|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
~ กีฬา..กีฬา..เป็นยา (หัวใจ) วิเศษ ...... ~
แล้ว
วันที่รอคอยก็มาถึง วันที่ซึ่งเจ้าลูกชาย ยอมรับในศักยภาพของตัวเอง
ยอมรับว่า อย่างน้อยตนเองก็ไม่กลัวคำว่า แพ้ ชนะ
การที่เขายอมลงแข่งกีฬาสีของโรงเรียน เมื่อวันวานที่ผ่านมา พิสูจน์ให้เห็นในข้อนั้น
ฟ้าของวันวานกำลังเปลี่ยนสี สายลมโชยพัดมาอ่อนๆ ฉันกวาดใบไม้หน้าบ้าน
มองที่ประตู รอคอยลูกชาย
วันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเขา หลายวันมาแล้ว เขากลับบ้านเกินเวลา
หลายวันก่อนหน้านั้น ใบหน้ายิ้มแย้ม ฉีกยิ้มกว้าง เดินอ้อมแอ้มมาบอกเบาๆว่า เขาลงแข่งวิ่งกีฬาสีปีนี้
ณ.ตอนนั้นหัวใจของมี้มัน ฟูฟ่องพองโต อย่างน้อยถ้อยคำที่ฉันพร่ำสอน ก็สัมฤทธิ์ผล
การขลาดกลัวของเขา ที่จะแพ้ในการลงแข่งกีฬา ก็เริ่มดีขึ้น
"ดีแล้วหล่ะลูก เราไม่ได้หวังว่า แข่งกีฬาจะแพ้หรือชนะ แต่มี้อยากให้ลูกได้รับรู้ถึงความรู้สึก ของบรรยากาศในการเชียร์และ การได้ลงแข่งกีฬานั้นว่า มันยิ่งใหญ่ในความรู้สึกแค่ไหน"
ลูกชายยิ้มกว้างเช่นเดิม ฉันดึงเขาเข้ามากอด จูบที่หน้าผากเบาๆ
หลังจากวันที่รับรู้ว่า เขาจะสู้เต็มที่ ทุ่มเทกายใจ ซ้อมวิ่งทุกๆวันหลังเลิกเรียน รวมทั้งยังต้องซ้อมเชียร์อีกด้วย
สีหน้าเหน็ดเหนื่อย หลังกลับจากโรงเรียนในทุกๆเย็น บ่งบอกว่าสาหัสเอาการสำหรับเขา
ฉันได้แต่ยิ้มเฉยๆ ยามที่เขาบ่นปวดขา ปวดนิ้วเท้า
แม่อย่างฉันทำได้ ก็คือกำลังใจ นวดขา นิ้วเท้า ถูยา (ในขณะที่เขาคงรู้ว่า เจ้ายาทานวดที่เขาชอบใช้ มันช่างมีกลิ่นที่ฉันเกลียดเข้าไส้ แต่ก็ยอมทนกลิ่นเพื่อเขา)
คำขอบคุณของเขาในยามที่ฉันดูแลเขา มอบให้แม่อย่างฉัน ความตั้งใจที่ฉายชัดในแววตา
เอาเถอะลูก แล้วลูกจะรับรู้ ถึงรสชาดของมัน บรรยากาศของกีฬาสี การได้ลงแข่งอย่างจริงจัง บรรยากาศของกองเชียร์ การได้นั่งเชียร์บนแสตน์เชียร์ ลองได้ลิ้มรสชาดของมันแล้วหล่ะก็ ไม่ว่าเขาจะเติบโตไปสักแค่ไหนก็ตาม
บรรยากาศแบบนั้น เขาจะไม่มีวันลืมมันได้เลย ฉันเชื่อเช่นนั้น เหมือนที่ฉันไม่เคยลืม
ฉันมองไปที่ประตู ใบไม้สีน้ำตาลถูกกวาดไปกองรวมกัน รอคอย
เสียงฝีเท้าเดินเบาๆมาที่ประตู ประตูเปิด
"เป็นไงบ้าง" "หิวข้าวจังมี้ ปวดท้อง" ลูกชายยกมือไหว้ เดินช้า ก้มหน้าเล็กน้อย จากไป ฉันตะโกนตามหลังไปอีกรอบ "เป็นไงบ้าง วิ่งเป็นไงวันนี้"
เขาชะงักเล็กน้อยเดินย้อนกลับมา สีหน้าผิดหวัง อิดโรย ฉันรับรู้ได้ถึงอาการนั้น ยกมือโอบกอด
พลันสีหน้าเขาเปลี่ยน รอยยิ้มกว้าง แววตาขี้เล่นกลับมาเหมือนเดิม
"ได้เหรียญทองแดงมี้ วิ่งผลัดนะ ไม่ได้วิ่งคนเดียว อดข้าววิ่งด้วยมี้ กลัวจุกก็เลยอดข้าว พอวิ่งเสร็จ กินมาม่าอิ่มแปร้เลย"
ฉันหัวเราะชอบใจ เอาอีกแล้ว ถูกเจ้าลูกชาย แกล้งอำอีกจนได้ ฉันโอบกอดเขาเบาๆ
คำถามที่ตามมาสะดุดใจฉันอย่างจัง ถ้าเขาไม่ได้เหรียญในวันนี้ แม่อย่างฉันจะดีใจถึงเพียงนี้มั้ย
ฉันให้คำตอบกับเขาว่า ไม่ว่าจะได้เหรียญหรือไม่ได้ก็ตาม ฉันอยากให้เขารับรู้ ซึมซับกับรสชาดของ การแข่งขัน บรรยากาศของการลงแข่งกีฬา อย่ากลัวกับคำว่าแพ้หรือชนะ เราเล่นกีฬาเพื่อความสามัคคี เพื่อออกกำลังกาย ไม่ใช่เพื่อคำว่าชนะเพียงอย่างเดียว
