พื้นที่เล็กๆ...ในความทรงจำ

*"จะต้องถอนใจ อีกสักเท่าไรโลกแห่งความเป็นจริง ไม่เคยเป็นอย่างใจ วันและคืนเปลี่ยนหมุน ให้เราวิ่งตามเรื่อยไป โตแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไป"

ฉันทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้า ระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

เสียงเพลงที่ดังขึ้นในยามค่ำคืนทำให้ฉันนึกถึงวันเวลาที่ผ่านไปเรื่อย เวลาเเต่ละวินาที เเปรเปลี่ยนเป็นนาที จนกลายเป็นชั่วโมง รู้สึกเหนื่อยที่ต้องเดินทางไปพร้อมกับคำว่า "เวลา" เเม้บางครั้งจะหยุดเดิน หรือเเม้เเต่หกล้ม เเต่มันก็ไม่เคยหยุดรอเราเลยสักครั้ง

จากเด็กเล็กๆคนหนึ่ง เเปรเปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่ ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่ว่าจะเป็นความคิด ความรู้สึก เเละจิตใจ!

"การเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ง่ายเลย มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจไม่มีเวลาเหลือ ไว้ฟังไว้คิดถึงใครโตแล้ว ต้องทำอย่างไร"

นั่นสิ...การเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เมื่อครั้งยังเด็ก หลายครั้งหลายหนที่ฉันอยากเติบโต อยากทำอะไรด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องพึ่งพ่อกับเเม่ อยากเดินด้วยขาตัวเอง อยากมีอิสระเสรี เเต่มันเหนื่อยกว่าที่คิด เวลาก็เดินผ่านไปเรื่อยๆ ทำให้ฉันต้องก้าวตามให้ทันจนไม่มีเวลาคิด ตรึกตรองว่าอะไรกันเเน่ที่ใจต้องการ

"เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจจนตัวเราเองอาจหล่นหาย เมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ เขาไปไหนทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา"

เสียงเพลงยังคนเล่นไปเรื่อยๆ ฉันปล่อยให้มันเล่นซ้ำเเล้วซ้ำเล่า ไม่สนใจว่าตอนนี้ฉันมีงานต้องทำ ไม่สนใจว่าฉันต้องทำอะไรบ้างในเวลาที่กำลังเดินในคืนนี้

เวลา...กับตัวตนของฉัน ไม่สัมพันธ์กันหรือเปล่า...

ฉันหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ บางที "เวลา" ที่เป็นมาตรฐาน ตามหลักสากล หรือการหมุนรอบตัวเองของโลกเเละดวงดาว อาจจะเดินเกินไป เร็วจน "เวลา" ของฉัน ตัวตนของฉันก้าวตามไม่ทัน

เมื่อเห็นระยะทางระหว่าง ฉัน กับ เวลา ห่างออกไปเรื่อยๆ ฉันก็พยายาม พยายามที่จะตามมันไป จนลืมอะไรหรือเปล่า ลืมอะไรบางอย่างที่เคยทำให้ฉันมีความสุข ลืมสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าวันนี้อยากจะตื่นจากการหลับใหลเพื่อพบการรอยยิ้ม เเละเสียงหัวเราะของตัวฉันเอง...การเป็นผู้ใหญ่ทำให้ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่า

"ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม ไม่ว่านานเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่าให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป"

ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของฉันสะดุดกึกเมื่อได้ยินประโยคที่ลอยเข้ากระทบโสตประสาท

...พื้นที่เล็กๆ...อย่างนั้นหรือ

นั่นสิ บางที ฉันอาจจะลืมความรู้สึกเเบบเด็กๆ ก็ได้ ความรู้สึกที่สดใส กับโลกที่ตัวเองสร้างขึ้น อาการกระตือรือร้นกับการเรียนรู้สิ่งใหม่ ความฝันใฝ่ในเรื่องของอนาคต

