Bloggang.com : พ่อพเยีย : 4 ปีที่ Bloggang

4 ปีที่ Bloggang

"เพื่อนคือของขวัญที่คุณมอบให้ตัวเอง"

โรเบิร์ต หลุยส์ สตีเวนสัน

เมื่อคืนผมนอนคิดอะไรหลายๆอย่าง ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าวันหนึ่งๆผมใช้เวลาไปกับบล็อกมากทีเดียว งานที่ผมทำก็เป็นการเขียน ของเล่นและการพักผ่อนก็เป็นการเขียนอีก

อันที่จริงจะว่าไปแล้วผมก็ได้อะไรจากการเขียนบล็อกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนฝูงที่ไม่เคยเห็นหน้า คนอ่านที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ก็ได้มาสนทนากันตรงนี้ และอย่างน้อยก็ได้ผลงานเล่มหนึ่งที่ได้จากการเขียนบล็อกคือเรื่อง ห่างไกล ไม่ห่างกัน

และผมได้พบในสิ่งที่ไม่คาดฝันก็คือ ได้พบเพื่อนเก่าคือ ปะการัง ซึ่งตอนในวัยหนุ่มก็ไม่อาจนับว่าเป็นเพื่อนได้เต็มปากนัก เพียงแค่เป็นคนรู้จักกันและเป็นคนรักการเขียนหนังสือเหมือนๆกันเท่านั้น แต่ถึงวันนี้เราได้พบกันทางอินเตอร์เน็ตและเขียนจดหมายคุยกันในบล็อก ถึงวันนี้ผมกล้าใช้คำว่า เพื่อนรัก กับเขาได้แล้ว

จากการเขียนจดหมายโต้ตอบกันที่บล็อกชบาฉาย เดี๋ยวนี้ปะการังได้กลับมาเขียนหนังสือแล้ว และตอนนี้เขาได้เขียนคอลัมน์ ล้อมโลกด้วยรัก ที่นิตยสารขวัญเรือน รายปักษ์

เมื่อผมย้อนกลับไปดูในช่วงแรกๆที่เขียนบล็อกนั้น เริ่มต้นเขียนจริงจังที่บล็อกแก๊งก็ราวๆปลาย ปี 2548 ถึงทุกวันนี้พูดได้ว่าบล็อกได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมไปแล้ว

ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือเดินทางไปต่างจังหวัด จะถี่ห่างบ้างก็ขึ้นอยู่กับความสะดวกกับการใช้อินเตอร์เน็ต สรุปว่าผมกลายเป็นบล็อกเก้อร์โดยสมบูรณ์แบบ

ปีนี้ผมอายุ 52 ปีแล้ว ผมรู้สึกว่าเวลาทำงานเขียนอย่างที่ผมฝันไว้นั้นเริ่มเหลือน้อยลง แต่ผมยังไม่คิดว่าจะเลิกเขียนบล็อก ทว่าผมกำลังจะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเกี่ยวกับการเข้าบล็อก-เขียนบล็อก-อ่านบล็อกของผมเสียใหม่ ไม่ให้เป็นอย่างทุกวันนี้ เพราะที่ผ่านมาเวลาผมอยู่บ้านจะเข้าบล็อกตามอำเภอใจ นึกอยากจะเข้าเมื่อไร ก็เข้าได้ตลอดเวลา

ต่อไปนี้ผมตั้งใจว่าจะอัพบล็อก 1 สัปดาห์ต่อครั้ง และควรจะมีเวลาเข้าบล็อกเป็นเวลาที่แน่นอน เพื่อต้องการเอาเวลาไปทำสิ่งที่ตัวเองฝันไว้ มีหนังสืออีกหลายเล่มที่รอการอ่านจากผมอยู่ มีเรื่องสั้นและนิยายที่รอให้ผมลงมือเขียน

ผมอาจจะไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนบล็อกอื่นๆ ผมอาจไม่ได้ตอบคอมเม้นท์ทุกคอมเม้นท์ ผมถือสิทธิ์ที่จะตอบคอมเม้นท์ที่ผมต้องการตอบจริงๆเท่านั้น หวังว่าคงไม่ว่ากัน หรือถ้าวันหนึ่งวันใดบล็อกผมจะร้างไปก็คงไม่เป็นไร เพราะที่ผ่านมาผมก็ได้ทำในสิ่งที่อยากทำมามากพอควรแล้ว

ผมยังมีความฝันอีกหลายอย่างที่รอจัดการให้เป็นความจริง ขอบคุณมิตรภาพที่เกิดขึ้นระหว่างการเขียนบล็อกในช่วงเวลาทีผ่านมา ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่มีส่วนทำให้ผมเขียนบล็อกต่อเนื่องยาวนานมาถึงวันนี้

Create Date : 16 กันยายน 2552

Last Update : 16 กันยายน 2552 23:48:51 น.

38 comments

Counter : 1601 Pageviews.

