Bloggang.com : หนูใบข้าว : สงครามเสื้อ(สี)เหลือง

สงครามเสื้อ(สี)เหลือง

ฉันกับเธอตกลงกันเอาไว้ว่า “วันนี้เราจะใส่เสื้อเหลืองออกจากบ้านพร้อมกัน” ดูเหมือนทุกอย่างจะราบรื่น และวันนี้จะผ่านไปด้วยดี แต่เมื่อถึงเวลาที่กำลังจะออกจากบ้านเข้าจริงๆ ก็มีเหตุการณ์หักมุมให้ฉันทำหน้าบูดหน้าเบี้ยวอีกจนได้

เธอสวมเสื้อเหลืองอ่อนๆที่มีตราสัญลักษณ์ของในหลวงนั่งรอฉันอยู่ในรถ ในขณะที่ฉันอยู่ในชุดเสื้อสีเหลืองอ่อนๆแบบเรียบกับกางเกงยีนส์

“ทำไมไม่ใส่เสื้อที่แขวนไว้ให้”
ถึงฉันจะไม่กระแทกประตูรถแรงๆ ยังไงเธอก็ต้องรู้ว่าฉันอารมณ์เสียแบบสุดๆกับเรื่องนี้ เรื่องที่คนอื่นอาจจะมองว่า “เรื่องแค่นี้เอง”

ฉันรู้ดีว่าเธอไม่ค่อยเรื่องมากกับเรื่องเสื้อผ้า เพราะเธอรู้จักที่จะแต่งตัวให้เข้ากับบุคลิกและกาลเทศะอยู่แล้ว แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงชอบเมินเฉยกับเสื้อผ้าที่ฉันจัดเตรียมไว้ให้นัก เสื้อสีเหลืองแบบที่ฉันใส่มันไม่มีตราสัญลักษณ์ แต่มันก็เป็นเสื้อโปโลเหมือนกัน สีใกล้เคียงกับสีเหลืองโทนที่เธอชอบ ฉันอุตส่าห์ไปหาซื้อมาด้วยความที่อยากใส่เสื้อเหลืองเหมือนกันกับเธอ แต่ฉันไม่อยากใส่เสื้อที่มีตราสัญลักษณ์เพราะมันดูซ้ำกับคนอื่นๆมากเกินไป

เมื่อคืนนี้ฉันเตรียมเสื้อสีเหลืองสองตัวที่เหมือนกัน และกางเกงยีนส์สีซีดๆของฉันกับของเธอแขวนเอาไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้า แล้วคิดล่วงหน้าไปว่า พอเช้าขึ้นมาเธอจะได้หยิบไปใส่ได้ง่ายๆ (เพราะเธอจะตื่นก่อนฉันแทบทุกเช้า) แล้วเราสองคนจะได้เดินจูงมือกันไปโน่นมานี่ คงดูน่ารักดีเหมือนในหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น แต่เธอกลับหยิบเอาเสื้อสีเหลืองที่ฉันเตรียมไว้ให้ไปเก็บที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วใส่เสื้อตัวเดิมของเธอ

พอฉันทำท่าไม่พอใจ เธอก็ทำท่าจะกลับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อเพื่อเอาใจฉัน ทั้งที่รู้ว่าการกระทำแบบนั้นมันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของฉันดีขึ้นสักนิด

ไม่ได้โกรธ แต่น้อยใจ ฉันก็เลยนั่งเงียบไปตลอดทาง

ระยะห่างระหว่างที่นั่งของเธอกับที่นั่งฉัน กว้างแค่ประมาณหนึ่งไม้บรรทัด แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเราสองคนกำลังยืนอยู่คนละฝั่งของทะเล ต่อให้ตะโกนจนสิ้นเสียงอีกฝ่ายก็ไม่มีวันที่จะได้ยินในสิ่งที่ตัวเองกำลังพูด
ระยะทางจากบ้านที่ถนนมิตรไมตรี ไปถึงมอมหานครที่ถนนเชื่อมสัมพันธ์ ยาวไม่ถึงสี่กิโลเมตร แต่ฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินทางข้ามทวีป

พอออกจากมอมหานคร เธอก็หันมาถามฉันว่าอยากจะไปไหนต่อ ฉันแค่ส่ายหน้าแรงๆ แล้วนิ่ง...ความเงียบเป็นอาวุธที่ฉันจะหยิบมาใช้เสมอ ในเวลาที่ความหงุดหงิดกำลังเพิ่มดีกรีขึ้นสูง เธอจึงขับรถไปเรื่อยๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าสู่ลานจอดรถของเดอะมอลล์บางกะปิ นั่นแปลว่าภาวะจิตใจของเธอก็กำลังอยู่ในช่วงผิดปรกติเช่นกัน แค่มาเดินห้างในวันหยุดก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากแล้ว แต่วันนี้เธอขับรถมาเดอะมอลล์เพื่อหาทางง้อฉันงั้นเหรอเนี่ย

ถึงจะเซอร์ไพร์สมากแค่ไหน แต่ฉันก็ยังไว้ฟอร์ม ปล่อยให้เธอขับรถวนไปมาเพื่อหาที่จอดรถอยู่เกือบชั่วโมง แล้วค่อยบอกเธอสั้นๆว่า “เรากลับบ้านกันเถอะ”

พอถึงบ้านฉันถึงเพิ่งจะเห็นว่า เธอหยิบเอาเสื้อสีเหลืองที่ฉันเตรียมไว้ให้ ไปแขวนรวมไว้กับเสื้อผ้าที่เธอใช้ใส่ไปทำงาน ฉันแกล้งทำหน้าตาซื่อบื้อแล้วหันไปถามเธอว่าทำไมเอามาไว้ตรงนี้

เธอตอบว่า...เสื้อสวยดี อยากใส่ไปอวดเพื่อนพรุ่งนี้น่ะสิ

เธอนะเธอ...ทำไมไม่ยอมบอกกันตั้งแต่เมื่อตอนเช้า ฉันจะได้ไม่ต้องทำหน้าบึ้งให้เมื่อย ปล่อยน้ำลายให้บูดจนเต็มปากแบบนี้ไงล่ะ

Create Date : 23 ธันวาคม 2550

Last Update : 23 ธันวาคม 2550 17:34:27 น.

1 comments

Counter : 605 Pageviews.

หนูใบข้าวเป็นแฟนพันธุ์แท้ ของ
โจ้ พอซ รึนี่ นึกว่ามีแต่เราที่หลงไหลผู้ชายคนนี้
มีเพลงนึงที่ชอบ ประทับใจมากแต่ไม่รู้ชื่อเพลง ช่วยตอบหน่อยซิ เนื้อร้อง
...รักเธอ.....จำได้แค่นี้ไปบอกที่บล๊อกด้วยนะจ๊ะ

โดย: โมกสีเงิน

วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:10:54:28 น.