ยังดีที่ความรู้สึกยังเดินทาง

แต่เราสิคะ

เขียนจดหมายรักไม่เป็นแล้ว

คิ ด ถึ ง จึ ง ม า เ ยี่ ย ม จ๊ ะ

โมก…หนูหายไปหลายวันนะ บ้านปิดกุญแจเงียบ
ป้าก็ห่วงหนู ห่วงเหมือนที่ห่วงเจ้าสามของป้า

ข้อเขียนวันนี้เศร้านะ ใครไม่รู้นึกว่าอกหัก
แต่ป้ามั่นใจว่าคำนี้ไม่มีทางเข้าใกล้หนูแน่นอน

เพราะโมกของป้าเข้มแข็ง มั่นคง
เป็นโมกที่หยั่งรากลึก พุ่มโตใหญ่ใบดกหนา พร้อมสู้แดดฝน
เป็นโมกสีเงินที่หยัดยืนมั่นคงยิ่งกว่าโมกทั่วไป

รักษาสุขภาพ และมีความสุขกับวันดีๆทุกทุกวันนะจ๊ะ

ว๊าว...เปิดบ้านมาใหม่...
เปิดเปลือยหัวใจถึงใครกันหนอ น้องเรา

เพลง ๆ หนึ่งแว่วเข้ามาในใจขณะที่อ่านบล็อกนี้...

ถ้าหากรักนี้...ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว
แล้วเขาจะรู้ว่ารักหรือเปล่า...?

แซวเล่นเด้อหล่า...

แว่วเสียงเพลงเดียวกับ คุณแม่ไก่เลยล่ะ .....

แต่ในความเป็นจริง เราก็เป็นแบบคุณโมกนะ ...
ปล่อยให้ความรักของเรา ไปลอยเวียนวนอยู่รอบๆ ตัวเค้า

เค้าคงไม่รู้หรอก ...แต่เราอิ่มใจ

ท้องฟ้ายังเปลี่ยนสี
กลางวันผันผ่าน กลางคืนคืบคลาน
ความผันเปลี่ยนเป็นนิจจัง
ไฉนเลยความรักซึ่งเป็นเพียงอารมณ์จะยืนยงอยู่ได้ตลอดกาล

รักใครก็ตาม อย่าให้ตัวเองเป็นทุกข์
ถ้าเป็นทุกข์อย่ารักนะคะป้า

ดีใจจังที่กลับมา คิดถึงจังค่ะ

อ่านจบแล้วค่ะ..เป็นไดที่ซึ้งจัง..อ่านแล้วชอบค่ะ
ความรักเนาะ..มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้..แต่ยิ่งใหญ่และมีความสำคัญ
"ความรู้สึกเดินทาง"..รู้สึกดีจังค่ะ..ชอบที่เอาความรู้สึกดีดีที่เคยมี
มาเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ..อย่างที่คุณนัทธ์ว่า..ความรัก
ความรักที่เขาอาจมองไม่เห็น ไม่รู้..แต่เรารู้..เราอิ่มใจจริงๆด้วย

สวัสดีคะพี่โมกฯ หนูตามหาบล็อคพี่ตั้งนาน
เปลี่ยนชื่อแล้วนะคะ รายละเอียดเดี๋ยวค่อยว่ากัน
(หนูยอฯ) เองคะ อิอิ

ขอบคุณที่แวะไปอวยพรวันเกิดหนูยอฯนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ

“จำวันแรกที่เรารู้สึกกับเขาได้มั้ย” นำความรู้สึกนั้นมาเป็นน้ำเลี้ยงสิ นำมาหล่อเลี้ยงหัวใจที่กำลังจะหวั่นและไหว แกว่งไกว ขาดความมั่นคง หลังจากฟังประโยคนี้หลายหน ฉันเริ่มเข้าใจประโยคนี้ หลังจากอ่านไดอารี่ที่เขียนถึงเธอ ฉันรู้ว่าความรู้สึกแรก ที่รู้สึก คือไม่คาดหวัง ฉันเขียนถึงเธอด้วยความสุข ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่แห่งหนไหน กับใคร ทำอะไรอยู่ นั่นเพราะเราไม่วาดหวังเราปรารถนาให้คนที่เรารัก เดินไปเส้นทางที่เขาปรารถนา และก้าวเดินอย่างสวยงาม





