ภาพในความคิดคำนึงและความทรงจำ

หากปล่อยให้เวลาผ่านเนิ่นไป ก็มักจะผิดแปลกไปจากความจริงเสมอแหละค่ะ

ดอกคำใต้กับความคาดหวังเมื่อยังเป็นหนุ่ม
กับยุคนี้ คงผิดกันไกลจริงๆค่ะพ่อพเยีย

ความเจริญเข้าไปถึงมันหมดแล้วล่ะ บ้านไม้
คงหายไปอวดไว้แต่บ้านปูน

ไปร้านหนังสือมาจ้ะ เจอหนังสือสารคดีท่องเที่ยวประเทศภูฏาน ของคุณพิสมัย จันทวิมล ..คงจะจำชื่อไม่ผิดนา....
พบบทกลอนน่าสนใจอยู่บทหนึ่งซึ่งน่าจะใช้กับชีวิตทั่วๆไปได้..ไม่ใช่เฉพาะกับการเมือง...ลองอ่านดูนะ

อำนาจควรจะรักษา
ใช่ว่าใช้ไปจนสิ้น
เก็บไว้ให้ชิดติดดิน
คนไม่ติฉินนินทา

หากใช้อำนาจบาตรใหญ่
สุดแล้วแต่ใจปรารถนา
คงมีวันหนึ่งถึงครา
วาสนาตกต่ำลำเค็ญ

เก็บงำอำนาจนั้นไว้
ไม่ใช้ให้คนทุกข์เข็ญ
เป็นที่ชื่นชมร่มเย็น
ใครเห็นย่อมค้อมยอมเรา

เป็นไงบ้างคะ..เป็นสารคดีที่อ่านสนุกจริงๆ....อ้อ มีหนังสือประวัติอาจารย์เฉลิมชัย โฆสิตพิพัฒน์ ยังม่ายได้อ่าน มันแพงงงงงงง........แต่ติดใจหน้าปกจ้ะ..ควายสีขาวน่ารักจริงๆ...ขอบอกกกกก.......

คุณพ่อพเยียถึงไหนแล้วคะเนี่ย