บางทีเวลาเหงาก็ต้องการแค่ "ใครก็ได้"
แต่คงจะดีกว่าถ้าจะเป็น "ใครคนนั้น" ตลอดไป

เป็นคนที่กำลังเหงาและเป็นคนที่ยังเชื่อในความรัก เพราะงั้นถึงได้ยังคงตามหาและรอจะพบคนที่ใช่..เพื่อจะได้มอบความรักและหัวใจให้ใครคนนั้นซะที


หลายครั้งที่เหนื่อย ท้อ และเกิดคำถามว่า แล้วเมื่อไหร่กันที่คนที่ใช่จะมีตัวตนเสียที ถามตัวเองแล้วก็ไม่เคยได้คำตอบ เลยต้องไปถามคนอื่น และได้คำตอบว่า คงยังไม่ถึงเวลา

อืม..เป็นคำตอบที่ช่วยได้มากเหลือเกินนะนี่ เฮ้อ...

...ใครคนนั้น...คนที่ตามา...คงมี..
...ใครคนนั้น...คนที่ตามหา..

"เพราะฉันเชื่อในทางเดินแห่งรัก"
ที่พร้อมจะนำทางให้ฉัน...
ฉันมั่นใจ...ว่าเค้านั้นมีตัวตน..

ยังเต็มใจที่จะตามค้นหา...และปฏิเสธที่จะท้อใจ

ยินดีที่เฝ้ารอ..เพื่อเติมเต็มสิ่งที่หายไป...

ระหว่างเส้นทาง..ความเงียบอาจเข้ามาเยี่ยมเยือนเราเป็นพักๆ

แค่เราหันไปยิ้มให้..แล้วรีบตัดบทสนทนากับเจ้าความเหงา

หันไปเล่นกับผีเสื้อ..แวะเก็บดอกหญ้าริมทาง...ลงไปวิ่งเล่นริมธาร..

..แม้ลำพัง...ก็สุขใจ..มากมายแล้ว