๐"♠"๐ My DiArY_JuLy, 2006 : ทางคู่ขนาน ๐"♠"๐
เรื่องเก่าเล่าใหม่...ไม่ว่างแต่ก็อยากอัพบล็อกใหม่ๆกะเค้ามั่งง้ะ,,ทนอ่านกันไปจนกว่าจะถึงของเดือนตุลาคมนะคะ 
ขอก้าวกระโดดข้ามไปหลายวันเลยนะคะ
วันที่ 20 : Dream Project โครงการฝัน เพื่อหุ่นสวย...สู้โว้ยยย!!! ,,เขียนเกี่ยวกับตอนที่คุมน้ำหนักอยู่ว่ากินอะไร?,,ทำยังไง?น่ะค่ะ...อย่าไปสนใจเลยเนอะ
วันที่ 21 : My though, my soul, my mind ,,รวบรวมกระทู้ที่เคยไปตั้งไว้ในห้อง 4ร เพราะกระทู้ที่ไปตั้งก็เป็นลักษณะเหมือนไปเขียนไดอารี่ซะมากกว่า,,แต่ตอนนั้นยังไม่มีสเปซ,,ไม่มีบล็อก...ก็ข้ามไปเหอะเนอะ...เพราะมันยาวมาก...กกกก
วันที่ 22 : หมอดูคู่กะหมอเดา Vol.3 ( Version มือปืนรับจ้าง ),,พาชาวบ้านเค้าไปดูหมอดูตามที่คอนเฟิร์มว่าแม่น...ข้ามไปอีกละกันนะ
วันที่ 24 : ทำไมต้องมีวันจันทร์?...เพราะไม่งั้นก็ไม่มีวันอังคารดิ!!!,,เรื่องของคนจิตตกอ่านแล้วอาจหดหู่ตาม...ข้ามไปอีกเรื่องดีกว่า
วันที่ 25 : วันที่ฉันป่วย...เรื่องของคนเป็นลมและรู้สึกว่าทำไมชั้นถึงน่าสงสารขนาดนี้?,,หดหู่พอๆกัน,,ข้ามอีกดีกว่า (ช่วงนั้นชีวิตเน่าไม่มีอะไรเขียนหรอกนอกจากเรื่องเดิมๆวนไปวนมา..เหงา..เศร้า...ซึม...เซ็ง)
วันที่ 26 : เงินเดือนออกแล้ว...ว!!!,,เมื่อจิตตกก็ต้องช้อปปิ้งละลายความเซ็ง...ข้ามอีกดีกว่า
เฮ้อ....อ!!! ถึงซะที แฮ่กๆๆๆ เหนื่อย!!!
~* ทางคู่ขนาน *~
ตอนเด็กๆใครๆก็ชอบถามว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไร? ,,ไปโรงเรียนครูก็ชอบให้เขียนเรียงความว่า โตขึ้นหนูอยากจะเป็น...
