สวัสดีคุณอาค่ะ

ขอแสดงความยินดีกับคุณแก้มหอมด้วยนะคะ
เห็นชื่อบนหนังสือก้จำได้ทันทีเลยค่ะ
เพราะคุ้นชื่อจากบล็อกอาโดม

สวัสดีค่ะอาโดม

ใช่ครูบุญทมหรือเปล่าคะ
อยากอ่านงานเขียนของ "แก้มหอม" บ้างจังเลย วางตลาดหรือยังคะ จะได้ให้กำลังใจ "แก้มหอม" ค่ะ

สวัสดียามเช้าครับพี่โดม


ขอแสดงความยินดีกับคุณแก้มหอมด้วยนะครับ

สวัสดีวันหยุดครับทุกๆท่าน


เริ่มเตรียมตัวเตรียมใจจะเดินทางอีกแล้ว,

ตอนแรกไม่คิดว่าจะขึ้นทางเหนือ

28 นี้ต้องขึ้นไปงานแต่งงานลูกสาวเพื่อนที่ จ.ตาก

ตั้งใจว่าจะเตรียมตัวไปเลย

ชีพจรลงเท้าจริงๆ พ่อคู้น

ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงผมว่าจะเดินทางไปไหนสักเล็กน้อย
จากนั้นมุ่งหน้าขึ้นสู่ดอยวาวี

ทั้งที่ตอนแรกไม่คิดว่าจะไปที่ดอยวาวีในปีนี้อีก

แต่จู่ๆก็คิดถึงดอยวาวีขึ้นมา และอยากไปทำอะไรต่อที่ทำคั่งค้างไว้เมื่อฤดูหนาวปีก่อน

สวัสดีทุกๆคอมเม้นท์นะครับ ช่วงนี้ผมก็เลยต้องทำงานตุนไว้และเตรียมงานเพื่อไปทำที่ดอยวาวีระหว่างพักอยู่ที่นั่นด้วย

แล้วค่อยคุยกันใหม่

ยินดีกับแก้มหอมด้วยค่ะ

น่าตื่นเต้นมากๆสำหรับหนังสือเล่มแรก

นักล่าเอง หลายเล่มแล้ว แต่ก็ยังตื่นเต้นทุกครั้ง

........

พี่โดมจะไปไหนก็ติด อุ่นรักป่าฝนไปอ่านด้วยนะคะ

แก้หนาวได้ดี แต่ไม่แก้เหงาเท่าไหร่ค่ะ...

ยินดีกับคุณแก้มหอมด้วยค่ะคุณโดม
และขอให้มีความสุขกับการเดินทางอีกครั้ง ไปโน่นเข้าหนาวหรือปล่าวคะ กะเวลาได้ดีจริงๆ อากาศคงน่านอน

ดีค่ะพี่โดม
มาเที่ยวที่บ้านพี่รุ่งที่สายสี่ค่ะ
ซื้อหนังสือไปหลายเล่ม
ขอพี่ปรายทั้งนั้น
ขอจิมมี่ เหลียวด้วย
ถ้าขึ้นดอยจะเตรียมต้นไม้ให้นะคะ
ว่างๆแวะที่อบต.นะคะ

มีความสุขกับวันอาทิตย์ค่ะ
วันนี้จะไปกับพี่แก้มหอมที่งานสัปดาห์ ถ้าเจอกันคงดีนะคะ

สวัสดียามสายค่ะ
วันนี้ตื่นไม่เช้า หึ หึ (ขอเลียนเสียงหัวเราะ :P)
แต่ได้ไปตักบาตรตอนเช้า
แน่ะ เกทับซะด้วย...

วันนี้ที่วัดแถวบ้านมีการตักบาตรพระ 108 ค่ะ เป็นการฟื้นสืบสานประเพณีเก่าของการตักบาตรสายน้ำขึ้นมาอีกครั้งเป็นปีที่สองของอำเภอบางใหญ่

พอดีบ้านอยู่ใกล้วัดก็เลยชวนกันไปตักบาตรทางน้ำกันบ้าง ไปวัดตอนหกโมงเช้ากว่า ๆ ทางวัดปูเสื่อผืนยาวตามสันเขื่อนเล็ก ๆ กั้นน้ำริมคลองรอท่าไว้แล้ว พวกชาวบ้าน (รวมคนเขียนด้วย) แต่งตัวกันเรียบร้อย ในความหมายที่ว่าสุภาพทั้งสีและแบบ ระหว่างนั่งรอพระอยู่ริมคลอง มีเพลงบรรเลงเครื่องสายไทยเปิดผ่านเครื่องกระจายเสียงของวัดให้ฟังเย็น ๆ ใจ

