..แค่เอ่ยปาก..
เกือบทุกครั้งที่เรื่องไม่สบายใจ
เราจะเป็นคนเอ่ยปากเล่า
ในขณะที่เค้า ก็เอ่ยปากบ้าง
ต้องถามบ้าง
ช่วงนี้เราก็มีเรื่องเครียดๆ
เค้าก็มีอยู่บ้าง
หลายครั้งที่เราไปปรึกษา
ก็ได้รับกำลังใจกลับมา
จนวันนี้ เรามีเรื่องไม่สบายใจ
แต่ขี้เกียจเอ่ยปาก
อีกอย่าง ความรู้สึกมันมากมาย
จนไม่รู้จะบอกว่ายังไง
เค้าโทรมาจะไปเที่ยวกับเพื่อน
ก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกให้ดูแลตัวเองดีๆ
แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกัน
ในใจนึกอยากให้เค้าถามว่า
"มีอะไรรึเปล่า"
อย่างน้อย เค้าน่าจะพอจับความรู้สึกเราได้
แต่เราจบการสนทนาด้วยการวางหู
น้อยใจนิดๆ แต่ก็เข้าใจว่าทำไม
จนมานั่งคิดว่า
ทุกครั้งที่เรามีปัญหา มีเรื่องลำบาก
เค้าจะเข้ามาช่วยจัดการ
มันทำให้เราติดนิสัย
จนตอนนี้เรื่องบางเรื่อง
ที่มันเกิดขึ้น
เราอยู่ไกลกันเกินกว่าจะช่วยเหลือกันง่ายๆ
มันทำให้เรารู้สึกหมดแรง
เหมือนหมดหนทาง
เหมือนว่าเราจะทำอะไรเองไม่ได้
แม้แต่กำลังใจที่เค้าส่งมา
ที่คิดว่ามันน่าจะเพียงพอ
ในบางครั้ง เราก็รู้สึกว่ามันน้อยไป
เราอยากอยู่ใกล้ๆ
คอยช่วยเหลือกันเหมือนอย่างเก่า
เค้าไม่ผิดอะไรเลย
แต่เป็นเรา ติดนิสัยการดูแลจากเค้า
เรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็ปรึกษา
เรื่องใหญ่ก็ถาม
จนทำให้ความรู้สึกเราเคยชิน
กับการพึ่งพาเค้าตลอดเวลา
จนวันนี้ ที่ไม่มีเค้าอยู่ใกล้ๆ
เหมือนเราจะทำอะไรเองไม่เป็น
แต่เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปให้ได้
เพราะเค้าเองก็ต้องมีชีวิตของเค้าเหมือนเดิม
อย่างน้อยวันที่เราหันไปแล้วไม่เห็นเค้า
กำลังใจจากเค้าก็ทำเราเดินได้
แม้มันจะอ่อนแรง
เราจะต้องเข้มแข็งเพื่อเค้า
เพื่อเค้าจะได้วางใจ
เวลาที่เราต้องอยู่คนเดียว
| Create Date : 23 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 23 ตุลาคม 2553 20:32:02 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 552 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เข้าใจว่าช่วงนี้ในชีวิตมีอะไรหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลง
ขอโทษที่เข้าไปดูแลไม่ได้ เปนได้แค่กำลังใจ ... แต่รู้ไว้น่ะ เธอจะมีชั้นข้างๆเสมอ และ จะยังมีชั้น เป็นคนที่รักเธอเสมอ
รอชั้นหน่อยน่ะ ... ชั้นจะกลับไป เป็นไหล่ให้เะอพักพิง ... รอหน่อยน่ะค่ะ