จะว่าไปแล้วสี่ปีนี่นานเหมือนนะคะ

แจงเพิ่งเล่นได้ไม่กี่เดือนเองค่ะ แต่ก็ขาดไม่ได้ต้องเข้าบล๊อกทุกๆวันเลย

โดย: pet.sp

วันที่: 16 กันยายน 2552 เวลา:23:37:19 น.

4 ปีแล้วเหรอคะ...
ปูไม่ได้นับเวลามานานแล้ว
แต่ก็มีความสุขกับบล็อกเหมือนกัน อย่างน้อยที่สุด มันเป็นงานเขียนประเภทที่ไม่มีการตลาดเข้ามาควบคุม Ha

โดย: สายลมอิสระ

วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:1:26:26 น.

จะรออ่านนิยายที่หน้าปกเขียนชื่อ "โดม วุฒิชัย" ค่ะ

โดย: กังสดาล IP: 125.25.25.183 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:4:40:13 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่โดม

พี่โดมเล่นบล้อกมาก่อนผม 1 ปีครับ

แต่พอผมมาเล่นบล้อกแบบอัพทุกวัน
ผมพบว่าเวลาผ่านไปเร็วมากครับ 5555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:6:58:28 น.

บรรยากาศในวันจันทร์ที่ 14 กันยายน 2552
ผมไปเล่าเรื่องประสบการณ์งานเขียน
ให้กับนักศึกษาวารสารฯม.หอการค้าไทยฟัง

เข้าห้องเรียนประมาณก่อนเที่ยง
ออกจากห้องตอนบ่าย 2 เศษๆ
จากนั้นก็ไปนั่งสนทนากับอาจารย์ 2 ท่าน กว่าจะถึงบ้านก็มืดค่ำ
นับว่าเป็นวันที่"พูดมาก" อีกวันหนึ่ง

การได้เล่าเรื่องประสบการณ์ของตัวเองให้นักศึกษาฟัง
ดูเหมือนว่าเป็นการให้
แต่ทว่าในความจริงวันนั้น
ผมได้รับหลายอย่างจากนักศึกษาและอาจารย์กลับมาไม่ใช่น้อย

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:7:51:34 น.

**โปรดจงรู้ว่ามี
อยู่ตรงนี้อีกคน
**ขอเพียงแต่เขียนมา
ขอเพียงส่งเสียงมา
จะไปหา จะไปในทันใด
แม้เพิ่งจะเข้ามาบล็อกนี้ได้ไม่นาน แต่ขอบอกว่ามีความสุขเวลาที่ได้เข้ามาบล็อกนี้ ไม่ว่าเรื่องราวที่ได้อ่าน คอมเม้นท์ต่างๆ มุมมองหลายอย่างที่ทำให้ความคิดแปลกแยกไปจากเดิม ความรักความผูกพันที่แฝงอยู่ในตัวหนังสือ แต่ทว่าสามารถรับรู้ได้ดีกว่าคำพูด และการได้เขียนบางอย่าง (ปกติเป็นคนไม่ชอบเขียน) รู้สึกดีมาก มาก ค่ะ
อยากบอกว่า ทุกวันนี้บล็อกพี่โดมก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของนู๋ดีไปแล้วเหมือนกันค่ะ
ด้วยรักและผูกพัน ค่ะ

โดย: นู๋ดี IP: 125.27.6.34 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:8:34:42 น.

1.การที่คุณสร้างบล๊อคไม่ใช่ความฝันของคุณหรือครับ
2.คุณตั้งใจจะอัพบล๊อค 1 สัปดาห์ต่อครั้ง เท่ากับว่าคุณกำลังกดดันตัวเอง คุณคิดว่าคุณจะมีความสุขกับสิ่งที่คุณต้องทำทุกสัปดาห์หรือครับ
3.คุณตามหาความสุขสร้างแรงบันดาลใจในงานเขียน แล้วความสุขลึกๆของคุณไม่ใช่นั่งเปิดดูบล๊อคแล้วอ่านข้อความที่อยู่เคียงข้างคุณทุกที่ที่คุณไปหรือครับ
4.คอมเมนท์ที่คุณอยากตอบก็ตอบไม่ตอบก็ไม่ตอบ คุณจะทิ้งคอมเมนท์เหล่านั้นให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวได้จริงๆหรือครับ
5.วันที่คุณมีบล๊อควันแรก วันที่หนังสือของคุณได้วางตลาด วันที่คุณวิ่งตามความฝัน คุณรู้สึกยังไง ดีใจใช่มั้ย แล้วเหตุอันใดคุณถึงได้ทิ้งความรู้สึกนั้นไป

ผมมีความสุขที่อ่านบล๊อคของคุณ แล้วคุณตอบทุกคอมเมนท์ เกี่ยวกับตัวคุณบ้าง หรืออาจไม่เกี่ยวเลย หรือเป็นแค่ข่าวฝาก คุณจะทิ้งพวกเค้าไปได้จริงๆหรือครับ ขอโทษที่พูดตรงๆ และเคารพการตัดสินใจของคุณครับ

โดย: คิม IP: 118.172.180.55 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:8:55:23 น.

สวัสดีครับคุณคิม

ขอรีบตอบเสียก่อนที่จะความคิดของผมจะจางหายไป...

