๐"๐♠๐"๐ My Diary_August, 2006 : ทุกอย่างอยู่ที่ความคิด....(จริงรึป่าวน้า?) ๐"๐♠๐"๐
เรื่องเก่าเล่าใหม่...ไม่ว่างแต่ก็อยากอัพบล็อกใหม่ๆกะเค้ามั่งง้ะ,,ทนอ่านกันไปจนกว่าจะถึงของเดือนตุลาคมนะคะ 
ขอข้ามเหตุการณ์ของวันที่ 15 : ฟุ้งซ่าน O_o (อีกแล้ว!!!)ละกันนะคะ,,ก็บอกว่าแล้วฟุ้งซ่านเพราะงั้นมันก็เลยเป็นการบ่นพร่ำละเมอไปเรื่อยของคนแอบชอบเค้าน่ะค่ะ...แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว...ชอบกลับไปอ่าน,,ฮาดี อิ อิ (ปัญญาอ่อนมาก)
~* ทุกอย่างอยู่ที่ความคิด....(จริงรึป่าวน้า?) *
ในที่สุดหน้าตาสเปซของเราก็สวยงามเป็นผู้เป็นคนกะเค้าซะที หลังจากปล้ำกันอยู่หลายวัน,,เอ่อ...หมายถึงใช้ความพยายามและวิธีต่างๆในการทำให้มันปกติอ่ะนะ,,เพราะไปอัพเกรด Hotmail อ้ะแหล่ะ ไอ้ Window Live Beta อะไรนั่นน่ะ ขนาดยกเลิกแล้วแต่สเปซมันไปแล้วไปเลย ก็เลยจำใจต้องเปลี่ยน Theme มาเป็นอันนี้ล่ะ,,เซ็งๆๆๆ,,แต่ก็ไม่เป็นไร...น่ารักดีเหมือนกัน,,จริงๆก็ไม่ได้บ้าสีชมพูอะไรมากมายหรอก,,เพียงแต่ถ้าเป็นเวอร์ชั่นเก่าใช้ Theme สีชมพูน่ามันรักกว่า เพราะเคยลองเซ็ท Theme สีเหลืองอันนี้แล้ว ตอนนั้นมันไม่โดนนิหน่า,,จริงๆแล้วชอบสีเหลือง เขียว ส้ม อะไรที่มันสดใสๆมากกว่านะ เดี๋ยวใครไม่รู้จะเข้าใจผิดว่าเราเป็นสาวหวาน...น 
เมื่อวานกลับไปบ้านก็มีเรื่องให้ต้องเก็บมาคิดอีกแล้วว่า... "เมื่อไหร่กรูจะรวยฟระ!!!"
ก็นั่งคิดๆไป,,ตอนแรกดูเหมือนว่าจะมีความสุขในการทำงานแล้วน้า? แต่ก็นั่นแหล่ะ...ถ้าสามารถดำรงชีพอยู่ได้โดยไม่ต้องใช้เงิน ทำอะไรมันก็มีความสุขทั้งนั้นล่ะน่า...
แต่นี่เรายังต้องมีภาระรับผิดชอบ,,ไม่ต้องอะไรยิ่งใหญ่ไกลตัว แค่เอาตัวเองให้รอดนี่ก็เลือดตาแทบกระเด็น,,แต่คนเรามันต้องมีความรับผิดชอบมากกว่านั้นใช่มะ? ก็อยากดูแลแม่ หรือว่าช่วยเหลือพี่เก๋เค้าได้บ้าง,,ทีนี้ งานที่ทำเนี่ยนะ...จากตอนแรกว่ายี้ๆๆๆ แต่ตอนนี้ชักเริ่มสนุกละ,,เราใช้เวลาปรับตัว 1 ปีเต็มๆกับงานตรงนี้ แถมตอนนี้หน้าที่ความรับผิดชอบก็มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น,,แต่เงินเดือนเท่าเดิม เท่าเดิม และเท่าเดิม 
ทั้งๆที่เคยเข้าไปคุยกะเค้าแล้วนา...แต่ตอนนั้นเรายังไม่มีข้อต่อรองไงและไม่ค่อยได้ทำอะไรด้วย,,แต่ตอนนี้จะให้ทำทั้งหมดที่โยนมาก็ไหวนะ,,แต่มาขึ้นเงินเดือนให้ตามที่ขอไปแต่แรกดิ 
ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้สถานการณ์บริษัทนะ...รู้ดีจนซาบซึ้งใจเลยล่ะ ก็โดนโทร.มาตามหนี้อยู่ทุกวั้น...ทุกวัน,,แต่คุณเพิ่มเงินแค่นี้ แลกกับงานที่คุณจะได้ มันไม่คุ้มกว่าเหรอ?,,สงสัยคิดว่ากากี่นั้งล่ะสิ เลยทำไม่รู้ไม่ชี้อ่ะ ชิ!!! 
