเนื้อ เป็นๆ

“โอ๊ย......”

เสียงหอยนางรมร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเหมือนคนมีแผลสดแล้วราดด้วยทิงเจอร์ไอโอดีน “เจ็บแสบจะตายอยู่แล้ว” เนื้อสั่นระริกรัว

นั่น...ทะลึ่งพูดเป็นภาษาคนอีก หอยบ้าอะไร เอ๊ะ...หรือผมบ้ากันแน่..ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตว่าหอยพูดได้ หอยที่ไหนพูดภาษาคนได้ ถ้าไม่เป็นเพราะผมบ้า ก็ต้องเป็นเพราะหอยเป็นบ้าไปข้างหนึ่ง

ผมนั่งตะลึงตัวแข็งอยู่อย่างนั้น นี่ผมต้องฟั่นเฟือนไปแล้วแน่นอน....หอยคงบ้าไม่เป็น

หอย อีกตัวก็กำลังพยายามดิ้นรนให้พ้นจากส้อมในมือของชายหนุ่ม เลือดของมันแดงฉานอย่างไม่น่าเชื่อ และคงไม่มีใครเชื่อ เพราะผมเองยังไม่อยากเชื่อ หอยจะมีเลือดสีแดงมากมายขนาดนี้เชียวหรือ ไม่เคยเห็น จะต้องมีอะไรผิดปกติ

“ลาก่อนเพื่อนรัก”

เจ้าหอยตัวนั้นสั่ง เสียเพื่อนซึ่งเหลืออีกสองสามตัวบนจานอย่างสิ้นหวัง มันคงรู้ถึงชะตากรรมดี ก่อนจะถูกดึงออกมาและยัดใหญ่ปากของชายหนุ่ม ซึ่งทำหน้าที่บดเคี้ยวขยี้ราวเป็นเครื่องจักรมรณะ เจ้าหอยผู้น่าสงสารพยายามดิ้นรนตามสัญชาตญาณของการเอาตัวรอดจนกระทั่งถูกบดอย่างสยดสยอง ขยี้แหลกเหลวเลอะเลือนเลือดเนื้อคลุกเคล้ากับน้ำจิ้มรสเด็ดและใบกระถินกระทั่งเสียง ร้องขาดหายไปเมื่อถูกกลืนลงไปในหลุมดำปากมนุษย์

ผมรู้สึกอยากจะอ้วก

“เป็นอะไรไปคะ หน้าซีดเชียว..”

เสียง ของคนรักแววในหูในขณะผมกำลังตาลายเหมือนจะเป็นลม แต่จะให้ผมบอกว่า ช่วยด้วย...หอยพูดได้..ช่วยหอยด้วย...อย่ากินหอย..แบบนั้นใครจะไปเชื่อล่ะ ครับ……ไม่มีใครเชื่อว่าหอยพูดได้แน่นอน

ผมลุกขึ้น ขอตัวเข้าห้องน้ำ ในขณะนั้นเสียงกรีดร้องยังดังระงมร้าน ผมเดินตามเสียงพวกนั้นไปอย่างไม่ตั้งใจจนถึงห้องครัว ซึ่งเป็นจุดที่เสียงร้องดังหนาแน่นมากที่สุด

ภาพที่บังเอิญเห็นยิ่งกว่าฝันร้าย!

ผมไม่ได้ยินเฉพาะเสียงอีกต่อไป เพราะผมเห็นภาพที่คนอื่นมองไม่เห็นเหมือนอย่างที่ผมเห็น

