Bloggang.com : PORBUA : บทเรียนและประสบการณ์จากการทำกิจกรรมภาคสนามช่วงปิดเทอม

บทเรียนและประสบการณ์จากการทำกิจกรรมภาคสนามช่วงปิดเทอม

บล๊อกดราม่า ใครไม่ชอบเวิ่นเว้อข้ามไปเลยค่า บอกผ่าน

จริงๆ การให้ลูกทำกิจกรรมต่างๆ ในช่วงเวลาปิดเทอมน่าจะเป็นสิ่งที่ดีนะ โดยเฉพาะกิจกรรมที่ลูกเราชอบ มีความสุข สนุกที่ได้ทำกิจกรรมนั้น เราเรียกการทำกิจกรรมภาคสนามนะ

เราก็เป็นแม่อะเนอะ ลูกชอบอะไร อยากทำอะไรเราก็จัดให้ไง บางทีก็ลืมไปว่าผลที่ตามมามันมีหลายอย่างที่กระทบจิตใจลูก เป็นผลที่แฝงอยู่ในกิจกรรมที่ลูกทำ เราคิดว่าลูกจะมีความสุข แต่บางครั้งมันมีโมเม้นท์ที่ลูกเจ็บ เสียใจ ผิดหวัง เศร้า เฮ้อ

กิจกรรมปิดกลางภาค 1 เดือน ทำไรกันอะหรอ โอ้ย หลายอย่างเลย เราตัดเรื่องเรียนออกไปเลยนะ เพราะเวลาเปิดเทอมเราจริงจังกับเรื่องเรียนม๊ากๆๆๆๆ พอแระไง ปิดเทอมคือบันเทิงล้วนๆ จริงๆ ทุกงานทุกกิจกรรมเราจะให้ลูกเลือกเอง ตัดสินใจเองนะว่าจะทำหรือไม่ทำ เราไม่เคยบังคับนะ พูดเลย

ประเดิมงานแรก เดินแบบงานใหญ่ ตอนรู้ว่าได้งานนี้ดีใจมากมาย ปลื้มปริ่ม เห่อมาก เว่อร์วังมาก จุดพลุ 5555555 ชอบมาก ปังมาก งานใหญ่ประสบการณ์ดีเด่น ได้เดินแบบกับนางแบบนายแบบมืออาชีพ ซูปตาร์มากมาย วันเดินแบบ ลูกได้แต่งตัวสวย ลูกยิ้ม ลูกสนุก ลูกหัวเราะ สิ่งที่แม่คิด แม่ดีใจ ลูกเก่ง ลูกทำได้ ลูกน่าจะสนุก

แต่คืนนั้นหลังกลับมาจากงาน ลูกแม่เศร้า และพูดตลอดเวลาว่าไม่อยากไปเดินแบบอีกแล้ว ไม่อยากไปอีกแล้ว แม่ไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกหรอก ไม่เดินแล้วไม่เดินอีกแล้ว

ยังไงอะไร เกิดอะไรขึ้น แม่สับสน ลูกเป็นอะไร จริงๆ ก็พอจับความรู้สึกได้อยู่นะ แต่ไม่คิดว่าจะมากมายขนาดนี้ จะเศร้ามากขนาดนี้ ก่อนนอนเราคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูก ให้ลูกเราได้ระบายความรู้สึก บางครั้งเด็กก็ไม่สามารถเรียบเรียงความคิดออกมาได้ เราต้องคอยช่วยกระตุ้นถาม พอจับใจความได้ว่า รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความสนใจเท่าที่เค้าคิดไว้ เกิดการเปรียบเทียบระหว่างนางแบบด้วยกัน รู้สึกเศร้าเวลาไม่มีคนมาขอถ่ายรูป และคิดว่าตัวเองไม่สวย ไม่น่ารัก ความมั่นใจหดหาย

