ในชีวิตไม่มีความคิดว่าจะเลี้ยงแมว เพราะคิดเสมอว่าแมวเป็นสัตว์ที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง และจะเลือกเองว่าอยากจะเข้าหาเจ้าของเมื่อไหร่ ไม่เหมือนหมาที่เรียกหาเมื่อไหร่ ก็กระดิกหางกระดี๊กระด๊าเข้ามา (อันนี้เป็นความคิดส่วนตัวล้วนๆ คนเลี้ยงแมวอาจจะเถียงว่าไม่จริ๊ง)
สมัยหนึ่ง ที่ยังไปมาหาสู่เยี่ยมเยียนบ้านที่บางปะอินเป็นประจำ ที่นั่นมีแมวมาออกลูกครอกหนึ่ง ด้วยความที่ลูกแมวกำลังอยู่ในวัยฟรุ้งฟริ้ง น่ารักน่าชัง ฉันพยายามทุกวิถีทางที่จะเรียกเจ้าลูกแมวเหล่านี้ออกมาเล่น เอาอาหารมาหลอกล่อก็แล้ว เรียกก็แล้ว แทบจะคลานเข้าไปหาก็แล้ว แต่เจ้าลูกแมวก็ยังไม่ออกมา
ในเวลาที่ฉันเสมองไปทางอื่น เจ้าลูกแมวตัวเล็กๆ ก็ทำท่าเหมือนจะออกมา ประมาณ ว่าสงสัยว่าไอ้ตัวใหญ่ๆ กลมๆ นี่มันตัวอะไร แล้วมันจะมาจับเรากินไหม
ในที่สุด ฉันก็ยอมแพ้ ต่างคนต่างอยู่ โอเคร๊!!!
คืนนั้น เป็นคืนที่อากาศค่อนข้างเย็น เวลานอนจึงไม่ต้องกางมุ้ง เพราะยุงไม่ค่อยมี ฉันนอนห่มผ้าหลับอย่างสบายอารมณ์ พอตกดีก ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนถูกผีอำ ฉันลืมตาขึ้นมาพยายามปรับโฟกัสสายตาให้มองฝ่าความมืด สิ่งที่ฉันเห็นทำให้ไม่กล้าแม้จะกระดิกตัว ทำได้แค่นอนหายใจเบาๆ
เจ้าลูกแมวที่ฉันพยายามหลอกล่อให้ออกมาเล่น ขดตัวนอนกันกลมบนตัวฉัน ตั้งแต่ช่วงอกไปยันพุง พวกมันกำลังหลับอย่างสบาย ที่ข้างตัวฉันยังมีลูกแมวนอนขดอีกตัว ฉันนอนอยู่ในท่านั้นทั้งคืน แบบหลับไม่สนิทเท่าไหร่ เพราะกลัวว่าถ้าพลิกตัวเจ้าลูกแมวพวกนั้นจะตื่น หรืออาจจะไปทับตัวใดตัวหนึ่งที่มานอนขดข้างๆ เป็นการนอนที่ค่อนข้างทรมานสำหรับคนที่มีน้ำหนักตัวเยอะเกินมาตรฐานแต่ทำไงได้ เกิดพลิกตัวแล้วมันตกใจข่วนหน้าฉันขึ้นมา มันจะเป็นอะไรที่น่าสมเพชมาก
ตื่นมาตอนเช้าเจ้าลูกแมวพวกนั้นหายไปจากตัวฉัน และทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม คือไม่ว่าจะพยายามเรียก หลอกล่อเท่าไหร่ เจ้าแมวน้อยๆ ก็แค่เมียงๆ มองๆ แต่ไม่ยอมรับมิตรภาพที่ฉันหยิบยื่นให้
พวกแกเห็นฉันมีค่าแค่เวลาหนาวสินะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