และตอนนั้นเชื่อว่าคำตอบของทุกคนคงไม่พ้น,,เป็นครูค่ะ เป็นทหารครับ,,เป็นพยาบาลค่ะ,,เป็นตำรวจครับ,,เป็นหมอค่ะ,,บลา บลา ก็ว่ากันไป (สังเกตุว่าแต่ละอาชีพนี่..เงินเดือนน้อยเนอะ - - )
เราก็เป็นเหมือนกัน,,ตอนเด็กๆโตขึ้นเราอยากเป็นหมอ,, ต้องหมอศัลยกรรมด้วยนะ,,ได้ทำให้คนอื่นสวยขึ้นนี่มีความสุขจะตาย,,แต่บางครั้ง "ความชอบ" หรือ "ความอยากจะเป็น" มันก็สวนทางกับ "ความสามารถ" ที่เรามีอยู่
พอขึ้นม.ปลายถึงได้รู้ตัวว่าคงเป็นหมอไม่ได้หรอก,,หัวไม่ไปกับทางนี้เลยจริงๆ,,เรียนสายวิทย์แต่วิชาสายวิทย์ตกระนาวคะแนนขี้เหร่มาก,,ไม่ชอบเรียนเลขเห็นแล้วสยอง...แล้วมีอยู่เทอมนึงดันติดศูนย์วิชาเลขคนเดียวในสายวิทย์ (สายวิทย์มี 4 ห้องเราอยู่ห้องควีน!) ,,ที่สำคัญอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นคนสอนซะด้วย,,เค้าก็โกรธมากเลยนะ,,แต่คนมันไม่เข้าใจนี่หว่า..ไม่เข้าใจจริงๆเก็พยายามแล้วนะ 
ตอนนั้นความฝันของก็เริ่มเปลี่ยนไป...โตเป็นสาวแล้วนี่?ก็รักสวยรักงาม,,อยากเป็นช่างเสริมสวย,,อยากมีร้านขายเสื้อผ้า,,อยากมีร้านกิฟท์ช้อบ,,อยากอยู่กับของสวยๆงามๆ
แต่เรียนสายนี้มาแล้วก็ทนๆเรียนต่อไป,,ทั้งที่ไม่ชอบซักกะติ้ดส์...ส์,,แต่เพราะตอนม.ต้นขยันหน่อยก็ฟลุ๊คไปติดห้องคิงส์,,พอขึ้นม.ปลายเลยเหมือนเป็นธรรมเนียมว่าเด็กห้องคิงส์ต้องเรียนวิทย์...กรูจะบ้า!!! (ก็เด็ก ตจว.นี่นะ)
พอเอ็นท์ฯก็เลยเลือกแต่คณะที่ไม่ต้องใช้เลข,,เลยเป็นท่องเที่ยวทุกอันดับ,,ตอนนั้นกะว่า "ท่องเที่ยวช่ายมะ? กรูได้เที่ยวแน่ๆ" 
ก็ไม่ได้กะว่าจะเอ็นท์ติดหรอกนะ แค่เอ็นท์เป็นหน้าที่ พอไม่ติดก็มาเรียนราชภัฏฯ เรียนมาก็ไม่ได้ชอบอะไรมากมาย จบมาก็เลยไม่ค่อยมีตัวเลือกมากเพราะเราก็เป็นเหมือนคนส่วนใหญ่ในตลาดแรงงาน
งานที่ทำอยู่ตอนนี้ก็...เฮ้อ!!! ไม่มีคำบรรยาย,,ก็กำลังปรับความคิดให้รักงานที่ทำนะ,,แต่ถ้าคนเราปรับความคิดง่ายๆแบบนี้แล้วมันจะมีคนที่มีปัญหาเรอะ?,,มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ..การดำเนินชีวิตแบบผู้ใหญ่นี่ยากจริงๆ
เราว่า "โลกแห่งความฝัน" ก็คือความรู้สึกตอนที่เราเป็นเด็กนะ ส่วน "โลกแห่งความจริง" ก็คือตอนที่เราโตแล้วนี่ล่ะ
ตอนเด็กๆดูว่าอะไรๆก็น่าค้นหาไปซะหมด,,อยากเป็นนั่น,,อยากเป็นนี่,,แต่พอโตขึ้นไม่รู้ว่าความฝันและจินตนาการเหล่านั้นมันหายไปไหนหมด?,,แล้วเราจะสามารถทำให้ความฝันที่ทำให้เรามีความสุขมาเป็นความจริงที่จับต้องได้หรือเปล่านะ?,,มันอาจจะไม่เหมือนที่เราฝันไว้ทั้งหมดแต่ถ้าเราพยายามมันก็น่าจะเป็นไปได้สิ (มั้ง?)
ตอนนี้เราก็มีความฝันนะ...กิ๊กอยากเป็นยอดมนุษย์ที่มีโดเรม่อนเป็นเพื่อนแถมยังถูกรางวัลแจ๊กพ็อตอีก 119 ล้านบาท วะฮะฮ่า ....บ้าไปแล้ว... 