1.บล็อกในความรู้สึกของผมคือของเล่นทางใจ สำหรับพักผ่อนพูดคุย สื่อสารกับผู้คน ไม่ถึงกับเรียกว่าเป็นความฝันยิ่งใหญ่อะไร

เป็น สิ่งที่เมื่อได้ทำแล้วก็ชอบและสนุกเพลิดเพลิน แต่ 4 ปีที่ผ่านมาไม่บล็อกใช่ความฝันแล้วหละครับ มันเป็นความจริง (อีกอย่างในบล็อกผมก็เขียนเรื่องจริง)

2.การตั้งใจว่าจะอัพบล็อกสัปดาห์ละครั้ง ถือว่าไม่กดดันหรอกครับ เพราะที่ผ่านมาผมอัพบล็อกมากกว่านั้นเสียอีก

ที่ ว่าหนึ่งสัปดาห์คือผ่อนขยายออกไปเสียมากกว่า และผมเป็นคนอยู่กับตัวหนังสือ ผมมีเรื่องราวที่จะมาอัพบล็อกได้ทุกสัปดาห์ ตราบใดที่ผมยังไม่เบื่อที่จะเขียนบล็อก และคำว่าหนึ่งสัปดาห์ของผมก็อาจจะไม่ต้องตรงเป๊ะเหมือนมติชนสุดสัปดาห์ต้อง วางแผงเช้าวันศุกร์ อาจจะอยู่ในราวๆ 1 สัปดาห์มากกว่าน้อยกว่าไม่มากนัก

3.ความ สุขจากการเขียนบล็อก และการอ่านคอมเม้นท์ก็นับว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่ง แต่ก็แตกต่างจากที่ได้เห็นหนังสือวางอยู่บนแผง และได้เห็นผู้อ่านเลือกหยิบออกจากร้าน หรือเวลาที่เรานั่งๆนอนพลิกหนังสือดูจับต้องได้

ถึงแม้บล็อกและหนังสือจะมา จากเหตุเดียวกันคือการเขียน แต่ผลระหว่างการเห็นตัวหนังสือตัวเองในบล็อกกับเห็นที่พิมพ์อยู่บนกระดาษ นั้นความรู้สึกต่างกันครับ

4.เรื่องคอมเม้นท์ที่ผมบอกไว้อย่างนั้น เพราะว่าบางคอมเม้นท์ผมก็ไม่มีอะไรจะตอบจริงๆนะครับ ตามปกติผมก็เป็นชอบพูดชอบตอบชอบคุยอยู่แล้ว

แต่บางทีก็ไม่มีอะไรจะ ตอบจริงๆ และผมคิดว่าผมไม่ได้ทิ้งคอมเม้นท์ให้โดดเดี่ยว ผมถือว่าผมได้อ่านแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี หรือไม่มีเรื่องตอบนั่นเอง

5.ความรู้สึกการมีบล็อกกับการมีหนังสือวางแผงนั้น ความรู้สึกแตกต่างกันครับ รู้สึกดีใจ แต่ทว่าระดับความดีใจนั้นแตกต่างกัน

ถ้าคุณเคยมีหนังสือตีพิมพ์และมีบล็อกด้วยคุณก็จะสามารถเปรียบเทียบได้เองว่าความรู้สึกสองอย่างนี้ต่างกันอย่างไร

และขอบอกว่าผมไม่ได้คิดจะเลิกเขียนบล็อกนะครับ เพียงแต่ในช่วงที่ผ่านมาผมใช้เวลากับล็อกมากเกินไปน่ะครับ

ขอบคุณครับที่เข้ามาเขียนแสดงความเห็น ผมก็เคารพในความคิดเห็นของคุณเช่นเดียวกัน และหวังว่าคุณคงจะเข้ามาอ่านอีก

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:10:08:21 น.

อ่านจากที่พ่อพเยียเขียน

หนอนฯ เข้าใจว่าพ่อพเยียคงไม่ทิ้งบล็อกให้ร้างหรือห่างไกลกันไปแค่ไหน

เข้าใจเอาเองอีกว่า น่าจะเป็นการจัดเวลาสำหรับการงานมากกว่าค่ะ เช่น อาจจะใช้เวลาสักชั่วโมงในตอนเช้าหรือตอนค่ำเพื่อมาติดตามความเคลื่อนไหวของบล็อก มาดูเมนต์มาตอบเมนต์ อะไรทำนองนั้น แทนที่จะเข้าบล็อกแบบตามสะดวกสบายทั้งวันอย่างที่เคยทำ

ส่วนการอัพบล็อกอาจต้องใช้เวลามาก ก็เลยตั้งเป้าเป็นสัปดาห์ละครั้ง (แต่ก็เป็นการตั้งเป้า) หนอนฯ ว่าพอเอาเข้าจริง อาจมีอะไร ๆ มากระทบให้ต้องอัพบล็อกเพิ่มในสัปดาห์ก็เป็นได้ เพราะอาจจะอดใจไว้ไม่อยู่ :)