ฉันรู้สึกว่าในหัวใจมันยังมีพื้นที่เล็กๆ ที่ฉันมองข้ามมันไป พื้นที่ที่ไม่ได้รับการดูเเลเอาใจใส่ จนทันขาดความชุ่มชื้นเเละมีชีวิตชีวา นี่หรือเปล่า...องค์ประกอบสำคัญของการเป็นผู้ใหญ่ ที่ฉันลืมมันไป


"แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆ นี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ...เอาไว้"

บางที...ฉันอาจจะต้องมองกลับไป หันไปสนใจกับ สิ่งที่เราเคยละทิ้งมันไป นั่งคิดเล่นๆว่าอะไรนะที่ทำให้เรายิ้มได้ตอนฉันยังเป็นเด็ก เเค่ไอศกรีมเเท่งเดียว ใช่เลย! เเค่ขนมเย็นๆเพียงอันเดียวก็ทำให้ฉันยิ้มเเละหัวเราะได้เเล้ว

อะไรอีกล่ะ...ฉันพยายามนึก ความทรงจำในวัยเยาว์ไหลพรั่งพรู จนฉันต้องร้องบอกมันว่า ช้าๆหน่อยสิ ฉันตามไม่ทัน

ความฝันเเบบเด็กๆล่ะมั้งที่ทำให้ฉันหัวเราะเสียงดัง ตอนนั้นฉันฝันว่าอยากเป็นหมอ อยากเป็นวิศวกรอย่างพ่อ อยากเป็นนางพยาบาลอย่างเเม่ บางวันฉันก็ฝันอยากเป็นคนขายขนมครก เพียงเเค่อยากใช้ช้อนคันเล็กตักขนมครกขึ้นมาจากถาดหลุมร้อนๆนั่น

เเค่นี้ก็ทำให้ฉันอมยิ้มออกมาได้เเล้ว

ฉันเริ่มทำความสะอาดพื้นที่เล็กๆ อย่างทะนุถนอม กลัวว่าถ้าทำอะไรรุนเเรงมันจะเกิดเสรยหายจนไม่สามารถซ่อมเเซมได้

"ตรงขอบฟ้านั้น มีรุ้งพาดผ่าน เมื่อความจริงความฝันได้มาบรรจบกันที่ดินแดนแห่งนั้น เด็กน้อยคนหนึ่งกับฉันจูงมือเดินไปด้วยกัน"

ฉันหลับตาลง นึกถึงหน้าบ้านหลังเล็กๆที่ฉันเคยอยู่ บ่อยครั้งที่ฉันจะมองเห็นสายรุ้งพาดผ่านหน้าบ้านหลังฝนตก ฉันเคยฝัน ฝันว่าอยากเดินบนเส้นทางสีสวยเส้นนั้น ปลายทางของมันคงจะมีสนามหญ้ากว้างๆ มีเพื่อนใหม่ให้ฉันได้รู้จัก คงเป็นที่ที่มีเเต่ความสุขเเละสวยงาม

เเล้วฉันก็เห็นเงาจางๆ ฉันพยายามพินิจอย่างตั้งใจ นั่นมันฉันตอนเด็กๆนี่ เด็กผู้หญิง ตัวเล็กๆที่ถูกเเม่จับตัดผมทรงกะลาครอบ กำลังยิ้มอย่างมีความสุขในดินเเดนเเห่งความฝัน เเล้วฉันก็ลืมตาขึ้น อดหัวเราะกับออกมาไม่ได้ กับสภาพของฉันตอนนั้น

สภาพที่เเม่กับพ่อบอกว่าน่ารักเเบบตลกๆ เด็กอะไรก็ไม่รู้ซนเป็นที่หนึ่ง ทำตัวหัวโจกตั้งเเต่เด็ก

นั่นสิเนอะ ตอนนั้นฉันลากใครต่อใครไปเที่ยวเล่นบ่อยๆ จนไม่ยอมทำการบ้าน จะโดนว่าโดนตียังไงก็ไม่สนใจ

"เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร อย่าลืมเด็กน้อย ทิ้งปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดายได้ยินใช่ไหมเสียงนั้นที่เรียกเรา"

