เรื่องสั้นอยากให้อ่านครับ
ทำใจเถอะวะ อย่าคิดมากเลย หน้าตาก็ยังไม่เคยเจอกันไม่ใช่เหรอ"
เสียงเพื่อนผู้ไม่เข้าใจพยายามพูดปลอบ แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ลงไปอีก...
ในยุคสมัยที่การติดต่อสื่อสารถึงกันง่ายและรวดเร็วอย่างในปัจจุบัน ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคสำหรับมิตรภาพใหม่ๆ
"โปรแกรมแชท" ช่วยให้เราหาเพื่อนใหม่ได้อย่างง่ายดายรวดเร็ว แต่ด้วยความที่มันง่ายและรวดเร็วเกินไป บางคนจึงว่ามิตรภาพเช่นนี้
เต็มไปด้วยความโกหก หลอกลวง แล้วเราจะแน่ใจได้อย่างไรว่ามิตรภาพที่เราเจอนั้นจะเป็นมิตรภาพที่ดีหรือหลอกลวง
แน่นอน...เราย่อมไม่สามารถรู้ได้จนกว่าเราจะสานต่อมิตรภาพนั้นไปเรื่อยๆ
ผมเองก็เหมือนอีกหลายๆคน บางครั้งยามว่างก็อยากจะหาเพื่อนคุยใหม่ๆนอกจากเพื่อนที่มีอยุ่ กับเพื่อนที่สนิทๆกันมากๆ
ก็รู้สึกเหมือนเรารู้ไส้รู้พุงกันเกินกว่าจะพูดอะไรด้วยมากมาย และเพราะเหตุนี้ผมจึงได้พบกับเธอคนนั้น
เราพบกันครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน เธอเป็นฝ่ายมาทักผมแล้วเราก็เริ่มต้นบทสนทนาของเราตั้งแต่วันนั้นโดยไม่คาดคิดว่ามันจะ
ยาวนานมาถึงสองปี
เราอยู่ห่างกันคนละจังหวัดและต่างฝ่ายก็เห็นตรงกันว่าไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากัน ด้วยเกรงว่ามิตรภาพของเราอาจจะสั่นคลอน
จากโปรแกรมแชทไปถึงคุยโทรศัพท์ จากอาทิตย์ละสองสามวันก็กลายเป็นคุยกันทุกวัน เราคุยโทรศัพท์กันมากแต่ด้วยความที่
เครือข่ายโทรศัพท์ของเราต่างกันก็ค่อนข้างจะเกรงใจฝ่ายที่เป็นคนโทร แล้วด้วยความไม่คาดคิดวันนึงก็มีโทรศัพท์มือถือรุ่นถูกๆ
ส่งมาให้ที่บ้านพร้อมด้วยซิมโทรศัพท์เติมเงินแบบเน้นใช้รับสายอย่างเดียว
5 ทุ่ม ถึง 5 โมงเย็น โทรฟรีในเครือข่ายเดียวกัน ต่อไปเธอจะได้โทรหาผมได้สะดวกและประหยัดขึ้น โทรศัพท์เครื่องใหม่นี้
ก็เหมือนเป็นโทรศัพท์พิเศษของเธอคนเดียวที่จะโทรมาหาผม เมื่อใดที่โทรศัพท์ดังนั่นก็หมายถึงไม่ใช่ใคร นอกซะจากมีคนโทรผิด
เธอเป็นคนอารมณ์ดี เสียงหัวเราะของเธอเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ใครได้ฟังจะรู้สึกติดหูทันทีนั่นหมายถึงแค่ได้ฟังครั้งแรก
แต่ผมฟังเสียงหัวเราะเธอทุกวันนะครับ ไม่ใช่แค่ติดหู มันติดตรึงไปถึงในใจ
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ บางครั้งผมเริ่มเบื่อหน่ายกับการคุยโทรศัพท์กับเธอ เพียงเพราะผมอยากจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นบ้าง
จนเราเริ่มทะเลาะกันแล้วเธอก็จะหายไป แต่ก็เพียงสองสามวันเธอก็จะโทรกลับมาราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เธอร้องเพลงให้ผมฟังแล้วเราก็จะเริ่มเถียงกันว่าเสียงของเธอนั้นเป็นอย่างไร เธอบอกว่าเพื่อนของเธอชมว่าเธอร้องเพลงเพราะ
แต่ผมก็กระเซ้ากลับไปว่าเพื่อนคงเกรงใจไม่กล้าบอกความจริงมากกว่า แล้วเราก็หัวเราะกัน วันนั้นเหมือนนึกได้เธอบอกว่า
เธอเคยไปร้องคาราโอเกะแล้วก็อัดเสียงตัวเองร้องเพลงไว้ในโทรศัพท์ เธอจะเปิดให้ผมฟัง แล้วผมก็แอบอัดเสียงร้องของเธอ