หนอนฯ อยากเรียกว่าเป็นการบริหารจัดการเวลาเพื่อการงานมากกว่าค่ะ และโดยส่วนตัวก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง

อยากให้พ่อพเยียมีเวลาเพื่อผลิตงานดี ๆ มีคุณภาพออกมาให้เราได้อ่านมากขึ้นค่ะ นอกจากการเขียนแล้ว การอ่านก็สำคัญ เพราะการอ่านมีส่วนทำให้เกิดทั้งแรงจูงใจและแรงบันดาลใจหลาย ๆ อย่างเช่นกัน

ต้องทำใจนิดนึงว่า แฟน ๆ บล็อกพ่อพเยียก็อาจจะห่างหายไปบ้าง แต่คิดว่าแฟน ๆ บล็อกก็คงเข้าใจเหตุผลค่ะ

โดย: หนอนฯ IP: 10.20.3.30, 202.28.180.202 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:10:13:17 น.

สรุปสั้นๆ ตั้งใจทำงานให้มากขึ้น เล่นบล็อกให้น้อยลง

เข้าใจพี่โดมค่ะ

เพราะนักล่าฯก็อาการเดียวกัน

ป่านนี้แล้วยังไม่ได้เขียนนิยายซะที

บล็อกเป็นสิ่งเสพติด...ยิ่งเล่นยิ่งรวยมิตรภาพ แต่ยิ่งจนงาน จนเงิน

พี่โดมอัพอาทิตย์ละครั้งก็โอเค...แต่เข้ามาทักทายแฟนๆซักสองสามวันครั้ง ครั้งละเมนต์(สั้นๆ)ก็ได้นี่คะ

ไม่งั้นคิดถึงแย่...

โดย: นักล่าน้ำตก IP: 58.8.220.27 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:10:22:50 น.

สวัสดีค่ะพี่โดม

ถ่ายภาพกุหลาบที่บ้านมาฝาก ดูเชย ๆ แต่ก็อยากเอามาฝาก มันเบลอ ๆ เพราะไม่มีโฟกัสน่ะค่ะ (ไม่ยอมโทษฝีมือตัวเอง) เห็นเป็นกุหลาบอยู่เนาะ มันออกอยู่ดอกเดียวเองค่ะ โฮ ๆๆๆ

ฝนเอย ฝนตก
รักษาสุขภาพด้วยค่ะพี่ :)

โดย: ภูเพยีย

วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:10:35:33 น.

หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต ที่เกิดขึ้นทุกวัน หรือเกิดบ่อยๆซ้ำๆ
ถ้าเป็นสิ่งที่ไม่ชอบ เราเรียกมันว่า ความจำเจ

ถ้าชอบ เรากลับเรียกว่า ความคุ้นเคย

หลายคนในบลอกแกง คงถือเอาบลอกพ่อพเยียเป็นความคุ้นเคยไปแล้ว

ก็คงเหมือนที่ใครเคยเปรียบไว้ว่า ต้นไม้ที่คนสวนเคยมารดน้ำทุกวัน ถึงวันที่คนสวนจะไม่ได้มาดูแลทุกวันแล้ว ต้นไม้ก็ต้องเรียนรู้การเปลี่ยนแปลง และอดทนกับการรอคอยที่ค่อยๆกลายเป็น 'การรอคอยที่จำเจ' จนได้

ขอให้พ่อพเยียสำเร็จกับฝันที่รอให้ทำ แต่อ่านความเห็นของใครหลายคนข้างบน ( และที่อาจจะมีต่อข้างล่าง) ก็น่าเศร้าและใจหายแทนพวกเขาอยู่เหมือนกัน

รักแรกคลิกเองก็ด้วยคน...

โดย: รักแรกคลิก IP: 204.136.218.8 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:10:50:47 น.

ชอบใจคุณคิมจัง รู้สึกดีที่ได้เห็นว่าสังคมบล็อกมีคนคิดต่างและกล้าแสดงออกบ้างเหมือนกัน ไม่งั้นเจอแต่ความรู้สึกเออออห่อหมก จนบางทีให้พาลคิดเหมาเอาเหมือนกันว่า อือ เขาคงชอบกันอย่างนี้

โดย: ขาจร IP: 125.25.222.226 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:11:36:58 น.

เวลาเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้สุวดีไม่สามารถมีบล็อกเป็นของตัวเองได้ค่าพี่โดม...

และยิ่งถ้ามีงานประจำอยู่ด้วย
มีงานเขียนมาเจียดเวลางานประจำ
มีครอบครัวที่ต้องคอยดูแล
มีเพื่อนที่มาฮาแตกที่บ้านอย่างระเบิดเถิดเทิง...
มีคนแก่ที่ไม่ใช่ญาติต้องแอบไปดูแลนอกเวลางาน (เจ้านายรู้ถูกเม้งทันที)

จึงเป็นสาเหตุให้ไม่มีบล็อกแต่ไปอาศัยบล็อกของประชาชนคุย

จึงเข้าใจพี่โดม

โดย: สุวดี IP: 87.212.143.101 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:11:50:56 น.

