ชื่อหนังสือ : สุริยวรรมัน

ผู้เขียน : ทมยันตี สำนักพิมพ์ : สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก :กรกฎาคม ๒๕๓๙

ราคาปกแข็ง(เล่มหนึ่ง) ๒๗๕ บาท จำนวน ๓๔๗ หน้า

ราคาปกแข็ง(เล่มสอง) ๒๗๕ บาท จำนวน ๖๘๓ หน้า

‘สรี’ ก็คือ ‘สตรี’

‘สรี’ ก็มีความงามของสรี

‘สรี’ ก็มีสุขและโศกของสรี

สุขเช่นไรเล่า....โศกเช่นไรเล่า

...โศกะแห่งกษัตริย์คือ เสื่อมจากอำนาจ

โศกะแห่งพราหมณ์ คือ เสื่อมจากฌาน

โศกะแห่งสรี คือ ไร้เสน่หา...

‘สรี’ ศิลา ‘อัปสรา’ ฉลัก ปฏิมานุสรณ์แห่งรัก ‘พิษณุหริเกศวร’

หาก....กาลเวลาเป็นผู้สร้างหรือผู้ทำลาย...

ภายภาคหน้า จักมีผู้แจ้งฤๅไม่ว่า

นครวัด วิจิตรควรทรรศนา อุบัติขึ้นมาด้วยเหตุดังไร?

เนื้อเรื่องย่อ(เอง)

กษัตราผู้ยิ่งใหญ่ พิศณุหริเกศวร หรือ องค์สุริยวรรมัน ที่ ๒ผู้สรรค์สร้าง อังกร์-นครวัด ๑ ใน ๗ สิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคใหม่เทวสถานอันยิ่งใหญ่ ใครเล่าจะรู้ว่าเกิดจากการณ์ใด อนุสรณ์แห่งรักที่พระองค์มีแด่ “ชลันธรี”ความผูกพันธ์ที่ได้มิเกิดจากสเน่หา หากนางเป็นมากกว่านั้น นางผู้เป็นคู่คิดผู้ปรึกษา ผู้หารือ ถ้านางเป็นชาย นางจะเป็นดั่งอนุชาและแม่ทัพคู่ใจ

นาง คืออรรธภาค....ครึ่งหนึ่งแห่งร่างกาย

นาง คืออรรธภาคแห่งดวงหทัย

นาง คืออรรธภาคแห่งไอศวรรยา

แม้แต่เดิมที พระองค์มิได้ใส่พระทัยในตัวนางผู้ถูกวางตำแหน่ง “กัมพูชาลักษมี”เฉกเดียวกับนางที่เห็นว่าทุกอย่างเป็นเพียงหน้าที่ นางไม่เคยจะลงให้พระองค์เลยซักครั้งต่อปากต่อคำไม่ยอมแพ้รึก็เป็นที่หนึ่ง ผิดกับ ปาวิตรา นางผู้รับใช้ใกล้ชิดชลันธรี

อีรฺษฺยา คือพิษแรงร้าย

เกิดง่าย เมื่อกรรจาย ไม่มีทางดับได้ด้วยดี

มีแต่ทวี พงภินท์

ปาวิตรา นางนั้นเทิดทูล พิษณุหริ และริษยาชลันธรีผู้ดำรงตำแหน่งกัมพูชาลักษมี ทั้งรักทั้งริษยา นางดำเนินวิถีทุกย่างก้าวเฉกเช่นชลันธรี นางอยากได้อยากมีเช่น ชลันธรี

นางต้องการ....ผู้ตรับฟัง

นางต้องการ....ผู้ถวายการคารวะ

นางต้องการ....นางต้องการ....นางต้องการ

และเหนือสิ่งอืนใด....นางหลังจะได้เคียงข้างพิษณุหริเกศวร ใยพระองค์จะมิรู้หากแต่พิษณุหริมิเคยมีไมตรีต่อนาง ในสายพระเนตร นางอ่อนแอไม่เคยโต้แย้ง คอยแต่สนองโองการและเป็นผู้เพียงตามน่าเบื่อ! หากแต่ความเทิดทูลหลงใหลก็มิเคยลดลงแม้นนางได้แต่งงานเป็นชายาแห่ง กฤตวรรมัน ก็มิสามารถคลายความร้อนรุ่มเสน่หาลงได้แม้นนางจักรู้ว่าผิด เอาจิตห่างในบดีตน แต่นางก็มิสามารถหยุดความปราถนาได้

....ยามใกล้สิร้อนยิ่ง มิเต็มอิ่มเนตระเตือน

ยามไกลยะเยือกเหมือน สุรีย์ดับอนธะการ...