^
^

ชอบประโยคนี้ แต่ตอนนี้ เรากำลังทำไม่ได้

ชอบที่คุณคอมเม้นนะคะ มันทุกข์จริงๆ ด้วย หลังจากบอกไปแล้ว แต่ต้องยอมรับมันหล่ะ

เรายังไม่ได้พูดออกไปหรอกนะว่าไม่ต้องโทร แต่น้ำเสียงและคำพูดของเรา บอกเค้าออกไปว่า " ไว้ค่อยคุยกัน "

เราว่า เค้าคงเข้าใจความหมายที่เราบอกและสื่อสารออกไป

เธอ เราเป็นคนบอกเค้าเองนะ ว่า " ไว้ค่อยคุยกัน " เค้าก็คงไม่เข้าใจเหมือนที่เธอว่าจริงๆ เพราะหลังจากนั้น เค้าก็โทรมาอีกแล้วถามว่า " อารมณ์ดียังคับ " เราก็ตอบเค้าไปแบบ ยียวน กวนประสาท สักพักเค้าถามเราว่า "อารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร โกดเค้าหรอ" เราไม่ตอบ เค้ามีสายเข้า บอกให้เรารอสายแป๊ป เรารอสักพัก เห็นนานเลยวาง แล้วเค้าก็ไม่โทรมาอีก เราว่า เค้าคงไม่โทรหาเราแล้วหล่ะ เพราะ เราไม่เคยพูดจา ยียวนกวนประสาทเค้าเลย ตั้งแต่รู้จักเค้ามา เราจะส่งเมล์หาเค้าทุกวัน แต่วันนี้เราไม่ส่งเลย เราว่าเค้ารู้นะ............

เค้าเห็นล่วยกะ คห. 3 ง่ะ ยะฮู๊

ตะเองนอกใจค๊าววววววววววว

ขออนุญาต เรียกว่า พี่นะคะ พอดี เพิ่งเข้าไปดู Profile

คุณโมกสีเงินคะ
ทางเราตรวจสอบแล้วเห็นว่า...คุณละเมิดลิขสิทธิ์เวิร์ดดิ้งของหญิงสาวแสนน่ารักคนหนึ่งมา
ใช่ค่ะ...คุณอาจบอกว่า ไม่เหมือนเพราะของเดิมนั้นบอกว่า

"จำความรู้สึกแรกที่มีให้กันได้มั้ย"

แต่การทำซ้ำ-ดัดแปลง หรือเผยแพร่ก็ถือเป็นความผิดตามมาตราความรู้สึก

เพราะฉะนั้นกรุณาจ่ายค่าปรับมาซะดีดี
และครั้งหน้าหากต้องการยืมเวิร์ดดิ้งไปใช้ กรุณาติดต่อคุณหนูเสียงสวยก่อนนะคะ

ค่าปรับครั้งนี้คือการตอบคำถามที่ว่า

"ดอกไม้งดงามที่สุดเวลาไหน"

มีใบ้ค่ะ...หลังจากดอกไม้งดงามที่สุดแล้ว เมื่อมีที่สุดแสดงว่ามันไม่สามารถที่จะงดงามได้อีกต่อไป
ก็ถึงคราร่วงโรย
บ้างร่วงลงดินรับหยาดฝนไม่ทันไรก็ผลิใบรับชีวิตใหม่
บ้างร่วงแล้วกลายเป็นเพียงกลีบดอกความทรงจำกลีบหนึ่งในชีวิต

รู้คำตอบหรือยังคะว่าคืออะไร คุณจะได้จ่ายค่าปรับให้ทางเราได้เสียที

แวะมาตอนเช้าอีกนะคะ

วันนี้วันศุกร์
.
.
ศุกร์ที่มีสุริยคราสตอนเย็น
.
.
ศุกร์ที่ได้นั่งรถเมล์ฟรีตอนเช้า
.
.
สุขกันเถอะเรา
.