อ่านบทเริ่มต้นแล้วใจหายน่ะค่ะ นึกว่าคุณจะปิดบล็อกซะแล้ว

เข้าใจและเคารพในการตัดสินใจของคุณค่ะ อย่างไรก็ตามจะมาคุยด้วยอีกอย่างแน่นอน

เรื่องที่คุณตอบทุกคอมเม้นต์ เป็นสิ่งหนึ่งที่ตกค้างอยู่ในความคิดมานานแล้วว่า อยากจะบอกคุณว่าไม่ต้องตอบของเจ๊ทุกครั้งก็ได้ เกรงใจน่ะ...

วันนี้สบโอกาสดีก็จะบอกซะเลยค่ะว่า บางทีแค่อยากมาเยี่ยม มาคุยด้วยเฉย ๆ คุณไม่ต้องมาต้อนรับขับสู้ก็ได้นะคะ สำหรับเจ๊แล้ว คุณเหมือนเป็นตำแหน่งอะไรนะของทางศาสนาคริสต์ ที่พอมีคนมาสารภาพบาป คนสารภาพก็จะเพียงรับรู้ว่ามีคนอีกคนหนึ่งคอยรับฟังทุกข์สุขและเรื่องราวไร้สาระของเราเสมอ (ฮือ! ฮือ!)

ขอบคุณแทนเพื่อน ๆ ทุกคนสำหรับความสุขที่คุณมอบให้ตลอดมา

โดย: บินหลาแสนสวย IP: 10.12.5.2, 203.151.46.130 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:12:48:03 น.

เข้าใจ และเข้าที ค่ะพี่โดม

"มีหนังสืออีกหลายเล่มที่รอการอ่านจากผมอยู่
มีเรื่องสั้นและนิยายที่รอให้ผมลงมือเขียน"

เป็นกำลังใจให้ค่ะพี่โดม
ว่าแล้ว น้องหนูก็ขอหายตัวเหมือนกันจ้า อิอิ

โดย: น้องนนท์ IP: 124.121.47.35 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:13:45:58 น.

สวัสดีค่ะคุณโดม ปรายรู้สึกว่าบางอย่างมันขาดหายไป ปรายอาจไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ยอมรับค่ะ
มิตรภาพที่ให้กับเยาวมิตรจะคงอยู่ตลอดไปค่ะ...

โดย: ปรายฟ้า IP: 118.172.183.209 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:19:37:59 น.

สวัสดีครับทุกๆท่าน

แหม....ว่าจะไม่เข้ามาเขียนอะไรแล้วเชียวนา
อดใจไม่ไหวจริงๆ

ไม่ได้คิดจะหนีหายไปไหนหรอกครับ

แต่ตอนนนี้มีงานต้องตระเตรียมสะสางหลายอย่าง,

เพราะถ้าเตรียมงานไม่เสร็จก่อนฤดูหนาวเดี๋ยวผมก็ไม่ได้ออกเดินทางไปไหนต่อไหน

เพราะอย่างน้อยช่วงที่อยู่บ้านเป็นช่วงที่ความพร้อมในเรื่องการทำงานมากที่สุด
ไม่ว่าจะหยิบจะค้นหาอะไรก็ใกล้มือ

ไม่ได้มีอะไรเป็นอื่นเลย
เพียงแต่ขอเวลาจัดการอะไรต่อมิอะไรให้เรียบร้อย และต้องจัดการเรื่องเวลาให้ดี

ยินดียกบล็อกให้คุณม่านฝนเข้ามาเขียนอะไรก็ได้ ผมเข้ามาอ่านทุกวันแหละครับ
แต่อาจจะตอบไม่ค่อยทั่วถึงในตอนนี้

หวังว่าคงเข้าใจนะครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์

ถือเสียว่าลองกลับกันดูบ้างว่า...
ถ้าคุณเป็นคนเขียนให้เจ้าของบล็อกอ่านบ้างจะเป็นอย่างไร

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:20:37:21 น.

งั้นก็ค่อยแวะมาอ่านอาทิตย์ละครั้งแล้วกันนะคะ แต่สงสัยว่าต้องอ่านทุกวันมากกว่า เพราะติดเสียแล้ว เจ้าของบล็อกไม่เขียน สมาชิกอื่น ๆ ก็มาเขียนให้อ่านเพลินกันทุกคนเลยค่ะ

โดย: รอนร้าว IP: 124.120.44.178 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:22:42:34 น.

สวัสดีครับโดม

ขอบคุณสำหรับคำชักชวนเมื่อสองปีก่อน

ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่มอบให้

ถ้าไม่มีบล็อกนี้ให้เราได้พบกัน ก็คงไม่มีบล็อกชบาฉาย

และคงไม่สานต่อมาจนถึงวันนี้ ที่ผมกลับมาเขียนหนังสืออีกครั้ง และทำให้เราได้เป็นเพื่อนร่วมทางไปบนถนนสายเดียวกัน

เข้าใจในความคิดและความรู้สึกของคุณ- - ขอให้ประสบความสำเร็จในฝันที่เราต่างตั้งมั่นไว้ เมื่อตอนที่เขียนจดหมายฉบับสุดท้ายจบลง...

