ด้วยความที่เป็นคนช่างฝัน ช่างจินตนาการ (หรือเรียกง่ายๆ ว่าเพ้อเจ้อนั่นเอง) จึงได้ไปขอเมล็ดอัญชัญจากชาวบ้านมาหยอดตามเสาของรั้วลวดหนามข้างบ้าน หวังจะให้มันเลื้อยขึ้นตามรั้ว และออกดอกสีน้ำเงิน – ม่วงให้สะพรั่งคงจะสวยน่าดูชม พอได้ฤกษ์ก็เอาเมล็ดไปหยอดให้ขึ้นในช่วงฤดูฝน (จะได้ไม่ต้องรดน้ำ) ต้นอัญชัญขึ้นเคียงเสาทุกต้นสร้างความยินดีปรีดายิ่งนัก ฉันเฝ้าดูจนมันเริ่มโตและเริ่มแทงยอดเลื้อยขึ้นเสาได้แต่ยิ้มกริ่มสมใจว่าความฝันจะกลายเป็นจริงสักที แต่พอมันขึ้นได้ไม่นานหลังจากกลับจากโรงเรียนวันหนึ่งก็พบว่าต้นอัญชัญหายไปหลายต้น บางต้นเหลือแต่โคน บางต้นถูกถอนขึ้นทั้งต้น เดาสาเหตุได้ไม่ยาก เพราะเห็นตำตาว่าวัว ควายที่เดินมาลงน้ำที่หนองน้ำหน้าบ้านกำลังยืนเล็มดอกไม้ของฉันอยู่อย่างสบายอุรา ไม่ว่าจะปลูกทด ปลูกแทน ยังไงก็ไม่เหลือเลยเลิกปลูก ความฝันนี้จึงถูกพับไปโดยปริยาย แต่ก็ยังดีที่มีอยู่บางส่วนที่อดทนพอจะเหลือรอดและออกดอกให้ชื่นชมได้บ้าง ซึ่งอัญชัญต้นนั้นก็ยังคงมีเมล็ดให้เก็บทำพันธุ์และมีลูกหลานขึ้นมาให้ชื่นชมเรื่อยๆ จนถึงทุกวันนี้

   ตอนหลังมาถึงได้รู้ว่าเจ้าดอกอัญชัญเนี่ยกินได้ และอร่อยเสียด้วย เคยไปกินตำอัญชัญที่ร้านครัวอำไพ ในอ.โพธาราม ทางร้านเอาดอกอัญชัญมาชุบแป้งทอดกรอบๆ แล้วแยกเครื่องส้มตำใส่ถ้วยมาต่างหาก อร่อยจนติดใจ ไม่น่าเชื่อว่านอกจากความสวยแล้วดอกไม้ยังมีประโยชน์มากถึงเพียงนี้

Create Date : 20 ตุลาคม 2554
Last Update : 5 ธันวาคม 2554 13:04:28 น.		1 comments
Counter : 953 Pageviews.
Share Tweet