ชอบทำเสียงเหมือนเด็กเพิ่งหัดพูดทั้งๆที่ตอนเด็กๆ พูดชัดแจ๋ว

ไม่ค่อยได้มีเวลากอดกัน แต่วันนี้นั่งรถไปส่งได้นอนหลับ

บนตักแม่ให้แม่กอด เป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ย...

บางทีชีวิตส่วนตัวผู้ใหญ่ก็ทำให้เด็กวุ่นวายเป็นที่สุด

สงสารลูกรักจับใจ แต่ก็รู้ว่าตัดสินใจพลาดไปแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้จะมีคนที่ดูแลเค้าได้ในเวลาที่เรา

ต้องออกไปผจญภัยนอกบ้าน

ถ้ารู้ว่าจะสามารถทำได้ จะไม่ให้จากอกไปไกลแน่ๆ

เจ้าตัวเล็กถามว่า ถ้านู๋กลับมาแม่จะกลับดึกมั้ย

ก็เลยบอกไปว่า ในเวลาที่นู๋ไม่อยู่แม่ก็ทำงาน หาเงินเต็มที่

หากนู๋กลับมาอยู่บ้านเรา แม่ก็ต้องกลับบ้านเร็วเพื่อมาอยู่กับนู๋

แต่ก็อีกละ ความหนักใจก็เกิดก่อนล่วงหน้า

โรงเรียนแถวบ้านเราก็หาที่ดีไม่ได้เลยสักนิด

จะให้นั่งรถไปไกลก็เหนื่อยจนเกินกำลังเด็กแน่ๆ

ถ้าไม่อ่อนซะ ก็แข็งกดดันเด็กให้กลายเป็นมนุษย์ข้อสอบไป

สิ่งที่เด็กบ้านนอกอย่างเราๆ เลือกไม่ได้และด้อยกว่าก็ตรงนี้ละ

ตรงที่ไม่มีสิทธิ์เลือกได้รับการศึกษาที่ดีและเท่าเทียมเด็กในเมือง

คนรวยส่วนใหญ่จึงเลือกส่งลูกไปอยู่กรุงเทพหมด

ไม่อย่างนั้นก็จะระทมทุกข์อยู่กับความไม่ได้เรื่องของโรงเรียน

เพื่อนที่นับวันจะเติบโตเป็นเด็กแว๊นซะมาก

ยาเสพติด ความรุนแรง เกลื่อนกลาดไปทั่ว

นี่ก็เป็นสาเหตุที่ยอมตามใจคุณแฟนว่าจะมีลูกเพียงแค่คนเดียว

เพราะแค่เจ้าลูกโทนคนเดียวนี่ก็ห่วงจับใจ

ได้ยินข่าวเด็กม.1 เสียชีวิตเพราะถูกทำร้าย

ก็ยิ่งสะท้อนใจว่าเราต้องเพิ่มการดูแลลูกทุกฝีก้าว

ชีวิตคนๆนึงกว่าจะผ่านช่วงเวลาอันตรายนี่มันช่างลุ้นซะตัวโก่ง

ตอนรุ่นเราก็ว่าสังคมมันร้าย แต่ก็ยังไม่ถึงกับขนาดลุกลามแบบนี้

บ้านนอกขนาดนี้ แต่ยังหาความสงบไม่ได้

กลับเต็มไปด้วยความรุนแรงและแหล่งยาเสพติด

หัวอกคนเป็นพ่อแม่....มันช่างอธิบายได้ลำบากเหลือเกิน

รักนัวนัวนะครับ