|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
3 พฤษภาคม 2553
|
|
|
|
จุดจบของความรัก
จุดจบของความรัก
++++++
สายลมพัดพลิ้วเหล่าไม้ไกวไหวเอน ผิวน้ำในบึงใหญ่ระยิบระยับล้อแสงตะวันยามบ่าย ใบไม้ปลิดปลิวเรียงรายในสายน้ำ บรรยากาศ แจ่มใสและสดชื่น หากชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งซึ่งนั่งริมน้ำกลับไม่มีสีหน้าท่าทางกลมกลืนไปกับความงดงามของธรรมชาติแม้แต่น้อย
ความตึงเครียดอึดอัดเก็บกดรอเวลาจะปะทุระเบิด
แปดปีแล้วที่ทั้งสองรู้จักกัน ในจำนวนตัวเลขนั้นมากกว่าจำนวนครึ่ง ซึ่งทั้งสองอยู่กันแบบมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดา แปดปีแห่งการรู้จัก คุ้นเคย สนิทสนม ชื่นมื่น ซาบซึ้ง เบื่อหน่าย และอดทน เวลาขนาดนั้นอาจไม่มากพอจะรู้จักนิสัยใจคอกันหมดสิ้น แต่ก็ไม่น้อยเกินไปในการจะรู้จักข้อดีข้อเสียที่สำคัญของกันและกัน
ชายหนุ่มหยิบก้อนหินริมน้ำขึ้นมาก้อนหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ และขว้างออกไปสุดแรง
แปดปีกว่า...
เขาตะโกนไล่หลังก้อนหินเคราะห์ร้าย มองดูมันลอยไปเป็นเส้นโค้ง ตกลงบนผืนน้ำสร้างคลื่นกระจายเป็นวงกลม แผ่กว้างออกไปเหมือนความขุ่นมัวในหัวใจขณะนั้น
แปดปีกว่าที่ผมต้องทนนอนฟังเสียงกรนสุดแสนทรมานโสตประสาทของคุณ.. แสนทนกับการนั่งรอคุณแต่งตัวเป็นชั่วโมง แสนเบื่อกับความเป็นเจ้ากี้เจ้าการในบ้านจัดโน่นย้ายนี่ แถมพูดมากแบบทศนิยมไม่รู้จบของคุณอีก มันอะไรกันนี่โว๊ย....!!!!
ประโยคหลังเขาแหกปากสุดเสียง จนคนในสวนสาธารณะซึ่งนั่งนอนเล่นแถวนั้นพากันหันมามองว่าไอ้บ้าตัวไหนมาตะโกนอยู่แถวนี้ หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนนั้นนั่งหน้าซีด แทบไม่น่าเชื่อว่าคนสวยๆแบบนั้นจะมีพฤติกรรมอย่างที่หนุ่มหน้ามนคนนั้นบรรยายสรรพคุณ
แปดปีที่ทรมาน ทำไมผมต้องทนมาขนาดนี้นะ
น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นแผ่วโหย ซบหน้ากับฝ่ามือปิ่มว่าใจจะขาด ราวกับวันสิ้นโลก
ทนฝีมือทำกับข้าวที่แม้แต่โยนให้หมามันยังตะกายวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ทนเดินหอบข้าวของพะรุงพะรังตามก้นคุณหลายชั่วโมงในห้องสรรพสินค้าในขณะคุณกรีดกรายเลือกสินค้าห้าชั่วโมงด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ไม่เห็นใจลูกผู้ชายตาดำๆ ผู้ลำบากลำบนทนทรมานสักน้อยนิด แถมทำท่าจะอ้วนขึ้นเรื่อยๆ มันเหลือทนแล้ว
มันจะมากไปแล้วนะ
ในที่สุดโทสะของหญิงสาวก็ระเบิดขึ้นบ้าง ใบหน้าแดงกล่ำ นัยน์ตาแววโรจน์เหมือนจะขย้ำอีกฝ่ายเป็นอาหารว่าง
แปดปีที่ฉันต้องทนกับความไม่เป็นระเบียบของคุณ เสื้อผ้าทิ้งเรี่ยราดกระจัดกระจาย ทนกับคืนที่คุณเมาจนลืมโลกอ้วกแตกอ้วกแตน กินมูมมามเหมือนตายอดตายอยากทุกมื้อ มอมแมมยิ่งกว่าเด็กอนุบาล เมาแล้วหลับ การบ้านไม่ยอมทำ กลิ่นเหล้าหึ่งเต็มห้อง ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นนอนกรนอีก ทีคุณหลับลงเมื่อไร กรนสนั่นยิ่งกว่ารถด่วนนรกวิ่งผ่าเข้ามากลางบ้าน พุงก็เริ่มห้อย มันเหลืออดเหมือนกัน เบอร์โทรสาวๆเต็มกระเป๋า...โธ่โว๊ย!!!
ประโยคสุดท้ายตะโกนสุดเสียงพร้อมกับหยิบก้อนหินแถวนั้นปาไปสุดแรง จะโดนหัวหมาหัวคนหัวใครแถวนั้นก็ช่างมันเพราะกำลังโกรธได้ที่
คุณกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง.. ฝ่ายชายตวาดเสียงลั่น มองหน้าอีกฝ่ายเขม็ง นิสัยหยาบคายแบบนี้ คุณทำได้ไง....เป็นผู้หญิงพูดวะพูดโว๊ย
แล้วทีคุณล่ะ วิเศษอะไรกันนักกันหนา เอะอะอะไรก็โทษแต่คนอื่นไม่ยอมมองดูตัวเอง ชอบเอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้งมาข่มขู่
แล้วคุณจะเอาไง ?
