ผู้อยู่ในใจเสมอ(ห้องที่1)

การพบกันโดยบังเอิญระหว่างการเดินทางโดยสารรถไฟฟ้าบีทีเอสที่สถานีศาลาแดงของฉันกับแอน ทำให้ต้องหยิบเฟรนด์ชิพเล่มเก่าสมัยมัธยมออกมาเปิดดู เพื่อรื้อค้นหลายคน หลายความทรงจำที่ตกตะกอนอยู่ให้กลับมามีตัวตนอีกครั้งในความรู้สึกนึกคิดของฉันเพียงลำพัง

ฉันกับเพื่อนที่ชื่อแอนคนนี้เรียนมัธยมมาด้วยกันตลอดหกปีเต็ม แม้จะอยู่ห้องเดียวกันมาโดยตลอดแต่เราสองคนไม่เคยสนิทกันเลย แอนมีเพื่อนผู้หญิงกลุ่มใหญ่ ในขณะที่ฉันขลุกอยู่กับกลุ่มเพื่อนอันธพาลเกือบครึ่งห้องซึ่งส่วนใหญ่ เป็นเด็กผู้ชายที่มีนิสัยเป็นนักเลงหัวไม้มีเรื่องต่อยตีโดยไม่เว้นหน้าทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง และชอบปกป้องชื่อเสียงของโรงเรียนด้วยการปราบเซียนจากโรงเรียนอื่นโชว์อาจารย์อยู่บ่อยๆ มิหน้ำซ้ำระหว่างฉันกับแอนยังเคยมีเรื่องวิวาทตบตีกันแบบตัวต่อตัวต่อหน้าสักขีพยานคือเพื่อนร่วมชั้นยกห้อง เพราะความไม่ชอบหน้า รู้สึกไม่ถูกชะตา จนพาลหมั่นไส้ซึ่งกันและกันแบบไม่มีเหตุผลตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่เรียนมอต้น ความสัมพันธ์ของเราสองคนจึงดำเนินมาแบบ”ต่างคนต่างอยู่”จนกระทั่งเราทั้งคู่จบมอหก แต่ในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค เราต่างคนต่างยื่นเฟรนด์ชิพของตนเองให้กันแบบเขินๆ แม้ไม่มีคำว่าขอโทษออกจากปาก แต่ต่างก็รู้ว่าเราสองคนไม่ได้รู้สึกโกรธกัน

**นั่นไม่ใช่เรื่องของเรา...นั่นมันเป็นเรื่องของเด็กสองคน

จากวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค จนถึงวันที่เราได้พบกันโดยบังเอิญ นับนิ้วคำนวณเวลาได้แปดปีกว่าที่ไม่มีข่าวสารใดๆส่งไปหาซึ่งกันและกันเลย และแม้ว่าฉันจะไม่ใช่ฝ่ายที่เดินตรงเข้าไปทัก แต่ทันทีที่เห็นหน้าผู้หญิงผิวขาว ผมยาว ในชุดสูททำงานดูภูมิฐานที่ยืนอยู่ตรงหน้าแบบเต็มตา คนความจำสั้นอย่างฉันก็รู้ได้ทันทีว่าคนนี้คือเพื่อนของฉัน คนที่ชื่อแอน หรือเมื่อสมัยเรียนเรียกกันติดปากว่าไอ้หม่อน เพื่อป้องกันความสับสนเพราะมีคนชื่อแอนอยู่ในห้องเรียนเดียวกันถึงสามคน ...เหตุผลที่จำกันได้แม่นยำขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะ ไม่มีการทะเลาะวิวาทระหว่างเพื่อนครั้งไหนมีที่มาที่ไปที่งี่เง่าเท่าครั้งนั้นอีกแล้วก็เป็นได้

คล้ายๆกับความสัมพันธ์ระหว่าง สุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิ กับเพื่อนชื่อเสือ ระยะเวลายี่สิบปีเต็มที่ไม่ได้พบกัน ทำให้ได้พบว่าเวลาได้นำการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างมาสู่ชีวิตของคนๆนึงอย่างสมบูรณ์แบบ การเปลี่ยนแปลงที่ไม่ได้เพียงแค่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเพียง ”ข้างนอก” หากแต่ยังสามารถสัมผัสได้ด้วยหัวใจว่า ”ข้างใน” ของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้นกว่าเดิม ในขณะที่มุมๆนึงของความทรงจำ ไม่ได้เคลื่อนย้ายบางสิ่งบางอย่างที่เรียกว่า ”มิตรภาพ” ให้เปลี่ยนตาม

