--- ลื ม ต า ตื่ น อี ก ค รั้ ง ใ น เ ว ล า อั น ส ม ค ว ร : ปองวุฒิ รุจิชาคร ---
เพิ่งอ่านรวมเรื่องสั้นเรื่อง ลืมตาตื่นอีกครั้งในเวลาอันสมควร ของคุณปองวุฒิ รุจิชาครจบไป
เรื่องสั้นเรื่องแรกก็ชื่อเดียวกับชื่อหนังสือเล่มนี้ พูดถึงความเป็นไปและเป็นจริง สะท้อนความล้มเหลวภายในครอบครัวที่ฉาบหน้าด้วยความสวยงามใต้ปีกมืดสลัวราบเรียบที่ใครแทบสังเกตไม่เห็น ความปกติในชีวิตประจำวันซ่อนรอยทึมเทาในอดีต มันรางเลือนเหมือนอากาศธาตุ แต่มันไม่ได้หายไป ภาพที่อยากให้เป็นกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริง รู้สึกเศร้าใจ เจ็บในหัวใจ เป็นเรื่องสั้นที่ชอบเรื่องหนึ่งในเล่มนี้
แต่ประทับใจเรื่อง 'เสี้ยวบันทึกความทรงจำของจักรกลบกพร่องตัวหนึ่ง' อ่านแล้วนึกถึงหุ่นยนต์ชื่อแอนดรูว์จากหนังเรื่อง Bicentennial Man ที่โรบิน วิลเลี่ยมส์แสดงนำ มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เรานึกถึงเขาเพราะแอนดรูว์ซึมซับด้านต่าง ๆ ของมนุษย์ ลดทอนความเป็นเครื่องจักรลงเรื่อย ๆ ในโลกของเทคโนโลยี เขามีความบกพร่องก็จริงแต่เรากลับรักเขามากขึ้นทุกวัน หนังเรื่องนี้ทำเราร้องไห้ ซาบซึ้งใจในความละเอียดอ่อน ละเมียดละไม ใส่ใจในอารมณ์ความรู้สึกที่มนุษย์เท่านั้นเป็นผู้ครอบครอง เขาเป็นหุ่นยนต์ที่รู้จักความรักและอยากเป็นมนุษย์
แต่เรื่องสั้นเรื่องนี้ มีส่วนคล้ายกันตรงที่ว่า แอนดรอยด์ถูกดึงมารับใช้สังคมคนชรา ถูกป้อนข้อมูลให้รับใช้มนุษย์ในสถานที่รอคอยความตายด้วยความสมัครใจ
แต่การใส่ข้อมูลทางด้านจิตวิทยาในการรักษามนุษย์นั้นน่าสนใจมาก เราเองก็อยากรู้ว่า ช่วงที่มนุษย์ป่วยและเป็นอัลไซเมอร์ขั้นรุนแรงนั้น สมองเราบรรจุความจำด้านใด เรื่องใดคือสิ่งยึดเหนี่ยวในจิตใจของผู้ป่วยไว้ การรักษาจะทำด้วยการปล่อยให้ผู้ป่วยอยู่โลกที่เขาสร้างขึ้น จำในสิ่งที่เขาอยากจำหรือกระตุ้นเตือนและดึงพวกเขากลับมาสู่โลกของความเป็นจริง อยู่กับความเป็นจริงที่แม้จะปวดร้าวในร่างกายที่เสื่อมถอย
เขายั่วล้อความเป็นมนุษย์ที่มีอารมณ์ความรู้สึกครบถ้วน สามารถสื่อสารด้วยการพูด แสดงความรู้สึก ควรใช้ชีวิตอย่างมีชีวิตชีวา มีความมุ่งมั่น สงสัย ฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ ในความไม่สมบูรณ์แบบของมนุษย์ ในทางตรงกันข้าม มนุษย์กลับพยายามจะทำทุกอย่างให้เป็นระบบเหมือนหุ่นยนต์
แอนดรอยด์ตัวนี้อาจถูกลบโปรแกรม เป็นหุ่นยนต์ชำรุด อาจถูกป้อนโปรแกรมใหม่เพราะมีความรัก แม้พอจะเดาทางได้บ้าง แต่รายละเอียดก็ต่างกับหนังที่เคยดู
อ้อ...ในรวมเรื่องสั้นเล่มนี้มีเรื่อง ทางเลือกของแอนดอรยด์ผู้รักความสันโดษและอิสระ เป็นอีกเรื่องที่น่าสนใจเช่นกัน ราวกับเครื่องจักรมันแฝงอยู่ในหมู่มนุษย์จนแทบจะแยกไม่ออก ยิ่งเรื่อง หุ่นครูขยับ ก็สะท้อนระบบการเรียนการสอนในปัจจุบันเข้าไปอีก จนต้องตั้งคำถามว่า แอนดรอยด์มีบทบาทสำคัญถึงขั้นจะครองโลกเราแล้วหรือ มันแทรกซึมไปทั่วทุกส่วนของสังคมและการเมือง
เรื่องสั้นที่ทำเราสะอึกไปเลยคือเรื่อง 'เหนือสิ่งใดนั้นเธอเป็นคน...ดี' การเล่นล้อคำว่า ความดี คนดี ดีในแบบสากลที่พัฒนาพื้นฐานความเป็นมนุษย์ พัฒนาตนเองเพื่อตนเองและสังคมนั้นเป็นเรื่องที่ควรทำ แต่ความดีเป็นนามธรรมที่กลับซับซ้อนถูกยั่วล้อและถูกนำมาฉาบหน้า สร้างภาพ อ่านไปก็นั่งหัวเราะ หึ หึ แสบ ๆ คัน ๆ คิดได้หลายอย่าง โลกต้องการคนดีมากกว่าคนเก่งขณะที่องค์กรต้องการงานคุณภาพ แต่บางทีคนดีที่ดีจริง ๆ อาจไม่เก่ง เขาสมควรได้รับโอกาสดี ๆ ใช่หรือไม่ แต่คนเก่งก็อาจจะไม่ดี มันคือข้อบกพร่องของความเป็นมนุษย์ ข้อบกพร่องที่ทำให้เราเท่าเทียมกัน ในเรื่องเขาเสียดสีอย่างแยบยลจนเห็นภาพความดีในแบบของเธอและจบแบบเราเหวอได้เหมือนกัน
เรื่องสั้นที่ชอบอีกเรื่องคือ สิบสามกิโล แอบลุ้นตลอดเรื่องจนหลงคิดช่วยเจ้าของรถกระบะที่ตกหล่มนั่น อารมณ์เหมือนเคยเชียร์ตี๋ใหญ่ให้หนีตำรวจได้ยังไงยังงั้น
สรุปโดยรวม ชอบค่ะ มีอะไรน่าสนใจทุกเรื่อง
ขอบคุณมากค่ะ
ภูพเยีย
21 สิงหาคม 2560
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [