ประสบการณ์การดูหนังที่เลวร้ายที่สุด

เมื่อตอนงาน Bangkok International Film Festival ที่ผ่านมา ผมมีโอกาสได้ดูหนังเพียงแค่เรื่องเดียวจะเนื่องด้วยว่าค่าตั๋วมันแพงก็มีส่วนและไม่ค่อยได้มีเวลาว่างตรงกับหนังที่อยากดูก็อีกอย่างนึง

ผมเป็นแฟนหนังของ ปัก ชาน วุก ก็เพราะว่าเรื่อง Oldboy ของแกน่ะแหละทำให้ผมฝากตัวเป็นแฟนหนังของแก ก่อนหน้างานนี้จะเริ่มประมาณหนึ่งอาทิตย์เมื่อรู้ว่าหนังเรื่องใหม่ของแก Sympathy for Lady Vengeance ปิดฉากไตรภาคตำนานความแค้นของแกมีฉายที่งานนี้ก็รีบจัดแจงไปหาเรื่อง Sympathy for Mr. Vengeance มาดูไว้เรียบร้อยเรียกความตื่นเต้นและตื่นตัวในการจะได้ดูหนังของแกไว้ก่อน เพื่อที่จะได้ปิดตำนานไตรภาคของแกอย่างสมบูรณ์ ณ งาน BFF นี้

และแล้วก็ถึงวันที่หนังฉาย ซึ่งเรื่องนี้มีแค่สองรอบเท่านั้นคือวันพุธกับวันศุกร์ วันนี้เป็นวันพุธผมกะจะดูวันนี้แหละ หนังเข้าฉายตอน 18.30น. ผมก็ลงทุนเตรียมตัวโดดงานออกมาจองตั๋วตั้งแต่ตอนพักเที่ยง แต่แล้วผมก็พบว่าผมมาช้าเกินไป...ผมไม่คิดว่าคนดูมันจะเต็มเร็วขนาดนี้

เหลือที่นั่งเพียงแค่แถวหน้าสุด (แถว L) แถมยังเยื้องๆไปข้างๆเกือบๆจะที่นั่งสุดท้ายของแถวอีกตางหาก มันทำให้ผมลังเลนิดนึงว่าจะเอาดีหรือไม่ เพราะปกติหัวเด็ดตีนขาดยังไงผมก็ไม่นั่งแถวหน้าๆอยู่แล้ว(หนังปกตินะ) แต่มากรณีนี้ผมดันเสือกบอกตัวเองไว้ว่าหัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ต้องดูให้ได้ แถมต่อคิวมาก็นานพอตัวจะให้ไม่ทำอะไรเลยมันก็เสียดาย ขอดูรอบคืนวันศุกร์ก็เกือบๆค่อนโรงอยู่แล้ว(ท่าทางจะดังจริงแฮะนาย ปัก ชาน วุก นี่) แล้ววันศุกร์ผมไม่ว่างซะด้วย

สุดท้ายผมก็ดูมันทั้งๆที่ต้องนั่งแถวหน้าสุดริมๆนี่แหละ ยังไงก็ต้องยอมเพราะคงไม่มีโอกาสได้ดูที่ไหนอีกแล้ว คงไม่มีใครบ้าเอาหนังแบบนี้มาเข้าฉายโรงปกติรอบปกติหรอก (รู้สึกตอน Oldboy จะมีนะโรง Lido แต่ผมก็พลาดไป)

ถึงเวลาหนังเข้าผมก็ได้ตื่นตาตื่นใจเต็มที่กับจอหนังที่ใหญ่แบบโคตรๆ ผมเพิ่งรู้ว่าจอหนังมันใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรก แต่ไม่เคยคิดรู้สึกดีใจเลย

