ใบบอนมองกุหลาบสีแดงสดดอกใหญ่ในมือเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน

กุหลาบปริศนาดอกที่ 7 ???

ที่ว่าเป็นกุหลาบปริศนาก็เพราะสองอาทิตย์มานี้จะมีดอกกุหลาบมาเสียบไว้ที่รั้วไม้หน้าบ้านของเธอในตอนเช้าวันเว้นวัน วันละดอก เปลี่ยนสีเวียนไปเรื่อยๆ พร้อมกระดาษใบเล็กๆ ที่พันก้านกุหลาบ เขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบเรียบร้อยว่า “ใบบอน”ซึ่งพอจะตีความได้ว่ากุหลาบดอกนี้ส่งมาให้เธอ

“ทำไมทำหน้าเหมือนหมางงอย่างงั้นล่ะบอน”

ใบบัวคู่แฝดของเธอถามขึ้น แต่พอเห็นกุหลาบในมือก็รู้สาเหตุ

“อ้อ มาอีกแล้วเรอะ วันนี้กุหลาบแดงด้วยแฮะ”

ใบบอนเงยหน้าขึ้นมองคู่แฝดทั้งที่หน้านิ่วคิ้วขมวดพร้อมครางรับเบาๆ

“อืม”

ชายหนุ่มเดินมายืนข้างเธอ พลิกดูกระดาษที่ติดก้านกุหลาบ

“เหมือนเดิม ไม่ระบุผู้ส่ง ใครกันน้าตาบอดส่งกุหลาบสื่อรักมาให้แทบทุกวัน”

ใบบอนค้อนคนพูดก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไป

“สงสัยอยู่เหมือนกัน ขนาดมาดักทุกวันยังไม่เจอ โรคจิตป่าววะ” หญิงสาวบ่น

ใบบัวหัวเราะขำ

“เอาน่าโรคจิตไม่โรคจิตไม่นานก็คงรู้ เจ้าของกุหลาบคงไม่ซุ่มนานขนาดนั้นหรอก อีกหน่อยก็คงเผยตัว”

ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปทำงาน

ใบบัวเดินเข้าไปในร้านกาแฟร้านโปรด เพื่อซื้อชาเขียวปั่นและเค้กนมสดตามบัญชาของคู่แฝด

ร้านกาแฟร้านนี้ตั้งอยู่ห่างจากที่ทำงานเขาไปไม่ถึงร้อยเมตร ใบบอนจึงมักจะโทรมาสั่งให้เขาซื้อของโปรดติดไม้ติดมือกลับบ้านไปให้เสมอ

ชายหนุ่มยิ้มให้พนักงานอย่างคุ้นเคย ก่อนจะเดินไปหยุดหน้าตู้กระจกเพื่อเลือกขนมเพิ่ม เพราะอย่าหวังว่าจะขอแบ่งจากคู่แฝดของเขาได้ รายนั้นกินเหมือนตายอดตายอยาก แต่โชคดีที่กินมากแค่ไหนก็ไม่อ้วน เพราะเจ้าตัวอยู่นิ่งไม่ค่อยจะเป็น

“เอาเค้กส้ม เค้กชาเขียว เครปเค้ก เค้กกาแฟ อย่างละชิ้น อ้อ ชาเขียวปั่นด้วยนะครับ”

“ค่ะพี่บอน วันนี้พี่บัวไม่มาด้วยเหรอคะ”

            ชายหนุ่มอมยิ้มกับคำเรียกของพนักงานที่เรียกชื่อเขาผิดทุกครั้งที่เจอ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วง เพราะกลัวอีกฝ่ายจะหน้าแตก

           “ไม่มาครับ เพราะ ‘สั่ง’ ให้พี่มาซื้อแล้ว” เขาตอบยิ้มๆ

           “ไม่เห็นพี่บัวมานานแล้วนะคะ คิดถึงจัง” พนักงานยังคงชวนคุยต่อ

           “ช่วงนี้งานยุ่งครับ เลยไม่ได้แวะมา เดี๋ยวพี่จะบอกให้ว่ามีคนคิดถึง”

           “อ้าวบัว มาคนเดียวเหรอ บอนไม่ได้มาด้วยเหรอจ๊ะ”

           อลิน เจ้าของร้านกาแฟซึ่งเป็นรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขาทักขึ้น

           ชายหนุ่มยกมือไหว้พร้อมส่งยิ้มให้

           “ครับพี่ลิน ช่วงนี้บอนงานยุ่งครับ ว่าแต่พี่ลินเถอะ ไม่เจอหลายเดือน หนีไปเที่ยวไหนมาครับ”

           อลินหัวเราะ แล้วตอบคำถามรุ่นน้อง

           “ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอกจ้ะ พอดีช่วงนี้ปิดเทอม พี่ก็เลยยุ่งอยู่กับเด็กๆ ที่บ้าน ไม่ค่อยได้เข้าร้านน่ะ”

           ทั้งคู่ทักทายกันสักครู่ เมื่อพนักงานห่อขนมเสร็จใบบัวก็รับขนมที่พนักงานส่งให้แล้วจ่ายเงินก่อนจะลารุ่นพี่เดินออกจากร้านไป

           เมื่อใบบัวเดินพ้นประตูร้าน พนักงานที่ขายของตรงหน้าก็รีบหันกลับมาถามอลิน

           “พี่ลินคะ พี่เขาชื่อใบบัว ไม่ใช่ใบบอนเหรอคะ”

           อลินหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบ

           “ใช่แล้วคนนี้น่ะชื่อใบบัว คู่แฝดอีกคนชื่อใบบอน”

           “โอย ตายแล้ว หนูปล่อยไก่เป็นเล้าเลยค่ะพี่ลิน หนูเรียกพี่บอนมาตั้งนานแน่ะ โอ๊ย น่าอายจริงๆ”

           อลินหัวเราะขำลูกน้อง

           “ไม่แปลกหรอกน่า ใครๆก็เข้าใจผิดกันทั้งนั้นกับชื่อของคู่แฝดคู่นี้น่ะ ก็ใครจะไปคิดล่ะว่า ใบบัวจะเป็นชื่อผู้ชาย แล้วใบบอนจะเป็นชื่อผู้หญิง สมัยเรียนก็มีคนเข้าใจผิดเรียกสลับกันบ่อยไป”

           ทั้งคู่ยังคงคุยกันถึงชื่อของคู่แฝดต่อไป โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าลูกค้าที่นั่งอยู่ใกล้เคาท์เตอร์หน้าซีดๆแถมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

           ไอลดาค่อยๆเดินเลียบรั้วไม้ของบ้านหลังหนึ่ง หญิงสาวย่อตัวลงเพื่อไม่ให้หัวเลยขอบรั้ว เธอหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าจะมีใครมาเห็นพฤติกรรมลับๆ ล่อๆ ของเธอหรือเปล่า

           ที่เธอต้องแอบซุ่มเหมือนโจรแบบนี้ ก็เพราะเมื่อหลายเดือนก่อนเธอไปซื้อชาและขนมที่ร้านกาแฟใกล้ที่ทำงาน และได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอบังเอิญซุ่มซ่ามเอาชาราดเสื้อเขาไปทั้งแก้ว แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้โกรธสักนิด เขาเพียงแค่ขำๆ ซ้ำยังปลอบเธออีกต่างหาก

           หญิงสาวประทับใจในรอยยิ้ม ความอ่อนโยนและความเป็นกันเองที่เขามีต่อคนรอบข้าง ยิ่งได้พบก็ยิ่งได้เห็นข้อดีของเขา และยิ่งทำให้เธอชอบเขามากขึ้น จนตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง เพราะไม่บ่อยนักที่เธอจะรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายสักคน

           หลังจากสืบมาแล้วว่าเขายังโสด แถมบ้านของเขายังอยู่ใกล้กับบ้านของเธอ จากการแอบตามเขากลับมาจากร้านกาแฟ(รู้สึกเหมือนตัวเองโรคจิตยังไงไม่รู้) ทำให้เธออยากส่งความรู้สึกดีๆ ให้เขา โดยการตัดกุหลาบที่เธอประคบประหงมเลี้ยงดูอย่างดีมาวางไว้ที่รั้วหน้าบ้านเขา เธอรู้ว่ามันออกจะแปลกๆแต่เธอไม่รู้จะทำยังไงนี่ เกิดมาไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนแบบนี้มาก่อนเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง จะเข้าไปทำความรู้จักก็ปอดแหกจนเกินไป

           เพียงแต่ว่ามันมีข้อผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะเธอส่งให้ผิดคน!!! เธอดันส่งให้กับคู่แฝดของเขาแทน เนื่องจากเข้าใจผิดคิดว่าเขาชื่อใบบอน เพราะได้ยินพนักงานเรียกเขาอย่างนี้มาตลอด แค่นึกถึงเธอก็อยากจะกลั้นใจตาย

           หญิงสาวย่องไปถึงประตูรั้ว เธอค่อยๆ สอดก้านกุหลาบผ่านซี่ไม้ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงจากคนหลังรั้ว

           “จับได้แล้ว”

           ใบบัวโผล่มาคว้ามือเจ้าของกุหลาบปริศนาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเป็นผู้หญิง เขาอึ้งไปสักพัก ก่อนจะหรี่ตามอง แล้วเอ่ยปากถาม

           “คุณเองเหรอที่ส่งกุหลาบมาให้ใบบอน คุณเป็นเลสเบี้ยนเหรอ”

           ชายหนุ่มแทบจะหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่เดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดง แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกต่างหาก

           ตลกจริง!

           “ว่าไง คุณจะจีบคู่แฝดผมเหรอ”

           ไอลดาส่ายหน้าจนคอแทบหลุด หญิงสาวทำหน้าเหยเกก่อนตะกุกตะกักตอบ

           “ไม่ คือว่า คือฉัน คือเอ่อ...”

           “จะคืออีกหลายคือไหมคุณ คือผมไม่มีเวลามาคือกับคุณนานนะ ถ้าไม่ตอบผมจะเรียกตำรวจ”

           “ไม่นะ”

           หญิงสาวตะโกนลั่น ก่อนจะรีบพูดปากคอสั่น

           “บอกแล้ว บอกแล้ว ฉันขอโทษ ฉันส่งให้ผิดคน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะส่งให้คุณใบบอน ฉันไม่ได้ชอบเธอ ฉันไม่ได้เป็นเลสเบี้ยน”

           พูดจบก็หอบแฮ่ก เพราะทั้งรีบทั้งตกใจจากคำขู่ของชายหนุ่ม

           “แล้วคุณตั้งใจจะส่งให้ใคร”

           เงียบกริบ ไอลดาก้มหน้ามองพื้นดิน หน้าซีดๆ เริ่มแดงเรื่อ

           “ว่าไง”

           ชายหนุ่มเร่งเมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไป

           “ฉัน คือ ฉัน...ฉันจะส่งให้คุณ”

หญิงสาวอุบอิบตอบ รู้สึกว่าหน้าร้อนๆ เหมือนจะไหม้

ใบบัวแอบยิ้มแต่หญิงสาวไม่เห็นเพราะมัวแต่ก้มหาเศษเหรียญบนพื้น

“คุณรู้จักผมด้วยเหรอ”

ไอลดาเหลือบตาขึ้นมองหน้าเขานิดหนึ่ง เมื่อเห็นแววตาวิบวับล้อเลียนก็ต้องก้มหน้าลงเหมือนเดิม ยิ่งรู้สึกว่าหน้าร้อนจนแทบระเบิด ถ้าทำได้เธออยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปจากสถานการณ์ตรงหน้าจริงๆ

เมื่อเห็นหญิงสาวยังคงเงียบกับใบหน้าแดงจัดของผู้หญิงตรงหน้าก็อดจะแกล้งไม่ได้

“สรุปว่าคุณจะจีบผมใช่ไหม”