"ดอกไม้งดงามที่สุดเวลาไหน"

ก็เวลาที่มันยังเป็นดอกไม้ไง ไม่น่าถามเนอะ

"ดอกไม้บานที่สุดเวลาไหน"

คำตอบไม่ใช่สิ่งสำคัญ

สิ่งสำคัญคือการอยากให้ตระหนักรู้ถึงความเข้าใจในวิถีทางธรรมชาติ

เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป

สามคำที่เจ้าของบล็อกเคยบอกผู้ถาม
เผื่อบางทีคนบอกอาจหลงลืม...ชั่วขณะด้วยบางความรู้สึกบังตาลวงใจ

อะไรที่มันถึงที่สุดแล้ว...ก็ถึงคราวต้องร่วงหล่นเป็นธรรมดา
ต่างเพียงว่าหลังร่วงหล่นความรู้สึกนั้นกลายร่างเป็นสิ่งใด
เป็นความงามของการผลิใบครั้งใหม่
หรือให้เป็นเพียง...ความทรงจำอันงดงาม ณ ช่วงเวลาแห่งความงามของดอกไม้แทน!!!
หรือบางทีก็แค่เศษซากอันผุพังที่รอวันย่อยสลาย...
ใบไม้ที่ร่วงหล่นจากต้นลงดินมันยังกลายเป็นปุ๋ยได้
ความรู้สึกคนเราล่ะค่ะ...ที่ต้องถามถึงความรู้สึกเพราะความเป็นคนละเอียดของเจ้าของบล็อก คงเห็นชื่อที่ใช้ "ช่างจับผิดความรู้สึก"
ความรู้สึกคือสิ่งจำเป็นสำหรับการดำรงชีวิตบนโลกใบนี้
ถ้าคุณมีชีวิตแบบไร้ความรู้สึก คงไม่ต่างอะไรกับซากศพที่มีลมหายใจกระมัง

...คำตอบในคำถามไม่ใช่สิ่งสำคัญกับชีวิตเสมอไป...
จะมีประโยชน์อะไรแม้นจะตอบแบบ "รู้ลึก" ทว่าขาดความ "รู้สึก"


และ...ถ้า "ผ่านมาเจอ" คือเจ้าของบล็อก คำตอบเช่นนั้นยังความเสียใจให้ "ช่างรู้สึก" มาก (ฮือๆๆ)

เพราะมันแสดงถึงว่า..."ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น" (กรุณาร้องเป็นเพลงด้วย -ฮา-)

คนอย่างช่างรู้สึก ไม่เคยตั้งคำถามใดเพื่อต้องการคำตอบที่เด็กอมมือคนไหนก็ตอบได้ ไม่ใช่หรือเจ้าของบล็อกขา

แหม...ถ้าตอบว่า "ดอกไม้งดงามที่สุดเวลามีความรัก" นะ ยังพอให้อภัยกับความช่างคิด
แม้นมันจะเป็นคำตอบที่โรแมนติก เกินรับไหวก็เถอะ

เล่นตอบแบบนี้...ช่างบอดใบ้ทางความรู้สึก
จนไม่น่าจะใช่เจ้าของบล็อกตอบ
หรือถ้าเจ้าของบล็อกตอบ ขอแนะนำให้กรุณาสำรวจใจโดยพลัน
หัวใจท่านแล้งไร้ความรู้สึกอยู่หรือเปล่า
ดวงตาท่านจึงช่างมืดหม่นหมองไหม้กับการมองคำถาม
จนไม่เห็นนัยยะของคำใบ้


ฮือๆๆๆๆ หนูไม่เชื่อ...เป็นไปไม่ได้
พี่โมกของหนูจะตอบคำถามออกมาแบบนี้

ฮือๆๆๆๆ เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้จริงๆ
ว่าหนูจะมีพี่สาวแสนซื่อ เอ่อพี่คะบางทีหนูคิดว่า...
ความซื่อ กับ ความบื้อ นั้นมีเส้นกั้นบางๆ นิดเดียว
หากเราก็สามารถรู้ได้ค่ะว่าคำตอบนั้นแสดงตนชนิดใด
เพียงการดูรูปประโยคที่ใช้

ฮือๆๆๆ พี่คะ พี่ก็รู้ใช่มั้ย หนูช่างรู้สึกเกินไป ทำยังไงดีคะพี่ ดูสิ การตอบคำถามแบบนี้ถ้าเป็นพี่โมกของหนูตอบ เห็นทีหนูคงต้องขอลายาว เสียงคลงเสียงคลื่นที่อยากให้ได้ฟังด้วยกันอาทิตย์หน้า เห็นทีคงไม่ต้องฟัง
จะฟังไปใยในเมื่อความรู้สึกบอดใบ้ ความงดงามแห่งเสียงคลื่นลมริมเลคงไม่อาจกระทบโสตประสาทพี่ได้

