♣ E.R. = Everything รอ...ร๊อ...รอ!!! ♣

Emergency Room (E.R.) แปลว่า ห้องฉุกเฉิน ห้องฉุกเฉิน ชื่อมันก็บอกอยู่แล้วว่าฉุกเฉิน คือรอไม่ได้แล้ว เป็นอะไรที่ต้องเดี๋ยวนี้!!! แต่นี่อะไร เข้าห้องฉุกเฉินแต่ให้นอนรอ......เป็นชาติ เข้าใจเลยที่ว่า "30 บาท ตายห่_ทุกโรค" นี่คงจะจริง และ "ประกันสังคม....ประกันสังคมไม่ได้ประกันกรูแต่กรูต้องจ่ายเงิน" นะเฟร้ยยย!!! ก็เมื่อคืนพี่สาวโดนน้ำร้อนลวก อุบัติเหตุนี่เกิดได้ตลอดเวลาจริงๆ คิดดูแค่จะกินก๋วยเตี๋ยวแค่เนี้ย...อยู่ๆก็ต้องไปโรงพยาบาลซะงั้น แล้วน้ำก๋วยเตี๋ยวร้านนี้นี่มันร้อนสุดยอด ขนาดซื้อเดินกลับห้องตั้งนานยังร้อน และมันก็คงร้อนมากจริงๆเพราะเกิดมาเราเพิ่งเคยเห็นพี่เราร้องกรี๊ดดด!!! และก็ร้องไห้แบบนี้ครั้งแรกนะเนี่ย...เราก็ตกใจ แต่ก็นะ...ปลอบคนไม่เก่งอะ เลยดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรกะเค้าเท่าไหร่? แต่จะให้ทำยังไงอ้ะ? พี่เราก็ร้องโอดโอยไป เราก็เช็ดพื้นไป เฮ้อ....แต่เป็นห่วงพี่นะนั่น โดนทั้งขาตั้งแต่ต้นขา 2 ข้างเลย น่าสงสารมาก ซักพักพี่บอกไม่ไหว ตามรถพยาบาลที เราก็ได้ๆๆๆ รอแป้บ เราโทร.ไปเบอร์ไรจำไม่ได้เค้าบอกอยู่แถวนี้โทร.1554 ดีกว่า เราก็โทร.ตาม ไม่เข้าใจโรงพยาบาลอยู่ใกล้แค่นี้ แต่กว่าจะถึงนานมากกก แถมจดเบอร์ห้องผิดอีกตะหาก ดีที่เราออกไปซักผ้าตรงระเบียงมองออกไปเห็น โห...ม่าง เข้าห้องน้ำกันแบบชิวๆไม่เห็นกระตือรือร้นเลย เราเลยบอกพี่ลงกัน รถมาแล้ว ขืนรอเค้ามาตามคงไม่ได้ไปแน่ๆ....ก็แกไปตามอีกห้องทำม้าย...ย? ลงมาถึงเห็นรถที่มารับ....รถเก็บศพ เหอๆๆๆ กรูยังไม่ตายว้อยยย!!! และที่เมริงมากันช้าๆเนี่ย...เพราะขนกันมาเป็นสิบเนี่ยใช่ม้าย หา? ดูมันนะ เอารถเก็บศพที่มันมีที่นั่งแค่ตอนหน้ามา แล้วขนใครก็ไม่รู้ไม่เกี่ยวเลยมาด้วย...นั่งด้านหน้า แล้วให้พี่เราซึ่งเป็นคนเจ็บปีนขึ้นกระบะหลังทั้งๆที่ขาพองๆงี้เนี่ยนะ? แล้วอุปกรณ์ปฐมพยาบาลอะไรก็ไม่มีซักอย่าง ดีที่โรงพยาบาลมันอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ 5 นาทีก็ถึง ถึงโรงพยาบาลแล้วอย่าคิดว่าจะได้รักษาเลย โรงพยาบาลรัฐนะจ้ะ...