นั่นเป็นการเผาทั้งเป็นชัดๆ

กุ้ง ตัวใหญ่วางเรียงรายอยู่บนตะแกรงย่างเหนือเตาถ่าน ความร้อนระอุออกมาราวไฟนรก กุ้งพวกนั้นกำลังถูกเผาทั้งเป็น...พวกมันยังไม่ตายแต่ถูกนำมาเผาทั้งยังสดๆ และมีชีวิตเหมือนพวกผู้คนซึ่งถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มดในสมัยโบราณแล้วถูกเผา ทั้งเป็น ร่างกายของบรรดากุ้งบิดเบี้ยวดิ้นรนเร่าๆอย่างแสนเจ็บปวดทรมาน กลิ่นเนื้อเหม็นไหม้คละคลุ้ง บางตัวหันหน้าใช้ขาของพวกมันกอดเกี่ยวกันแบบตายในอ้อมขาของกันและกันอย่าง ไร้ทางเลือก

บางทีทั้งสองอาจเป็นกุ้งรักกัน แทนที่จะใช้ชีวิตคู่อย่างสงบสุขในแหล่งน้ำอย่างควรจะเป็น มีลูกมีหลานสืบเชื้อสายวงศ์ตระกูลไปนานเท่านาน...แต่น้ำมือของมนุษย์กลับ ทำลายชีวิตรักสวยงามตามประสากุ้งลงอย่างน่าสยดสยองสุดอนาถ

ร่างกายของมันหงิกงอรวดร้าว ในอ้อมขาซึ่งกันและกัน

“ลาก่อนที่รัก....”

“ชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้พบกันอีก”

เสียงร้องครั้งสุดท้ายของกุ้งตัวหนึ่งซึ่งพยายามดิ้นรนไปหากุ้งรักซึ่งอยู่ อีกฟากหนึ่งของตะแกรง แต่ไร้ผล...พวกมันเพียงใช้หนวดกุ้งแตะสั่งเสียกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลาจากกันชั่ว กาลนาน พวกมันอาจไม่ได้เกิดวันเดียวกัน แต่มาตายในวันเดียวกัน

“พวกแกทำอะไร.....”

ผมร้องสุดเสียงจนพวกพ่อครัวหันมามอง ใบหน้าของพวกเขาเป็นมันเพราะทำงานอยู่กับความร้อนและความทุกข์ทรมานสายตานิ่งสนิทราวนัยน์ตามือสังหารหากริมฝีแกมีรอยยิ้มบางเบา

“ก็กุ้งเผาไง....”

เสียงใครบางคนตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“คุณ คงติดใจในรสชาติใช่ไหมครับ ถึงมาเยี่ยมมาดูงานกิจการในห้องครัว...พวกเราเลือกใช้ปลา ปู กุ้ง หอย สดๆ ทั้งนั้นครับ เผาเป็นๆ เห็นๆ ขนาดว่าปลาลงกระทะยังดิ้นด้อกแด้กอยู่เลย หอยนึ่งนั่นก็สดทุกตัวนะครับ”

เขาพยักหน้าไปทางมุมห้องให้ดูหม้อนึ่งขนาดใหญ่

ผม มองเห็นอีกแล้ว....ทั้งที่ไม่อยากเห็น

มองเห็นบรรดาหอยอยู่ในหม้อนึ่ง พวกมันตอนแรกคงไม่รู้ว่าความตายกำลังจะมาเยือน คงพูดคุยกันไปตามประสา แต่แล้วพวกมันก็เริ่มรู้สึกว่าอากาศร้อนขึ้นทุกที ร้อนขึ้นเรื่อยๆ.....มากขึ้น.....และมากขึ้น

พวกมันเริ่มแตกตื่น แต่อนิจจา พวกมันไม่มีขามีมือจะดิ้นรนเอาตัวรอด ความร้อนถึงจุดทำให้พวกมันอ้าปากกว้างอย่างทรมานขับของเหลวออกมาจากปากเพื่อ ระบายความร้อนตามมีตามเกิด เนื้อของพวกมันเริ่มสุก แต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมานของมันคงดังก้องไปมาอยู่ในหม้อนึ่งเท่านั้น

“ที่รัก คุณอยู่ไหน..”