ล ง มื อ กั น เ ถ อ ะ !

โดย: ปะการัง IP: 72.197.60.18 วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:4:58:28 น.

สวัสดีครับพี่โดม

เข้ามาอ่านคำถามชวนคิดของคุณคิม
แล้วก็กระจ่างใจกับคำตอบของพี่โดมครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:6:27:46 น.

โดย: กังสดาล IP: 125.25.48.204 วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:7:49:12 น.

ยินดีครับคุณครู

โดย: ลูกศิษย์ศิษย์ 1 คาบ คุณครูตลอดกาล IP: 172.168.1.46, 58.8.98.191 วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:9:13:28 น.

ขอโทษค่ะที่เข้ามาตอบช้าได้รับเงินที่โอนมาใส่ซองทอดผ้าป่าซื้อโลงเย็นถวายวัดหนองยายดาแล้วค่ะขออนุโมทนาบุญกับเจ้อีกครั้งค่ะขอบคุณแทนชาวหมู่บ้านหนองยายดาอีกครั้งค่ะ

โดย: คนสว่าง IP: 127.0.0.1, 58.147.19.157 วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:12:19:02 น.

สวัสดีครับทุกๆท่าน

พอเข้าบล็อกน้อยลงงานก็เดินทันที

เข้ามาอ่านตัวหนังสือของคนเขียนคอมเม้นท์บ้าง

ชื่นใจจริงๆ ครับ

ชอบคำว่า"ลูกศิษย์ 1 คาบ คุณครูตลอดกาล"จัง

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:17:29:29 น.

สวัสดี ยามค่ำ ค่ะ
ติ๋มเข้า บล็อกคุณโดม เกือบจะทุกเรื่อง แต่ ไม่ค่อยจะ คอมเม้นท์ สรุปคือ ชอบทุกเรื่องราวที่คุณเขียน เล่าให้ ฟัง ไปทำอะไรมา ทุกครั้ง ที่อ่าน และบางเรื่อง ก็ให้อะไรที่เราไม่รู้โดยเฉพาะ การให้ (ไม่ได้ยอนะค่ะ)และ
ก็ชอบอ่าน คอมเม้นท์ แฟนคลับ ทุกๆ คน

โดย: tim (บ้านผ่อดอยใน

) วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:19:07:20 น.

สิ่งที่ทำยากที่สุด คือการทำสิ่งที่ควรทำแต่ไม่อยากทำ

คนที่ประสบความสำเร็จ คือคนที่ทำในสิ่งที่ควรทำ แม้ไม่อยากทำ..

คนที่มีความสุข คือคนที่ทำในสิ่งที่ควรทำและอยากทำ

=ชอบคอมเม้นท์ของคุณกังสดาลมากที่สุด
ตกอยู่ในภาวะเดียวกับพ่อเพยีย
ตัดสินใจอะไรไม่ขาด มันทุกข์ใจ
ตอนนี้อยู่ระหว่าง จะเอาไงดี
สิ่งที่อยากทำมันมักจะมาพร้อมกัน
แต่สิ่งที่ต้องทำมันต่ออยู่ แต่กลับไม่อยากทำ มันเป็นซะงั้นแหละมนุษย์
อยากเป็นคนเด็ดขาดได้บ้างจัง

โดย: ปอนปอน IP: 115.67.18.126 วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:19:39:32 น.

เห็นรูปอาจารย์หญิง สวมเสื้อดำดูสวยเชียว

โดย: แพรจารุ

วันที่: 18 กันยายน 2552 เวลา:20:45:51 น.

สวัสดีเช้าวันเสาร์ค่ะ พี่โดม

อ่าน เปลี่ยนใจ ของพระไพศาล วิสาโล แล้วนึกถึงพี่โดม พี่คงไม่คิดว่าภูเพยียเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนนะคะ ทราบดีว่าพี่โดมศึกษาธรรมะและเรียนรู้ลึกซึ้ง เป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติด้วย แต่ก็อดที่จะคัดมาฝากไม่ได้ ภูเพยียเพิ่งเคยอ่านน่ะค่ะ ท่านว่า

ในชีวิตของเรานั้น มีงานหรือกิจกรรมอยู่ ๔ ประเภทใหญ่ ๆ

ประเภทแรก งานด่วนและสำคัญ

[หมายถึง การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เช่น
เพื่อนร่วมงานขัดแย้งกันต้องเข้าไปไกล่เกลี่ย
เส้นตายมาถึงต้องรีบปั่นงานให้ทัน
สุขภาพทรุดโทรมจนล้มป่วยต้องไปหาหมอ
คอมพิวเตอร์เสียต้องเอาไปซ่อม]

ประเภทที่ ๒ งานด่วนและไม่สำคัญ

[หมายถึง ต้องรีบเลิกงานเพื่อไปดูฟุตบอลโลกให้ทัน
รีบไปซื้อของราคาถูกก่อนหมดเขตค่ำนี้
ต้องไปงานเลี้ยงรุ่นประจำปี]