ปัญหาแรกเลยก็คือซับมันเป็นภาษาอังกฤษ และผมก็ไม่ได้แข็งแรงภาษาอังกฤษมาโดยธรรมชาติอยู่แล้วทำให้เกิดความลำบากในการที่จะอ่านไปแล้วก็ดูภาพไปอย่างมาก ก็ในเมื่อจอมันใหญ่แล้วอยู่ใกล้ซะขนาดนี้เวลามองก็ไม่ทั่วถึง อยากจะมองทางซ้ายก็จะไม่เห็นทางขวา อยากมองขวาก็จะไม่เห็นด้านซ้าย ถ้ามองตรงกลางจอ ไอ้ทางซ้ายกับทางขวาก็จะตกกรอบสายตาไป และการจะมองไปที่แต่ละส่วนของจอนั้นการกรอกตาอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอต้องหมุนคอช่วยถึงจะมองได้ และโดยที่นั่งที่มันอยู่ริมๆทำให้จุดรวมสายตาไปยังจอมันก็ไม่ตรงสัดส่วนของภาพที่เห็นมันก็ดูแปลกๆ มันบิดๆเพี้ยนๆชอบกล ไอ้พอเวลาผมอ่านซับไตเติลผมก็จะมองตรงกลางจอไม่เห็น ไม่รู้ว่าอันไหนใครพูด ทำให้ตกหล่นรายละเอียดไปโคตรเยอะ นี่ยังไม่รวมอาการเมื่อยคอที่เพิ่มมากขึ้นมากขึ้นนะ

เหล่าทำให้การดูหนังเรื่องนี้เป็นการทรมานอย่างมาก ผมแทบจะทนไม่ไหวหลายต่อหลายครั้ง พยายามเปลี่ยนท่านั่งขยับตัวบ่อยๆแต่ก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เคยคิดว่าจะลุกไปยืนดูบริเวณข้างๆทางเดินแต่ไปตรงบนๆแต่ก็ใจไม่ถึงพอ ได้แต่คิดในใจ “เชี่ยเอ้ย..เมื่อไหรหนังแม่งจะจบซักที่วะ...กูจะบ้าตาย”

หนังจบแทนที่ผมจะประทับใจที่ได้ดูหนังที่อยากดูมานานและก็ปรบมือเหมือนคนอื่นๆเค้า ผมหมดอารมณ์หมดพลังจะทำอะไรแล้ว อยู่ในภาวะเซ็งสุดๆ ไม่รู้ว่าควรจะโมโหตัวเองดีรึเปล่า

ตัวหนังผมจับประเด็นหลักๆได้แต่ส่วนรายละเอียด บอกตรงๆว่าไม่รู้เรื่อง นอกนั้นผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจาก เสียดายเวลาเสียดายเงิน อยากจะดูอีกรอบวันศุกร์ ก็รู้สึกว่ามันจะเปลืองเกินไป บอกตัวเองว่าถึงจะชอบดูหนังก็เถอะแต่หนังก็ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตนะ ยังมีเวลาให้ใช้กับเรื่องที่สำคัญกว่าอีกนะ

นึกโมโหสุดๆมาลงกับไอ้พวกคนสร้างโรงหนังซะเลย ลองคิดดูแล้วนะว่ายังไงซะคนที่ออกแบบโรงหนังมันย่อมรู้อยู่แล้วนะว่าพวกที่นั่งแถวหน้าๆทั้งหลาย ยังไงสายตามนุษย์ธรรมดาก็ไม่สามารถมองได้เต็มจออยู่แล้ว แล้วแม่งจะมีไว้ทำซากอะไรก็ไม่รู้เนอะ

ถ้าให้เปรียบเทียบกับแม่ค้าขายปลาก็เหมือนว่าสมมติมีปลาอยู่ 100 ตัว ในนั้นมีปลาเน่าอยู่ 30 ตัว แทนที่จะเอาไปทิ้งไม่ขาย แต่ก็ยังเอามาวางขาย (ราคาเท่ากันซะด้วย) คนจะท้องเสียก็ช่างมันเพราะรู้ว่าถ้าคนมันหิวยังไงมันก็ต้องกิน (ก็จะเอากำไร)

โรงหนังนี่มันก็ได้เงินส่วนนึงมาจากปลาเน่าน่ะเอง แต่คนก็ยังเต็มใจที่จะกินก็เพราะหิว

ผมสัญญากับตัวเองอีกครั้งว่าต่อให้หิวยังไงก็ไม่กินปลาเน่าอีกเด็ดขาด

Create Date : 10 มีนาคม 2549		2 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2549 23:20:25 น.
Counter : 930 Pageviews.
Share Tweet