“ร้อนเหลือเกิน ทนไม่ไหวแล้ว”

"ผมรักคุณจนลมหายใจสุดท้าย"

เสียงร้องลั่นระงมในสมอง

ผมถอยหลังกรูดออกมาจากห้องครัว ด้วยอาการคนใกล้บ้า

ตอน นั้นเองผมเห็นพ่อครัวคนหนึ่งจับปลาช่อนขึ้นมาจากตะกร้า ผมมองเห็นไข่อยู่เต็มท้องของมัน แขกมาร้านคงอยากกินต้มยำพุงปลาแสนอร่อย แต่ในครัวกำลังจะเกิดการฆาตกรรมปลาท้องแก่ให้ตายทั้งกลม

ครอบครัวของพวกมันคงแตกแยกไปคนละทิศละทาง ไข่พวกนั้นแทนที่จะมีโอกาสเกิดเป็นลูกปลาตัวน้อยน่ารักน่าเอ็นดูล่องลอย ว่ายวนคลอเคลียแม่ปลาในสายน้ำเย็นฉ่ำตามประสาปลา กลับต้องมากลายเป็นต้มยำเพื่อหนึ่งคำอร่อยของมนุษย์แต่หลายชีวิตเหลือเกินในหนึ่งคำนั้น

แถมยังขึ้นป้ายใหญ่โตอย่างภาคภูมิใจ “กุ้งเผาเป็นๆ...หอยอบเป็นๆ ปลาเผาเป็นๆ....ปูอบสดๆ.”

ปลาท้องแก่ตัวนั้นหันมามองผมด้วยสายตาอ้อนวอนขอร้อง พลางส่งเสียงแหบโหย

“ช่วยหนูด้วย....หนูกำลังท้อง”

ผมโดดชกพ่อครัวคนนั้นสุดแรง คว้าปลาท้องแก่ตัวนั้น วิ่งหนีออกจากร้านอาหาร ลืมกระทั่งคนรักซึ่งยังนั่งรอในร้านอาหาร ผมจะต้องช่วยปลาตัวนี้ให้ได้ มันเป็นปลาน้ำจืด คงมีคลองใกล้ๆแถวนี้ จะต้องคืนชีวิตให้ปลาผู้น่าสงสารให้ได้

******

เห็น ไหมครับว่าผมบ้าแค่ไหน แต่ยังไงผมก็ไม่สามารถทนทานเสียงพวกนั้นได้ ถึงยอมอยู่ที่นี่อย่างยินยอมพร้อมใจ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณหมอเชื่อเรื่องที่ผมเล่าให้ฟังนะครับ ถึงอย่างไรผมก็เป็นคนบ้าไม่น่าเชื่อถืออะไรได้อยู่แล้ว ผมก็เพียงเล่าระบายอะไรให้ฟังเท่านั้นครับ

*********

คุณ หมอหนุ่มปิดบันทึกของคนไข้ โครงการแจกสมุดบันทึกให้คนไข้ระดับไม่เป็นอันตรายเป็นไปด้วยดี บางเล่มก็อ่านสนุก บางเล่มก็อ่านไม่รู้เรื่องไปตามประสาบ้า บางทีข้อมูลพวกนี้อาจเป็นประโยชน์ในงานวิจัยเพื่อพัฒนาความดีความชอบในโอกาส ต่อไป

มองนาฬิกา บ่ายโมงกว่าๆแล้ว คุณหมอหนุ่มเริ่มหิวข้าว แต่เขานัดพยาบาลสาวไว้เวลาบ่ายสองโมงที่ร้านอาหารจีน คงไม่ได้ยินเสียงหอยปูปลามาคร่ำครวญหวนไห้ เขาคิดแบบติดตลกในใจ..ถึงจะร้องคงเป็นภาษาจีน ฟังไม่ออก

สัตว์ พวกนั้นจะมีความรู้สึกนึกคิดแบบนั้นได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้ ก็แค่เกิดมาเป็นอาหารของคนเราตามหลักลูกโซ่อาหารเท่านั้น คนไม่กินพวกมันก็โดนสัตว์อื่นกินอยู่ดี เรื่องธรรมดามากเหลือเกิน