ประเภทที่ ๓ งานไม่ด่วนและไม่สำคัญ

[หมายถึง โทรศัพท์คุยเล่นกับเพื่อน
ดูโทรทัศน์คลายเครียด
ตอบจดหมายเพื่อนที่เพิ่งมาถึงเมื่อวาน]

ประเภทสุดท้าย งานไม่ด่วนแต่สำคัญ

[หมายถึง การออกกำลังกาย
การอ่านหนังสือเพิ่มพูนความรู้
การวางแผนงานแต่เนิ่น ๆ
การให้เวลากับครอบครัว
การฝึกสมาธิภาวนา เป็นต้น ]

คนจำนวนไม่น้อยวัน ๆ หมดไปกับงานประเภทแรกและก็มีมากทีเดียวที่สิ้นเปลืองเวลาไปกับงานประเภทที่ ๒ และ ๓ คนสองกลุ่มที่ว่า แม้จะมีบุคลิกนิสัยและจุดมุ่งหมายในชีวิตต่างกัน แต่ก็เหมือนกันอย่างหนึ่งคือ ชีวิตไม่มีเวลาให้กับงานประเภทที่ ๔ งานด่วนแต่สำคัญ

คำว่า สำคัญ ในที่นี้หมายถึงความสำคัญต่อชีวิต

หากเราลำดับความสำคัญของงานต่าง ๆ ในชีวิตได้อย่างถูกต้อง และให้เวลาสอดคล้องกับความสำคัญของมัน เราก็จะไม่วิตกกังวลกับอนาคต เพราะได้ทำสิ่งที่ควรทำครบถ้วนแล้ว เรียกว่าเป็นผู้พร้อมทุกขณะ

คัดมาฝากอ่านด้วยเห็นว่าเป็นประโยชน์น่ะค่ะ
ด้วยความจริงใจ
และหวังว่าพี่คงสบายดี..

โดย: ภูเพยีย

วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:9:07:31 น.

สวัสดีวันหยุดครับทุกๆท่าน

ขอบคุณนะครับที่ไม่ปล่อยให้บล็อกนี้ร้างว่างเปล่า,
เข้ามาเขียน เข้ามาคุย
ผมตอบบ้างไม่ตอบบ้างก็ไำม่ว่ากันนะครับ

เมื่อวานเริ่มลงมือทำงานพอเสร็จงานก็ค้นหาต้นฉบับเก่าใน แผ่นดิสก์แบบสี่เหลี่ยม เขาเรียกอะไรนะ(แผ่นสี่เหลี่ยมบางๆเปิด (A) 3.5 floppy ) อาจเขียนผิด เพราะไม่ได้เปิดดูนานแล้ว

(แต่ก่อนยังไม่ได้ใช้แผ่นซีดีกลมๆเหมือนปัจจุบัน ตอนนั้นก็ว่าทันสมัยสุดๆแล้วที่สามารถเก็บต้นฉบับไว้ในแ่ผ่นนั้นได้)

ได้เจอบันทึกที่เขียนถึงตะกั่วป่าในเว็บไซต์หรรษาคลับด็อทคอม ตั้งแต่ปี 2544 เขียนได้ไงเขียนทุกวัน

ผมพบว่าผมเขียนตัวหนังสือไว้มากมาย ทั้งที่เป็นเรื่องบ้างและไม่เป็นเรื่องบ้าง

เพราะฉะนั้นอินเตอร์เน็ตมีคุณแก่ผมแน่นอนในแง่การฝึกซ้อมวอร์มอัพในการเขียน

มีเรื่องสั้นที่เคยตีพิมพ์ไปแล้ว แต่ยังไม่รวมเล่ม และเรื่องสั้นๆสัพเพเหระ ตอนนี้ผมกำลังดูอยู่ว่ามันสามารถจะนำมาพิมพ์ได้ไหม ?

สวัสดีครับภูเพยีย
ขอบคุณที่คัดข้อความที่เป็นประโยชน์ในการดำเนินชีวิตมาฝาก

พ่อพเยียน่ะส่วนใหญ่ทำกลับกันเสียหมดน่ะซี ชีวิตจึงเป็นอย่างที่เห็นอยู่นี้

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:10:00:44 น.

ขอบคุณมากค่ะ คุณภูเพยีย

ดีและมีประโยชน์ต่อชีวิตจริง ๆ ค่ะ

โดย: บินหลาแสนสวย IP: 10.12.5.2, 203.151.46.130 วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:15:21:35 น.

หวัดดีค่ะ คุณหนอน ฯ

ยินดีที่ได้รู้จักกัน พี่อยากเป็นเพื่อนกับคุณมานานแล้วค่ะ

คุณหนอน ฯ หมายถึงหนอนผีเสื้อรึเปล่าคะ รึจะเป็นหนอนรถด่วน หรือหนอนไม้ไผ่กันเนี่ย

มีเพื่อนคนหนึ่งใช้เพลงหนอนผีเสื้อเป็นเพลงรอสาย ทำให้คนรอเพลิดเพลินและอยากโทร.หาบ่อย ๆ ชอบตรงที่เพลงเพราะมากน่ะค่ะ

โดย: บินหลาแสนสวย IP: 10.12.5.2, 203.151.46.130 วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:15:26:11 น.

