แล้ววันที่ผมเฝ้าคอยก็มาถึง..... มหกรรมยานยนต์ ครั้งที่ 23 Thailand International Motor Expo 2006

ก่อนหน้านี้ ผมเคยได้ไปเยี่ยมชมงานมอเตอร์โชว์ที่ศูนย์ไบเทคมาก่อนแล้ว ซึ่งนั่นเกิดขึ้นเมื่อช่วงต้นปี และความทรงจำจากงานครั้งนั้นก็คือ หนึ่งภาพถ่ายของหนึ่งพริตตี้ที่ทำให้ผมต้องออกเดินทางค้นหา ค้นหาตัวตนของเธอคนนั้น

หากคุณได้แวะเยี่ยมเยียนบล็อกของผมมาก่อนแล้ว คงจำได้ว่า ผมได้พยายามสืบค้นหาข้อมูลของสาวพริตตี้คนหนึ่ง ที่ผมมีเพียงรูปถ่ายชุดหนึ่ง โดยไม่มีข้อมูลอะไรอีกเลย ไม่มีแม้กระทั่ง ยี่ห้อรถยนต์ที่พริตตี้คนนี้ประจำการอยู่

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ในที่สุดผมก็รู้ชื่อของเธอ และทำให้ผมตั้งใจไว้ว่า... ผมจะไปเจอตัวจริงของเธอให้ได้ สักครั้งหนึ่ง (เรื่องราวการตามหาพริตตี้ในภาพถ่าย อ่านได้จากลิงก์นี้ครับ คลิก)

ผมได้ข้อมูลมาว่า น้องพริตตี้คนนี้จะได้ไปประจำการในงานมอเตอร์เอกซ์โป ที่บูทรถยนต์เจ้าหนึ่ง และคราวนี้ เรียกได้ว่า เธอได้ยกระดับตัวเอง จากพริตตี้ตัวเล็กๆ ขึ้นไปเทียบชั้นพริตตี้ที่น่าจับตาไปเสียแล้ว ใครก็ตามที่พกกล้องติดตัวไปงานมอเตอร์เอกซ์โปหนนี้ แล้วไม่ได้ภาพกลุ่มพริตตี้กลุ่มนี้มา ถือว่าเป็นเรื่องที่สุดประหลาดอย่างยิ่ง

แล้วคนตัวเล็กๆ อย่างเรา จะเข้าไปถึงตัวเธอได้เยี่ยงไร?

สายวันเสาร์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2549 เป็นวันที่ผมออกเดินทางไปตามหาหัวใจที่หล่นหายไป ด้วยอุปกรณ์ถ่ายภาพธรรมดาๆ ไม่ใช่อุปกรณ์ที่เลิศหรูอะไรนัก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจับยัดใส่กระเป๋ากล้องใบเล็กของผมไปด้วยก็คือ ตุ๊กตาหมีพูห์สีเหลืองในเสื้อสีแดง ตั้งใจไว้ว่าจะเอาไปให้น้องพริตตี้ได้ใช้เป็นอุปกรณ์ประกอบการจัดท่าทางเพื่อถ่ายภาพ

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันที่ศูนย์อาหารของอาคารแชลเลนเจอร์แล้ว ผมจึงได้ผ่านประตูเข้าสู่มหกรรมยานยนต์ เดินผ่านบูทต่างๆ ไป เก็บภาพพริตตี้ไป ย้ำว่า ตั้งใจเก็บแต่ภาพพริตตี้จริงๆ ไม่เน้นการถ่ายรถเลย ได้แวะคุยกับน้องๆ ที่มายืนข้างรถเหล่านั้น และสายตาเองก็เห็นป้ายเป้าหมายอยู่แต่ไกล

"เดี๋ยวก่อนน่ะ ยังไม่พร้อม" หัวใจที่เต้นผิดจังหวะมันบงการให้ต้องสืบเท้าวนอ้อมไปทางอื่นเสียก่อน ค่อยๆ ปรับตัว แต่งใจ ให้อยู่ในภาวะที่พอจะเป็นผู้เป็นคนได้

แต่คนเรานั้น จะชะลอแรงผลักดันจากความตั้งใจมั่นนั้นได้นานสักเพียงไหนกัน ยังไง เราก็ต้องทำตามสิ่งที่เราตั้งใจ ดีกว่าจะปล่อยให้ผ่านไป แล้วไม่ได้ทำ