ฮือๆๆๆ หนูไม่เชื่อ หนูไม่เชื่อว่านี่คือพี่โมก
เป็นไปไม่ได้ หนูว่าหนูรู้จักพี่สาวของหนูพอๆ กับที่พี่ก็รู้จักหนูใช่มั้ยคะ ว่าหนูไม่มีวันถามคำถามโง่ๆ โดยต้องการคำตอบ ประเภท 1+1=2

ฮือๆๆๆ หนูไม่เชื่อคนที่เคยอ่านหนังสือเล่มเดียวกับหนู จะคิดได้แค่นี้!!!

เฮ้อ...ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องเศร้าเสียจริง
หนูขอลาไปทำตัวให้เป็นประโยชน์ด้วยการร้องไห้ลงทะเลดีกว่า
ช่วงนี้หน้าฝนค่ะ ได้ข่าวฝนตกลงทะเลบ่อย หนูกลัวทะเลกลายเป็นทะเลน้ำจืด เอาน้ำตาไปไหลในน้ำทะเลน่าจะเป็นประโยชน์เสียกว่ามาร้องตรงนี้

โอ๊ะ...เมื่อหยุดร้องไห้ พลันหนูก็ก่อเกิดพุทธิปัญญา
บางที..."คุณผ่านมาเจอ"...อาจตอบคำถามแบบปรมัตถ์ไปแล้ว
ซึ่งมนุษย์ผู้ยังไม่หลุดพ้นเช่นหนูจึงคิดไม่ได้ในสิ่งที่คุณผ่านมาเจอตอบ


โอ้...อย่างนี้คงต้องแสดงความนับถือท่านผู้หลุดพ้นวังวนแห่งความเป็นมนุษย์เสียแล้ว
"นับถือ...นับถือ" (ยกจอกคาราวะ)


เอ่อ...ว่าแต่ว่าบล็อกหน้านี้คุณโมกสีเงินตั้งหัวข้อ "ความรู้สึกเดินทาง"
คุณผ่านมาเจอจะไม่ให้ตัวอักษรคุณร่วมเดินทางไปกับความรู้สึกเจ้าของบล็อกสักหน่อยเหรอคะ
มาเดินทางไปกับคำถามของช่างรู้สึกทำไมเนี่ย

ไปล่ะ...เดี๋ยวโดนพี่โมกตั้งคำถามคืน
"แล้วน้องมาปากดีในบล็อกพี่ทำไมคะเนี่ย"

"ดอกไม้จะสวยที่สุดก็เวลาที่มันยังเป็นดอกไม้"

ไม่ว่าจะเริ่มผลิดอก แย้มกลีบ บานเต็มที่ หรือว่าร่วงโรย
ดอกไม้ก็จะสวยที่สุดเสมอ เพราะมันคือดอกไม้

แล้วไม่ว่าคุณช่างรู้สึกจะหมายถึงดอกไม้ที่จับต้องได้ ดมได้ จนกระทั่งเด็ดได้ถ้าเจ้าของไม่เห็น :-P
หรือหมายถึงความรู้สึกดีๆ ความรัก หรือมิตรภาพที่เอามือจับต้องไม่ได้

ยังไงๆดอกไม้จะสวยที่สุดก็เวลาที่มันยังเป็นดอกไม้อยู่วันยังค่ำ

ทำไงได้ล่ะเนี่ย ก็ดันเชื่อมาตั้งแต่เด็กว่า 1+1 = 2 เลยตอบได้เท่านี้มั้ง :-P

:=====================

วันนี้ว่างเลยแวะผ่านมาไม่ตั้งใจจะทำให้ใครเดือดร้อนจริงๆครับ
แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านจะโดนเข้าใจผิด เลยต้องแสดงตัว ว่า ผ่านมาเจอ ไม่ใช่ โมกสีเงิน ขอโทษคุณช่างรู้สึกด้วยที่แสดงความเห็นจนทำให้อารมย์ขุ่นมัว...

