--- วั น ห นึ่ ง ใ น ชี วิ ต ของอีวาน เดนิโซวิช : อเล็กซานเดอร์ ซอลเจนิตชิน ---
หนังสือเรื่อง วันหนึ่งในชีวิตของอีวาน เดนิโซวิช ใช้ฉากแค่วันเดียวแต่เล่าเรื่องได้รายละเอียดน่าอ่านทั้งเล่ม ชื่อเต็มของเขาคืออีวาน เดนิโซวิช ชูคอฟ แต่ในเรื่องจะเรียกสั้น ๆ ว่าชูคอฟ เขาอยู่ในค่ายกักกันหรือคุกอันปกคลุมไปด้วยหิมะเย็นยะเยือก หนาวแบบ -41 องศาก็มี หนาวเขย่ากระดูกเลยทีเดียวจนว่ากันว่าการลงโทษนักโทษนั้นคือการไม่ต้องทำอะไร มันร้ายสาหัสมากกว่าการได้ทำงานหนัก ๆ เสียอีก ที่นี่เป็นสถานที่กักขังนักโทษการเมืองและนักโทษสงครามหลายร้อยคน ที่ต้องทนหนาวเหน็บ อาหารก็น้อยนิด ส่วนใหญ่จะซุปร้อน ๆ ขนมปังในสัดส่วนที่ต้องภาวนาไม่ให้ขาดและเพียงพอต่อการทำงานหนักทั้งวัน และสร้างขวัญกำลังใจให้กับชีวิตที่ขาดอิสรภาพตลอดเวลาแปดปีของอีวาน ณ ที่แห่งนี้
เราจะเห็นภาพได้ชัดมากด้วยภาษาง่าย ๆ การที่ใครก็ตามติดอยู่ในกรอบกรงที่ขาดอิสรภาพนาน ๆ และสมองไม่เคยได้ใช้งานเพื่อคิดการใด ๆ ไม่เคยคิดหวังหรือฝันถึงวันพรุ่งนี้นั้นทารุณมาก มันทำให้ชีวิตแห้งแล้ง หัวใจหนาวเย็นตลอดเวลา ไร้ความสดใหม่ สดใส ไม่มีพลัง ชีวิตในแต่ละวันหมดไปกับการงานที่เหนื่อยหนักและสภาพร่างกายที่อ่อนล้าขาดอาหารและเครื่องอุปโภคบริโภคโดนจำกัดจำเขี่ยเสียน่าสมเพชอย่างยิ่ง นักโทษหลายต่อหลายคนอยู่เหมือนตายแต่ไม่ใช่ ชูคอฟ
ชูคอฟนอนหลับไปด้วยความสบายใจยิ่ง เขาโชคดีหลายอย่างทีเดียวในวันนั้น เขามิได้ถูกส่งตัวเข้าคุก หน่วยงานเขาก็ไม่ต้องไปสร้างนิคมที่ว่า เขาโกงได้ข้าวโอ๊ตมื้อกลางวันกินเพิ่มขึ้นอีกชามหนึ่ง หัวหน้าหน่วยได้ปรับอัตราเฉลี่ยให้สูงขึ้น เขาได้เพลินอยู่กับการก่อผนังกำแพง ได้ลอบนำชิ้นเลื่อยตะไบนั้นเข้ามาเป็นผลสำเร็จ ได้ของตอบแทนจากซีซาร์หลายอย่างในตอนเย็นที่ผ่านมา ได้ซื้อยาเส้นม้วนบุหรี่มาแล้ว อีกทั้งตัวเขาก็มิได้เจ็บไข้ได้ป่วย เพราะเอาชนะมันได้
นับว่าเป็นวันที่แจ่มใสวันหนึ่งทีเดียวละ เป็นวันแห่งความสุขก็ว่าได้
มีวันที่คล้าย ๆ กันเช่นนั้นอยู่สามพันห้าร้อยหกสิบสามวันในระหว่างการต้องโทษของเขา นับตั้งแต่เสียงเคาะรางเหล็กสัญญาณแรกจนถึงเสียงเคาะรางเหล็กที่เป็นสัญญาณสุดท้ายของวัน
ทั้งสามพันห้าร้อยหกสิบสิบสามวัน
ที่เกินมาถึงสามวันก็ล้วนเป็นอธิกสุรทินทั้งสิ้น
ชูคอฟพอใจในสิ่งที่มี ที่ได้ ที่เป็นอยู่ เขาอยู่กับปัจจุบันและทำหน้าที่ของตัวเอง เห็นคุณค่าของชีวิต สร้างความสุขที่เกิดจากภายในใจเป็นพลังชีวิตที่มีชีวิตชีวามาก เหลือเชื่อมาก ๆ กับสภาพชีวิตที่หนาวเหน็บแบบนั้นแต่ความสุขในใจของเขาแผ่ความอบอุ่นมาถึงผู้อ่านได้
ความพอใจ การเห็นคุณค่าของตัวเอง รู้ค่าตัวเอง ทำในสิ่งที่ถูก ต่อต้านในสิ่งที่ไม่เห็นด้วยตามกำลังโดยไม่ทำให้หัวใจเป็นทุกข์ มีความสุขกับปัจจุบันและยังนอนหลับฝันดี
อยากให้เพื่อน ๆ ได้อ่านด้วยกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ภูเพยีย
*
งานเขียนของโซลเซนิตซินทำให้โลกทราบถึงความทารุณของระบบค่ายแรงงานกูลาก (Gulag) ในสหภาพโซเวียตโดยเฉพาะในเรื่อง The Gulag Archipelago (ไทย: เกาะกูลาก) และ One Day in the Life of Ivan Denisovich (ไทย: วันหนึ่งในชีวิตของอิวาน เดนิโซวิค) ซึ่งเป็นงานสองชิ้นที่เป็นที่รู้จักกันดีที่สุดของโซลเซนิตซิน งานเขียนอันสำคัญเหล่านี้เป็นผลทำให้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ในปี ค.ศ. 1970 หลังจากนั้นโซลเซนิตซินก็ลี้ภัยจากสหภาพโซเวียตในปี ค.ศ. 1974 ต่อมาในปี ค.ศ. 1983 โซลเซนิตซินก็ได้รับรางวัลเทมเพิลทัน โซลเซนิตซินกลับไปรัสเซียในปี ค.ศ. 1994
//th.wikipedia.org/
/%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [