ถนนสายนี้มีมิตรภาพครั้งที่ 11 ( อาหาร ) ..

โจทย์คราวนี้ของคุณพู่ (JewNid) ให้เขียนเกี่ยวกับอาหาร




หอมกลิ่นปริญญา ..


8.23 น. เช้าวันที่ 9/7/2553

ผมโทรหาน้องคนนึง วันนี้เค้าเข้ารับพระราชทานปริญาโท ..

ทั้งๆที่น้องเค้าบอกว่า วันนี้ไม่พกโทรศัพท์นะ ..

แต่ อารมณ์ไอ้อ้วนอยากโทรไปแสดงความยินดีนักหนา

โทรแล้วก็ทิ้งสายทำงานไว้ 25 วิ แล้วปิดสัญญาน

กลับมานั่งทำงานต่อไป ในใจยิ้มยินดี..




นั่งคิดเล่นบรรยากาศที่อบอวนไปด้วยพิธีการอันศักดิ์สิทธ์

แบบนี้ กับบรรยากาศ คนล้นหลามร่วมในพิธี

กับบรรดาญาติมิตรที่มาร่วมยินดีกับความสำเร็จ ..

โห บรรยากาศแบบนี้ เย้ายวนในไอ้อ้วนนัก อีกไม่นานหรอก..

เราคงเข้าไปยืนต่อแถวรับ กับเค้าบ้าง ฝันกลางวันเลยผม อิอิ ..





กว่าจะได้ใช้คำว่า " นิสิต " นั้น บางสถาบัน ต้องขับเขี้ยว

และ บังคับขู่เข็นจิตใจตัวเองขนาดใหน ..

เพื่อพาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถาบันที่อยากเรียนให้ได้

กับอีกบางสถาบัน ก็แค่ พกพาความมั่นใจให้เกินร้อย ..

นำพาความมุ่งมั้นอันเปี่ยมล้น กับรายได้จากน้ำพักน้ำแรง

ไปสมัครต่อแถวลงทะเบียนเรียนแบบง่ายๆ

ให้กลายเป็น " นิสิต " อีกเช่นกัน ..




ต่างคนต่างที่มา ต่างความฝัน ต่างวิธีการ

บางคนปรามาศว่า เสียเวลากับกระดาษ A4 ไปทำไม

แลกกับเวลา 4 ปี หรือมากกว่านั้น เสียเวลาว่ะ ..

ไปทำมาหากินคุ้มกว่า ..

แต่ คงลืมคิดไปว่า บางครั้ง เงินทองที่หามาได้ มันซื้อไม่ได้กับ

ประสบการณ์ชีวิตที่ทรงค่า ในวิธีการที่ดีงาม และ เป็นไปตาม

ครรลองที่ถูกต้องในสังคมที่ยอมรับกัน ..




ต้องฝ่าฟัน อดทน ยอมแลกอะไรไปบ้าง

และ เก็บเกี่ยวอ่ะไรได้มาบ้างระหว่างเรียน ..

เพื่อให้สังคมยอมรับและ เพื่อความมั่นใจของตัวเอง

ในวุฒิภาวะ ว่า " ฉันโตแล้วนะ " ทั้งด้านร่างกาย และ จิตใจ

ไม่ได้เรียนโตได้มั้ย ได้

หาประสบการณ์นอกห้องเรียนดีกว่ามั้ย ดีสิ

แต่จะดีกว่ามั้ย ถ้าเราได้ทั้งประสบการณ์ และ ได้ทั้งความรู้

และ ได้เรียน อันนี้ดีที่สุด..





ถ้ามันจะช้าไปบ้าง4-5 ปี หรื่อ ร่วมๆ 10 ปี

ก็ไปหาที่เรียนเหอะ มันคุ้มครับ ..





คิดไปเรื่อยเปื่อย แล้วนึกถึงไอ้น้องคนนั้น

หัวเราะขำๆ อยุ่คนเดียว มันคงตื่นก่อนไก่โห่ไปทำสวย..

แน่ล่ะ จะมีสักกี่วันที่ผุ้หญิงจะอยากสวยเพอร์เฟ็กในแบบของเค้า

หน้าต้องสวย ผมต้องพลิ้ว ..

เสื้อต้องกรีบคมกริปชนิด ปาดเหงื่อขาดกระจุย ..

กระโปรงต้องพอดี รองเท้าส้นสุงอย่างน้อย 2 นิ้วครึ่ง ..

ทำทุกอย่างเพื่อความมันใจ ..






นึกถึงหน้าไอ้น้องคนนั้นแล้วผมขำ

เออ มันคงสวยนิ 555..

เสียดายไม่ใช่วันหยุด ผมปล่อยให้ช่อสัปประรดไว้ตามเดิม

กะว่าวันอาทิตย์จะทำแกงสัปประรดกิน ..

เย็นนั้นไอ้น้องโทรมา ..

เลยถือโอกาศชวนไปทานส้มตำ ..

น้องไม่ว่างเลยไม่มีโอกสเจอกัน ..






มานั่งคิดแล้วก็ขำๆตัวเอง ..

ไม่เคยเจอมันเล้ย แต่ ผมก็อยากเลื้องข้าวมันสักมื้อ ..

ไม่ได้คิดเรื่องใหนเป็นพิเศษหรอก ..

แค่ อยากขอบใจที่มันกลายเป็นไอดอล ..

ให้คนอีกหลายๆคน ที่มีโอกาศเรียนได้น้อย

เกิดไฟ และ อยากได้ อยากดีมีการศึกษาที่ก้าวหน้าแบบมัน ..

นึกถึงหนังสือเรื่อง เด็กชายเลขที่ 34 อีกครั้ง ..

นี่คงเป็นการประกาศศักดาของลูกอ๊อดที่กำลังจะกลายเป็นกบ

ในเร็ววัน ..






แต่ผมไม่พลาดเรื่องร้านอาหารหรอกนะ ..

เย็นนั้นหลังเลิกงาน ผมทานส้มตำร้านประจำ ..

ฉลองด้วยจิ้มจุ่มแบบไทยๆ กับตำไทยปูปลาร้า ..

แนมด้วยหมูย่าง กับข้าวเหนียว ..

อร่อยทุกๆ คำกลืน ได้แรงใจไปดูหนังสืออีกหลายกระบุง ..

นายปลาดาว ..

ปล .. ขอขอบใจไอ้หนูกลิ่นดอย ไอดอลของคนแก่ และ เด็กๆ

อีกหลายคนที่กำลังท้อแท้ กับชีวิต เหนื่อยหน่ายกับการปากกัดตีนถีบ

เก็บสตางค์เรียน และ นักเรียนทุน กยศ .. จะได้มีกำลังใจเรียน

อีกไม่นาน ก็คงมีคนดีๆ ออกไปทำประโยชน์ให้สังคมนี้อีกมากมาย ..

เป็นวันที่น่าชื่นชมอีกวัน ..

Create Date : 11 กรกฎาคม 2553 Last Update : 11 กรกฎาคม 2553 2:24:11 น. Counter : 791 Pageviews.		23 comments
Share Tweet