(ขอโทษนะคุณปอยนะ :-P)

กรี๊ดดดดด คุณหนึ่งจริงๆ ด้วยนะเนี่ย ดีใจๆๆ
ขอบคุณนะคะที่แสดงตัว
ไม่เป็นไรอยู่แล้ว เพื่อนเรานี่เอง เราก็นึกว่าใครผ่านมาเจออ่ะ

เข้าบ้านคุณหนึ่งไม่ได้อ่ะ เช็คหลังไมค์บ้างนะ คุณหนึ่ง และที่สำคัญ ที่ดีใจคุณหนึ่งไม่ได้หมายถึงแค่ตัวอักษรนั้นแน่ๆ และก็เป็นจริง นั่นที่เราอยากให้แสดงตัวนะคุณหนึ่ง ดีใจค่า

ใช่ค่ะ...ดอกไม้ก็คือดอกไม้
และดอกไม้ยังคงความงามตราบเท่าที่มันคือดอกไม้

ขอบคุณค่ะคุณหนึ่งที่แสดงตัว

อันที่จริงเรารู้อยู่แล้วว่า "ผ่านมาเจอ" ไม่มีวันใช่พี่โมก

ทีนี้...อย่างที่เราบอกล่ะค่ะ
ความสำคัญของการที่เราตั้งคำถามว่า...
"ดอกไม้งดงามที่สุดเวลาไหน"
ไม่ได้อยู่ที่คำตอบ
เพราะ...พี่โมกรู้ดีว่าดอกไม้นั้นเริ่มร่วงหล่นจากรวงใจเสียแล้ว
เราเพียงอยากให้พี่โมกถามตนเองว่า "เวลานี้ดอกไม้นั้นกลายสภาพเป็นเช่นไรในใจพี่"

โอ้...เดี๋ยวเราสับสนนะคะนี่
เพราะเราเพิ่งเขียนลงในงานของเราว่า "ปัญหาทางวิศวกรรมก่อสร้าง สามารถอธิบายได้ด้วยสมการคณิตศาสตร์ นั่นคือการแก้ปัญหาด้วยเหตุผล ไม่ใช่ความรู้สึก"
ในขณะที่การเข้ามาเขียนในบล็อกของพี่โมกเราใช้ความรู้สึกมากกว่าเหตุผล (ฮา)

มันเป็นการตีความหมายของสารที่ส่งไปต่างกันน่ะค่ะ
ความเชื่อของคุณหนึ่งในคำตอบที่เขียนจึงไม่ผิด
ยิ่งแสดงความเห็นเพิ่มเติมว่า "ดอกไม้สวยที่สุดเสมอเพราะมันคือดอกไม้"
ก็เป็นความเชื่ออย่างเดียวกับที่เราเชื่อ

เพียงแต่...เราไม่ได้ตั้งคำถามเพราะต้องการคำตอบอย่างที่ย้ำไปหลายๆ ครั้งนั่นล่ะค่ะ

ความเห็นที่แตกต่างไม่ใช่ความผิดค่ะ

และ...พี่โมกสีเงินชอบใจกับการแสดงความคิดเห็นแบบนี้นัก

ที่สำคัญ...พี่โมกดีใจมากค่ะว่า "ผ่านมาเจอ" คือคุณหนึ่ง

แหม...เราเพิ่งเม้าท์ไปก่อนหน้าเชียว คนที่อ่านดาวในดวงตา คิดถึงทุกวัน เป็นหนังสือที่คนมีความคิดอ่าน ไม่ใช่พวกสมองหวานไปวันๆ อ่านน่ะค่ะ
และคุณหนึ่งที่อ่านหนังสือแบบนี้ ก็ไม่น่าจะตอบคำถามแบบนั้นโดยไม่มีความหมายใดอยู่


คือ...เราเข้าใจนะคะว่าเราเขียนแรงเอาการ
แต่เป็นการเขียนที่เจ้าของบล็อกอนุญาตให้เราปากดีได้เต็มที่

แล้วผลที่ได้มันก็คุ้ม...