รถจอดปุ้บก็มีเปลมารับพี่เราไปไว้ตรงหน้าห้องฉุกเฉิน เค้าก็พาเราไปทำบัตรผู้ป่วย เราก็กรอกแบบรีบๆน่ะ กรอกเสร็จยื่นให้ห้องทำบัตร อีคนทำบัตรก็ลอยหน้าลอยตาจีบปากถาม "คุณพี่ขา นี่อ่านว่าอะไรคะ?" สาดดด....หน้าเมริงอ่ะ เป็นแม่กรูได้แล้วและกรูก็เด็กกว่าเมริงตั้งหลายปี เราก็บอกว่าคนเจ็บชื่อนี้ อยู่ที่นี่ ที่นี่ๆๆๆ เออ...ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน บัตรประชาชนก็ให้ไปแล้วทำไมไม่ดู ต้องมาถามกรูเนี่ย? แล้วคนมันรีบๆอยู่ใครมันจะไปมีกะใจเขียนสวยๆวะ เพราะถ้าไม่ทำบัตรให้เสร็จ มันไม่ยอมเอาพี่เราเข้าห้องรักษาอ่ะ!!! มีการพูดแบบ "เขียนไรเนี่ย อ่านไม่ออก" โห...ก็ลองให้ญาติผู้ใหญ่ของเมริงมานอนรออยู่แบบนี้ดิ้ แล้วเมริงจะเป็นอย่างกรูป่าว หา!!! และบัตรผู้ป่วยมีแต่ชื่อกะวันเกิดพี่เราเท่านั้น!!! แล้วให้กรูกรอกอะไรตั้งเป็นหน้าๆวะ หา??? ชื่อพ่อ ชื่อแม่ ที่อยู่ตามบัตร ที่อยู่จริง ฯลฯ ให้กรอกไปทำอะไรหา!!! อ่ะ ทำบัตรเสร็จเข็นเข้าห้อง เฮ้อ....จะไหวป่าววะเนี่ย? นอนรอกันเต็มเลย เรานะรู้สึกว่าเปลที่พี่เรานอนเนี่ยก็เหมือนเข่งที่เค้าใส่ผักอ่ะนะ คนเจ็บที่นอนอยู่ก็ถูกปฏิบัติเหมือนผัก ปลา เอาเข็นมากองๆรวมกัน บางคนนี่ร่อแร่ๆก็ยังต้องรอคิว ไม่มีใครมาดูเลยอ่ะ ทั้งๆที่หมอนี่เดินกันแทบจะชน แต่เป็นเหมือนหมอฝึกหัดน่ะ เจอเคสยากๆประสาทเสียกันไปเลย มีคนหนึ่งเป็นหมอหนุ่ม ตอนแรกก็ดูโอเคนะ พอตรวจเด็กแล้วน้ำลายเด็กย้อยใส่มือใส่ก็ร้องซ้า....วิ่งไปห้องน้ำทันที แต๋วแตกเลย แถมกลับมามีการบอกแม่เด็ก "ดีนะที่ไม่อ้วกน่ะ"...น้องแมร่ง!น่าจะอ้วกใส่หน้ามันเลย เหอๆๆๆ คนที่จะเป็นหมอนี่ ไม่ใช่ใครก็ได้นะ มันต้องมีความน่าเชื่อถือด้วย ไม่จำเป็นต้องมีอายุหรอก แต่คุณมาอยู่ตรงนี้ ถึงคุณจะเป็นนศ.แพทย์อยู่ก็ไม่เกี่ยว นี่คือคุณมาทำงานแล้ว เรานะยืนมองอยู่ มีคนนึงเป็นนศ.หญิงทำตัว ดจร.+ ปญอ.มาก (ดัดจริต+ปัญญาอ่อน) พูดจาแง้วๆไม่รู้เรื่องแล้วมีการแลบลิ้นแบบ ว้า...แย่จังอีก เออ!!!กรูเนี่ยสิที่แย่...ต้องมารอให้เมริงรักษาเนี่ย ไม่ไหวๆๆๆ มีอีกหลายคนที่ดูแล้วได้แต่ เฮ้อ!!! บางอาชีพนี่ไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่จะเป็นจริงๆนะ ก็เข้าใจอ่ะ ว่ายุ่งแต่มันควรจะสนใจบ้างไม่ใช่เห็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ สำหรับคุณอาจไม่ใหญ่ แต่กับคนที่เค้ามาหาคุณเนี่ย!