ฝนตก

ราว 10 ปีก่อน...

เม็ดฝนที่กระทบกระจกหน้ารถ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนทั้งเห็นใจและสมน้ำหน้า ซ้ำไปซ้ำมา โดยเฉพาะตอนรถติด ผมมักจะปล่อยให้มันตกใส่อย่างนั้นเรื่อยๆ ไม่คิดจะทำให้มันหายไป ยิ่งปล่อยไว้นานเท่าไร ยิ่งมองเห็นน้อยลงเท่านั้น เหมือนซ้ำเติมใจตัวเองที่ไม่มีใคร เหมือนจงใจขั้งมันไว้ ไม่ให้ใครมองเข้ามาเห็น ไม่ให้มองออกไปเห็นใคร





ราว 5 ปีก่อน...

เม็ดฝนที่ตก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คงเหมือนที่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา ซ้ำแล้วซ้ำอีก บางครั้งได้ยินเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ที่ปลายสาย ไม่มีทางรู้เลย ว่ามากมายแค่ไหน แต่กระนั้น น้ำตาที่เสียไป คงไม่อาจเทียบได้กับจิตใจที่บอบช้ำ...


ขอได้โปรดเข้าใจ... เมื่อไปกันไม่ได้ รั้งไว้มีแต่ยิ่งเจ็บ และเจ็บ


อีกครั้งที่เม็ดฝนขั้งผมไว้ ประหนึ่งลงโทษที่ได้ทำให้ใครบางคนต้องเสียน้ำตา...


ต้องเสียใจขนาดนั้น...





ปัจจุบัน...

ปัจจุบันเป็นสิ่งซึ่งแสนมหัศจรรย์



"ความเศร้าโศก" เป็นเพียงปฏิกิริยาของจิตใจ ที่เกิดจาก "ความรู้สึกนึกคิด" นึกว่าเราไม่มีใคร นึกว่าเราทำร้ายใคร



"ความรู้สึกนึกคิด" ก็เป็นปฏิกิริยา ที่เกิดจากความจำ ความเข้าใจเหตุการณ์ในอดีต ว่าเราเคยทำร้ายใคร ว่าเราน่าจะมีใคร



จริงๆแล้ว เพียงแต่เราจมอยู่กับสิ่งเหล่านั้น ถูกสิ่งเหล่านั้นควบคุม บีบคั้น ผลักดัน ซึ่งทั้งหมดไม่ได้มีอยู่ ณ ตอนนี้ จริงๆ ตอนนี้



ถ้ารู้จักปัจจุบัน... ปัจจุบันระดับ nanosecond...ระดับเสี้ยวของเสี้ยววินาทีนั้น... ปัจจุบันนี้เราไม่ได้ทำร้ายใคร เราไม่ได้คิดอะไร ไม่มีอะไร

ปัจจุบันนั้น ไม่มี สิ่งซึ่งกดดัน บีบคั้นทั้งหลายเลย

ไม่มีอะไร

ไม่ทุกข์ ไม่สุข



แต่แปลกมาก ปัจจุบันนั้นกลับมีความสุขที่แสนประหลาด... ความสุขที่ไม่ทุกข์ ความสุขที่ไม่สุข...

เพราะความสุขทั่วๆ ไปนั้น ยังคงบีบคั้นให้อยากสุขอีก อยากสุขนานๆ ยังเป็นความสุขที่แฝงด้วยความทุกข์อยู่ เป็นความสุขที่ถูกความทุกข์บงการณ์...



อยู่กับปัจจุบัน... เฉยๆ

Create Date : 25 กันยายน 2552		3 comments
Last Update : 25 กันยายน 2552 11:09:27 น.
Counter : 1002 Pageviews.
Share Tweet