ก็เลยมานั่งนึกๆว่า "อยู่ไปแบบนี้ท่าจะไม่เข้าท่าแฮะ ลองมองหาลู่ทางอื่นๆดูมั่งดีกว่า" แต่บอกตรงๆ งานตอนนี้ที่ลงรับสมัครกันอยู่ไม่โดนใจเลย,,อุตส่าห์ไปเอาบัตรไกด์มาได้,แต่ก็ไม่ได้คิดจะเอามาทำมาหากินเลี้ยงชีพเลยนะ,,หรือว่า...จะเวียนว่ายตายเกิดในธุรกิจนี้ต่อไปดี? ไหนๆก็ไปสอบได้ใบนายหน้ามาแล้ว ไม่ต้องสังกัดบริษัทเหมือนบัตรตัวแทนที่ไปสอบมาก่อนหน้านี้ (แล้วให้กรูไปสอบทำไมตั้ง 2 รอบฟระ!!! ) 
ตอนนี้ยังมีคนเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นเซลล์เลยนะเนี่ย,,เหอๆๆ จะบอกว่าเคยขายมาแล้วนะจ้ะ,,โดนเจ้านายลองเชิงด้วยการส่งลูกค้า (งี่เง่า) ระดับ V.I.P. มาให้,,ไอ้เราจะด่ากลับก็ทำไม่ได้ ได้แต่เตะโต๊ะ ถีบเก้าอี้ระบายแค้น...แมร่ง!! โวยวายอยู่ได้ "คุณนะ ไม่สนใจผมเลย ยังงั้น ยังงงี้" ,,อ้ะ ก็กรูมะได้เป็นเซลล์นิหว่า? วันๆมีอะไรต้องทำเหมือนกานนน,,แล้วคุณจะทำประกันรถนอก ขอเบี้ยยังกะรถอีแต๋น ใครมันจะไปให้วะ!!!,,พูดแล้วโมโห 
เลยเกิดอีกคำถามขึ้นในหัวว่า "แล้วเมื่อไหร่กรูจะรวยซะที? อยากได้อะไรก็ได้ ไม่ต้องมาแค่นั่งนึกๆว่าอยากได้ เพราะของบางอย่างมันก็ยังคงเป็นของที่อยากได้ต่อไป" 555+ ว่ากันไม่ได้จริงๆ ดันเกิดมาในสังคมยุคทุนนิยมแล้วก็ดันเป็นพวกบ้าวัตถุซะด้วย,,เลยอยากได้นู่น ได้นี่ไปหม้ด...ด,,ของบางอย่างมันก็จำเป็น แต่บางอย่างก็ไร้สาระ
พูดถึงเรื่องของจำเป็น...เราว่าในชีวิตคนเรามันมีของที่จำเป็นอยู่แค่ไม่กี่อย่างหรอก,,เอาของที่ "จำเป็น" ในการดำรงชีพจริงๆนะ ที่เหลือเป็นของที่ทำให้ชีวิตเรา "ง่าย" และ "สะดวกสบาย" ขึ้นมากกว่า,,ถ้าละแล้วซึ่งทางโลกก็คงไม่มีคำถามข้างต้นขึ้นกะตัวเองหรอก,,แต่ตอนนี้ก็ยังคงเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีกิเลส มีรัก มีโลภ มีโกรธ มีหลง ครบ!!!...เลยต้องมาเป็นทุกข์อยู่นี่ไง 
แต่ว่าเวลาเห็นคนที่เค้าแย่กว่าเราแล้วก็จะเกิดอารมณ์ว่า "เอ๊ะ! กรูนี่ก็ยังดีกว่าคนอื่นอีกเยอะนะเนี่ย?"