ช่วงเวลารอใส่บาตรพระก็นานพอสมควรนะคะ เพราะเป็นเรือสำหรับพระฝั่งคลองหลายวัดด้วยกัน กว่าจะผ่านแต่ละคุ้งน้ำก็ใช้เวลายาวนับสิบนาที......ตอนเช้าอากาศดีค่ะ รับลมเย็นริมคลอง มองคลื่นเล็ก ๆ บนสายน้ำและถือโอกาสเจริญสติไปด้วยในตัว...

โฆษกของวัดอธิบายว่า ตักบาตร 108 ไม่ได้หมายถึงพระ 108 รูป แต่หมายถึง 108 จำพวก รวมไปถึงฤาษี ชีปะขาว ฯลฯ ในความเป็นจริงไม่ได้มีผู้มารับบาตรมากจำพวกขนาดนั้น ทางวัดจึงมีการแต่งตัวผสมปนเปเข้ามาด้วย ถือว่าเป็นการทำทั้งบุญและทาน...

เรือแต่ละลำจะมีพระนั่งรับบาตรเพียงหนึ่งรูปค่ะ มีอยู่ลำหนึ่งเห็นพระใส่หมวกกันน็อคสีสด ส่วนท้ายทอยยังเห็นเส้นผมยาวแบบผู้ชายผมสั้นทั่วไป ใส่แว่นดำ ทาลิปสติค ที่คอห้อยพระเครื่องเป็นพวง ในเรือก็ไม่มีที่วางของมากนัก เพราะทำเป็นแท่นตั้งพระพุทธรูปไว้... ฝีพายท้ายเรือก็จ้ำพรวด ๆ ไม่เหมือนเรือลำอื่นซึ่งพายนิ่ม ๆ มาตามน้ำ..

ภาพจำลองตรงหน้าบอกให้คิดถึงอะไรมากมายในสังคมปัจจุบัน เมื่อเห็นภาพวูบแรกคิดอยากตำหนิอยากบ่นว่าทำไมให้พระแบบนี้มาร่วมขบวนประเพณี ...แต่ชั่วแวบของการคิดก็รู้ว่า ความอยากบ่นอยากว่า คือการขัดใจกับภาพที่ปรากฎตรงหน้ากับศรัทธาที่อยากมาทำบุญนั่นเอง...สติหนอ ช่างตามไม่ทันความจริงของการกระทำที่เห็นผ่านตา...
แม้จะเพียงชั่ววูบ แต่ก็ได้คิดแบบนั้นไปแล้ว..

วันนี้กลับบ้านด้วยความอิ่มใจค่ะ ไม่ใช่แค่บุญจากการร่วมตักบาตรสืบสานประเพณีเดิม ๆ แต่เป็นอานิสงส์ของการเห็นความคิดในใจตัวเองอีกแบบหนึ่ง ได้รู้จักการคิดที่เร็วกว่าสายฟ้าในการตัดสินจากภาพที่เห็น..กับสิ่งที่เป็นในอีกมุมหนึ่ง..

เล่าสู่กันฟังยามเช้า เอ๊ย ยามสายค่ะ

ปล. ขอแสดงความยินดีกับคุณแก้มหอมด้วยค่ะ ภาพปกสวยมาก...

สวัสดีครับทุกๆท่าน

ขอตอบสั้นๆว่าวันนี้จะไปร่วมงานเปิดตัวหนังสือใหม่ของฉมังฉาย เวลาบ่ายสองโมง ที่งานสัปดาห์หนังสือวันนี้

แล้วค่อยกลับมาคุยกันต่อนะครับ

ขอแสดงความยินดีกับคุณแก้มหอมด้วยนะคะ

สำหรับนักเขียนแล้ว ย่อมจดจำความรู้สึก และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดยังคงรำลึกถึงหนังสือเล่มแรกได้เสมอ

ขอบคุณคุณโดมสำหรับเรื่องราวของคุณแก้มหอม ชอบตรงที่จุดประกายไฟฝันให้นักเขียนหน้าใหม่ได้เป็นอย่างดีค่ะ