มันไม่ใช่เรื่องเล็กเลย เค้ามาหาคุณเพราะเค้าต้องการความช่วยเหลือจากคุณนะ.... รออยู่เป็นชาติ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่มีพยาบาลมาดู แผลน้ำร้อนลวกนะ ไม่ทำอะไรมันไหม้พอดี พอไปเรียกมาดู บอกขอเจลเย็นๆหน่อยคนไข้แสบมาก ก็มีการถาม "โดนอะไรอ่ะ อ๋อ น้ำร้อน เจ็บมั้ยนั่น น้ำร้อนมากมั้ย?" สาดดดด เมริงอยากรู้ก็ลองเอาน้ำร้อนราดขาตัวเองดูสิ!!! ผ่านไป 1 ชั่วโมงบอกพี่กลับเหอะ....ก่อนหน้านี้คนที่พูดว่า กลับ คือพี่เรานะ เราก็บอกใจเย็นๆไหนๆมาแล้วรอซักแป้บ ให้ได้ยาหรืออะไรกลับไปมั่ง จะได้ค่อยยังชั่ว ก็รอไป คนแล้ว คนเล่า ไม่ถึงคิวซักที คราวนี้คนปรี๊ดดดคือเราแล้ว บอก กลับเหอะ พรุ่งนี้เช้าจะได้ตรวจป่าวยังไม่รู้เลย พอจะกลับมีพยาบาลมาถามเชียว"จะไปไหน? " "กลับบ้าน" "ตรวจรึยัง จะกลับน่ะ" หอยหลอดนี่!!! ถ้าได้ตรวจแล้วจะกลับทำไมวะ? "ไม่มีอ่ะ นี่รอมานานแล้ว ยังไงก็มาปฐมพยาบาลก่อนก็ได้ โดนน้ำร้อนลวกนะ พองหมดแล้ว เดี๋ยวกลับไปทำเองที่บ้านก็ได้ เพราะมันไม่ทันแล้ว" จริงๆนะเราอุตส่าห์เอาน้ำเย็นหล่อไว้มันก็ไม่พองละ พอมาถึงนึกว่าจะได้อะไรที่มันช่วยได้บ้าง แต่ต้องมานอนรอเฉยๆ พอๆๆๆ พอกันที ครั้งหนึ่งในชีวิตกับประสบการณ์นั่งรถเก็บศพและโรงพยาบาลรัฐเห่ยๆจะถือว่าเป็นกำไรชีวิตละกัน...เอ หรือว่าขาดทุนกันแน่วะเนี่ย? คิดในใจเลย ต่อไปนี้ กรูจะเก็บเงินไว้สำหรับตัวเองหากว่าเป็นอะไรต้องเข้าโรงพยาบาล จะไม่มารอแบบนี้เด็ดขาด กรูจะเข้าโรงพยาบาลเอกชนเท่านั้น!!! ที่เค้าว่า เงินซื้อชีวิตคนได้ นี่ท่าจะจริงตามนั้น อาจไม่ได้ทำให้ฟื้นขึ้นมาหรือหายแบบปาฏิหารย์ แต่หากมีกำลังพอมันก็มีโอกาสมากกว่าเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะทำได้แค่"ยื่น"เวลาจากกันออกไปนิดหน่อย แต่ไม่ว่าจะกี่นาทีมันก็มีความหมายทั้งนั้นล่ะ

 

Create Date : 15 ตุลาคม 2549		0 comments
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2550 17:55:43 น.
Counter : 470 Pageviews.
Share Tweet