ระหว่างทางกับความคิด

เดี๋ยวนี้คนเรา ใส่ใจดูแลสุขภาพกันมากขนาดไหน ทั้งสุขภาพกาย และสุขภาพจิต

ทุกเช้า ปอยจะเดินข้ามถนน เพื่อมาขึ้นรถเมล์ที่ฝั่งตรงข้าม..เช้านี้ก็เหมือนเคย

....

ออกจากบ้าน มุ่งหน้าสู่ถนน ที่มีรถ ยั้วเยี้ยๆ ... ข้ามถนน..แวะร้านแซนวิซ ซื้อแซนวิซใส้หมูหยอง 1 อัน

เอาไว้กินบนรถเมล์ ไม่เครียดดี นั่งกินไป ลมพัดตีกบาลไป เหมือนไปเที่ยว

....

วันนี้รถเมล์มาช้าจัง คงเหนื่อย ก็มันวิ่งประชดถนนอยู่ทุกวี่ทุกวันนี่

เบื่อๆๆๆ แก้เบื่อด้วยการ มองดูนู่น ดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย .... มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แม่จูงมือเดินมา

เตาะๆแตะๆ..แวะที่ซุ้มขายน้ำ ข้างป้ายรถเมล์

....

เอาแบนๆ..เสียงเด็กบอกแม่ ปอยได้ยิน อะไรวะแบนๆ...สงสัยขนมยี่ห้อใหม่ แบนนี่ละม๊าง

แบนนี่มาอยู่ในมือน้องหนูเรียบร้อย

“มาๆเดี๋ยวแม่เปิดแบนแบนให้”

....

ปอยมองตาม อยากรู้ ขนมไรวะชื่อแบนแบน ใครมันตั้ง

ปอยงง และขำ กับเจ้าขนมแบนแบน ที่หนูน้อยเรียก..แม่เปิดให้ หนูน้อยรีบคว้าแบนแบน

มาดื่มอย่างเอร็ดอร่อย..เหมือนเป็นของโปรด..ชื่นชอบมาช้านาน

ขนมแบนแบน อยู่ในมือของหนูน้อย ตัวกระจิ๊ด ... มันคือ แบรนด์ซุปไก่สกัด

กระดกใส่ปากเอง อย่างเคยชิน .... ความรักของแม่เนอะ

คงจะอยากให้ลูกสุขมีภาพกายที่ดี ตั้งแต่เด็ก อาหาร 5 หมู่ คงจะดีไม่พอสำหรับความรู้สึกของคุณแม่คนนี้

.....

ปอยคงจะเสียเวลา ดูอาหารการกินของน้องหนูอีกได้ไม่นาน

เพราะคนขับรถปอย นำรถมาจอดถึงท่าแล้ว ..ถ้ามัวชักช้า ยักแย่ยักยัน พี่แกจะโกรธ

และเหยียบคันเร่ง เชิดใส่เราอย่างไม่ใยดี .....ต้องรีบหน่อยนะคุณผู้โดยสาร

เช้านี้คนตื่นสายกันเยอะ รถแน่นเอี้ยด ไปไหนกันน่ะเยอะแยะ....ปอยสังเกตเห็นน้องผู้หญิงคนหนึ่ง

….

แต่งตัวตามใจฉัน ถ้าให้ดีไซน์เนอร์ชื่อดังของวงการ หรือ สาวๆที่แฟชั่นจ๋ามาเห็น

คงจะร้องบอกว่า โอ้มายก็อด ทำไมเชยระเบิดขนาดนี้ จะแม่คุณ

สาวน้อยหน้าตาเกือบๆจะน่ารัก สะพายกระเป๋าลายหลุยส์ประตูน้ำ

ใส่กระโปรงผ้าแขก ปักดิ้นทอง ใส่เสื้อสีฟ้า ลายเรารักแม่

มัดผมหางม้า ใส่ต่างหูรูปดอกลำโพงสีเขียวใส สวมรองเท้าพลาสติดใสสีเทา

เดินไปเดินมา และใช้ชีวิตอย่างมั่นใจ มั่นใจกว่าสาวน้อยบางคนที่ใส่เสื้อโชว์เต้า

แต่เดินเอามือปิดเต้าไว้ตลอด ให้มันเสียบุคลิคเล่น..(ไม่เข้าใจ กลัวโป๊แล้วจะใส่ทำไม)