ว่าแล้วก็นึกถึงยายคนหนึ่ง,,วันนั้นวันศุกร์ที่ 11 สิงหาคม ก่อนวันแม่ 1 วัน,,เราเพิ่งออกจากออฟฟิศจะกลับบ้าน,,มันก็ดึกแล้วล่ะประมาณ 3 ทุ่มได้,,เห็นว่ารถไม่ติด เลยไม่ขึ้น BTS แล้วมานั่งรถเมล์ดีกว่า,,ต้องไปขึ้นที่หน้า Central World ระหว่างเดินๆจะไปรอรถ ก็มียายคนหนึ่งเดินขายถั่วสวนมาพอดี แกก็เรียกให้ช่วยซื้อหน่อยถุงละ 10 บาท,,ตอนนั้นจิตใจจดจ่อจะไปซื้อของ แต่ก็แอบมีสองจิตสองใจนะ คือ กะว่าจะหยิบตังค์ให้แกไปเลยโดยไม่เอาของ หรือว่าจะขึ้นรถเมล์เลยไม่ไปซื้อของละ เพราะรถมาพอดี?,,แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถต้านทานกิเลสในตัวได้...เลยไปซื้อของซะงั้น 
พอกลับมาบ้านก็รู้สึกผิดนะว่าไม่น่าลังเลเลย เพราะยายแกคงไม่มีใคร แล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันแม่ด้วย,,โห...บรรยากาศน่าทำความดีมาก....ก
จริงๆการทำดีเนี่ยไม่มีคำว่า "เดี๋ยว" นะ,,แต่เรามักจะคิดว่า "ไว้ก่อนละกัน" เรื่องดีๆในสังคมมันเลยไม่ค่อยจะมีไงล่ะ,,แปลกนะ! เวลาจะทำชั่วหรือทำเรื่องที่ไม่ดีเรามักอ้างว่า ทำไปโดยไม่ทันคิด,,ทำไปโดยไม่รู้ตัว,,ไม่เห็นต้องมานั่งผลัดวันประกันพรุ่งเลยว่า "เดี๋ยวก่อน" แต่พอจะทำดีกลับต้องคิดแล้วคิดอีก อย่างเช่น เวลาจะข้ามถนนแล้วเจอคนตาบอดหรือคนแก่ก็อยากเข้าไปช่วยนะ แต่เราว่ามีหลายคนที่ไม่กล้า...และเราก็เหมือนกัน,,ก็ไม่เข้าใจว่าจะอายไปทำไมนะ?,,ทีทิ้งเศษตั๋วบนรถเมล์ไม่เห็นอายเลย เพราะว่า "ใครๆเค้าก็ทำกัน" ใช่มะ?...ก็เพราะเดี๋ยวนี้คนเราคิดกันแบบนี้ยังไงล่ะว่า "ใครๆเค้าก็ทำกัน" มันเลยดูเป็นเรื่องปกติ,,ส่วนเรื่องดีๆที่คนเค้าไม่ค่อยทำกัน พอมีใครทำก็เลยดูเป็นเรื่องผิดปกติไปซะ,,แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสังคมเราทุกวันนี้นี่นา....
เฮ้อ!!! ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม,,ถ้าลองเปลี่ยนคำถามจาก "เมื่อไหร่เราจะรวย?" มาเป็น "เมื่อไหร่เราจะพอ?" บางทีเราอาจจะรวยมาตั้งนานแล้วก็ได้นะ 
เขียนเมื่อ 16 August, 2006
|
|
|
|
| Create Date : 03 พฤษภาคม 2550 |
| Last Update : 3 พฤษภาคม 2550 23:29:59 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 351 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ไม่ไหวๆ ทำไมโดนฝนนิโหน่ยก็เปื่อยซะหมดสภาพแบบนี้,,วันนี้ตื่นตั้งแปดโมงหน้าตาดูไม่ได้สุดๆ
ก็เลย...อัพไดอารี่เก่าไปก่อน แหะๆๆ
เด๋วขอพักผ่อนให้เต็มที่แล้วจะหาอะไนใหม่ๆมานำเสนอนะค๊า.....
....Uh Ta Da Da Ta Da Da เต้นอยู่ในคลับอย่ามาจับอย่ามาถู ถู ....
เฮ้อ!!! ปวดหัว ไปนอนดีกว่า,,รักษาสุขภาพนะคะ ^^