ไว้ในโทรศัพท์ของผมเช่นกัน แต่ก็เป็นเพียงช่วงสั้นๆเท่านั้นเพราะผมคงจะแซวเธอมากไปหน่อย เธอก็เลยปิดซะ
หลายคนอ่านถึงตรงนี้อาจจะดูเหมือนว่าเราเป็นคู่รักกัน แต่มันไม่ใช่เลยเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันและผมก็ไม่เคยเห็นเธอเป็นมากกว่านั้น
เลย เธอเคยเล่าเรื่องเพื่อนๆของเธอ และคนที่เธอแอบชอบอยู่ให้ผมฟัง ผมแนะเธอว่าเธอควรจะบอกเค้าเสีย แต่เธอก็ไม่กล้า จนวันนี้
ดูเหมือนอะไรๆมันจะสายเกินไปแล้ว
ในช่วงเวลาที่คุยกันเธอส่งขนม เสื้อผ้า กระเป๋าตังมาให้ นอกจากโทรศัพท์ที่เธอเคยส่งมาก่อนแล้ว ผมบอกเธอว่าไม่ต้องส่งแต่เธอก็ยังยืนยัน
จะส่ง วันเกิดของเธอตรงกับวันคริสมาสต์พอดี ผมส่งของขวัญไปให้เธอโดยที่ไม่เคยคาดคิดว่านั่นจะเป็นวันเกิดปีสุดท้ายของเธอ
ราวๆสักเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดดลใจผมให้เริ่มรู้สึกเบื่อที่จะคุยโทรศัพท์กับเธออีกครั้ง ผมใช้การปิดโทรศัพท์
หนีเธอก่อนเวลาห้าทุ่มแล้วก็อ้างเมื่อเธอโทรมาในตอนเช้าของอีกวันว่านอนแล้ว ผมเริ่มคุยกับเธอน้อยลง บางครั้งเรื่องที่คุยก็มักจะทำ
ให้ผมรู้สึกเบื่อ รำคาญไปด้วย เธอจะชอบบ่นให้ฟังว่าเธอปวดหัว หรืออีกวันก็ปวดแขน แล้วก็ปวดขา จนผมอดแซวไปไม่ได้ว่า จะมีวันไหน
ที่จะไม่ปวดอะไรเลยไหมเนี่ย เธอบอกให้ผมไปฟังเพลงเพลงนึงที่เธอชอบและเธออยากให้ผมฟัง รวมถึงส่งมิวสิควีดีโอเพลงนั้นมาให้ผมดู
ผมเปิดดูอย่างไม่ใส่ใจ จบเพลงก็ไม่รู้เรื่องว่ามิวสิคเป็นอย่างไรเพราะไม่ได้สนใจเลย
วันหนึ่งในราวๆต้นเดือนมีนาคมเธอโทรมาหาผม เธอบ่นว่าเธอหายใจไม่ค่อยออก ผมบอกให้เธอไปหาหมอหรืออย่างน้อยคือให้หาคนมาอยู่
ด้วยเพราะเธอพักอาศัยอยู่คนเดียว เธอไปหาหมอ หลังจากนอนตรวจเช็คร่างกายอยุ่สามวัน
หมอบอกว่าเธอเป็นกรดไหลย้อน หลังจากวันที่ออกจากโรงพยาบาลเธอโทรมาหาผมตอนหัวค่ำวันหนึ่ง ไม่มีเสียงหัวเราะที่คุ้นเคย
เธอกำลังร้องไห้อยู่ครับ ผมถามว่าเธอเป็นอะไร เธอบอกผมว่าเธอกลัว...เธอกลัวว่าวันนี้ถ้าเธอหลับไปแล้วเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก
ผมอึ้ง เธอถามผมว่าถ้าวันนึงเธอตายไป ผมจะเสียใจไหม ผมบอกว่าผมต้องเสียใจอยู่แล้ว เธอถามว่าทำไมล่ะ เราไม่เคยเจอกันเลยนะ
ผมไม่ได้ตอบเธอ ในขณะที่ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพียงแต่คิดไปว่าเธอคิดมากไปเอง
แล้วเหตุการณ์ก็กลับเป็นปกติ เธอกลับมาร่าเริงอีกครั้ง ในขณะที่ผมก็ปิดโทรศัพท์หนีเธอเหมือนเดิม อาศัยคุยกันตอนกลางวันนิดๆหน่อยๆ
เวลาคุยกันบางครั้งเธอก็ร้องเพลงที่เธอเคยบอกให้ผมฟัง ผมถามเธอว่ายังไม่เบื่ออีกเหรอ เธอบอกยัง เธอฟังอยุ่เพลงเดียวซ้ำไปซ้ำมา
วันศุกร์ที่ 2 เมษายน เธอโทรมาหาผมตอนสายๆ ในขณะที่ผมกำลังนั่งอยู่ในรถโดยสารประจำทาง ผมคุยกับเธออย่างปกติก่อนจะวางสายไป
พอตกบ่ายเธอโทรมาอีกที บอกว่าเธอมาโรงพยาบาล เธอบ่นว่าเธอเบื่อจัง เมื่อไหร่จะแข็งแรงเหมือนคนอื่นเค้า น้ำเสียงเธอเป็นปกติ