ยังมีอีกหลายๆคนที่ไม่มียางลบก้อนไหนสามารถลบคนกลุ่มนี้ออกไปจากชีวิตของเราได้ และทุกคนบนดาวเคราะห์คล้ายผลส้มสีน้ำเงินที่ชื่อว่าโลกย่อมมีคนกลุ่มนี้... “คนจำนวนหนึ่งที่อยู่ในใจเสมอ” เป็นของตนเองด้วยกันทั้งนั้น ถึงแม้ว่าภาระหน้าที่ และบทบาททางสังคมที่แต่ละคนมีจะทำให้มีการจัดการ ดูแล เอาใจใส่คนจำนวนนี้แตกต่างกันไปคนละรูปแบบ และความละเอียดอ่อน หยาบกระด้างทางจิตวิญญาณจะทำให้คนจำนวนนี้ของแต่ละบุคคลมีจำนวนมากน้อยไม่เท่ากันก็ตาม

**แม่อาจเป็นคนสุดท้ายที่เธอคิดถึงยามมีความสุข แต่ก็มักจะเป็นคนแรกที่เธอถามหาเมื่อมีทุกข์ เมื่อลูกไม่สบาย แม่มักเป็นคนแรกที่อยู่ข้างกายและเป็นคนสุดท้ายที่จากไป
กับบางคนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต ทั้งสุขและทุกข์ คนแรกที่เขานึกถึงคือแม่ หลายคนเลือกที่จะดื่มกินอยู่กับเพื่อนฝูงกลุ่มใหญ่ในวันที่รู้สึกว่าชีวิตของตนเองดำเนินมาถึงตำแหน่งของความสุข ความสำเร็จ ในขณะที่ยังมีบางคนเลือกที่จะซื้อกับข้าวง่ายๆไม่กี่อย่างซึ่งบางครั้งอาจจะไม่ใช่ของโปรดของตนเอง แต่เป็นของชอบของอีกคนที่กำลังเป็นห่วงเขาอยู่ กลับบ้านไปนั่งกินข้าวเย็นกับผู้หญิงที่รักและเป็นห่วงเขามากที่สุดในชีวิต ผู้หญิงธรรมดาๆที่เรียกว่าแม่ แล้วนอนหนุนตักบอกเล่าสิ่งดีๆที่ตนเองได้พบเจอมา เพราะอยากให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุขไปพร้อมๆกับเขา ในวันที่เธอยังอยู่ข้างๆเขา ยังอยู่ให้เขาได้คิดถึง ได้โทรหา ได้โอบกอดและได้บอกรักในชีวิตประจำวัน

**คนจำนวนหนึ่งถึงไม่ออกค้นหา...ก็พบพานและผูกลึกในหัวใจ
เป็นคำโปรยปกหนังสือที่ทำให้เห็นภาพ ให้ความรู้สึก และโรแมนติกที่สุดสำหรับฉัน ซึ่งมันอาจจะขัดแย้งกับบุคคลิกของสุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิคนที่เขียนหนังสือเล่มนี้อยู่ไม่น้อย แต่เมื่ออ่านหนังสือซึ่งบรรจุเรื่องเล่าอันมาจากบุคคลที่ผูกลึกแน่นแนบอยู่ในชีวิตและหัวใจของผู้ชายคนนี้จบลง ฉันก็บอกได้ว่าไม่มีสักตัวอักษรที่โกหกกัน
...ฉันรู้สึกแบบนั้น...

“มิตรแท้ไม่มีวันได้มาจากการเดินทางค้นหา”
ฉันเขียนประโยคนี้ไว้ในเว็บไซด์ส่วนตัว ด้วยความเชื่อนั้น เพื่อที่จะจดจำ เก็บรักษาเพียงคนจำนวนหนึ่ง ซึ่งโชคชะตาส่งเข้ามาในชีวิตเพื่อรู้สึกดีดีต่อซึ่งกันและกันไว้ในพื้นที่อันมีชื่อว่าหัวใจ

Create Date : 04 มกราคม 2551		5 comments
Last Update : 5 มกราคม 2552 12:26:39 น.
Counter : 942 Pageviews.
Share Tweet