และเพราะความริษยานี้....แปลเปลี่ยนให้นางลุ่มหลงมัวเมาบวกกับคำยุยงของ กฤตวรรมัน ที่หวังในอำนาจทำให้นางวางแผนคิดร้ายต่อ ชลันธรีจนนางถึงแก่ความตาย “อันตรายจากมิตรา เกิดง่ายกว่าศัตรู” จากเหตุการณ์ครั้งนี่ สร้างความเสียพระทัยแก่องค์พิษณุหริเกศวรพระองค์สิ้นแล้วเพื่อนคู่ใจ “ชลันธรีคืนไปปรามาตมัน”

นางเอย....ไยผทมนิ่งแน่

นางเอย...ไยไม่แปรเนตรชม้าย

นางเอย...ไยไม่คลายโอษฐ์ดุจบัวแย้ม

นางผทมบนแท่น...เดียวดาย...งามละม้ายมหาลักษมี

นครวัด มหาวิหารที่นางดำริหมายเพื่อกระทำยัญญกรรมยามเมื่อพิษณุหริเกศวรขึ้นเป็นกรุงพนมหากกลับกลายเป็นอนุสรณ์แห่งนางโดยมิคาดกาณ์ พิษณุหริเกศวรบรรจุร่างของนางไว้ในโกศศิลาณ นครวัด โดยให้ฝังร่างของ ปาวิตรา และ กฤตวรรมัน ทั้งเป็นไว้ภายใต้ ให้น้ำเหลืองหลั่งลดลงเศียรเป็นการลงทัณฑ์ชายหญิงทั้งสอง

กระบวนอภิเษกกรุงพนมขึ้นสู่เทวาลัย “ราชาคือเทวะ” พระองค์คือเทวะลงมาปกครองไพร่ฟ้า พร้อมเทวะโองการ ชลันธรีดำรงศักดิ์แห่งกัมพูชาลักษมีมงกุฏแห่งนางพญาประดับอยู่เหนือโกศศิลา ดั่งคำสัญญานางคือหนึ่งเดียวลักษมีแห่งกัมพูชาในพระองค์

ตลอดรัชสมัยขององสุริยวรรมันที่ ๒ จาม กัมโว หรรษวรรมัน พระองค์พิชิตชัยชยะวางแทบบาทชลันธรีนางผู้ล่วงลับ “ชลันธรี...มิมีผู้ใดทำร้ายเจ้าแล้วจักพ้นไปจากหัตถาเราได้”ผู้คิดร้ายต่องนาง ต้องวางวายทุกคน

นครวัด เฉกเช่นกัน ยังคงสรรค์สร้างตลอดรัชสมัย สิ่งใดงดงามจักนำมาถวายนาง ทั้งศิลปรรมยิ่งใหญ่ งดงาม และ ณ มุมหนึ่งแห่งปราสาท พิษณุหริเกศวรโปรดประทับกระทำการสลักเสลาด้วยหัตพระองค์เอง พักตรานางอัปสราสลักเสลา พิจิตรเลขา พิษณุหริจำลองนางอันเป็นดั่งหทัยบุษปะ ลดาวัลย์ที่นางรัก ทรงจำหลักไว้ทุกบารายให้นางได้ยล งดงาม

โองการสุดท้าย....ให้ถวายพระเพลิงนางกับพระองค์พร้อมกันอังคารให้นำเก็บในโกศศิลา ณ นครวัด ดำเนินสู่ปรมาตันเคียงกัน กัลปาวสาน