ไอลดาหันขวับไปมองคนถาม หญิงสาวพูดไม่ออก ได้แต่ทำตาโต หน้าแดงจัด มองดูน่าขันจนใบบัวแทบจะหลุดหัวเราะ

“บ้า”

“บ้าอะไรล่ะคุณ ก็คุณบอกว่าคุณส่งกุหลาบให้ผิดคน คนที่คุณตั้งใจส่งให้คือผม งั้นก็แสดงว่าคนที่คุณจะจีบก็คือผม ผมเข้าใจอะไรผิด”

เขาพูดเสียงซื่อแต่นัยน์ตาพราวระยับ

ไอลดาเม้มปากแน่น หญิงสาวพยายามบิดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของมือใหญ่ แต่ดึงยังไงก็ไม่หลุด ทั้งๆ ที่เขากำไว้หลวมๆ เท่านั้น

“ปล่อย”

เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวใบบัวก็อดจะแซวไม่ได้

“ไม่ปล่อยหรอก ขืนปล่อยคุณก็หนีสิ อุตส่าห์จับได้คาหนังคาเขาพร้อมหลักฐานอย่างนี้ ผมไม่ปล่อยให้คุณหนีง่ายๆ หรอก”

“ฉันเมื่อย” หญิงสาวบอกอ่อยๆ

ใบบัวมองมือเล็กที่อยู่ในมือของเขา ซึ่งตอนนี้วางพาดไว้บนรั้วดูท่าทางจะเมื่อยจริงก็สงสาร จึงบอกเจ้าของมือไป

“ผมปล่อยก็ได้ ถึงผมจะรู้ว่าคุณจะหนีก็เถอะ เพราะฉะนั้นผมบอกให้คุณรู้ไว้นะว่า ผมน่ะโสด จีบได้ ไม่ต้องแอบจีบด้วย จีบต่อหน้าก็ได้ ไม่ต้องแอบเหมือนคนโรคจิตหรอก”

ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนพูดต่อ

“สำหรับคุณ ผมยอม”

พูดจบก็ต้องหัวเราะเมื่อเห็นหน้าคนฟังแดงขึ้นอีกอย่างน่ากลัว เขาค่อยๆ ปล่อยมืออก หญิงสาวค้อนให้เขาพร้อมคำชมก่อนจะวิ่งหนีไป

“บ้า”

ใบบัวยืนมองหญิงสาวที่วิ่งหนีไปจนลับตา เขายิ้มกับกุหลาบในมืออย่างมีความสุข ไม่คิดเลยว่าเจ้าของกุหลาบปริศนาของคู่แฝดจะเป็นคนๆเดียวกับคนที่เขาแอบมอง ผู้หญิงที่ราดชาใส่เสื้อเขาในวันที่ร้อนจัด ผู้หญิงที่ชอบแอบมองเขาทุกครั้งที่เขาไปที่ร้านกาแฟเวลาที่คิดว่าเขาไม่เห็น ผู้หญิงที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านในยามที่เขาไปวิ่งออกกำลังกายยามเย็น ครั้งต่อไปเขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือแน่ ชายหนุ่มหมายมาดในใจ

เมื่อหันเดินกลับเข้าบ้านก็เห็นคู่แฝดยืนกอดอกมองอยู่หน้าประตูบ้าน คู่แฝดของเขายิ้มแล้วเอ่ยล้อเลียนเมื่อเห็นสีหน้าของเขา

“มีความสุขเชียวนะ”

เขายักไหล่ก่อนตอบกลับอย่างยียวน

“แน่นอน”

เขายอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน แล้วทั้งสองก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

วันนี้ช่างเป็นวันที่สดใสจริงๆ

        กว่าจะจบได้เล่นเอาปาดเหงื่อเลย โจทย์ยากจริงๆ หลังจากโดดมานาน ต้องทิ้งนิยายสักครู่ หันมาฝึกปรือฝีมือหน่อย อิๆ