ผมถามเธอว่าต้องนอนค้างที่โรงพยาบาลไหม เธอบอกว่าหมอบอกให้นอนดูอาการ ดีแล้วล่ะยังไงอยู่ใกล้ๆหมอน่าจะดีกว่า ผมตอบเธอไป
วันเสาร์ตอนเที่ยงๆ ผมตั้งใจจะโทรไปถามอาการเธอ แต่ไม่มีคนรับสาย วันอาทิตย์ผมลองโทรอีกครั้งผลเหมือนเดิม วันจันทร์เช้าผมโทรไป
ยังคงไม่มีคนรับ จนตอนดึกสักสี่ทุ่มผมลองโทรอีกครั้ง เสียงคนที่รับไม่ใช่เธอ ผมขอสายเธอ "เธอเสียแล้วค่ะ" เสียงตอบมาตามสาย
ผมตั้งรับไม่ทัน อะไรๆมันรวดเร็วมาก ผมถือหูโทรศัพท์ค้างอยุ่อย่างนั้นสักครู่ ผมถามว่าเธอเป็นอะไร "ลิ่มเลือดอุดตันหัวใจ" เสียงตอบกลับมา
ผมถามเรื่องงานศพ "เพิ่งฝังไปเมื่อเช้าค่ะ" ผมลืมบอกว่าเธอเป็นอิสลามครับ เธอเสียตอนวันเสาร์ เช้าวันจันทร์ก็ฝัง ผมถามว่าคุณเป็นอะไรกับเธอ
"พี่สะใภ้ค่ะ" ผมแสดงความเสียใจ และขอบคุณก่อนจะวางสาย
ผมทำบุญใส่บาตรไปให้เธอแม้เธอจะเป็นอิสลามแต่ผมก็ไม่รุ้ว่าจะสามารถทำอะไรได้ดีกว่านี้
ผมนั่งนึกถึงวันเก่าๆ เสียงหัวเราะที่คุ้นเคย เสียงร้องเพลง ผมเปิดเสียงที่เคยอัดไว้ตอนเธอร้องเพลงที่คาราโอเกะ น้ำตาผมไหล
ใครจะบอกให้ผมทำใจได้อย่างไรเล่า ผมได้ยินเสียงเหล่านี้มาเป็นเวลาสองปี แต่จากวันนี้ไปพอผมคิดว่าผมจะไม่ได้ยินเสียงนั้นอีกแล้ว
คุณจะรุ้ถึงความเสียใจของผมไหม ยามที่ผมเห็นโทรศัพท์เครื่องพิเศษเฉพาะเธอที่ต่อไปนี้มันคงจะไม่ดังอีกแล้ว เสื้อผ้าที่เธอซื้อมาให้
กระเป๋าตัง แต่แล้วสิ่งที่ผมทำให้เธอก่อนตายคือพยายามหลบหนีเธอ ผมไม่สนใจสิ่งที่เธอขอให้ผมทำ ไมได้ใส่ใจอะไรเลย
วันนี้ต่อให้ผมอยากได้ยินเสียงเธออีกสักครั้งก็ยังทำไม่ได้ ผมได้แต่คิดว่าถ้ามีโอกาสอีกครั้งผมจะคุยกับเธออย่างที่เธอต้องการเลยทีเดียว
ถ้าทำได้ผมอยากบอกเธอว่าผมฟังเพลงที่เธออยากให้ผมฟัง ถ้า..ถ้า...และถ้า.. แต่วันนี้มันไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว ทุกอย่างสายไป
..."เมื่อชีวิตฉันเหลืออยู่แค่นี้...แค่ภาพดีๆในใจ ฉันจะทนอยู่ได้ยังไงหากเธอไม่คืนย้อนมา
ความหวังคือสิ่งสุดท้าย เลี้ยงจิตใจที่มันอ่อนล้า รู้ดี..จะไม่มีใครกลับมา แต่ไม่กล้าลืม.."
ในขณะที่ผมกำลังพิมพ์เรื่องราวของผมเป็นเรื่องสั้นให้พวกคุณได้อ่านเพื่อเป็นอุทาหรณ์ เสียงเพลงที่เธอเคยขอให้ผมฟังก็เล่นเป็นรอบ
ที่เท่าไหร่ผมก็จำไม่ได้ ผมดูมิวสิควีดีโอที่เธออยากให้ผมดู น้ำตาผมไหล ผมไม่สามารถบอกได้ว่าผมร้องไห้เพราะเนื้อหาของมิวสิควีดีโอ
หรือผมร้องไห้เพราะผมคิดถึงเธอ... แต่ที่แน่ๆผมคงจะคิดถึงเธอไปอีกหลายวัน ฉนั้นอย่าบอกให้ผมทำใจเลยครับ
| Create Date : 08 เมษายน 2553 |
| Last Update : 8 เมษายน 2553 16:37:04 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 805 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: นาฬิกาทราย IP: 115.67.119.28 วันที่: 9 เมษายน 2553 เวลา:1:24:28 น. |
|
|
|
โดย: แป้ง (tua_tuanoi  ) วันที่: 9 เมษายน 2553 เวลา:12:25:20 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ฉันว่าเธอคงไม่โกรธคุณหรอกค่ะ
สำหรับเรื่องที่ผ่านมา
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้มแข็งนะคะ :)