ดอกไม้อย่างไรมันก็คือดอกไม้
และดอกไม้ที่ชื่อ "หนึ่งในชาวโลก" ก็เป็นดอกไม้ที่ยังคงเป็นดอกไม้อันสวยงามสำหรับ "โมกสีเงิน" เสมอ

เย้ๆๆ ดีใจแทนพี่โมกอีกทีค่ะ
ไม่ต้องมาบ่นคิดถึงคุณหนึ่งให้เราฟังแทบทุกวันแล้ว

...พี่โมกคะ...
กว่าพี่จะได้มาอ่านคงวันจันทร์ละเนอะ
ป่านนั้นน้องคงไปเป็นสาวชาวเกาะแล้ว
ไม่รู้พี่จำได้มั้ยที่น้องเคยเล่าให้ฟังถึงชายหนุ่มผู้เป็นหัวใจของน้อง
คนที่น้องขอเค้าให้รอหนึ่งปี กับคำว่า
"พี่ก็อยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน"
ไม่รู้ว่าวันนั้นที่เล่าให้ฟังพี่จะซาบซึ้งกับคำนี้ไหม
วันนี้...ที่พี่รู้ว่าดอกไม้ที่พี่คิดว่าหล่นหายไปในกระแสเวลาไม่ได้ไปไหน
พี่รู้สึกแบบที่น้องรู้สึกหรือเปล่าคะ

คิ้กๆๆ ความจริงคนอย่างน้องก็อย่างที่พี่พูดน่ะล่ะค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะไปเที่ยวเกาะเฉยๆ
แต่...ไปทำอะไรด้วยนั้น หุหุ (ตาวิบวับเป็นประกายแวววาว)

ไปทำงานต่อล่ะ...จะได้ส่งงานก่อนไปล่องใต้ให้สบายหัวใจ

"โอ้...เดี๋ยวเราสับสนนะคะนี่
เพราะเราเพิ่งเขียนลงในงานของเราว่า "ปัญหาทางวิศวกรรมก่อสร้าง สามารถอธิบายได้ด้วยสมการคณิตศาสตร์ นั่นคือการแก้ปัญหาด้วยเหตุผล ไม่ใช่ความรู้สึก"
ในขณะที่การเข้ามาเขียนในบล็อกของพี่โมกเราใช้ความรู้สึกมากกว่าเหตุผล (ฮา)"

...................................

คุณปลายไม่ได้สับสนหรอกครับ ก็บล๊อกคุณโมกไม่ใช่ปัญหาทางวิศวกรรมนี่นา...

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

"คือ...เราเข้าใจนะคะว่าเราเขียนแรงเอาการ
แต่เป็นการเขียนที่เจ้าของบล็อกอนุญาตให้เราปากดีได้เต็มที่
"

.....................................

อันนี้น่าสนใจนะครับเจ้าของบล๊อก....:-P

เรื่องความรัก..ข้าเจ้าไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่..

แต่อ่านแล้วก็อยากได้กำลังใจ ต่อสู่เรื่องนี้ต่อไป

ผมอ่าน คห บนๆ แล้ว ก็....

สวัสดีจ้า คุณโมกฯ
พออัพบล็อกแล้วเหมือนกัน มาบล็อกคุณก่อนใคร
ด้วยความระลึกถึง
แวะมาอ่าน ...รู้สึกเศร้าๆจัง

แวะมาเยี่ยมคะ

เขียนเรื่องเศร้าๆนะคะ

สวัสดีค่ะแวะมาเยี่ม blog ค่ะ blog สวยมากๆเลยนะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ มีอะไรแนะนำก็บอกได้เลยนะคะ ขอบคุณมากๆๆค่ะที่แอด blog เรานะคะ

สวัสดีค่ะคุณโมก

ของคุณที่แวะไปเยี่ยมเยียนที่บลอกอย่างสม่ำเสมอนะคะ แต่ช่วงนี้มีภารกิจเยอะค่ะ เลยห่างหายจากบลอกไปพอสมควร มีเวลาก็จะมาทักทายนะคะ

การเดินทางของชีวิตไม่รู้จะสิ้นสุดลงตรงไหนเนอะ

แต่เราก็ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆ....แบบนี้

เพียงเพราะเหตุผลเดียว....เท่านั้นเองมั้ง

พี่โมกขา คิดถึงเสมอค่ะ คืนนี้นั่งเขียนนิยายอยู่ค่ะ ยังไม่ได้นอนเลยค่ะ แต่อีกสักพักก็ไปนอนแล้วค่ะ พี่โมกสบายดีไหมคะ อย่าทำงานหนักนะคะ น้องขอเป็นกำลังใจให้พี่เสมอนะคะ

ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ เป็นห่วงจริง ๆ ค่ะ

พี่โมกคะ พี่โมกขา ทำไมหาไปไหนคะนี่ ไม่คิดถึปังเจ็ดตัวน้อยน่ารักแล้วหรือยะ เอ๊ย คะพี่โมกขา