คุณจะเอาไงก็ว่ามาเลย หญิงสาวโต้ตอบไม่ลดละ บรรยากาศตึงเครียดจนหลายคนซึ่งด้อมๆมองๆอยู่เตรียมหาโทรศัพท์โทรบอก 191 เพราะเกรงว่าจะเกิดเหตุร้าย
แปดปีกว่า.... ชายหนุ่มกัดฟันกรอด
เวลามันมากพอที่ผมจะรู้จักคุณมากเกินกว่าที่คุณจะปกปิด
ฉันเคยปิดอะไร คุณนั่นล่ะเป็นฝ่ายปิดตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
โธ่โว๊ย...!!
ร้องไม่ร้องเปล่าหยิบก้อนหินก้อนเขื่องขว้างออกไปสุดแรงแบบไม่ตั้งใจ ทำเอาฝูงชนแอบมุงซึ่งหลบอยู่พุ่มไม้ข้างๆ เผ่นกระเจิง หวิดหัวร้างข้างแตก อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
ผมเหลือทนแล้วนะ เสียงของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชา
จะเอาอย่างไรก็ว่ามา หญิงสาวสวนกลับทันควัน
คุณอย่ามาท้าผมนะ..อย่าหาว่าผมไม่เตือน
ฉันจะท้า มีอะไร.. จะทำไม
โว๊ย...!!!!มันอะไรกันนี่
ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้นด้วยท่าท่ารวดร้าว ภาพเก่าๆและใหม่ๆ ปะปนกันสลับวูบวาบเข้ามาในความคิด เกือบสิบปี เป็นเวลาไม่น้อยกับการกล้ำกลืนฝืนทน ทั้งรักทั้งแค้น ทั้งห่วงหาทั้งเบื่อหน่าย กับชีวิตรักอันเนิ่นนาน ทำไมถึงทนมาได้ถึงขนาดนี้นะ
มันควรจะถึงเวลาแล้วจะตัดสินใจเด็ดขาด
สองเท้ายืนหยัดมั่นคงอีกครั้ง จ้องมองหน้าหญิงสาวคู่กรณีเขม็งราวกับจะกินเลือดเนื้อ
คนอย่างคุณ พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคำราม
คนอย่างฉันเป็นไง อีกฝ่ายลอยหน้าท้าทาย ไม่มีสีหน้าท่าทางหวาดกลัวเลยสักนิด
แน่จริงเรามาแต่งงานกัน
ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง อย่างไม่สนใจเกรงใจใครซึ่งยังเกาะติดสถานการณ์อย่างสนใจ
ผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ว่าจะแต่งงานกับคุณให้เป็นกิจจะลักษณะเสียที เกือบสิบปีกว่าที่ผมทนคุณมาได้ หรือที่คุณทนผมได้ เราต่างทนกันได้มานานขนาดนี้ ทำไมจะเราจะทนกันต่อไปอีกตลอดชีวิตไม่ได้ แถมมีลูกสามคนแล้ว เป็นไงเป็นกัน
คุณท้าฉันเหรอ นึกว่าฉันไม่กล้าหรือไง
เออ...แน่จริงก็แต่งงานกันให้รู้แล้วรู้รอดเลยสิ อยู่กันเกือบสิบปีแล้ว ทำไมจะไม่อยู่ด้วยกันจนตลอดชีวิตไม่ได้
อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ เพิ่งมีหน้าตัดสินใจได้ ...ก็ได้ แต่งก็แต่ง เดี๋ยวหาว่าฉันไม่แน่
หญิงสาวลากแขนชายหนุ่มเดินลิ่วออกไปทันที
ไปจดทะเบียนกันเดี๋ยวนี้เลยให้รู้แล้วรู้รอด
แล้วต่างฝ่ายต่างยิ้มแค้นๆรักๆ ให้กัน ควงแขนกันเดินจากไป หลายคนซึ่งแอบดูอยู่พากันยืนเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ และผิดหวัง ชายหนุ่มและหญิงสาวเคียงคู่เดินห่างออกไปราวกับไม่เคยทะเลาะขัดแย้งกันมาก่อน แมกไม้และสายลม แมลงปอและผีเสื้อเริ่มโบยบินอีกครั้ง
จบ
Create Date : 03 พฤษภาคม 2553 |
|
9 comments |
Last Update : 3 พฤษภาคม 2553 9:12:49 น. |
Counter : 857 Pageviews. |
|
|
|
| |
โดย: หนูอินค่ะ (อินทรายุธ ) 3 พฤษภาคม 2553 13:12:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจียวต้าย IP: 58.11.29.252 3 พฤษภาคม 2553 16:47:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: Setakan 5 พฤษภาคม 2553 21:12:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: มาโซคิส 26 ตุลาคม 2555 15:23:06 น. |
|
|
|
| |
|
|
Psycho man |
|
|
|
|
ยิ้มกับตัวละครคู่นี้ เพราะแอบคิดถึงคู่ของใครบางคน เหมือนกันเด๊ะเลย