ในที่สุด วินาทีระทึกขวัญก็มาถึง เมื่อผมมองเห็นหน้าน้องพริตตี้ในภาพถ่ายของผม เธอยืนอยู่บนสเตจที่แสดงรถยนต์อยู่ตรงนั้น สิ่งเดียวที่จะช่วยให้ผมคุมจังหวะการสั่นของสรรพกายได้ในตอนนั้นก็คือ กล้อง Konica Minolta Z3 คู่กายของผมนั่นเอง ขอบใจนะเจ้าเพื่อนยาก เมื่อมีกล้องมาห้อยที่คอ มีช่องมองภาพให้ซ่อนสายตา ความประหม่าทั้งหลายก็มลายสิ้น..... นี่คือวินาทีแรกที่ผมพบกับน้องพริตตี้คนนี้ นับจากเดือนเมษายนเมื่อต้นปี...

แม้จะเตรียมตัว เตรียมใจมาก่อนแล้วบ้าง แต่เมื่อได้พบหน้าเธอจริงๆ จิตใจที่ซักซ้อมมาก่อนก็ไม่ได้พร้อมเหมือนอย่างที่คาด สิ่งแรกที่สังเกตพบบนตัวของเธอคนนี้ก็คือ ความเปลี่ยนแปลง จากภาพลักษณ์ที่ดูเรียบๆ ในมุมมองของผม กลายเป็นสุภาพสตรีที่สูงส่งขึ้น ใบหน้าหวานๆ ในภาพถ่ายใบนั้นแปรเปลี่ยนเป็นรูปหน้าที่สดใส มีแววซุกซน และน่ารักเข้ามาแทนที่ เหนืออื่นใด เธอดูไกล สูงสุดเอื้อมจริงๆ

จังหวะแรกที่เธอออกมาแสดงตนหน้ารถยนต์นั้น เธอยืนอยู่เพียงคนเดียว ไม่มีเพื่อนพริตตี้มาประจำการด้วย ผมได้ค่อยๆ บันทึกภาพของเธอลงในแผ่นเก็บความจำแผ่นเล็กๆ ไปทีละชอต ได้เอ่ยเรียกชื่อเธอไปบ้าง แต่ไม่แน่ใจว่าเธอจะได้ยิน ได้ขอให้เธอโพสต์ท่าไปบ้าง และเธอก็ทำให้บ้าง สักพัก ผมก็ถอยออกมา แล้วก็หยิบเอาเพื่อนเดินทางในวันนั้นออกมา เจ้าตุ๊กตาหมีพูห์สีเหลืองเสื้อแดง

ตุ๊กตาหมีพูห์ตัวน้อย หลุดออกจากมือของผม ไปสู่มือของเธอ..... ความตั้งใจของผมก็อยากให้เธอใช้มันเป็นอุปกรณ์ประกอบร่วมในการบันทึกภาพ แต่ว่า...

เธอรับมันไป แล้วก็ค่อยๆ วางมันลงบนพื้น ที่ข้างใต้รถข้างๆ เธอ..... หมีพูห์ตัวน้อย..... นอนสนิทนิ่งไปเสียแล้ว....

ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงทีเดียววนเวียนอยู่รอบๆ บูทรถยนต์ค่ายนี้ แน่นอนที่ว่า บรรดาเหล่าพริตตี้จะมีช่วงเวลาในการออกปรากฎโฉม มีจังหวะ มีการแสดงของตัวเอง ภายใต้การปกป้องดูแลอย่างใกล้ชิดของผู้คุ้มกัน และเมื่อจังหวะมันครบตามตารางเวลาที่วางไว้ เธอๆ ทั้งหลายก็พร้อมใจกันเดินลับหายเข้าไปภายในห้องพักของพวกเธอกันเอง นั่นทำให้ผมแทบไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับน้องในสิ่งที่ตั้งใจไว้เลย อันที่จริงๆ ไม่มีโอกาสเลยด้วยซ้ำ!

