::ถนนสายนี้มีตะพาบ :: 38 ขบวนที่ 40 ด่วน สุราษฏร์ - กรุงเทพฯ
รถไฟสายยาวแล่นออกจากสถานีอย่างเอื่อยเฉื่อยก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
ภายในตู้ธรรมดาชั้นสาม ชายหนุ่มวัยยี่สิบปีบริบูรณ์ รูปร่างสันทัด ผิวคล้ำเข้มสมกับเป็นคนใต้โดยเนื้อแท้
ดวงตาของเขาเหม่อมองออกไปด้านนอก ทิวทัศน์ยามเย็นในช่วง 5 โมงเย็น ยังมีแสงแดดเจือจางอยู่บ้างแต่คิดว่าไม่นานก็คงจะจางหายไปและความมืดมาครอบคลุม
คล้าย ๆ กับความในใจของเขา .. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเดินทางมาเมืองหลวง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเดินทางคนเดียว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขึ้นรถไฟขบวนนี้ เพียงแต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรก
ที่เป้าหมายของเขาอยู่ที่ใครบางคน ใครบางคนที่ไม่เคยเจอหน้ากันตั้งแต่เกิด ใครบางคนที่อยากจะไปเจอในวัย 20 ปี บริบูรณ์
พกห่อด้วยคำถามมากมายที่อยากจะรู้ อยากพบคำตอบในบางสิ่งที่สงสัย และความแค้นที่แน่นเกาะสุมใจ
.. "พุ่ิอหนุ่มขอตานั่งด้วยคนนะ" เสียงสั่น ๆ ของชายชราวัยเกือบ 80 ทำให้เขาขยับกายนิดเพื่อที่แกจะได้นั่งลง ตรงที่นั่งว่างข้างกายเขา ง่ายขึ้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยสงสัย
อายุเยอะขนาดนี้ทำไมลูกหลานปล่อยให้เดินทางคนเดียวนะ หากแต่เขาไม่ได้ถามคำถามนั้นเพราะแกถามเขาเสียก่อน
"จะไปไหนเหรอพ่อหนุ่ม ไปคนเดียวเหรอ" ถามตามมารยาทคนนั่งด้วยกัน และนับญาติด้วยกันอย่างเสร็จสรรพ
"ไปกรุงเทพฯครับไปหาญาติ แล้วตา จะไปไหนครับ" "ไปหาลูก" ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มเจือไปด้วยความหวัง "คิดถึงไม่ได้เจอมันมาจะสี่สิบปีแล้วมั้ง"
"โห..ตาทำไมปล่อยเวลานานขนาดนี้ละ นี่ลูกตาเขาไม่สนใจตาเลยหรือไง" เขาอุทานอย่างแปลกใจ "ไม่หรอกเขาก็ตามหาตาอยู่อยากเจอตา ตาเลยต้องไปหาเขา" "เขาน่าจะเป็นฝ่ายมาหาลุงเองนะครับ เขาเป็นลูก" "เขาไม่รู้ว่าตาอยู่ไหนแต่ตารู้ว่าเขาอยู่ไหนเพียงแต่ตาไม่กล้าไปหาเขา"
ชายชราเล่าด้วยน้ำเสียงแสนเศร้า ถึงความรันทดของตัวแกเองที่ต้องพรากจากลูกชาย และไม่สามารถกลับไปหาอีก แม้กระทั่งวันที่ลูกชายประสบความสำเร็จในชีวิตมีพร้อมทุกอย่าง ยิ่งทำให้เขาไม่กล้ากลับไปหาลูกเพราะละอายที่ไม่เคยได้ดูแลเลี้ยงดู
"แต่วันนี้ตาคงจะต้องไปหาเขาแล้วละ ไปอยู่ข้าง ๆ เป็นเพื่อน ไปอยู่ไปดูแล" "ทำไมละครับตา" "ลูกชายลุงเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย" ... . .
ต้องปล่อยให้เวลานานขนาดนี้เชียวเหรอ
รุ่งสาง ชายหนุ่มก้าวลงจากรถไฟ บิดตัวไล่ความเมื่อยขบออกไปจากร่างกาย การได้สนทนากับชายชราทำให้ความแค้นภายในใจส่วนหนึ่งหายไป
ทิฐิทีอยู่เหนือการควบคุมหายไปบางส่วน
..ไม่อาจเป็นพ่อที่ดีที่สุด แต่ก็เป็นพ่อที่รักลูกมากที่สุด รัก แต่ไม่แสดงออก รักแต่หลีกหนี รักหลายรูปแบบบ..
ทุกคนล้วนแต่มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น..อยู่ที่ว่ามีใคร กล้าพอจะเปิดใจรับฟังไหม
.. .
แล้วใครบางคนที่เ่ขาอยากไปเจอละ หากเขาไปเจอ และยืนอยู่ตรงหน้า ใครคนนั้นจะกล้า อ้าแขนรับเขาไหม
ปล.ไม่ได้เขียนถามใครนะ แค่คิดถึงโฆษณานั้นอะ ไม่ได้ต้องการกระแทกใครเล้ยยยยจริ้งงง
อ้อ..ภาพประกอบไม่มีส่วนเกี่ยวกับเนื้อหาแม้สักกะติ้ดดด แค่อยากโชว์พุงก็แค่นั้น 555
Create Date : 25 สิงหาคม 2554 |
|
57 comments |
Last Update : 25 สิงหาคม 2554 10:57:59 น. |
Counter : 1112 Pageviews. |
|
|
|
อะแน่..น้องเล็กนี่ก็เรียกว่าปั่นสดๆเหมือนกันนะ
ปล. ตอนนี้น้ำที่ท่วมบ้านพี่เริ่มลดระดับลงนิดหนึ่งแล้วจ้า