เธอคนเดียวที่ห่วงใยถึงกัน เธอคนเดียวที่เปลี่ยนแปลงฉันให้เข้าใจว่ารักจริง ๆ ที่แท้เป็นไง ให้รู้ว่ามันคือสิ่งที่สวยงามเป็นดวงตาให้กันยามมืดมน เป็นดังลมคอยโบกเวลาที่ร้อนใจเหมือนเสียงดนตรีที่ก้องในใจ รู้มั๊ยว่าเธอคือสิ่งที่สวยงามยิ่งทำให้รัก รักเธอมากขึ้นทุกวันยิ่งนับวันก็มีแต่ยิ่งซึ้งใจขอรักจริง ๆ เท่าที่ฉันมี ให้ถึงความดีที่เธอให้มายิ่งนานยิ่งรักเธอ โว.. โว.. โว.. โว.. โว.. โวในเวลาที่ห่างกันแสนไกล ยังมีเธอปรากฏในใจใกล้ ๆ กันให้รู้สึกอุ่นทุก ๆ คืนวัน เหมือนฉันนั้นมีเธออยู่ข้าง ๆ กายถึงแม้ให้เธอเป็นดังลมหายใจ ฉันรู้ว่าเธอคงไม่ต้องการเพราะรู้ว่าเธอเองไม่เคยเรียงร้อง ให้รักเธอฮู .. โว ฮู .. โว โว.. โว.. โว
เพียรฝึกตนใฝ่รู้ หลักธรรม
จิตเพ่งคิดจดจำ บ่มไว้
หมายเพียรมุ่งตัดกรรม วัฏฏะ
หวังสละจิตสุดท้าย ดิ่งเข้านิพพาน..
วันนี้ไม่ต่อกลอนกันหรอ...ว๊า เสียดายจริง