รู้สึกเหงาๆเหมือนกันนะ ถึงแม้จะเข้ามาอ่านอย่างเดียวเป็นส่วนใหญ่ ก็จะมีความรู้สึกว่าได้คุยกับเพื่อน รับรู้เรื่องราวของเพื่อน ไม่คิดถึงกันเลยรึ ฝากความคิดถึงกล้วย พเยีย ด้วยจ้ะ แล้วคงได้พบกัน มีความสุขนะจ๊ะ

โดย: แดง IP: 125.24.150.30 วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:15:45:30 น.

คุณโดมคะ...

เจ๊เคยอ่านจากหนังสือเล่มหนึ่งว่า "ถือเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ เพราะมนุษย์ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง"

คงต้องให้เวลาสักระยะหนึ่งกับเพื่อน ๆ ทุกคน ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีใครสามารถแทนที่ใครได้

รู้สึกเหมือนว่าชีวิตของเจ๊ขาดอะไรที่คุ้นชินไปอย่างหนึ่ง แต่ก็ยังมีความโชคดีว่า เมื่อเราได้รู้จักนักเขียนที่ขยันทำงานเขียนหนังสือทุกวัน ความเป็นปราชญ์ได้เผื่อแผ่มาถึงผู้คนรอบข้างด้วย

เดี๋ยวนี้ ถ้าวันใดไม่ได้เขียนอะไรเลย ก็เหมือนว่าตัวเองขาดความสุขอะไรบางอย่างของชีวิตประจำวันไปเช่นกัน

ขอบคุณทุกคนที่เป็นแรงบันดาลใจให้เข้าใกล้ความฝันเข้าไปทุกที ๆ

รู้สึกดีมาก ๆ ที่ได้ทราบว่ามีคนอื่น ๆ อีกหลายคนที่ชอบการขีดเขียนเหมือนเรา

โดย: บินหลาแสนสวย IP: 10.12.5.2, 203.151.46.130 วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:16:01:57 น.

สวัสดีครับคุณบินหลาแสนสวย

หนอนในที่นี้คือหนอนเมืองกรุง
คือหนอนหนังสือ ไม่ใช่หนอนผีเสื้อ
เอาเพลงหนอนผีเสื้อมาฝากก็แล้วกัน

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:17:21:49 น.

ทักทายค่ะ

นักล่าฯยังอยู่นะคะพี่โดม

แต่หมดแรงบันดาลใจเล็กน้อย

โดย: นักล่าน้ำตก IP: 115.67.183.142 วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:19:53:32 น.

สวัสดีค่ะคุณโดม ปรายเพิ่งกลับมาจากบ้านที่นครปฐม ครอบครัวตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ที่ตาคลีก็เลยไปประกาศขายบ้าน คุณโดมรักษาสุขภาพด้วยนะคะ...เยาวมิตร

สวัสดีค่ะพี่อิงค์ หนูมาเป็นกำลังใจให้พี่อิงค์ หนูรักพี่อิงค์นะคะ...

โดย: ปรายฟ้า IP: 118.172.186.36 วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:20:19:03 น.

สวัสดีค่ะ พี่โดม
เปิดอ่าน ขวัญเรือน ถึง คอลัมน์ ร้านนี้ ฉันรัก แล้วนึกถึงพี่โดม พร้อมกับขำตัวเองค่ะ ว่าเป็นคนนครแท้ๆ แต่ไม่รู้จักร้านนี้ มาก่อนเลย
พี่โดมจำได้หรือเปล่าคะ ร้านนั่งเล่น ที่อยู่หน้าบริเวณ ที่เพ็ญไปจอดรถ ตอนเราไปทานขนมจีน ที่ร้านครัวนคร ตอนที่มาขึ้นรถ เรายังอ่านป้ายชื่อนั่งเล่น เพ็ญก็นึกในใจว่าเป็นอะไรหว่า บ้านหรือร้านอะไรกันแน่ อิอิ

ม่ายงั้นจะได้ไปลองชิม

เป็นอย่างไรบ้างคะ จัดตารางเวลาทำงานแล้ว
ชอบคำพูดคุณกังสดาล จังค่ะ

"สิ่งที่ทำยากที่สุด คือการทำสิ่งที่ควรทำแต่ไม่อยากทำ

คนที่ประสบความสำเร็จ คือคนที่ทำในสิ่งที่ควรทำ แม้ไม่อยากทำ..

คนที่มีความสุข คือคนที่ทำในสิ่งที่ควรทำและอยากทำ"

และ คุณภูพเยีย ในคอมเม้นท์ ที่ 39 ด้วยค่ะ ขอบคุณที่คัดมาให้อ่านค่ะ

สวัสดี พี่หนอน พี่เอ ด้วยค่ะ

โดย: เพ็ญ IP: 61.19.67.18 วันที่: 19 กันยายน 2552 เวลา:20:30:58 น.