เหรียญทองแดงวางอยู่บนโต๊ะ เขาหลับไปแล้ว ยิ้มน้อยๆ
ลูกรัก อย่างน้อย ลูกก็ก้าวไปอีกขั้นนึงแล้ว มี้ดีใจนะ
...........................
หนนี้นับว่า ได้ลงแข่งกีฬาสักที สมดังตั้งใจไว้ หลังจากลูกชายเคยเจ็บปวด กับการไม่ได้ลงแข่งวิ่งกระสอบ ที่โรงเรียนเดิมมาแล้ว
ความเสียใจในหนนั้น น่าจะเป็นบทเรียนให้กับเขาได้มากทีเดียว
Create Date : 16 พฤศจิกายน 2550 |
|
25 comments |
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2550 10:53:32 น. |
Counter : 1141 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: hunjang 16 พฤศจิกายน 2550 11:34:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: JewNid 16 พฤศจิกายน 2550 19:13:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: rebel 17 พฤศจิกายน 2550 7:32:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: ดา ดา 18 พฤศจิกายน 2550 8:16:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: prncess 18 พฤศจิกายน 2550 22:32:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทูน่าค่ะ 19 พฤศจิกายน 2550 15:22:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: merf1970 19 พฤศจิกายน 2550 15:37:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: yadegari 19 พฤศจิกายน 2550 18:01:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: Vannessa 19 พฤศจิกายน 2550 21:50:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: pim(พิม) 20 พฤศจิกายน 2550 9:29:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: แพนด้ามหาภัย IP: 125.25.206.40 20 พฤศจิกายน 2550 10:38:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: zMee 21 พฤศจิกายน 2550 17:34:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: fonrin 21 พฤศจิกายน 2550 19:05:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: Qooma 22 พฤศจิกายน 2550 8:39:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: สะเทื้อน 22 พฤศจิกายน 2550 18:40:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: kob.. IP: 58.97.41.137 3 กันยายน 2553 16:04:00 น. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
I don't know, but I believe That some things are meant to be And that you'll make a better me Everyday I love you
I never thought that dreams came true But you showed me that they do You know that I learn something new Everyday I love you
'Cos I believe that destiny Is out of our control (don't you know that I do) And you'll never live until you love With all your heart and soul.
It's a touch when I feel bad It's a smile when I get mad All the little things I am Everyday I love you
~ขอบคุณน้ำใจ เพื่อนๆบล็อกแกงค์ เอื้อเฟื้อของตกแต่ง บล็อกทุกท่านค่ะ~
|
|
|
|
|
|
|
|
|
-- ยินดีกะเหรียญรางวัลของน้องติโตด้วย...
เจ้าตัวคงปลื้มน่าดู
=)