Group Blog |
คิดถึงต้นหอม ต้นหอมเป็นหมาพันธุ์ปั๊กที่ได้มาช่วงวาเลนไทน์ 2551 เค้ามีลักษณะพิเศษเฉพาะตัวคือ ตรงกลางกระหม่อมจะมีหงอนคล้ายลิงแข็งๆนิดนึงไม่เหมือนใครเลย ตั้งแต่ได้มา ก็ตัวติดกันตลอด อาจเป็นเพราะเพศเดียวกัน และตัวเล็ก พาไปไหนมาไหนง่าย ครั้งหนึ่งแม่ต้องไปนั่งรถไฟชั้นสามไปกลับหัวหินเพื่อแก้ดวง เอาต้นหอมไปด้วยเพราะคิดว่าเค้าจะได้นั่งรถไฟเล่นเย็นๆใจ พนักงานตรวจตั๋วถามว่าเสียค่าสัมภาระหรือยัง เราก็บอกว่า ไม่มีค่ะ เค้าหัวเราะ แล้วบอกว่า สุนัขขึ้นรถไฟต้องเสียเป็นค่าสัมภาระ เลยถึงบางอ้อ จ่ายไป 80 บาท แพงกว่าคนอีกนะเนี่ย นั่งรถไฟไปกลับ 8 ชั่วโมง ต้นหอมไม่อึ ไม่ฉี่ ไม่กิน คงเครียดว่าแม่พาหนูมาทำไม ไม่ถามหนูเลยสักคำว่าอยากมาด้วยมั้ย กลับถึงบ้าน ทั้งอึ ทั้งฉี่เต็มสตรีม หลับทันทีที่กินเสร็จ สงสารเค้ามากที่คงเครียด แปลกที่แปลกทาง ไม่สนุกอย่างที่คิด ด้วยความที่เค้าน่ารัก แม่ก็ติดเค้า นอนด้วยกันทุกคืน ที่ไหนที่พาไปด้วยได้ ก็จะเอาไปด้วยตลอด แม้กระทั่งไปผับ ต้นหอมก็นอนรอในรถหน้าผับ มาทำงานด้วย ไปบ้านเพื่อนด้วย จนเค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันไปเลย เพราะอย่างนี้ ต้นหอมจึงโดนอิจฉาจากตัวเมียตัวอื่นที่อยู่ในบ้าน โดยเฉพาะซีอิ๊ว ดัชชุนน์สาวตัวอ้วน ที่จะหาจังหวะเค้าชาร์ตต้นหอมบ่อยๆ ตามตัวต้นหอมจะมีแผลที่ต้องทำ บางครั้งถึงขนาดต้องเย็บและกรีดแผลเมื่อมีหนอง แม่สงสารหนูมาก พยายามหาทางแก้ไขหลายๆวิธี จนประสบความสำเร็จกับการให้ซีอิ๊วใส่คอลล่าร์เพื่อยันไว้ให้กัดไม่ถึง ต้นหอมอยู่มาได้โดยสงบสุข ถึงแม้บะหมี่ มิเนเจอร์ตัวเมียตัวแรกที่เลี้ยงจะจกบ้าง แต่ก็ไม่รุนแรงอะไรแค่น่ารำคาญ เวลาขึ้นนอน แม่ก็ถอดคอลล่าร์ให้อิ๊ว เช้ามาก่อนเอาต้นหอมลง แม่ก็ต้องใส่คอลล่าร์ให้อิ๊วก่อน ความสงบในบ้านก็กลับคืนมา หลังจากคลอดลูกและทำหมัน ต้นหอมก็อ้วนเอาๆจนไม่มีคอ ตัวกลม เนื้อหยุ่นๆ หน้าเล็กนิดนึง ต้นหอมท้องและคลอดได้ลูกชาย 1 ตัวชื่อตั้งฉ่าย อีก 3 ตัวตายหมดเสียดายมากๆ ด้วยความที่เค้ายังเด็กตอนคลอดยังไม่ถึงขวบดีเลย ทำให้เค้าเลี้ยงลูกไม่เป็น ไม่ยอมให้ลูกกินนม แม่ต้องเลี้ยงแทน ตอนนี้ไปไหนเลยกลายเป็นคุณแม่ลูกอ่อน ต้องเอาไปทั้งแม่ทั้งลูก แต่ก็มีความสุขดี หลังจากที่ให้อิ๊วใส่คอลล่าร์มาปีกว่า แม่ก็คิดเองว่าอิ๊วคงไม่กัดต้นหอมแล้ว เลยทดลองถอด และให้อยู่ด้วยกัน ผ่านไป 2-3 อาทิตย์ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่วันจันทร์ที่13 ธันวาคม 2554 เป็นวันที่เสียต้นหอมไปอย่างไม่มีวันกลับ วันนั้นไปทำงาน ตอนเย็นเลยไปงานลูกค้า กลับมาถึงบ้านเกือบสามทุ่ม เปิดบ้านปุ๊บมองหาต้นหอม นับปั๊กได้แค่ 3 ตัว ต้นหอมไปไหน มองไปกลางบ้านเห็นลูกนอนนิ่งอยู่ เสื้อที่ใส่หลุด ฉีกขาดจากตัว รีบอุ้มขึ้นมา แต่หอมไม่หายใจแล้ว.... มือไม้สั่นรีบอุ้มไปหาหมอ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าต้นหอมไม่อยู่แล้ว แต่ก็ยังแอบหวัง หมอบอกว่าเค้าเสียประมาณ 10 นาทีที่ผ่านมา แม่ร้องไห้โฮทันที ทำไมแม่ไม่กลับบ้านให้เร็วกว่านี้ ทำไม ทำไม อุ้มต้นหอมกลับบ้าน ทำความสะอาดตัว ดูแผลที่ถูกกัด แผลไม่รุนแรง แต่คิดว่าด้วยความที่เค้าอ้วน พอโดนกัดคงตกใจและชอค หายใจไม่ทัน เพราะปกติก็หายใจลำบากอยู่แล้ว หน้าสั้น รูจมูกเล็ก ไม่มีแม่อยู่ เค้าคงกลัวน่าดู แต่งตัวชุดสวยให้เค้า นอนด้วยกันเป็นคืนสุดท้าย ร้องไห้ทั้งคืน ทำใจรับไม่ได้จริงๆ เช้ามา อุ้มหอมลงมาข้างล่างวางเค้านอนบนโต๊ะ อิ๊วมาเกาะโต๊ะดูน้อง คงสงสัยว่าทำไมน้องไม่ลืมตา แม่เชื่อว่าอิ๊วเองก็รู้สึกผิดที่กัดน้อง แต่อิ๊วคงไม่ตั้งใจกัดถึงตาย แม่ไม่โกรธอิ๊ว แต่โกรธตัวเองที่ประมาท คิดเองว่าคงไม่กัดกันอีก ทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกผิดอยู่เสมอ
|
prettyninja
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตร่วมกับลูกๆ13ตัว มีความสุขกับการได้เก็บอึ๊ เช็ดฉี่ ถูบ้านเช้า เย็นด้วยตัวเอง ถึงแม้บางครั้งจะแอบคิดเล็กๆว่า เอ๊ ตกลงเจ้าหมาน้อยพวกนี้มันมีบุญมากกว่าเราใช่มั้ย ที่มีคนปรนนิบัติพัดวี หาข้าวหาน้ำ พาไปหาหมอ ทำความสะอาดบ้านให้ งั้นชาติหน้าแม่ขอเกิดเป็นหมามั่งเนอะ อิอิ Link |
||||||||||||