มีความสุขแล้วลืมเป็ดจังได้ไงวะ เอ๊ย คะ

อิอิ

คุณโมกคะ ล็อกอินเก่าถูกระงับค่ะ

นี่เป็นบล็อกใหม่

...เกื้อ

อ่านจบแล้วก็อึ้งๆไป ลึกซึ้งและดูเหมือน
จะหนักใจ แต่ข้อเขียนที่ personify ความ
รู้สึกและสิ่งต่างๆ มักทำให้ข้อเขียนนั้นๆมี
ชีวิตชีวาขึ้น อ่านจบจึงต้องถอนใจเฮือกด้วย
ความรู้สึกเต็มอิ่มครับ.. ฟังดูแปลกๆนะเนี่ย
แต่ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

หนูหล่อขออนุญาต add blog ด้วยนะครับ

รับทราบค่ะป้า

ขอให้มีความสุขกับความรัก นะเจ้าคะ

ขอบคุณโมกสีขาวนะคะพี่วารีตั้งชื่อโมกสีขาวเพราะดอกโมกมีกลิ่นหอมพี่วารีชอบค่ะ555
ขอบคุณทุกท่านมากมายที่อวยพร
วันเกิดวารีขอพรนั้นจงย้อนกลับไปให้ทุกๆท่านจงมีความสุข
สาธุ สาธุ สาธุ

ตอบเม้นท์คุณโมกไว้บล็อกหนูหล่อเองครับ
ขออนุญาตสำหรับบล็อกแรกนี้ จะเอาไว้เป็น
ที่ระลึกครับ

ส่วนที่ว่าแปลกน่ะ เพราะ ความรู้สึกเต็มอิ่ม ไม่น่า
จะทำให้รู้สึกหนักจนต้องถอนใจเฮือก ตอบไม่ได้
เหมือนกันครับแต่รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ อาจเป็นเพราะ
สาระในข้อเขียนก็ได้ เหมือนที่คุณป้าร่มไม้เย็น
จับความรู้สึกว่าเหมือนคนเขียนอกหักทั้งที่ไม่ได้เป็นเช่น
นั้น มองดูว่าเป็นเรื่องไกลตัวที่นำมาสื่อได้หนักแน่น
ดี สะกดคนอ่านแทบไม่หายใจ พอจบก็เลยต้อง
ถอนหายใจเฮือกใหญ่

อ้าว ฉลาดจริง คุณโมก ทำให้หนูหล่อได้มาวิเคราะห์
ตัวเองด้วย

ความรู้สึกเดินทางเนิ่นนานแล้ว...
ยังไม่พบ"จุดเปลี่ยน"อีกเหรอ...?

ชอบภาษาที่พี่เอามาใช้จังเลยค่ะ
อ่านแล้วจินตนาการล่องลอย....

ปอแวะมาเสริฟกาแฟ ด้วยความคิดถึงค่ะ

สวัสดีค่าพี่สาว หายไปไหนนานเลย คิดถึงเชียว
แวะมาหาแบบเดาสุ่ม ไม่คิดว่าจะเจอแล้วนะคะเนี่ย

เห็นด้วยกับพี่หนูหล่อว่า เป็นข้อเขียนแบบ personify
แต่ว่าไม่ได้รู้สึกแปลกแบบพี่หนูหล่อรู้สึกนะคะ
รู้สึกเต็มอิ่มและมีชีวิตชีวา เพราะรู้สึกว่ามีอะไรเบื้องหลัง
แม้คนอ่านอาจจะเข้าไม่ถึงและสัมผัสไม่ได้มากเท่าไหร่
แต่สำหรับคนเขียนและคนถูกเขียนถึง เข้าถึงตรงนั้นก็พอ

พีโมกสบายดีนะคะ คิดถึงเสมอน้ารู้ป่าวคะ...
ปอยจะหนีกลับบ้านเป็นอาทิตย์เลยนะคะคราวนี้
มาลาล่วงหน้าก่อนค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะค๊า

เราคงอยู่ในสภาวะเดียวกัน คะ

แต่ว่า...ก็ต้องรอดูต่อไป

เจ้าของบ้านเป็นยังไงบ้าง...เงียบเลย
เพื่อนเป็นห่วงนะครับ :-D

แวะมาตอบแทน (ฮา)