ตอนนี้ฉันจำได้เเล้วว่าตอนเด็กฉันเป็นอย่างไร ความรู้สึกนึกคิดเป็นไปในทิศทางไหน เปรียบเทียบกันเเล้วมันช่างต่างกับตอนนี้เหลือเกิน ฉันปล่อยให้เด็กคนนั้นอยู่ห่างไกลมากเกินไปเเล้ว ถ้าฉันชะลอเท้าที่กำลังเดินตามเวลาที่หมุนไปเพื่อรอเด็กคนนั้นล่ะ
รอ...เเล้วยื่นมือไปจับจูงมือเล็กให้เดินไปด้วยกัน ให้ความเป็นเด็กที่มีอยู่ในตัวเอง เดินไปพร้อมกับการเป็นผู้ใหญ่ ฉันอาจจะกำลังความอ่อนล้าเเละเหน็ดเหนื่อยลงได้

"ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม ไม่ว่านานเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไปแค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆ นี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ"

เด็กตัวเล็กๆคงใช้พื้นที่บนถนนเเห่งชีวิตไม่มากหรอก ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ลองฟังเสียงเล็กๆบ้าง อาจจะได้อะไรดีๆกลับมาก็ได้ การมองโลกเเบบคนตัวเล็ก อาจจะทำให้ฉันทำอะไรที่ยิ่งใหญ่สำหรับตัวเองก็ได้

"ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้ โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย แต่ความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป"

อย่างน้อยก็ทำให้ฉันยิ้มได้ ยิ้มออกมาจากใจจริง โลกเเห่งความจริง จะเป็นอย่างไร ฉันก็คงไม่กลัว เพราะฉันไม่ได้เดินคนเดียวอีกเเล้ว เด็กคนนั้นจะอยู่ข้างฉันต่อไป เพียงเเต่ฉันจะไม่ลืมเขาอีก

"ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก

อยู่กับฉันตลอด ไม่ให้ใครแย่งไป

ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก"

ไม่ลืมเด็กคนที่หน้าตาหมวยๆ ไว้ผมทรงกะลาครอบ ที่ทำตัวเป็นหัวหน้าใหญ่คนนั้นเเน่นอน

-----------------------------------------------------------------
เกิดอารมณ์ศิลปินอย่างหนัก เลยนั่งเขียนอะไรเล่นๆที่อยู่ในใจ วันนี้สวมวิญญาณนักเขียนนิดๆหน่อยๆ เท่านั้นเอง

ได้ฟังเพลงพื้นที่เล็กๆ เเล้วรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ยิ่งใกล้วันเกิด ยิ่งคิดถึงตอนที่เราเด็ก ว่าตอนนั้นเราเป็นยังไงนะ เเสบขนาดไหน คิดอะไรบ้างหว่า

อีกอย่างหนึ่งเห็นว่าใกล้วันเกิดหลายคน เลยอยากเขียนอะไรเล็กๆน้อยๆให้ได้อ่านกัน เวลาผ่านไปอีกหนึ่งปี ด้วยเวลาที่มากขึ้น เเต่บางอย่างในใจอาจจะยังเรียกร้องวันเวลาเก่าๆในความทรงจำ

ป.ล HBD กิฟท์ (waidhaya) รวมไปถึงกอล์ฟ ตัว(Z) ฝาเเฝดกิพท์เเละใครอีกหลายคน

ป.ล2 HBD ดาม วิธ เเละตัวฉัน ที่เกิดเรียงวันกันได้อย่างสวยงาม อย่างน้อย ตอนที่ฉันเกิด เพื่อนฉันอีกสองคนก็เกิดก่อนเพื่อรอให้เรามาเป็นเพื่อนกัน อิอิ

ป.ล3 กรุณาทำใจเวลาอ่าน เวลาติสท์มักจะเป็นอย่างนี้
*เพลงพื้นที่เล็กๆ ศิลปิน บอย ตรัย ภูมิรัตน์

Create Date : 18 สิงหาคม 2549		7 comments
Last Update : 20 สิงหาคม 2549 3:57:20 น.
Counter : 692 Pageviews.
Share Tweet