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับแรงบันดาลใจในการเดินทางไปปีนังด้วย แม้ว่าจะมีอีกหลายอย่างในชีวิตนี้ที่ตั้งใจไว้แล้วแต่ยังทำไม่สำเร็จ แต่อย่างน้อยปีนี้ถือว่าได้ทำสำเร็จไปหนึ่งอย่างแล้วล่ะ

ช่วงที่นั่งรถตู้เดินทางไปปีนัง มีโอกาสได้นั่งติดกันกับสาวสวยคนหนึ่ง คุยไปคุยมาด้วยความที่น้องเขายืนยันว่าตัวเองเป็นคนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์แต่พูดสำเนียงไทยไม่ชัดเจนมากนัก พอเดินทางไปได้ครึ่งทางเริ่มคุ้นเคยกันบ้างแล้ว น้องเขาถึงได้บอกว่าตัวเองเป็นชาวเขามาจากดอยวาวีมาอยู่กับสามีที่ปีนังได้ 5 เดือนแล้ว

แม้ว่าในชีวิตนี้ไม่เคยรู้จักชาวเขามาก่อนเลยสักคน นับตั้งแต่ได้อ่านงานเขียนของคุณมาเรื่อย ๆ ทำให้รู้สึกเหมือนว่ารู้จักคนที่นั่นเป็นอย่างดีไปด้วย ประทับใจในตัวของไปรษณีย์หนุ่มชาวเขาที่วาวี และจำได้ว่ามีโรงเรียนและคุณครูที่คุณเคยลงเรื่องราวเกี่ยวกับการจัดตั้งห้องสมุดร่วมกัน

น้องเขาบอกว่ารู้จักคุณโดมด้วย แสดงว่าคุณคงทำความดีเอาไว้มากทีเดียวสำหรับที่นั่นน่ะค่ะ

รู้สึกนับครั้งไม่ถ้วนว่าตัวเองโชคดีอีกแล้วค่ะที่ได้รู้จักคุณในชาตินี้

สวัสดีครับคุณบินหลาแสนสวย

ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าสาวดอยวาวีที่ไปอยู่กับสามีปีนังคนนั้นจะรู้จักผม

เชื่อไหมผมไปอยุ่ดอยวาวีใหม่ๆ
มีบางคนเข้าใจว่าผมเป็น "สาย"
เพราะตัดผมสั้นเกรียน
วันๆดูเหมือนไม่ทำงานอะไร เดินไปโน่นมานี่ ถ่ายรูปบ้างอะไรบ้าง

แล้วเช่าห้องอยู่นานตั้งหลายเดือน
จนกระทั่งเวลาผ่านไปคนก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น

คุณบอกว่า...
"รู้สึกนับครั้งไม่ถ้วนว่าตัวเองโชคดีอีกแล้วค่ะที่ได้รู้จักคุณในชาตินี้"

ผมฟังประโยคนี้ของคุณแล้ว คุณยกย่องผมเกินความเป็นจริงที่ผมเป็นอยู่ครับ

ผมไม่ได้เป็นคนดีน่าคบหาอะไรขนาดนั้นหรอกครับ
สำหรับผมหากจะคบกับใครดีบ้างชั่วบ้างไม่สำคัญ ขอ"ความจริงใจ" เป็นหลักก็พอแล้ว

สวัสดีครับคุณบินหลา

ตื่นเช้าขึ้นมานึกขึ้นได้ว่า
ลืมบอกคุณว่า ครูที่ร่วมทำห้องสมุดโรงเรียนวาวีก็คือ "แก้มหอม" นี่แหละครับ

มาแล้วค่า....ตามมรสุมมาช้าเล็กน้อย

พอดีว่าอยู่อันดามัน เวลาพายุเข้า ตาพายุมักจะอยู่แถวๆกลาง
แล้วหางมักจะพาดฟ้าอันดามันเสมอ

มรสุมเลยพาดคา ตามมาช้าอีกตามระเบียบพัก

คนได้นั่งแจกลายเซ็นกลางงานครั้งแรกนั้นคงอิ่มและคับพองใจเสมอใช่ไหมคะพี่
อิ...อิ

ยินดีกับฉมังฉายค่ะ.....
ความฝันที่วิ่งไล่ตาม
ไม่ใช่ว่าทุกคนจะวิ่งตามทัน
บางคนไปไม่ถึงฝัน
บางคนอยู่กับฝัน
บางคนไม่สามารถธำรงรักษาฝัน
บางคนไม่อาจอยู่ร่วมกับความฝันเมื่อมันเป็นจริง
บางคนอยู่กับความฝันอย่างสมดุลย์
และ...ความฝัน...ยังเป็น....ความฝัน
ถ้าเราไม่ลงมือทำ....ฝันนั้นก็ยังอยู่ ตรงวิมาน
ที่วาดไว้ในหัวใจตน