เจ้าของบ้านสุขสบายหัวใจดีค่ะคุณหนึ่ง

ส่วนเราคุณหนึ่งไม่ได้ถามแต่อยากบอก
เศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กลับมาเจอต้นไม้ตากแดดแห้งเหี่ยวหัวใจ
เหนื่อย-หมดแรงกับการเดินทาง
ไปนอนก่อนล่ะค่ะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงรดน้ำต้นไม้

และจะได้มีแรงขุดดินปลูกมันปู อุตส่าห์หอบหิ้วมาจากตะกั่วป่า พานั่งเครื่องบินที่ภูเก็จ ก่อนต่อรถทัวร์กลับบ้าน

เอ้อ...เหนื่อย เพลีย ไปอาบน้ำนอนก่อนล่ะ

ขอบคุณที่แวะมาตอบครับคุณช่างรู้สึก

หวังว่าหลังพระอาทิตย์ทำงานวันนี้ต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวจะกลับมาสดชื่นเหมือนเดิมนะครับ
แล้วคุณ ต้นมันปู เนี่ยหน้าตาเป็นยังไงครับ
แบบว่าไม่รู้จักอ่ะนะ แล้วก็มันปูอะไรเหรอครับ
ปูนิ่ม ปูม้า ปูไข่ หรือปู ไปรยา
ถ้าปูสุดท้ายเนี่ยน่าปลูกมากๆๆๆๆ (ฮา)

ขอให้หายเหนื่อยไวๆนะครับ :-P
ไปเขียนโปรแกรมต่อดีกว่า ชักเหลวไหลใหญ่แล้วเรา :-(

คุณโมก เขียนได้กินใจจัง มันเหมือนโอพีกว่านะเพราะกำลัง
เฝ้ารอคนๆนั้นอย่างลมๆแล้งๆไม่มีความหวัง แต่ก็ยังคงรอ ต้องพูดว่า
รอทำ ...[5] อะไรวะ จิตของคนเรามันไม่เคยทรยศความรู้สึกของมันจริงๆ
ขอบคุณค่ะที่ไปเยียมยังคงระลึกถึงค่ะ

ต้นมันปู...คุณหนึ่งไม่รู้จักเหรอคะ
ได้มาจากบ้านลุงที่พังงา
คนใต้นิยมปลูกไว้เด็ดยอดใบแนมกับอาหารรสจัดจ้านของตน
ต้นนี้กินอร่อย

ส่วนต้นมันปู ต้นสุดท้ายของคุณหนึ่ง
ได้ข่าวว่าเป็นไข้เลือดออกนอน รพ.อยู่นะคะ (ฮา)

ต้นไม่ไม่หงอยแล้ว...ฝนตกตั้งแต่ตีหนึ่งกว่าๆ
เราตื่นเช้ามาดินชุ่มฉ่ำเละเป็นโคลน
ต่อให้ฝนไม่ตกเราก็สบายใจไปอีกสามวัน
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก

พี่สาว...ได้ข่าวสารคามฝนตกติดกันสองวันสองคืนเลยเหรอ

มีกวีหนุ่ม(เหลือ)น้อยชวนไปเที่ยวสารคาม
พี่ท่านคงอยากฉลองเงินที่ได้จากค่าบทกวีที่ลงอาทิตย์ก่อนน่ะ (ฮา)

สบายดีนะคะ...มีความสุขดีใช่มั้ย

คิดถึ้ง...คิดถึง...มองฟ้า มองดาว มองน้ำ
แล้ว...เฮ้อ...บอกตัวเองตั้งกี่ครั้งไม่รู้จักจำ

"อย่าไปเที่ยวที่สวยๆ คนเดียว
สถานที่สวยๆ บางแห่งเหมาะกับการคล้องแขนหนุ่มที่รักไปด้วยนัก" คิ้กๆๆๆ

มาเยี่ยมพี่โมกค่ะ พี่โมกสบายดีหรือเปล่าคะ งานเป็นยังไงบ้างคะ เมื่อคืนไม่ได้แวะมา เพราะน้องมีเรื่องไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อยค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ จึงถือโอกาสมาส่งความคิดถึงให้พี่สาวค่ะ

พี่โมกดูแลรักษาสุขภาพบ้างนะคะ น้องขอให้พี่และครอบครัวมีความสุขมาก ๆ ค่ะ

คิดถึงเสมอนะคะ