เห็นมะ?...ว่าโตขึ้น "ความฝัน" ของเรามันยิ่งห่างไกลจาก ความจริง เข้าไปทุกที,,นั่นเป็นเพราะว่า...เราไม่สามารถทำตามใจของเราได้ทั้งหมด,,เราต้องมีความอดทนกับบางคนอยากเข้าไปทำร้ายร่างกายมันมากเลย กวนตีนสุดๆ!!!,,หรืออยากตบอีนี่จัง ปากดีจริงๆ!!!,,แต่ก็ทำไม่ได้...แต่ถ้าเป้นคนที่มีพลังพิเศษกว่าคนอื่นทำได้แน่นอน หุ หุ
หรือ...อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องบางอย่างว่าไม่น่าทำแบบนี้เลย,,ก็เลยอยากมีโดเรมอนเป็นเพื่อนจะได้พานั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลาไปแก้ไขได้,,อะไรประมาณนั้น
ส่วนถูกรางวัลแจ๊คพ็อตนี่...ใครๆก็อยากรวยช่ายมะ?,,อยากได้นู่นอยากได้นี่ก็เลยอยากมีเงิน,,ใครว่าเงินไม่ใช่พระเจ้า...เรานี่แหล่ะขอเถียง!!! สาวกลัทธิบูชาเงินอย่างเราขอคอนเฟิร์มเลยว่า "ถึงแม้เงินจะไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต แต่เงินสามารถทำให้ชีวิตเราสะดวกสบายขึ้นได้อีกเยอะ" หรือใครจะถียง?
ก็เข้าใจนะที่ในหลวงท่านทรงสอนให้ใช้ชีวิตแบบพอเพียง,,แต่มนุษย์กิเลสหนาอย่างเรายังไม่หลุดพ้นอ้ะก็เลยเป็นทุกข์เพราะไม่มีเงินซื้อหาสิ่งที่อยากจะได้นี่ไงล่ะ!!!
ในเมื่อไม่มีหรือมีไม่พอ...ทีนี้ก็เลยต้องมาปรับทัศนคติให้พอใจกับสิ่งที่มีและสิ่งที่สามารถหามาได้... แต่ก็ยังทำใจไม่ค่อยได้แฮะ 
เพลง : พื้นที่เล็กๆ ,, ศิลปิน : บอย ตรัย ภูมิรัตน์
จะต้องถอนใจ,,อีกสักเท่าไร?
โลกแห่งความเป็นจริง...ไม่เคยเป็นอย่างใจ
วันและคืนเปลี่ยนหมุน,,ให้เราวิ่งตามเรื่อยไป
โตแล้ว...ทุกอย่างเปลี่ยนไป....
,,การเป็นผู้ใหญ่,,มันไม่ง่ายเลย,,
มันไม่คุ้นไม่เคย,,ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือ...ไว้ฟังไว้คิดถึงใคร
โตแล้ว...ต้องทำอย่างไร?
,,เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ,,
จนตัวเราเองอาจหล่นหาย...
เมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ...เขาไปไหน?
ทำไม? วันนี้เขาหายไปจากเรา...
,,ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม?,,
...ในวันนึงเท่าไร?...ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า?...
ให้ความสดใส,,ยังอยู่กับเรา
,,อย่าให้ใครเขามาแย่งไป,,
แค่เพียงอยาก...ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ...
ให้เรายังได้ฝัน,,ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง...มันจะดีหรือร้าย?
,,เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ...เอาไว้,,
ตรงขอบฟ้านั้น,,มีรุ้งพาดผ่าน
เมื่อความจริง,,ความฝันได้มาบรรจบกัน
...ที่ดินแดนแห่งนั้น...เด็กน้อยคนหนึ่งกับฉัน...
จูงมือ....เดินไปด้วยกัน
,,เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ,,
จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร?...
...อย่าลืมเด็กน้อย,,ทิ้งปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดาย...
ได้ยินใช่ไหม?,,เสียงนั้นที่เรียกเรา
,,ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม?,,
...ในวันนึงเท่าไร?...ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า?...