เหอๆๆๆๆ แล้วยังไงหล่ะ เราเป็นผู้ใหญ่ เราคิดได้อยู่แล้ว เวลาที่มีงาน มันต้องมีทั้งนางเอง และตัวประกอบ แต่ลูกเรายังไม่เข้าใจแบบนี้ เค้าคิดว่าตัวเองต้องเด่นเท่าคนอื่น ทำไมไม่มีใครมาขอถ่ายรูปกับเค้าเลย ในขณะที่อีกคนมีแต่คนรุมขอถ่ายรูป เด็กหนอเด็ก หน้าที่แม่ อธิบายค่า แต่ก่อนจะอธิบายก็ต้องแสดงให้ลูกเห็นก่อนว่าเราเข้าใจความรู้สึกเค้านะ เหอๆๆ ไม่งั้นอีกหน่อยไม่ยอมเล่าอะไรให้เราฟังแน่นอน คืนนั้นพูดไปลูกก็ยังไม่เห็นภาพหรอก เค้าแค่รู้สึกเสียใจและเศร้า หลังๆ ก็ค่อยๆ สอนบอกไปว่ากว่าเค้าจะมาเป็นนางเอกได้ มันต้องใช้เวลา สะสมประสบการณ์ เดินหลายร้อยเวทีกว่าจะได้เป็นที่รู้จัก ก็เหมือนจะเข้าใจนะ เรื่องนี้จบไป ดูโอเคขึ้น

ป๊าด งานที่สองมาแระ งานประกวดอีกงาน แม่ถามปุ๊บ ให้ดูรูป ดูธีม ลูกโอเคมั้ย สมัครมั้ย
อะลูกบอกโออยากสมัคร อยากประกวด แม่จัดให้ ส่งรูปและประวัติเข้าไปก่อน ต้องผ่านการคัดเลือกรูปและประวัติรอบแรกก่อน แล้วถึงได้ไปเดินประกวดบนเวทีในวันงาน การเลือกรูปนี่ยิ่งไม่คาดหวังเลยนะ เพราะนางเป็นคนถ่ายรูปไม่ขึ้น ก่อนวันงานก็ได้รับโทรศัพท์แจ้ง คุณแม่คะ น้องได้เข้ารอบนะคะ เจอกันวันงานจัดชุดให้เข้ากับธีมเลยนะคะ ผ่านเข้ารอบ 30 คน มี 3 รางวัล 1 ต่อ 10 น่าลุ้นปะหล่ะ

วันงาน จัดไป จัดเต็ม ลูกยิ้ม ขึ้นเดิน สวยงาม ตอนสมัครบอกแค่ว่า เดินแบบโชว์กรรมการ และตอบคำถาม แต่วันจริง มีเพิ่มให้แสดงความสามารถพิเศษด้วย เอาเข้าไป เพลงก็ไม่ได้เตรียม อุปกรณ์อะไรก็ไม่มี แต่เราก็ไม่หวั่น มีความสามารถติดตัวอยู่แล้ว พร้อมเต้นบัลเล่ต์โชว์เลย ซ้อมหลังเวที ลูกพร้อม แม่พร้อม พอขึ้นเวที เจอพิธีกรสกัดดาวรุ่ง ไม่ให้แสดงความสามารถพิเศษ อ้างว่ารองเท้าไม่เอื้อให้เต้นบัลเล่ต์ เลยไม่ได้คะแนนความสามารถพิเศษเพิ่ม เงิบกันไปทั้งแม่ทั้งลูก เฮ้อ ลูกบอกเซ็งอะ รอตั้งนาน เหนื่อย และไม่ได้รางวัลอะไรเลย งานนี้ลูกผิดหวัง แต่ไม่บ่นอะไร เข้าใจว่าเราไม่ได้แสดงความสามารถเลยไม่พร้อม บอกแม่วันหลังเตรียมไว้ก่อนเลย เป็นบทเรียน เผื่อเจอเคสแบบนี้อีกจะได้งัดชุดและเพลงออกมาพร้อมแสดงนะ จบปิ๊งไปอีกงาน

ผ่านไปสองงาน พักเบรค พาลูกไปเที่ยวทะเล ลั้ลลา สนุกสนานมากมาย กลับมา ตัวดำ หน้าเกรียม แต่แม่ได้รับโทรศัพท์อีก คุณแม่คะ ลูกคุณแม่ผ่านการ Audition ได้เข้ารอบสุดท้ายนะคะ เอาหล่ะสิ 5555 ไม่พร้อมเลย ดำสนิท ถามลูกอเกน เข้ารอบแระ สู้ปะ ลูกบอกสู้ แม่พาลุย จัดไปอีก 30 คนรอบสุดท้าย 1 ต่อ 10 อีกแระ ดูมีความหวัง ลูกหันกลับมาบอกแม่ว่า อย่าหวังเลยแม่ คราวที่แล้วก็ 30 ยังไม่เห็นได้เลย เหอๆๆ ลูกเราหมดกำลังใจ และคิดว่าประกวดไปก็ไม่ได้หรอก แม่ปลอบ เอาน่าลองดู เป็นประสบการณ์ ไม่ได้ก็ถือเป็นอีกเวทีที่ให้เราปรับปรุงไงลูก เป็นประสบการณ์ รางวัลคือผลพลอยได้นะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร สู้ๆ แม่ยังคงเชียร์