ปอยมองเห็นถึงความสุขทางใจของน้องสาวคนนี้ ความสุขที่มันเป็นเรื่องของกูมึงไม่เกี่ยว

เป็นการดูแลสุขภาพจิตของตัวเอง โดยที่ไม่ต้องพึ่งตำราเล่มไหนๆ



สังคมเมืองทุกวันนี้ ถ้าเรามัวแต่สนใจ ใส่ใจ คนรอบข้างจนมากเกินไป

ก็ร่ำๆว่าจะได้เข้าไปใช้บริการที่บ้านสมเด็จฯกันได้ ง่ายๆ

แต่งตัวให้เหมือนคนบ้า แต่อย่าบ้าเพราะการแต่งตัว เห็นมาเยอะแล้ว

กรี๊ดๆๆอยู่หน้ากระจก กลัวไม่สวย แต่ออกมาเป็นปลาร้าเน่าเกือบทุกคน



ปอยลงรถเมล์ เดินขึ้นสะพานลอยเพื่อต่อรถอีกสายหนึ่ง สายนี้มาช้ากว่าสายแรก 3 เท่า

ป้ายนี้แดดร้อน ปอยจึงยืนรออยู่บนสะพานลอย พอเห็นรถมาแล้วค่อยสวมวิญญาณไอ้ตูบทีหลัง

สะพานลอยลมพัดเย็น และสามารถยืนดูรถวิ่งขวักไขว่ ด้วยภาพที่สวยงามกว่าข้างล่างมากมาย

ปอยหันซ้ายหันขวาไปรอบๆ สายตาไปสะดุดกับป้ายๆหนึ่ง

เป็นป้ายประกาศ ของ กทม. สีขาวใส่กรอบอลูมิเนียม ติดอยู่ที่เสาของรถไฟฟ้า

ประกาศ ห้ามจำหน่ายสินค้า ตั้งวางสิ่งของ เล่นกีฬา แจกใบปลิว นั่งหรือนอน ในที่สาธารณะ

ฝ่าฝืน ปรับ 2,000 บาท.......

ปอยอ่านแล้วนึก อืม เป็นประกาศที่พยายามจะทำให้กรุงเทพฯเป็นเมืองสะอาด

มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ตั้งแต่ปอยใช้บริการเส้นทางนี้มานานแรมปี

ปอยก็ยังไม่เคยเห็นใครมันมาเล่นกีฬาบนสะพานลอย แล้วถ้าขณะที่เราเดินๆอยู่

เกิดปวดเมื่อยกะทันหัน หย่อนก้นลงนั่งสักแป๊ป ...เรามิต้องเสียเงิน 2,000 เหรอ

....

ประกาศของทางราชการ มักมีช่องโหว่เล็กๆน้อยๆ...ให้เราต้องเลี้ยงกระทิงแดงเจ้าหน้าที่เสมอๆ

.....

การอ่านนู่นอ่านนี่ มองนั่นมองนี่ และนึกคิดอะไรคนเดียวในใจ

เป็นการ ดูแลสุขภาพจิต และแก้เหงาของปอยวิธีหนึ่ง....โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาตำราเล่มไหนๆ เช่นกัน

เทียนยอมเผา ตัวเอง เพื่อเปล่งแสง
เกิดเปลวแห่ง อุดมการณ์ อันฉานฉาย
เชื่อมั่นว่า หลังวัน ที่ฉันวาย
คนเสียดาย มากกว่า คนด่าทอ...

Create Date : 05 มิถุนายน 2551		4 comments
Last Update : 5 มิถุนายน 2551 15:55:52 น.
Counter : 533 Pageviews.
Share Tweet