ให้ความสดใส,,ยังอยู่กับเรา
,,อย่าให้ใครเขามาแย่งไป,,
แค่เพียงอยาก...ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ...
ให้เรายังได้ฝัน,,ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง...มันจะดีหรือร้าย?
,,เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ...จะอยู่กับฉันตลอดไป,,
ที่พูดถึงเรื่องทางคู่ขนานและเพลงพื้นที่เล็กๆเนี่ยก็เพราะว่าเรากะลังเป็นแบบนี้อยู่,,ตอนนี้เรากำลังพยายาม "รักในสิ่งที่ทำ" และพยายามจะ "ทำให้ดีที่สุด",,แต่ก็รู้สึกว่ามันช่างเป็นการทรมานเหลือเกิน...นี่ชั้นกำลังบำเพ็ญทุกรกิริยาเพื่อบรรลุอยู่เหรอฟระเนี่ย?...ถ้ามันเป็นงั้นจริงๆก็ดีอ่ะเด่ะ
เมื่อวานบอกว่าอารมณ์ดีใช่มะ?,,แต่พอเลิกงานปุ้บกะรี้ลงทันทีไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน?,,หรือว่าจะตั้งใจมากเกินไป มันเลยดูเครียดไปซะหมด?....ก็อาจจะจริงอ่ะนะ
เมื่อคืนก่อนนอนเลยคิดไปเรื่อยๆว่า "ทำไมน้อ...เราถึงไม่ทำในสิ่งที่เราอยากทำ?...นั่นก็เพราะเรายังไม่มีโอกาสไง? แล้วทำยังไงถึงจะมีโอกาส? ก็ต้องขวนขวายสิ ต้องใส่ใจลงไปในงานที่ทำถึงแม้งานนั้นเราอาจไม่ชอบ,ไม่ถูกใจ แต่ในเมื่อเวลานั้นมันยังมาไม่ถึง เราก็ควรจะทำหน้าที่ของเรา ณ ปัจจุบันให้ดีที่สุด ถ้าเราทำปัจจุบันดีแล้ว อนาคตก็ต้องดีด้วยแน่ๆ" (นี่กำลังปลุกกำลังใจให้ตัวเองอยู่นะเนี่ย!!!) 
บางทีเหนื่อยมากๆขังตัวเองไว้กับความฝันมันก็สบายใจนะ...แต่สุดท้ายเราก็ต้องออกมาอยู่กับความจริงอยู่ดี,,เราเลยคิดว่า "ความจริงกับความฝันมันเหมือนทางที่มันขนานกัน...สามารถมองเห็นกันได้แต่มารวมกันไม่ได้...ได้แค่มองเท่านั้น...หรือมันอาจจะมาบรรจบกันก็ได้...ไม่มีใครรู้?...หรือบางทีมันอาจจะไม่มีทางมาบรรจบกันเลย แต่ระหว่างทางทั้งสองมันก็พอจะมีที่ว่างอยู่...เราก็แค่อยากขอพื้นที่เล็กๆตรงนั้นให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม?"
บางที...ในที่แห่งนั้นเราอาจเจอดินแดนที่ "ความจริง" และ "ความฝัน" มาบรรจบกันพอดีก็ได้...ใครจะไปรู้?
เขียนเมื่อ 27 July , 2006
|
|
|
|
|
| Create Date : 14 เมษายน 2550 |
| Last Update : 17 เมษายน 2550 10:56:40 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 429 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อันนี้ใหม่ล่าสุด
target="_blank"♣ สงกรานต์Holiday กับ โลกมืดมนของคนๆหนึ่ง T~T ♣
ส่วนอันนี้ยาวหน่อยเพราะช่วงนั้นกะลังสับสนในตัวเอง,,เป็นช่วงค้นหาสิ่งที่ชอบน่ะค่ะ
เรื่องที่ข้ามๆไปก็ไม่มีอะไร..แค่คนฟุ้งซ่านมาบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยเองค่ะ