แต่....ความฝัน
ก็เป็นแรงผลักดันให้เราอยู่กับปัจจุบันและวันพรุ่ง

ส่งฝันหนึ่งฝันไปให้แล้วนะคะ....ฝันจริง
จับต้องไม่ได้ เพราะมันผ่านไปแล้ว...อิ...อิ

ยินดีกับคุณแก้มหอมและคุณฉมังฉายด้วยค่ะ
คนรักหนังสือจะมีอะไรภูมิใจเท่ามีหนังสือของตัวเอง..เนอะ

พ่อพเยียจะไปดอยวาวีอีกแล้ว...
ไปเหนือช่วงหนาว คงอยู่นาน อิ่มบรรยากาศมนต์เสน่ห์ยอดดอย
ไปลงแรงปลูกบ้านเองด้วยหรือเปล่าคะ ถ่ายรูปมาให้ดูบ้างนะ

สวัสดีโดม

ขอบคุณที่ไปส่งข่าวเรื่องฉมังฉาย (ที่ในที่สุด วันแห่งความสำเร็จที่เขาใฝ่ฝันหา อุตส่าห์ลงทุนด้วยการลาออกจากงานธนาคาร เงินเดือน ๆ ละสามหมื่น มารับงานนักเขียนที่บางเดือนรายได้เป็นศูนย์) ทั้งเรื่องขออโหสิกรรมอะไรนั่น ทำราวกับจะลาบวช ทำให้เป็นการเข้าใจผิดกันไปใหญ่ ความจริงไม่มีอะไรสักหน่อย

เพียงแต่ว่าที่ไม่เข้ามาทักทายเพราะหลายเดือนหรือเป็นปีสองปีมาแล้วที่ผมมีเวลาน้อยมาก

กับกำลังคิดว่า ตนเองกำลังเดินแยกจากเส้นทางนักเขียนไปสู่เส้นทางหากะตังค์ อันเป(นการกระทำตรงกันข้ามและสวนทางกับลูกศิษย์ ที่โดมนำมาโสต์ คิอผมรู้สึกว่าระยะหลังๆ นี้ ผมไม่มีชื่อมีเสียงอะไรที่จะบอกเล่าใครก็เลยไม่อยากมาเมนท์อะไรในบล็อกนักเขียน(ทุก ๆ คน) เรื่องมันก็เท่านั้น

แต่ถ้าลองมีใครไปหาไปทักทาย ไม่มีเลยที่ผมจะไม่เสียมารยาทไปเยี่ยมตอบ เว้นแต่ว่าติดภาระกิจ

จึงขอเรียนมาเพื่อทราบตามนี้

สวัสดียามเช้าค่ะ สบายดีนะคะ

ยินดีกับคุณแก้มหอมด้วยนะคะ
ชอบเพลงทหารพิการรักค่ะ จำได้ว่าได้ฟังบ่อยมาก ๆสมัยเป็นเด็ก อิอิ

เห็นครูแก้มหอมนั่งท่าเก็กหล่อเลยเขามาทักทายเพราะผมชอบชื่นชอบเรื่องสั้นของครูแก้มหอมที่เห็นตามหน้านิตยสารอยู่เนื่องๆและชื่นชอบพี่ธารา ศรีอนุรักษ์ด้วยเช่นกันชื่นชอบในผลงานการเขียนเรื่องสั้นผมก็เป็นครูเหมือนกันครับอยู่อ.หนองใหญ่จ.ชลบุรีครับเห็นพวกพี่ๆรวมตัวกันจัดกิจกรรมตามสถานที่ต่างโดยเแพาะแถวอีสานแล้วก็ทำให้อยากไปร่วมด้วยเหมือนกันแต่ไม่รู้จะติดต่อได้อย่างไรลืมบอกครับผมมีเรื่องสั้นลงตีพิมพ์ที่จุดประกายฉบับวันอาทิตย์ที่ 19 ก.พ.2555 เรื่องช้างเร่ร่อนครับผมอยากรู้จักกับพวกพี่ๆครับเพราะผมก็ชอบเขียนเรื่องสั้นเช่นเดียวกันครับ