แม้แต่ภาพถ่ายแห่งความทรงจำรูปนั้นที่เตรียมไป ก็ยังหาโอกาสยื่นให้กับเธอไม่ได้

แต่ผมเชื่อมั่นอยู่ประการหนึ่งว่า อย่างน้อยที่สุด ในวันนั้น อย่างน้อย น้องพริตตี้ในภาพถ่ายของผมต้องจดจำตากล้องตัวเล็กๆ คนหนึ่งได้อย่างแน่นอน เพราะทุกๆ ครั้งที่เธอออกมา ก็จะมีผมอยู่ตรงนั้นทุกคราไป เธออาจจะแค่คิดว่า เอ๊ะ คนนี้อีกแล้ว มาบ่อยจัง

ไม่รู้ล่ะครับ ผมทึกทัก อุ๊บอิ๊บ เอาเองว่า ตอนที่เธอยืนรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ พริตตี้ แล้วเธอชูมือขวาขึ้นมา กางนิ้วโป้ง นิ้วชี้ และนิ้วก้อยขึ้น โดยพับงอนิ้วกลางกับนิ้วนางเข้าไปนั้น ไม่ว่าจะเป็นท่าที่เตียมไว้เองอยู่แล้วหรือไม่ ผมได้โมเมเอาเองแล้วว่า เธอตั้งใจส่งสัญลักษณ์นั้นให้ผมคนเดียว เพราะเธอมองผมตอนทำมือแบบนั้น โดยที่ตลอดวัน เธอไม่ได้ทำท่านี้เลยแม่แต่ครั้งเดียว....

จังหวะที่จะมีโอกาสคุยกันเป็นการส่วนตัวสองคนไม่มีเลย พอคิดว่า รอบนี้แหละจะส่งรูปให้เธอ ก็ยังพลาดท่า เพราะมัวแต่รอจังหวะให้คนหยุดถ่ายกันหน่อย แต่คนจะหยุดถ่ายรูปก็ต่อเมื่อ พวกเธอต้องกลับไปข้างหลัง ซึ่งนั่นเท่ากับเป็นการทำลายโอกาสตัวเอง และก็ไม่รู้อีกด้วยว่า เธอจะออกมาอีกหรือไม่ ตอนไหน จนผมคิดว่า คงไม่มีทางแล้ว

แต่โอกาสก็เกิดขึ้นจนได้ เพียงแค่ตัดใจยกเลิกความตั้งใจที่จะคุยกับเธอลงไปซะ ใช้ครั้งสุดท้ายที่เธอออกมาปรากฏกายส่งรูปให้เธอไป แม้เธอจะไม่ได้มองรูปในทันทีนั้น ทว่า ผมก็ได้ทำหน้าที่ตามที่ใจตั้งไว้แล้วส่วนหนึ่ง

ถึงเวลานี้ ก็ไม่มีสัญญาณใดที่จะเป็นความหวังให้ผมได้มีหนทางได้ทำความรู้จักกับน้องพริตตี้คนนี้ เธออาจจะรับงานพริตตี้ที่อื่นๆ อีก แต่ผมจะตามข่าวเธอได้จากที่ไหน คงเหลือเพียงงานมอเตอร์โชว์ครั้งต่อไปที่เป็นไปได้ ซึ่งนั่นก็จะเท่ากับการครบรอบหนึ่งปีของการได้เห็นตัวเธอ แต่ถึงตอนนั้น พริตตี้ตัวน้อยของผมก็คงยกตัวเองสูงขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง จนอาจไกลเกินกว่าใจจะเอื้อมไปสัมผัสเงาเธอได้ถึงแล้วก็เป็นได้

ไม่อาจได้คุยกันอย่างเป็นกันเอง แต่ก็มีหมีพูห์ตัวน้อยไปอยู่ใกล้ๆ เธอ ให้มันทำหน้าที่เป็นสายใยบางเชื่อมความรู้สึกดีๆ จากผม ไปถึงเธอ บางที แค่นี้ก็คงจะมากที่สุดที่จะเกิดกับผมแล้วก็ได้

ตอนนี้ ผมได้แอบสัญญากับหัวใจของตัวเองไว้เพียงว่า

"คราวหน้า ฉันจะตามไปหาหมีพูห์ที่ฝากเธอให้ช่วยดูแลตัวนั้นของฉันกลับคืนมา"

Create Date : 18 ธันวาคม 2549
Last Update : 18 ธันวาคม 2549 11:32:30 น.		7 comments
Counter : 728 Pageviews.
Share Tweet