คุณหมอมองนาฬิกาอีกครั้ง ขยับตัวลุกขึ้น แต่แล้วก็ชะงัก

เงา อะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่มุมห้อง ตอนแรกเขาไม่แน่ใจว่าเป็นอะไร แต่พอหยุดนิ่งจ้องมองสักครู่ก็เริ่มมองชัดว่าร่างโปร่งใสราวหมอกควันนั้นรูป ร่างคล้ายปลาหมึก

คุณหมอตั้งสติ พยายามรักษาอาการสงบนิ่งเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าคนไข้ ทั้งที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อะไรอยู่ตรงหน้า เงาประหลาดนั้นลอยใกล้เข้ามาจนได้กลิ่นแของการมุ่งร้ายอันน่าขนลุก แล้วหูก็ได้ยินเสียงเยือกเย็นบาดความรู้สึก

“เอาร่างของฉันคืนมา......เอาร่างของฉันคืนมา....”

“อะไร.....”

คุณหมอผงะอย่างตกใจและงุนงง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน....ร่างอะไร...เอาอะไรคืนไป.....

แต่ แล้วเขาก็นึกได้ เมื่อเช้าภรรยาทำยำสดๆ หมึกไข่ให้กิน เห็นบอกว่าสดๆจากตลาด สดขนาดนำมาวางโต๊ะหนวดของมันยังขยับไหวไปมา แาหารสุดโปรดของเขา ฉบับกินวิตถาร

ใช่แล้ว.....อะไรบางอย่างในจิตสำนึกบอกแบบนั้น..

นี่มันต้องเป็นภาพหลอน คุณหมอคำราม ภาพหลอนที่เกิดจากจิตใต้สำนึกเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องจริงเด็ดขาด มันก็แค่.....แค่....
เขาเป็นหมอรักษาคนบ้า ไม่ใช่คนบ้า จะต้องมีอะไรผิดพลาด

ร่างโปร่งใสขยายจนเต็มห้อง คุณหมอตะลึง หนวดยั้วเยี้ยเคลื่อนไหวไปมาอย่างคุกคามก่อนพุ่งปราดเข้ามารัดลำคอราวเป็น เชือกมรณะ จนเสียงร้องของคุณหมอขาดหาย

ไม่...

ไม่ใช่เรื่องจริง...มันเป็นแค่......แค่................แค่

ปากโปร่งเงาหลอนร้ายอ้าสุดล้า...................

This is the end.

Create Date : 02 มิถุนายน 2556

Last Update : 2 มิถุนายน 2556 18:10:31 น.

18 comments

Counter : 9435 Pageviews.

หอยพาหลอน ฮ่าๆ

โดย: มาโซคิส IP: 124.121.22.105 วันที่: 2 มิถุนายน 2556 เวลา:18:59:20 น.

หอนพาหลอย ครับ ฮ่าๆๆ

โดย: Psycho man IP: 183.89.248.244 วันที่: 2 มิถุนายน 2556 เวลา:22:12:31 น.

อาจารย์ทำให้นุ่นนึกถึงเรื่องวันก่อนเลย
ที่สองคนไปกินอาหารทะเลกันอ่ะ แล้วต่างคนต่างตายทั้งคู่น่ะค่ะ

แต่เรื่องนี้มาแนวอนุรักษ์ กุ้งหอยปูปลา หรือเปล่าหว่า 555
สนุกดีค่า อาจารย์เนี่ย
แต่งได้หลอกหลอนคนอ่านจริงๆ

โดย: lovereason

วันที่: 2 มิถุนายน 2556 เวลา:22:38:28 น.

โชคดีจัง แกะแพ้อาหารทะเล แต๋ชอบกินไข่ปลาที่สุดเลย

อุ๊บบ....หอยหลอนจริง ๆ ด้วย

โดย: ~My Birthday is on April 14~

วันที่: 2 มิถุนายน 2556 เวลา:23:16:23 น.

สวัสดีค่ะ จากคำแนะนำ
ตามเข้ามาอ่านศึกษา วิธีการเขียน
อ่านไป สร้างภาพตามไป คิดหลอนตามไป
พร้อมทั้งยิ้มไปด้วย

ชื่นชมค่ะ

โดย: nana_tjj

วันที่: 11 มิถุนายน 2556 เวลา:13:00:26 น.

ตามมาจากที่อ่านทางพันทิพค่ะ OwO มาอ่านนี่ยังไงก็หลอนนะ...
หลอนตลอดเสมอต้น เสมอปลาย...

จะว่าไปถ้างดได้ก็คงดีกว่านะคะ แต่ก็นะ... เหะๆ ยากจังค่ะ

โดย: ฆโนทัย

วันที่: 14 กรกฎาคม 2556 เวลา:13:05:04 น.

อู๋ยยยย นรกบนดินมีจริงๆ

โดย: 957799 IP: 115.87.102.66 วันที่: 23 สิงหาคม 2556 เวลา:3:12:57 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

โดย: ~My Birthday is on April 14~

วันที่: 1 มกราคม 2557 เวลา:19:00:44 น.

แวะเข้ามาสวัสดีปีใหม่ค่ะ

โดย: มาโซคิส

วันที่: 1 มกราคม 2557 เวลา:20:33:50 น.

คุณได้ทำการแปะ ให้กับคุณ Psycho man เรียบร้อยแล้วนะคะ

คุณเหลือ อีก 5 ดวง สำหรับวันนี้ค่ะ

โดย: มาโซคิส

วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:10:05:15 น.

คุณได้ทำการแปะ ให้กับคุณ Psycho man เรียบร้อยแล้วนะคะ

โดย: มาโซคิส

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:17:39:08 น.

คุณได้ทำการแปะ ให้กับคุณ Psycho man เรียบร้อยแล้วนะคะ

โดย: มาโซคิส

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:20:16:06 น.

คุณได้ทำการแปะ ให้กับคุณ Psycho man เรียบร้อยแล้วนะคะ

โดย: มาโซคิส

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:9:35:44 น.

คุณได้ทำการแปะ ให้กับคุณ Psycho man เรียบร้อยแล้วนะคะ

โดย: มาโซคิส

วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:16:31:10 น.

สวัสดีปีใหม่ทุกท่านครับ
นานแล้วไม่ได้แวะมา แฮ่ะๆ

โดย: Psycho Man IP: 183.89.248.63 วันที่: 2 มีนาคม 2558 เวลา:9:48:43 น.

ผมก็หายไปนานครับ

แต่บล็อกของผมยังมีการเคลื่อนไหวอยู่จนวันนี้

แม้จะไม่ค่อยมีคนเข้าแล้วก้ตาม

ผมยัง(คิด)เหมือนเดิม แม้(ร่างกาย)จะไม่เหมือนเดิมครับ.

โดย: เจียวต้าย

วันที่: 7 มีนาคม 2558 เวลา:19:46:12 น.

สุขสันต์วันปีใหม่ครับ.

โดย: เจียวต้าย

วันที่: 31 ธันวาคม 2558 เวลา:14:42:30 น.

คัดมาแต่หอยสดๆ ตัวใหญ่ เพิ่งขึ้นจากทะเล หอยเป็นหอย ดูสิคะ เนื้อยังสั่นระริกอยู่เลย แบบนี้ต้องอร่อยหวาน

นี่แหละประโยคที่มาจากจิตใต้สำนึกของท่านไซโคแมนเลยทีเดียว

มันใช่ มันเข้าถึงจิตวิญญาณของหอยจริงๆ สุดยอดมากท่าน
ปรบมือให้

เปาะแปะ เปะแปะ เปาะแปะ

โดย: 11 IP: 223.24.98.119 วันที่: 28 ธันวาคม 2559 เวลา:17:59:54 น.