ผ่านจากงานประกวด ผลคือไม่ได้อีกเช่นเคย 555555 เดินเสร็จนางหันมาบอกแม่ กลับบ้านกันเหอะ ไม่ได้หรอก รู้แระว่าพลาด นางรู้ตัว เหอๆๆๆ นางพลาดจริง ตอนแนะนำตัว นางตื่นเต้น เคๆ กลับก็กลับ จบไปอีกงาน

ช่วงพักเบรกส่งไปเข้าค่ายศิลปะที่ศูนย์วัฒนธรรม 1 อาทิตย์ ลั้ลลากันไป สนุกสนาน วาดรูป ระบายสี แต่งนิทาน แฮปปี้กันไป

คุณแม่ก็ช่างหาเรื่อง มาอีกแระ มีแคสงานพิธีกรเด็ก ถามลูกอีก เอามะลองมะน่าสนุกนะ ช่วงท่องเที่ยวด้วย เผื่อได้ไปเทียวด้วยกัน 55555 แอบบิ้วเล็กๆ

ลูกไปสิ ลองก็ลอง ต้องทำไรบ้างอะแม่ ไม่ต้องทำไรเลย ไปแนะนำตัว ตอบคำถาม อาจมีสคริปพูดนิดหน่อย อะเคจัดไป ไม่มีงอแง ไปถึงสตูลูกท่องสคริป แม่ช่วย อินเนอร์มาเต็มๆ แอ๊คติ้งได้สุดๆ พอไปยืนหน้ากล้อง จากที่เคยเล่นใหญ่แบบจัดเต็ม 100 เหลือแค่ 50 หายไปครึ่งนึงเลย นางตื่นเต้น แต่นางเก่งนะ ผู้กำกับให้ทำอะไรทำได้ เต้นบัลเล่ต์หน้ากล้องได้ ร้องเพลงได้ แต่ฟิลตอนพูดสคริปยังไม่ได้ขึ้นไม่ถึง อดไปอีกงาน

สรุปคือไม่ได้งาน และไม่ได้รางวัลอะไรเลย จากการทำกิจกรรมภาคสนามช่วงปิดเทอม สิ่งที่ได้คือ ประสบการณ์ในรูปแบบต่างๆ ทั้งดีและไม่ดี ทำให้รู้สึกและรับมือกับความเศร้า เสียใจ ผิดหวัง และท้อ เพราะคิดว่าไม่มีทางได้รางวัลแน่ ไม่มีใครเลือกเราหรอกแม่ พยายามแค่ไหนก็ทำไม่ได้หรอกแม่

หน้าที่ของแม่คือ พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส สอน/บอกให้มีพลัง หึกเหิมอีกครั้ง เอาสิ่งที่ผิดหวังมาเรียนรู้ พัฒนาเพิ่มเติมประสบการณ์ รู้จักจัดการกับอารมณ์ตัวเอง คราวหน้าจะได้ไม่พลาดซ้ำแบบเดิม ถ้าเรายังสนุกกับมัน รักที่จะทำงานหรือกิจกรรมแบบนี้ เราต้องเรียนรู้นะลูก อะไรที่พลาดไปถือเป็นประสบการณ์ เราจะพยายามกันต่อไป อย่างมีความสุขนะลูก ถ้าวันไหนเราไม่มีความสุขเราก็เลิกทำ แค่นั้นเอง ความผิดหวังในวันนี้ควรเป็นพลังเพิ่มให้เรามีความพยายามมากขึ้นๆ นะ

รักแวววาวจีจี้มากมาย
๑ พ.ย.๒๕๕๘

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2558

Last Update : 4 พฤศจิกายน 2558 10:54:51 น.

0 comments

Counter : 1528 Pageviews.