BlogGang.com : : Pormaid : 8-11

8-11

หลังจากได้ไปกราบนมัสการพระอาจารย์ปราโมทย์ ที่สวนสันติธรรมมา ( 19-10-50 ) 2 วันให้หลัง ( 21-10-50 ) ก็เริ่มดูจิตเป็นขึ้นมาบ้าง ร่วมกับการเกิดการเปลี่ยนแปลงระดับจิตขณะเดินจงกรมเล็กน้อย ซึ่งผมเข้าใจว่า น่าจะเป็นเหตุเป็นผลกัน การดูจิตได้ไวพอ ทำให้สงบระงับอาการฟุ้งซ่านได้ดี แต่ทั้งหมดนั้น เป็นผลของสมถะมากกว่าวิปัสสนา เพราะไม่ได้เพิ่มระดับความรู้สึกว่ากายใจไม่ใช่ของเรา มากขึ้นแต่อย่างใด ระดับของวิปัสสนาของผม ยังคงที่อยู่ที่การเห็นกาย เป็นธาตุ จากการตามรู้กาย ในการนั่งภาวนา ตามที่เคยเรียนถามคุณดังตฤน ในลานธรรมฯ เมื่อคราวโน้น ( 2-10-50 )

การดูจิตโดยยังติดอาการจงใจดูอยู่ระดับหนึ่ง ก็สามารถระงับกิเลสได้ระดับหนึ่งเช่นกัน แต่เมื่อวันก่อน ( 6-11-50 ) ผมพบว่า การดูจิตอย่างค่อนข้างจงใจรู้นั้น กลับทำให้มีความรู้สึกดีใจ และภูมิใจ แฝงมาทุกครั้งที่กิเลสถูกจงใจรู้ และหายไป ผมเข้าใจว่าการเพ่งดูจิตกับการเห็นจิตเป็นอัตตานั้น มันไม่เกี่ยวกันซะทีเดียว อย่างไรก็ตาม คงจำเป็นที่ต้องแก้ไข้ปัญหาดังกล่าว ทั้ง สองเรื่อง ไปซะพร้อมๆ กัน

วันต่อมา ( 7-11-50 ) ผมเริ่มฝึกดูจิต โดยคิดคำคล้องจองเอาไว้ระลึกเอง เล่นๆ ว่า "กายหยุดลมไม่ได้ฉันใด ใจหยุดคิดไม่ได้ฉันนั้น" เพื่อนำความรู้สึกที่ว่า กายไม่ใช่ของเรา ที่ได้เจริญวิปัสสนามาระดับนึ่งแล้ว มาโยงกับจิตว่า มันไม่ต่างกัน เราบังคับกายไม่ได้ เราก็บังคับจิตไม่ได้เช่นกัน เพราะฉะนั้น จิตก็ไม่ใช่ของเรา...

เลยทำให้วันนี้ ( 8-11-50 ) พบว่า อาการของจิตในการดูจิตเริ่มแปลกไป เริ่มเห็นจิตเป็น 2 ส่วนชัดๆ คือ จิตผู้รู้ กับจิตที่ถูกรู้ รู้สึกเหมือนเดิมกับจิตที่ถูกรู้ว่า มันทุรนทุราย ขวนขวาย ไปเรื่อย แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ เห็นจิตผู้รู้เป็นก้อนๆ ไม่ได้ยินดียินร้ายกับอาการของจิตอีกดวง มันก็อยู่ของมันเฉยๆ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เห็นเลย เห็นแค่จิตที่กำลังคิด กำลังมีกิเลส เกิดขึ้นแล้วดับไปเท่านั้น นอกจากนี้ เข้าใจว่า อาการจงใจรู้ ก็ไม่เกิดขึ้นเช่นกัน หรืออาจจะยังมีบ้าง ก็ไม่แน่ใจ แต่ภาพรวมของสภาพจิตใจรู้สึกสงบเฉยมากกว่าเคย พอจิตเริ่มเพ่งคิดกับอะไร เริ่มรู้สึกอะไร เมื่อถูกรู้ขึ้นมา ก็เห็นจิตผู้รู้ แล้วก็จิตที่ถูกรู้ ค่อยๆ แยกจากกัน ใจก็ไม่ร้อนรนกระวนกระวายกับอาการของจิตที่ถูกรู้อีก มาทบทวน พระธรรมเทศนาของพระอาจารย์ปราโมทย์ว่า "จะเริ่มรู้สึกนิ่งๆ รู้สึกเป็นสุข โดยไม่ต้องทำอะไร แค่ตามรู้อยู่เฉยๆ..." (จำได้ลางๆ ประมาณนี้ :P) ก็เข้าใจว่าคงเป็นอย่างนี้นี่เอง

สรุปสิ่งที่ได้จากอาทิตย์นี้ คือ

1.ได้แก้ไขอาการเพ่งรู้ กับ การเห็นจิตเป็นอัตตา ในคราวเดียว โดยแต่แรกนั้น จงใจแก้ไขเฉพาะการเห็นจิตเป็นอัตตาเท่านั้น แต่ก็ลดการเพ่งได้ด้วยเช่นกัน

2.ผมพบว่า การดูกายกับดูจิตนั้นเกี่ยวข้องกันโดยตรง เพราะสามารถนำเอาระดับของวิปัสสนา ในกาย มาเพิ่มระดับของวิปัสสนา ในจิตได้

3.โมหะอย่างปานกลาง ค่อนไปทางละเอียดนั้น ติดตามดูแก้ไขได้ค่อนข้างยาก เพราะกว่าจะรู้ตัวว่า การดูจิตอย่างที่ทำอยู่นั้น เห็นจิตเป็นอัตตาคือ เห็นจิตเป็นของเรา ใช้เวลากว่า 2 สัปดาห์ ( 21-6 )

4.ยังคงแยกแยะจิตผู้รู้ กับจิตที่ถูก ออกจากกันไม่ได้ขาดนัก เพราะเมื่อกำหนดรู้ รู้สึกว่า อารมณ์ของจิตผู้ถูกรู้ ยังคงค้างอยู่อีกระยะหนึ่ง ประมาณ 1/2 วินาที คงต้องฝึกต่อไปอีก เพื่อเพิ่มระดับกำลังของจิตผู้รู้ ให้มากขึ้น...

เอาประสบการณ์มาแลกเปลี่ยนกันนะครับ ผมวิเคราะห์แล้วสรุปเอาเอง มีใครมีความเห็นเพิ่มเติมอย่างไร ตรงไหนต้องแก้ไข ตรงไหนเข้าใจผิด ก็เชิญชี้แนะได้นะครับ

Create Date : 02 มกราคม 2551

Last Update : 2 มกราคม 2551 21:19:15 น.

0 comments

Counter : 330 Pageviews.